dit is de fanfare voor mijn deur

Fauve en Karolien op de luchthaven

21 mei 2006

Dit is een lange heel lange dag met meer de 24uren. iets dat je niet veel mee maakt. de dag begon officieel juist nadat we afscheid hadden genomen en we al in het vliegtuig zaten op weg naar Helsinki. de vlucht was lang, maar het merendeel hebben we geslapen het was dan ook nog steeds nacht. rond 7uur in de morgen kwamen we in Helsinki aan om daar te ontdekken dat ik een vroegere vlucht terug nar huis had dan de andere. Waarom was dat nu alweer, eerlijk gezegd ik vond het maar niets. maar laaten we het weer van de positieve kant bekijken, ik zal vroeger thuis zijn zoals mij eerder gezegd is. maar helemaal aleen. we hebben toch nog vershillende uren op de luchthaven moesten zitten wachten omdat mijn vlucht pas rond 1uur vertrok, die van de andere nog vele uren later. en toen mijn tijd dihter en dichter kwam heb ik maar wat kleren en tandpasta genomen om mij even om te kleden en mijn tanden te poetsen. niet veel ater zat ik op het viegtuig op weg naar brussel. het was een oud vliegtuig en was nog heel leeg, er zaten maar 35mensen in , waarom konden de andere AFSers ook niet met deze vlucht naar huis? het is allemaal AFS zijn schuld, zij hebben de ticketen geregeld, en ik ben eerlijk gezegd teleurgestelt en kwaad op ze.
deze vlucht was maar een korte, iets van twee uurtjes, en nog heb ik geslapen. Maar toen we eenmaal geland waren waren de vlinders ook weer daar. toen heb ik tot laatste gewacht om uit te stappen omdat ik veel te veel handbagage had en daardoor ook weer klunzig was. maar toen ik in de luchthaven stond wist ik niet echt waar naar toe. ik heb met veel geluk het plakkaatje uitgang gevonden en dat heb ik dan maar gevonden, ik kwam dan juist op het laatste bij de bagage dingen banden uit. waar ik al helemaal niet wist wat en waar te zoeken. na een beetje rondlopen en vragen ben ik er achtergekomen en heb ik mijn schilderij dat als speciale bagage in het vliegtuig was geladen per toeval gevonden. maar, omdat we in bangkok mijn bagage op verschillende namen hadden ingecheckt was dat er de helft nog niet te bespeuren. die rugzakken kwamen dus uren later aan met de andere afsers, Problemen problemen! toch maar door gegaan door de deuren waar iedereen stond te wachten met een spandoek welkom thuis! tijdens de rit naar huis heb ik denk ik geen minuut gezwegen, er is dan ook zoaveel te zeggen. en juist toen we meeswijk kwamen inrijden merkte ik (met hulp) de wegwijzers Sanne Thuis op, precies als ik de weg niet zouweten. terug thuis heb ik de souveniers die ik al heb uitgedeeld en nog verschillende dingen laten zien. heel het huis lag na een uurtje vol met dingen, dat waordt weer leuk om op te ruimen. en toen we juist foto's waren aan het kijken kwam de fanfare toch niet aan. het was geweldig! ik was nu helemaal terug in Belgie. en meteen werd mij een trommel gegeven om mee te trommelen naar de kermis. je zag de mensen soms kijken en denken , ah ze is terug. toen we gedaan hadden met trommelen had ik al een dikke blaar op mijn duim staan, het bewijs voor iedereen dat ik niet veel geoefend had in Thailand. maar we zullen er vrijdag weer helemaal inviegen op de repetitie. In de avond hebben we nog kermisfrieten gegeten terwijl er familie thuis was. kort gezegd, het was een heel fijne thuiskomst.

de laatse zonsopgang in Thailand

20 mei 2006

Er zitten 3 vogeltjes op de twee stroomkabels voor je. Het vogeltje op de bovenste kabel vliegt weg, de twee andere blijven nog even zitten maar vliegen dan ook weg zodat je je blik op de lucht werpt die een oranje gele kleur heeft. De zon komt op om z'n stralen te werpen op deze dag. Geen gewone dag, DE DAG, de haan kraait, krekels sjierpen en padden kwaken. Af en toe komt een auto of fietser langs. Maar hoe langer je daar zit hoe meer de wereld tot leven komt. de vogeltjes vliegen rond zoals ze de hele dag niet doen, hun ochtendgymnastiek. In het huis langs het jouwe staat je grootmoeder buiten al groenten te snijden, er komt meer kleur in de lucht tot deze uiteindelijk blauw is. het geluid van padden en krekels vermindert en de geur van morgen is nergens meer te bespeuren. Er komen steeds meer brommertjes en auto's voorbij, een teken dat de dag begonnen is. de dag van een begin naar HUIS.

mijn koffer werd door Bank en mij naar beneden gedragen,l deze is echt kilo's te zwaar dan het afgesproken totaal, dit gaat problemen geven ik weet het nu al, mar ik heb geen andere keus. Toen was het eindelijk tijd om vor de laatste keer in de auto te kruipen en de laatste blik op het huis te werpen, nog rap de hond dag gezegd en toen met mijn vader en moeder vertrokken naar het hotel waar het afskamp zal zijn. De wegen gaan dan wel op en neer in Thailand, maar zo erg was het niet dat je denkt dat je in een achtbaan zit, en toch voelde het zo, ik had kriebels in mijn buik, dan was ik heel kalm en dan heel zenuwachtig. en dat allemmal dat het voorbij is.
aan het hotel aangekomen waren we ongeveer op tijd, mijn koffers werden uitgeladen en in de lobby gezet, daar zouden ze nog de hele dag blijven staan omdat de belgen en noren geen kamer krijgen omdat we deze avond al naar de luchthaven vertrekken in tegensteling tegenover de andere afsers. Het was rar om iedereen weer te zien en ook te weten dat dit de laatste keer zal zijn. het hotel was zo groot dat je iedereen zelfs moest zoeken. De rest van de dag is opgevuld met AFSactiviteiten, babbelen over de cultuurschok die je krijgt als je terug bent, over wat we allemaal hebben uitgespookt en nog zo vanalles. totdat het avond werd en het afscheidsfeest begon. ik zat aan een tafel met wel leuke mensen, gelachen werd er zeker, en dan vooral door mijn stommiteiten. er waren een paar AFSers die nog iets voor gingen brengen, er waren er twee die een Thais lied hebben gezongen, en Patrick heeft een gebed opgezegd (in het Thais natuurlijk). en toen zijn we allemaal het podium op moeten gaan om het Thais volkslied te zingen, (we stonden dus daar naar een lege zaal te kijken omdat iedereen op het podium stond.) ikzelf ben ergens achteraan achter grote mensen gaan staan omdat ik alleen de eerste woorden van het lied ken, maar ik was neit de enige die zich verstopten en playbackten. Daarna moesten we allemaal in een grote cirkel staan, we kregen allemaal een kaars in de handen en de lichten werden uitgedaan. er ging een microfoon rond en iedereen kon zeggen wat die wou over Thailand, het gevolg was natuurlijk dat er vele tranen zijn gerold voor de dingen die we achter laten. en als het nu toeval was of niet, maar juist op een moment dat ze bezig waren over klasgenoten kreeg ik nog een berichtje van Dream dat in feilloos engels zei Good Luck. Er was iets dat iemand gezegd had en ik niet zal vergeten; In Thailand everybody is always smiling, I think i take that smile whit me to my country because they need it there. ik vond het echt mooi gezegd.
maar plots gingen de lichten aan, De Belgen en Noren moesten hun koffers pakken en vertrekken. Het ging allemaal veel te rap. we hebben afscheid genomen van de andere AFSers. ik heb afscheid genomen naar de lobby gegaan en mijn koffers gepakt, ik wou het achter de rug hebben, afscheid nemen is niets voor mij. maar natuulijk kwam iedereen ook naar de lobby, ik was daar aan het taffelen om mijn koffers buiten te krijgen, maar ik heb maar twee handen en veel te veel tassen en koffers, uiteindelijk hadden verschillende AFSers mijn koffers vast en zelf had ik niets meer buiten mijn Lap-top die ik ook nog had afgegeveb aan iemand van Zwitserland omdat die persee iets wou dragen.
Op de luchthaven aangekomen ging het niet al te vlotjes, de koffers moesten ingechekt worden en wat ik meteen opmerkten was dat iedereen ietsjes boven het afgesproken gewicht zat, ik zat er veel te veel boven, reden genoeg dus om heeeel zenuwachtig te worden want wat moest ik nu doen als ik teveel had, ik moest veel te veel betalen als dat zo was. ik liep er zenuwachtig en wanhopig rond totdat ik plots bekende gezichten ergens zag staan. mijn familie was nog naar de luchthaven gekomen, ik was blij om ze te zien. Bo had al een T-shirt aan die ik thuis had achtergelaten, ze gaf me nog een armband, van mijn moeder kreeg ik nog een ketting voor mijn oma thuis en ook van mijn vader kreeg ik twee sjalen die door jimmy gegeven zijn. Waar ging ik dat nog steken?
de tijd was gekomen om te weten hoeveel bagage ik teveel had, het maximum dat ik mocht hebben was 25kg maar dat was ook het uiterste. Ik heb toen heel voorzichtig mijn koffer op de transport band gelegd en zag dat het 41.8kg was. Ik wist niet wat te doen, maar omdat ik mij de hele avond al aan het opwinden was daar over trilden mijn handen zo fel, keek wanhopig naar de vrouw achter de balie met de tranen bijna in de ogen. en omdat ze niet wou dat ik hier zou neervallen heeft was het eerste wat ze zei kalm aan. HET GING IN ORDE KOMEN! omdat we met een groep waren konden we het gewicht verdelen over de groep, dat betekende wel dat ik mijn koffer daar moest open maken en verschillende rugzakken moest hebben om dingen in te steken. het maakte mijniet uit wat te doen, Ik heb mijn bagage zonder problemen er door gekregen en moet niet betalen.
maar de problemen waren nog niet voorbij, er was nog iets mis met de ticketen, dat heeft afs thailand nog in orde moeten maken, vond ik niet erg, hadden we meer tijd om afscheid te nemen van familie en vrienden. maar de tijd is er wel gekomen om echt vaarwel te zeggen, juist voor dat ik achter die muurverdween is mijn familie vertrokken, ze hebben nog verschillende keren omgekeken wat ik wel grappig vond.
en even later zaten we met zijn achten in het vliegtuig op weg naar Helsinki.

Dit is toen de auto vast zat in de modder voor we naar het restaurant wouden gaan, deze foto is wel in actie gezet want ze hadden het duwen opgegeven toen ik een foto ging maken, bank heeft dan maar even komedie gespeeld








Dit is in het japans restaurnat Oshi, het was heerlijk!












Dit is voor het kraampje waar ze de chocolade melk verkopen met jelly's in.

19 mei 2006

dit is mijn laatste dag in Nakhon Nayok. Mijn laatste dag met mijn familie. En hoe begint die dag, ik word wakker gemaakt door mijn vader (hij stond buiten aan mijn deur mijn naam te zeggen). Ik had geistern namelijk gevraagd als we naar het postkantoor konden gaan voor nog rap een pakket op te sturen. Het was zeven uur ’s morgens en de post ging pas om acht uur open, maar mijn vader moest naar school om zich in te schrijven. Ik ben dus rap in de douche en dan in mijn kleren gesprongen mijn postpakket van de vloer bijeengeraapt en toen in de auto gestapt waar mijn vader stond te wachten. Toen we langs het postkantoor van Parkplee reden was die nog dicht, maar we gingen toch eerst even nar school. daar had ik eerlijk gezegd niet veel zin in, daar ben ik gisteren al voor de laatste keer geweest. Ik ben dan ook gewoon in de auto blijven zitten, de motor werd toch niet uitgezet omdat we met de zwarte auto waren en daar is de batterij van kapot. Om kwart voor negen stonden we in het postkantoor van parkplee waar we ontdekten dat ze daar geen dozen hadden in het formaat dat ik nodig had. wat nu gedaan? kalm aan, we zijn in Thailand en daar komt alles altijd in orde hoe chaotisch het ook is. we reden terug naar school waar mijn vader verdween en even later terug kwam met een doos, en die was wel groot genoeg. Ik heb er alles ingepropt toen mijn vader weer verdwenen was. hij kwam terug met knalrode plakband en rood koord. Dat hebben we even rond de doos gedaan en toen vertrokken naar Nakhon Nayok, daar verdween mijn vader weer terwijl ik in de auto zat. hij kwam terug met papierplakband en twee grote vellen stevig bruin papier, er mag namelijk geen reclame op de doos staan. Toen is mijn vader op het postkantoor van Nakhon nayok iets gaan vragen waarna we op de school van bank en Bo (ligt langs het postkantoor) bij kennissen van mijn vader een tafel hadden veroverd om die doos in te pakken. Het was een knoeiboel van jewelste, … voor mijn vader, hij had namelijk ook lijm van school meegenomen, zo van die lijm die je met je vingers moet uitsmeren, lekker knoeien. Toen de twee vellen papier er rond zaten begon het getaffel met koord en toen mocht ik mijn adres er op schrijven. En daarna mocht het eindelijk naar het postkantoor, het was ondertussen elf uur. En de motor van de auto heeft de hele tijd aangestaan. Zot!
Ik dacht dan naar huis te gaan, maar mijn vader vond het blijkbaar erg dat we gisteren geen lotti konden kopen en heeft nog een beetje rondgereden om een plaats te vinden waar ze het zouden verkopen, ik wist natuurlijk dat die plaats er niet was, ik heb er een heel jaar naar gezocht. Spijtig, maar ik moet het van de goede kant bekijken, nu heb ik weer geld gespaard en heb minder te dragen naar de luchthaven. Terug thuis kreeg ik nog een halve watermeloen toegestopt van mijn vader terwijl ik de restjes ananas aan het eten was van gisteren, toen is mijn vader vertrokken naar school en was ik weer alleen thuis. Juist goed, moet nog vanalles doen. Ik ben meteen begonnen met mijn bagage nog eens in te pakken, het is een echt puzzelwerk en ben blij als dat achter de rug is. toen ik even een pauze nam ben ik ook het hele huis en tuin rondgelopen met mijn fototoestel, is dat ook weer in orde. Nog rap de laatste was gedaan en mijn handbagage verder ineengepuzzeld. Toen ik daar mee klaar was ben ik geloof ik in slaap gevallen. Maar ik was weer rap wakker en heb nog wat computerspelletjes gespeeld totdat Bank en Bo van school terugkwamen. En toen iedereen terug thuis was zijn we ook weer allemaal vertrokken naar een restaurant, ik had dat eerder gevraagd aan mijn vader als we dat gingen doen, en dan zou ik trakteren. Maar het weer zit niet mee, het is namelijk weer regenseizoen aan het worden en regenen deed het. Het gevolg daarvan is dat er heel veel modder is en het gevolg daarvan is dat het busje vastzat. we hebben even met vier geprobeerd om die nog los te krijgen maar het lukte niet, zeker niet omdat het zo donker was. dan maar met de jeep, dus kropen we met ons vijf lekker bij dicht bij elkaar in de jeep. Maar naar welk restaurant gingen we nu, ik mocht kiezen tussen het buffetrestaurant of een restaurant met Japans eten, ik had echte honger dus werd het japans. Hoshi heet het restaurant, en het was heerlijk! Er lag een witte vloer binnen en we hadden allemaal vuile schoenen omdat we nog allemaal de auto hadden geduwd in de modder, mijn vader heft zijn schoenen buiten laten staan, wij zijn gewoon binnen gegaan (er lag dus een hele hoop modder onder onze tafel, was wel grappig) het was weer geen gewoon eten, Het was een soort fondue met water waar ei werd in gegooid en dan groenten en dan moest je je eigen dingen laten koken. Ik was zo vol! Maar zoals Koen het ooit gezegd heeft er zijn noodgaatjes voor het ijs. Het was een heerlijk ijsje met mijn lievelingssmaken. Het eten was dus geweldig, maar de sfeer was ook heel leuk. Toen de rekening kwam wou ik betalen, maar ik mocht niet. ze zeiden wel dat als ze in nog eens in Duitsland waren ik moest afkomen en dan mocht ik trakteren. Niets aan te doen, maar je moet het weer van de positieve kant bekijken, ik heb weer geld gespaard dat ik Belgie wel kan gebruiken. Juist voor we weer allemaal in de auto kropen liet ik nog even weten dat ik voor de laatste keer choco khap jelly wou. Mijn favoriete Thaise drank. Het is gewoon ijs met chocopoeder en dan nog twee dingen en kleine ronde jellybolletjes. Heel simpel dus, maar ik ben er gek op. Heel dit geheel moet je in een plastieken bekertje drinken met een heel dik sprietje. De Thaise choco hebben we het genoemd. Bank Bo en ik hebben ook het hele jaar gezegd dat ik een winkeltje in België moest starten met die Thaise choco omdat het daar nergens te krijgen is. toen ik de choco in mijn handen had wou Bank nog rap een foto van mij maken voor het kraampje, ik vond het wel grappig. Terug thuis waren er ook nog een paar foto’s gemaakt, ik heb ze meteen op mijn computer gezet zodat ik ze ook heb.
En toen ben ik voor de laatste keer in de avond in mijn douchetune gestapt naar de badkamer geweest een douche genomen de trap terug opgelopen naar mijn kamer goedenacht gezegd. En dat was het einde van mijn laatste dag, buiten dan dat ik dit nog allemaal heb getypt. Dus GOEDENACHT THAILAND.

p.s.: mijn aankomstuur in zavetem is blijkbaar veranderd, ik kom nu om 15.30 aan.

Dit is op de laatste dag op school

18 mei 2006

Zoals ik iedereen gisteren beloofd had ging ik vandaag naar school om daar iedereen dag te zeggen. Maar eerst hebben mijn moeder vader en ik thuis nog de rommel moeten opruimen van het feest van gisteren. Toen dat ongeveer gedaan was zijn we vertrokken. Ik heb mijn schooluniform niet aangedaan, ben gewoon in mijn kleren gegaan met mijn haren los. (mijn haren zijn hier trouwens bij wijze van spreken meters gegroeid) er is veel veranderd op school in de paar maanden, het kantoor waar ik altijd met mijn computer zat is in twee gedeeld, er staat in het midden van de kamer een muur zodat één gedeelte vergaderzaal is en het andere kantoor. Jimmy haar bureau is ook verhuisd naar een ander gebouw waar het voor haar beter is omdat ze de muziek nu heel luid kan zetten, dat heeft ze mij zelf vertelt. Ook is mateoom zes nergens meer te bespeuren, ze zijn namelijk afgestudeerd en mateoom vijf is mateoom zes geworden. Er waren weer nieuwe ogen op mij gericht toen ik daar rond liep, de nieuwe leerlingen, de oude leerlingen zagen mij aankomen en begonnen al te roepen “Hey Boa!”. Jimmy had mij gisteren nog een berichtje gestuurd om te vragen als ik mijn laptop ook zou meenemen, dat heb ik dus gedaan, ze wouden nog een portfolio van mij maken en hadden foto’s nodig van mijn jaar hier. Dat heb ik dus maar eerst in orde gemaakt. Dan ben ik naar mijn klasgenoten gegaan, ik zat meteen weer in een heeeel saaie les wiskunde, in het begin van mijn jaar zat ik in mateoom zes, ik ben toen naar mateoom vijf gegaan omdat zes zo saai was, maar nu denk ik dat ze gewoon iets met die leerlingen doen op het begin van het jaar want ook nu waren de leerlingen van het oude mateoom vijf enorm saai en serieus. Het zal de druk van de oudste van de school zijn. ik ben meteen na de les wiskunde gevlucht aan een saaie les fysica, ik heb mijn laptop gepakt en nog even op het internet gegaan om mijn site te updaten. De middag gleed geruisloos voorbij en ik was juist op tijd van het internet geraakt om nog iets te eten te krijgen in de cafetaria, mijn klasgenoten hadden al gegeten maar waren toch zo lief om nog even op mij te wachten. Mijn Thais is de laatste vakantiemaanden raar maar waar vooruit gegaan en ik was in staat om een klein gesprekje met mijn klasgenootjes te hebben. Na mijn rijst en ijsyoghurtdrankje heb ik de cadeautjes wat ik van sommige had gekregen op het kantoor gaan leggen mijn fototoestel gepakt en naar de les sport geweest met mateoom zes. Er is niet veel gesport, er is niets gesport, ze hebben gewoon rondgezeten en dream en haar compagnie heeft daar gebruik van gemaakt om fotosessies met mij te hebben. Toen de bel ging was er plots chaos, iedereen was druk, iedereen zei vaarwel met mij ik kreeg tekeningen toegestopt er was zelfs een meisje dat mij kuste en er was er ook één die nog een armband rond mijn arm deed. Ik heb de gezichten van die mensen niet kunnen zien zo snel ging het. Toen ben ik nog naar het kantoor gegaan waar ik nog een paar geschenken van de directrice toegestopt kreeg. Leuk cadeautjes! En geloof het of niet, maar de leerkrachten hadden vandaag nog een vergadering, dat betekende dat ik weer een lange tijd moest wachten om naar huis te gaan. ik heb mijn computer dus maar weer bijeengepakt en op internet gegaan. Er waren ook een paar klasgenoten die foto’s wouden zien, ze vonden ze wel leuk en ik heb er zelfs een paar moeten kopiëren voor hun, die waar ze namelijk zelf ook opstonden. Toen de school gedaan was, was ik weer helemaal alleen. Ik kon wel de mensen boven horen vergaderen door de houten vloer. Het was een lange vergadering en jimmy is zelfs een tijdje gevlucht, het ging blijkbaar over van alles en nog wat, dat is toch wat ze mij vertelt had.
Maar de tijd tikt verder traag of langzaam wie zegt het. En toen ik thuis was heb ik mij bij Bank en bo voor de tv gezet waar ze een film die ik al gezien had in het Thais aan het kijken waren. Toen het eerste deel voorbij was gingen Bank mijn vader en ik naar de markt omdat ik nog lotti wou kopen om mee naar huis te nemen, dat is mijn favoriete thaise Ganoom (snoep, dessert… ) maar ik weet niet als de duivel er mee gemoeid is want er was niet eens de helft van de markt aanwezig allemaal omdat het aan het regenen was. en natuurlijk was de lottikraam er ook niet. spijtig. Terug thuis hebben we de film verder gekeken terwijl we de koek (gisteren op het feest gekregen van de leerkracht koken) en ananas aan het eten waren. Maar lang heeft de avond daarna niet meer geduurd omdat ik vandaag veel te vroeg was opgestaan en daarom veel te moe was.

natuurlijk steeds als er een cadeautje gegeven werd moest er een foto gemaakt worden

dit is het slagveld in de keuken

de partytafels in de tuin

17 mei 2006

zoals ik gisteren te horen kreeg was er vandaag een afscheidsfeestje voor mij. De dag begon vandaag normaal met mijn ouders, broer en zus die vroeg in de morgen vertrekken naar waar ze ook naar toe moeten. Maar juist na de middag waren mijn ouders al terug, mijn vader had vier tafels van school mee die in de tuin werden gezet. En mijn moeder stond al achter het fornuis. Ik heb mij bezig gehouden met de kleine dingen, ik zal toch iets moeten doen he. Stoelen plaatsen en afvegen, je kent dat wel.
Om zes uur ging het hier beginnen en ik had geen idee wie er allemaal komen zou. Mijn moeder stond nog steeds achter het fornuis en mijn broer en zus waren terug van school toen de eerste gasten aankwamen. bank liep nog in bloot bovenlijf rond en kon zijn T-shirt maar niet vinden. De gasten waren leerkrachten van bij mij op school en de directeur. Later zouden er nog meer leerkrachten volgen en collega’s van mijn mama, maar tot mijn grote verrassing kwam plots ook de counselor van Paula opdagen met haar man. Dat was pas plezant. En natuurlijk hoort bij elk feestje ook cadeautjes, ik kreeg van alles en ik weet niet waar ik het zou moeten steken om het mee naar huis te nemen. De engelse leerkrachten waren wel slim geweest, ze hebben mij naast andere cadeautjes speciaal vier pizza’s meegenomen voor op het afscheidsfeestje, heerlijk. Nu eten was er in over vloed omdat mijn moeder nog heel lang in de keuken heeft gestaan, er was salade (omdat ik dat hier graag heb) vis, heel veel rijst, kippenbouten, varken, iets met lekkere noten in, cake,… och, veel te veel om op te noemen! Als drinken waren en groten vazen met cocktails in die waren ook wel lekker. De sfeer was geweldig, misschien maar goed dat het was beginnen regenen want nu moest iedereen gezellig binnen komen zitten dicht bij elkaar. De bovenste living zat vol met mensen en het terrasje voor het huis onder het afdak ook. Ik had het eerlijk niet verwacht, maar het was zo plezant. Toen het grootste deel van de mensen al weg waren moesten er natuurlijk een paar zijn die kost wat kost karaoke wouden zingen, nu dat ging wel met die grote tv en een karaoke cd. Toen kwam Bank mij iets vertellen, het kwam er op neer dat ik nog even moest meekomen omdat iemand een “geschenk” voor mij had. hij heeft letterlijk geschenk gezegd, maar dat alleen omdat hij het van het Duits kent, en dan zei hij het ook nog heel gebroken. Rond tien uur begon iedereen weer naar huis te gaan en bleven wij achter met een huis vol rommel en heel veel afwas, gelukkig maar dat de afwas hier heel rap gedaan is doordat ze geen warm water gebruiken en niet afdrogen. Het is bij de afwas gebleven, de rest zal voor morgenvroeg zijn. dan ga ik trouwens ook nog eens op school kijken.

16 mei 2006

het is nu iets voor 12uur, ik dacht vandaag dan maar naar het postkantoor en bank te gaan met mijn vader, maar alweer was iedereen weg toen ik beneden was, en het was8uur in de morgen. als ik kon zou ik al lang daar geweest zijn, maar het pakket dat ik wil opsturen weegt twintig kilo en is veel te zwaar om op mijn fiets mee te nemen.
ik was dus weer aan het opkijken naar een dag waar niets in te doen is behalve wachten en uren tellen. maar daar had ik nu echt geen zin in, ik heb mijn fiets gepakt en gewoon gekeken waar ik terecht kwam.
ik ben nog eens richting jimmy gefietst, herinner je haar nog? mijn leerkracht engels waar ik naar de film en zo ging, ja ik herinner haar bijna ook niet meer, vooral omdat ik al verschillende maanden niets meer van haar gehoord heb. maar toen ik daar aankwam bleek er niemand thuis te zijn. ik had nog geen zin om naar huis te gaan, daar had ik helemaal niets te doen, daarom heb ik een straatje genoemen waar ik een keer met de auto was doorgekomen in het donker. het leidde naar de straat richting nakhon nayok en dat was de richting die ik uit wilden.
daar aangekomen ben ik eerst bij 7-eleven gestopt om water te kopen want het was weer een verschrikkelijk warme dag en mijn mond was zo droog. maar wat nu gedaan?
nu ik er toch ben kan ik even bij de bank langs om mijn bankrekening te sluiten dacht ik, maar wat als die geen engels kunnen, och we gaan er gewoon voor. en maar goed dat ik dat gedaan heb, ik heb mijn rekening gesloten en loop nu met veeel te veeel geld rond, ikwou het eigenlijk overzetten naar mijn belgische rekening maar dat had ook zo zijn kosten. op de bank was er een man die engels kon en die heeft mij geholpen, een vriendlijke man, hij was de hele tijd aan het vragen als ik thais kon of hoe je iets zei in het nederlands, ik was al blij dat hij engels kon.

nu zit ik hier dus in het internetcafe en ik zag net een farang(westerling/blanke) voorbij lopen, dat is al de tweede die ik hier vandaag zie, echt raar, normaal zie ik hier nooit rondlopen.
maar ik ben er vandoor mijn uur is bijna om en ik moet nog naar huis fietsen om daar weer uit te vissen wat ik ga doen, het zullen waarschijnlijk computer spelletjes worden want de tv daar heb ik nu niets meer aan. spijtig.

15 mei 2006

dus ik dacht vandaag naar de bank en de post te gaan zodat dat in orde kwam. maar toen ik beneden was was ik daar ook helemaal alleen. waar was iedereen weer naartoe?
ik heb de hele dag dus eignelijk niets gedaan. totdat ik stemmen hoorde, mijn borer en zus waren thuis en ze stonden daar in schooluniform. WAT?! is hun school terug begonnen. die van mij begint terug wanneer ik al weer in Belgie ben. Bank heeft trouwens een nieuw schooluniform, hij heeft nu een zwarte broek met een fatsoenlijk hemd en zwarte schoenen, stukken beter dan die belachelijke uniformen met bruine broeken riem en lelijke bruine schoenen.
in de avond dacht ik nog even naar tv te kijken, en toen ik die aan wou zetten ging dat apparaat dat voor de zenders zorgde toch stuk, en niet zomaar stuk, met vonken en al stuk. dat is niet goed. waarom kon dat niet overmorgen gebeuren, morgen is namelijk nog een aflevering van charmed, die kan ik nu niet meer zien. maar goed dat het nu gebeurt is en niet drie maanden geleden, dat zou pas erg zijn geweest.
Bank kwam de trap af en vroeg wat er gebeurt was, hij deed alsof hij van niets wist, maar ik weet zeker dat hij het al wist want als ik tv heb gekeken zet ik gewoon de stroom uit door op het elekrtriciteitskastje op het knopje te duwen, maar als iemand anders kijkt trekken ze de stroom duwen ze ook op het knopje en zetten alle aparaten apart nog eens uit. en zo was het toen ik de TV aanzetten, dat betekent dat er nog iemand had gekeken voor mij en waarschijnlijk ook wist dat dat ding op ontploffen stond. maar wat kan ik er aan doen, laat bank maar doen alsof hij van niets weet en de "schuld" op mij steken, ik ben hier toch nog maar een paar dagen en het intressert mij niet.

14 mei 2006

nadat ik weer een halfuurtje had gefietst en het internet onveilig had gemaakt kon ik weer een halfuurjte fietsen om thuis aan te komen en uit te vissen wat ik met de rest van mijn dag zou doen. ik had in de morgen gevraagd als we naar het postkantoor konden gaan en de bank maar blijkbaar zijn die in het weekend gesloten. Alles hier in thailand is alle dagen open, behalve de overheidsdiensten en banken STOM! maar goed, dat zal dus voor een andere keer zijn. en omdat ik toch niet s te doen had ben ik maar begonnen met het ineenpuzzelen van mijn bagage, we mogen maar twintig kilo mee naar huis, dat is niks! de amerikanen natuurlijk mogen ZESTIG kilo mee, de wereld is oneerlijk. ik dnek dat ik ook ergens aan vijfitig kilo geraak, ik kan alleen maar hopen en bidden dat de douane heel mild gaat zijn met afs studenten. het kan ook niet anders, wat wil je dat we doen na een jaar ergens geleefd te hebben.
ik kreeg mijn koffer nauwelijks toe en dan had ik nog een paar kleren die ik de laatste dagen zou gebruike, die zullen in de handbagage gepropt moeten worden.
ik heb echt schrik dat ik extra moet gaan betalen op mijn bagage, en nee ik kan het niet opsturen met de post want dat is ook niet goedkoop. laten we gewoon allemaal onze vingers kruisen dat er geen probleem zal zijn, en als er problemen zijn laat ik gewoon ald ei souveniers die ik voor jullie heb gekocht achter :-p dat is pas wreed he.

13 mei 2006

vandaag gingen we dus terug naar huis, we waren pas ergens in de namiddag vertrokken toen mijn vader klaar was met het fornuis te repareren bij die mensen. We hadden weer een redelijk lange rit voor de boeg, maar daar heb ik niet veel van gemerkt omdat ik meer lag te slapen dan iets anders het gevolg was dat mijn haren op het laatste alle kanten uitstaken. We zijn wel nog ergens gestopt om te eten en er was ook en markt, zo eentje met kleine vuile straatjes en veel te veel stinkende vis. Maar goed mijn moeder heeft er weer een hele lading vis en krab gekocht. Jakkes krab. En weet je wat ik sinds kort te weten ben gekomen, dat er een nieuwe munt is bijgekomen, je had al de één bath, de vijf bath en de tien bath, maar nu is er ook de twee bath. Maar wat er stom aan is is dat die zoveel op de één bath lijkt alleen is die een heel klein beetje groter, echt vervelend. Maar ik ben niet de enige die dat laat door had, de madam die mijn moeder betaalde voor wat groenten moest de munt ook drie keer omdraaien om zeker te zijn.

we zijn ook nog even gaan winkelen
dit is trouwens in de rij van de olie, ziet er heel geel uit he, ze waren trouwens slaolie aan het zoeken en hebben het niet gevonden, vind je dat raar?

hier zijn we voordat we drie keer hebben rondgelopen, laat mij even opmerken dat dit op blote voeten is gebeurt

hier is het strand met afval

12 mei 2006

het is de zee dag. En dat wil dus zeggen dat we een grote tijd van de dag aan zee zullen zijn. alleen had ik echt geen zin om te zwemmen. Eigenlijk had ik wel zin om te zwemmen maar ik had geen zin om door dat zand te lopen met mijn thaise zwemkledij in het water te springen dan dat zoutwater te smaken en in mijn ogen hebben om dan plakkerig en nat uit het water te komen en je ergens in een hok met een bakje water te gaan wassen. Nee dank u dan blij ik fijn in een strandstoel zitten die we ergens gehuurd hadden. En dat heb ik ook gedaan, een beetje muziek geluisterd sudoku gespeeld geslapen. Wat ik niet heb gedaan is van het uitzicht genoten, we zitten dan wel in een toeristische streek, ik ben nog steeds met een thaise familie hier en dat betekent dat we naar een niet toeristisch strand gaan, een strand met vel te veel thaien, want het was er druk, en nog meer zwerfvuil. Ik vraag me echt af waarom ze niet even al hun vuilnis in een zakje doen en die zak in de vuilbak gooien. Nee dat strand lag bezaaid met papiertjes, blikjes, flesjes, doosjes. Afschuwelijk.
In de avond zijn we nog naar een tempel geweest, dit was niet het monniken gedoe, maar drie keer rond de tempel lopen dat eigenlijk wel plezant was, vooral omdat je moet proberen om je kaarsje niet uit te laten gaan die hele tijd. Probeer dat maar als je even rap moet lopen om de andere bij te benen. Hier was het uitzicht wel mooi die tempel met die verlichting en al die kaarsjes. Echt leuk. En in de verte hoorde we een bende honden janken, waarschijnlijk naar de volle maan :-) . maar Bank en bo dachten daar anders over, het blijkt dat als honden janken ze een geest zien. reden genoeg dus voor Bank en Bo om nog dichter bij hun moeder te lopen, ik daarentegen vond het hilarisch.

11 mei 2006

en vandaag ga ik naar het internetcafé, misschien nog even naar 7-eleven. TOCH NIET! ik heb hier dan af en toe plannen maar dat wil niet zeggen dat die ook door gaan want om 7uur stond mijn broer aan mijn deur om mij te vertellen dat we vandaag naar Chon Buri gingen voor drie dagen, anders gezegd, we gaan naar zee en blijven in dat huis slapen waar niets te doen is met die mensen die je niet kent. Dus opstaan en koffer inpakken om dan in de auto te kruipen en daar verder te slapen. Dat is precies wat ik gedaan heb.
Maar voordat ik n slaap val zijn we nog bij een leerkracht zijn house-warmingparty gestopt, verbeeld u daar niet teveel bij in, het komt er gewoon bij neer op zo een housewarmingparty dat de mensen geld krijgen de gasten krijgen in de plaats eten en er is een monnik die dingen op de muur komt schrijven boven de deur. Die monniken waren na het eten alweer weg, maar ze vertokken wel in die rare auto het was een heel rare jeep in het zwart en rood, het had geen merk geen achterlichten en geen handvaten, en daar komt dan nog boven op dat het heel veel lawaai maakten. Maar dat ze daar in vertrokken vond iedereen wel grappig.
Ik had gelijk, we bleven in dat huis slapen waar niets te doen is met die mensen die ik niet ken, dezelfde plaats waar ik ergens in het begin van het jaar was, in de buurt van pattaya. En even later toen we daar aangekomen waren gingen we met ons vijven naar de plaatselijke markt, op de brommertjes van de familie daar. bank en ik op één motor en mijn vader mijn moeder en Bo op de andere, alleen was dat er één met zo een houten bak langs. Het was wel grappig om dat te zien. op die markt was je rap uitgekeken, maar we mochten alledrie één ding kopen om te eten. Ik heb en soort pannekoek genomen met rare dingen in, was wel lekker.

10 mei 2006

er is weer een ongelooflijk onweer geweest, het is hier normaal geworden dat het één keer per dag roegent en onweert, het zal de tijd van het jaar wel zijn. maar dat onweer kwam pas in die namiddag, juist toen de stroom terug aan was. in de voormiddag was de stroom namelijk uitgevallen, juist toen ik mij aan het omkleden was op mijn kamer, en ik had de luiken toe en toen de stroom uitviel zag ik dus geen steek meer. Maar ik loop hier al tien maanden rond dus ik weet mijn weg wel. Ik vond het niet erg dat de stroom was uitgevallen, maar het was zo warm en de ventilators gingen dus niet, ik was bijna aan het zwemmen. Heel fijn dus dat de stroom terug was, kon ik ook de films kijken die we gehuurd hadden, alleen barstte er toen een verschrikkelijk onweer los. Ja wat doe je dan?

9 mei 2006

de dag ging weer zijn normale gangetje totdat bank plots vroeg of ik mee wou met bo Tjip (vriend van de familie) en hem naar de videotheek op de brommer. Alles is beter dan thuis zitten, daarom vertrokken we met twee brommetjes voor de rit. Alles ging goed, totdat we Tjip en Bo uit het oog waren verloren, maar we gingen toch verder omdat we ze wel op de afgesproken plaats terug zouden zien. dus niet… ik had mijn vijf films al uit gekozen en betaalt en bank en ik wouden juist terug vertrekken toen ze eindelijk aankwamen. ik heb er geen idee van waar ze uitgehangen hadden maar het gevolg was dat ze hun films nog moesten uitkiezen en wij langer daar bleven met de kans dat het zou regenen als we terug naar huis gingen. Maar, ik heb weer eens iets nieuws om te zien, films.
Maar het verhaal is nog niet gedaan, op de weg terug, het laatste stukje zaten bo ik en Bank op de brommer en het was al donker. Niet echt plezant von dik het, vooral niet toen er een auto van de andere richting aankwam die niet eens opzij ging en op het midden van de weg bleef rijden, een paar centimeter meer naar links en mijn arm was minder dan gewoon blauw, hij was namelijk met zijn spiegel tegen mijn arm gereden, mijn arm is nog helemaal heel, zijn spiegel niet meer. Dat komt ervan als je zo egoistis rijdt.

8 mei 2006

ze zeggen mij hier alles altijd op de laatste seconde, en dat ben ik echt beu aan het worden. als mijn vader de auto al heeft klaarstaan om te vertrekken zeggen ze mij dat we naar een verjaardagsfeestje gingen, dus ik kleed mij snel om in van mijn binnenshuiskleren naar mijn uithethuiskleren terwijl iedereen al in de auto zit.
Er was dus een leuk verjaardagsfeestje vandaag, ergens een kind van een collega van mijn mama. En zoals altijd zat iedereen in de tuin met kleine snacks zoals kleine kippenbilletjes… maar toen wij aankwamen waren de mannen al vershrikkelijk zat. negeren dacht ik. Maar dat ging niet meer toen er één wou dat ik hem engelse les gaf. Het was hilarisch om zatte mannen tenglisch te horen spreken. Zo wou er een zeggen i love you, maar hij kan de v niet uitspreken en verplaatst dit met een b. het was echt grappig maar op den duur begon het mij wel te vervelen omdat ze altijd hetzelfde zeiden.

hier zitten de monniken in het huis van mijn grootouders

7 mei 2006

ik had dus al gezegd dat die familie weer hier was, wel daar is dus een reden voor. En die weet ik maar half, want er is blijkbaar iets gaande in het huis langs ons (mijn grootouders) met monniken heel veel eten en heel veel mensen. Mij is natuurlijk weer niets gezegd en toen ik opstond en overal mensen rondliepen wist ik dus helemaal niet meer waar ik was. het was zo druk! Overal waren mensen die ik niet kenden, er zat er eentje voor de tv alles te ontregelen met de afstandsbediening, hij wist niet hoe je dat Engelstalige kanaal afzetten. In de keuken liepen er ik weet niet hoeveel mensen rond… dit vond ik echt niet plezant, niet omdat er mensen zijn, maar omdat weer eens niemand mij vertelt heeft wat er ging gebeuren. Ik heb mij dus koppig heel de dag in mijn kamer verstopt af en toe naar onder gekomen om eten te vinden en drinken mee te nemen. Nu weet ik niet als het onweer er voor gezorgd heeft dat iedereen weg ging of dat het gewoon tijd was om naar huis te gaan, wat het ook mag zijn, dat onweer was er eentje dat ik nooit vergeet, bij iedere donderslag beefde mijn bed.

6 mei 2006

ik dacht dat vorige week de laatste keer was dat ik hun zou zien, ik had het dus verkeerd, die zus van mijn moeder met haar familie is weer hier. Ik ben de kermisattractie weer voor de oom en neven. Hoe belachelijk kan je doen om alles na te zeggen wat op tv gezegd wordt in een taal die je niet eens verstaat? Het enige wat ik dus kon doen om mij geen freak te voelen is om mij op mijn kamer te verstoppen, en ik ben niet de enige die dat een goed idee vindt want het is nu avond en Bo ligt in mijn bed omdat haar neefje in haar bed ligt omdat die airco wil.

5 mei 2006

het is niet meer lang en daarom ben ik al aan het denken wat ik nog allemaal moet doen voor ik hier vertrek. En één van die dingen was naar Future park rangsit gaan, het winkelcentrum dichtbij Bankgkok. Gisteren heb ik het gevraagd gehad aan mijn vader die na lang twijfelen akkoord ging nadat ik ermee akkoord was gegaan dat Bo ook meeging. Ik wou eigenlijk alleen gaan want met een Thai winkelen is niet zo plezant, zeker niet met Bo want bij alles wat je koopt wil zij de prijs weten om te zeggen als iets duur is of niet, in de thaise prijsklasse. Dus bij elke euro zou je te horen krijgen dat het duur is.
maar ik had geluk want juist toen mijn vader Bo en ik op de motor wouden stappen zei Bo dat Joy ons buurmeisje ook mee wou. Dus de auto werd er bij gehaald en even later stonden we aan de eerste “busstopplaats” om in de bus te stappen op weg richting Bangkok. Het was iets voor twaalf toen we aankwamen en het eerste wat we dus gingen doen was eten vooral omdat ik geen ontbijt had gehad. Het werd Pizza op mijn kosten, daar had ik al een tijdje zin in, in de pizza dan, niet in het betalen.
En toen hebben we afgesproken dat we om vier uur terug aan de deur zouden staan, zo kon ik nog alleen winkelen en Bo en Joy zouden zich ook amuseren. Dat was toch het beste want ik ben dat hele shoppincenter van boven naar beneden “doorgerend” op zoek naar de laatste souvenirs. Uiteindelijk heb ik nog niet alles kunnen kopen omdat ik gewoon niet weet wat te kopen. Maar ik ben er gelukkig op tijd aan begonnen en heb nog tijd over om mijn hoofd erover te breken wat ik kan kopen voor die laatste souvenirs. Maar terwijl ik daar zo rondliep ben ik niet vergeten om er voor mijzelf nog een leuke dag van te maken, en dat heb ik gedaan door een half uur op voorhand naar de afgesproken plaats te gaan waar een swenssen ligt, een paradijs voor mij omdat het een ijssalon is. daar heb ik dan nog eens heerlijk gezondigd aan een heerlijk ijs-“je”. Om vier uur had geen van ons drie de zin om nar huis te gaan dus zijn we de brug ondergelopen en de straat overgestoken naar de markt die daar bezig was waarna we het cinemacomplex binnen gingen waar ze ook nog heel veel winkels hebben. En Bo en ik hadden het daar echt naar onze zin omdat er een standje was met ik weet niet hoeveel oorbellen. Het zwakke punt van mij en Bo. Ik heb hier een hele verzameling aangelegd.
Maar het werd tijd om naar huis te gaan en met een geluk hadden we nog een bus waar we nog met meer geluk plaats hadden om te zitten. Terwijl we zo in die bus zaten werd het steeds donker en toen we aankwamen was stonden de sterren weer aan de hemel. Nu nog wachten tot ze ons komen oppikken zodat we dat laatste stukje in de pick-up naar huis konden.

4 mei 2006

de tijd glijdt geruisloos voorbij, de dag is hier voorbij voordat je merkt dat die begonnen is. gelukkig maar want ik heb echt wel zin om naar huis te komen. het is hier lang genoeg geweest. Ik heb vandaag officieel te lezen gekregen dat we 21mei vertrekken. Om 20 na middernacht om precies te zijn. dat maakt het dat ik ook de 21ste thuis aan kom. Om kwart na zes ’s avonds! Dat gaat een lange dag worden. we hebben namelijk een vlucht van ongeveer twaalf uur van Bangkok tot Helsinki om daar dan tien uur vast te zitten en om 16:30 weer te vertrekken.
Maar nu zit ik nog in Thailand en beleef elke minuut… voor tv of achter de computer of soms op de fiets. toen ik deze avond trouwens aan tv zat gebeurde er iets raars, de lichten waren aan en de houten luiken stonden open zoals altijd. Maar er waren wel nog de vliegenramen, gelukkig maar want plots waren aan die zes ramen honderden vliegjes tegen de vliegenramen aan het opbotsen. Maar het meest rare was dat het heel plots gebeurden. Je zag ze niet alleen, je hoorden ze ook nog vliegen. Bank vertelden mij dat die insecten graag hout aten en maar al te graag binnen wouden komen om van de houten trap en vloer te eten.

ik sta te wachten tot de badkamer zonder dak vrij is om mij te douchen

30 april 2006

blijkbaar heeft mijn vader ergens verstand gevonden en wil hij die lange rit van een paar dagen gelden niet opnieuw doen. hij wil het over twee dagen spreiden. Een grote opluchting voor mij want ik ben hier echt een fobie voor auto’s aan het creëren met dat verkeer hier in Thailand. Dus dat betekende dat we morgen pas thuis gingen zijn in plaats van het geplande vandaag maar ook dat we nog ergens een slaapplaats moesten vinden, dat zijn allemaal zorgen voor later. Het betekende ook dat we nu zoveel meer tijd hadden om de toerist uit te hangen.
En hoe gingen we dat doen? we gingen nog eens een boottochtje maken, nu op water dat nog blauwer was met nog meer rotsen in het water en een stuk minder toeristen. Veel beter dus. Het water zag er zo heerlijk uit onder die zon dat ik er gewoon in wou springen, het zou wel een stukje zwemmen zijn geweest, we hebben een uur in de boot gezeten drijvend tussen die rotsen die de meest geweldige vormen en proporties hadden. We zijn niet speciaal ergens naar toe gevaren, ergens naar toe en weer terug gekeerd, en op de terugweg even gestopt bij de huisjes die hier op het water dreven, het was een restaurant, alleen hadden ze geen eten meer. Maar wel een watermeloen die ze ons gratis gegeven hebben, zelf hadden we nog heelrijke verse ananas bij. En toen die op waren konden we weer een uur in de boot zitten.
We zijn ook weer bij de plaats gekomen waar we drie dagen gelden ook waren, het is een heel groot schip op het land, een monument voor waarschijnlijk een koning. maar het meest interessante was het kleine huisje dat er stond waar je vuurwerk af kon laten. Geen vuurwerk met mooie resultaten, maar vuurwerk met heeel veel lawaai. Wij hadden een sliert gekocht met duizend bommetjes en die af gelaten, wat een lawaai, maar zo plezant. Ik heb aan mijn broer gevraagd waarom de mensen dat hier deden, hij had er zelf geen idee van.
Nu kwam het probleem van die slaapplaats, en deze keer waren er geen kennisen om op terug te vallen. Het moest dus een hotel of resort worden. en die was er. We hadden twee huisjes dicht bij het strand, er was airco een heerlijk bed (maar ik heb op de grond geslapen zodat mijn broer het bed kon hebben) en een geweldige badkamer. En over de badkamer wil ik het even hebben, je had daar namelijk twee gedeeltes in, de wasbak en de wc en dan het tweede gedeelte de douche en bij de douche stonden verschillende planten tegen de muren en als je naar boven keek zag je dat er geen dak was maar dat er gewoon een net was gespannen, ik zou er wel eens willen staan als het regende.
Omdat het huisje dicht bij het strand was zijn we ook maar gaan zwemmen, dit strand was niet zo geweldig als die in phuket, er was namelijk heel veel rotzooi te vinden. Er lagen vissersboten op de kust die vertrokken toen wij in het water dreven. Geloof het of niet, maar op een moment waren we met ons vijven een zandkasteel aan het maken dat nog heel plezant werd ook toen we het gevecht tegen het opkomende water aan moesten gaan.
Na mijn douche in die geweldige badkamer was het tijd voor het avondeten dat we aten onder een rieten afdak dat aan zee stond. Het was er zo gezellig dat ik niet eens wou opstaan om te gaan slapen.
Maar de gezelligheid ging verder in ons huisje toen we met vier(bank, bo mijn moeder en ik) voor de tv lagen waar juist het thaise popidool bekend werd gemaakt.

het uitzicht over de boomgarden in de bergen

de jamesbond rots

het dorp op het water

29 april 2006

gisteren is er niemand meer in dat bed bijgekropen, is maar goed want het was er zo al veel te warm. Zo, we zijn in phuket, we hebben gisteren een heleboel gezien dus vertrekken we vandaag weer… . als het aan mij lag zou ik nog wat blijven, maar die keus is niet aan mij. Maar een grote haast hebben we niet, want we gingen nog een boottochtje maken. Een boottochtje op hemelsblauw water en tussen enorme mooie rotsen. Onderweg kwamen we een heel dorp op het water tegen, maar we gingen verder naar een rots met een klein stukje strand en het uitzicht van een rots die ze de James bond rots noemen, weet iemand toevallig waarom dit zo is? op dat klein strandje waren wee souvenirwinkeltjes maar om daar te komen moest je een stukje door het water lopen, geen probleem voor de mensen die gewoon sandalen of teensletsen aanhadden, dat zijn dus alle thaien en de toeristen maar ik niet. ik wou eens van de dag genieten zonder tienduizende keren mijn schoenen uit te doen, en nu we toch nergens echt binnen gingen dacht ik die kans te grijpen, ik had het dus weer verkeerd. Ik had dus geen zin om mijn schoen uit te doen om dan door het water en zand te lopen om dan mijn vuile voeten weer in mijn schoenen te steken. Daarom ben ik op een rots aan het water blijven zitten met uitzicht op die jamesbond rots. En waar ik mij altijd mee amuseer in toeristenstreken is naar de toeristen te luisteren om met een beetje geluk wat Nederlands op te vangen. Deze keer was het niets, wel wat Spaans. Maar daar kwam verandering in toen we op dat drijvend dorp souvenirs gingen kopen. Mijn moeder en haar vriendin hebben namelijk een hele tijd nodig gehad om die twee straatjes door te komen en in die tijd was er een hele boot Hollanders aangekomen en weer vertrokken, het was wel grappig om te horen.
De rest van de dag waren we weer op weg richting thuis, maar thuis was nog veel te ver weg om dat vandaag te bereiken of morgen. Daarom gingen we weer in dat huis met het zacht bed en hatelijke badkamer slapen. Toen we daar aankwamen was het nog vroeg in de avond en moesten we nog iets doen om de dag te overleven van verveling. Dus zijn diegene die wouden nog eens in de auto gestapt om naar een tempel te gaan, niet voor monnikengeklaag maar voor het bezichtigen van een schitterende tempel boven op een heuvel waar je een prachtig uitzicht had over de streek met de boomgarden waar in het midden een reuzengrote boedha stond. Het was daar geweldig op die heuvel, zo stil en fris. Ik kon er heel lang blijven zitten als ik wou.

het schitterend zicht, maar ook mijn broer zus en moeder die daar lopen

hier zijn de fotos van dat tsunamimonument.

28 april 2006

de dag lijkt zo lang nu ik er op terug kijk. Er is dan ook veel gebeurt maar op hetzelfde moment niet veel interessants te vertellen. Ik werd deze morgen dus wakker in dat zacht bed dat in dat huis staat met die hatelijke badkamer zonder normaal toilet en geen douche. Nu bleek dat dat huis in een prachtige tuin stond, een boomgaard met exotische bomen.
Toen het rijstontbijt weer achter de kiezen was klommen we weer met ons negen in de auto om de reis verder te zetten naar Phuket.
En even voor phuket werden we opgewacht door nog meer kennissen van die vriendin van mijn moeder, zij gingen onze gids zijn voor de rest van de dag.
En toen kregen we zee in zicht, eindelijk! en meteen moest ik aan de tsunamie denken die daar gewoed had. er waren nog verschillende dingen te zien, zo lag er op een plaats nog een boot zeker een 600 meter van de zee af, ik denk niet dat ze van plan zijn om die daar weg te doen. heel soms zag je ruïnes van waar eerst huizen stondenmaar wat je meer zag waren plaatsen waar ze nog volop aan eht bouwen waren. Vooral kleine dorpjes met kleine huisjes voor de mensen. Nu moet ik wel zeggen dat die mensen in betere omstandigheden zullen wonen dan sommige mensen in de rest van Thailand doen, maar het is waar, ze hebben er een hoge prijs voor moeten betalen. We zijn ook nog langs een plaats gereden waar ze nieuwe vissersboten aan het maken waren onder van die tentdaken. Dat was juist voor onze eerste toeristische uitstap van de dag, het tsunamiemonument. Toen ik het zag herkenden ik het meteen maar van waar weet ik niet meer precies, waarschijnlijk van op tv in België. Het was een grote muur dat de golf voorstelden met daar tegenover een muur met plakaatjes met de namen van de mensen die overleden zijn.
De rest van de dag zijn we het hele phuket eiland afgereden, we zijn gestopt bij een plaats met een schitterend uitzicht op zee voor 240°. We zijn in het toeristische Phuket geweest aan het strand met de dikke roodverbrande farangs in zwembroek. Ik was al vergeten hoe grappig het zicht kan zijn van de echte toerist. Ook zijn we bij phuket fantasea geweest, een soort van pretpark zonder attracties maar alleen souvenirwinkeltjes, dat is toch wat ik kon uitmaken uit de plattegrond die voor de ingang stond want we zijn niet binnen geweest, het was gesloten. Er was blijkbaar ook een show die ik wel heel interessant vond, maar ook dat speelde vandaag niet.
uiteindelijk zijn we juist voor zonsondergang in de zee gesprongen in thaise zwemkledij op een plaats waar er maar heel weinig farangs waren. Het was wel plezant, helemaal niet te vergelijken met het pootje baden in belgie,de golven waren zo hoog, soms kwamen ze boven je hoofd uit als je nog maar een klein stukje in het water stond. Je werd dan meters meegesleurd terug naar het strand om dan weer terug te worden getrokken naar zee, en op dat moment besefte je pas dat je T-shirt tot je kin was opgetrokken.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel leuk om in de zee te zwemmen, maar het zou zo veel leuker zijn als het water niet zo zout smaakte en als je uit het water komt het zand aan je voeten blijft plakken en heel je huid plakkerig aanvoelt.
Nu zit ik hier in iemand z’n huis op een bed waar er dadelijk nog twee andere bijkruipen. We zijn hier na het avondeten (op zo’n voedselbuitenmarkt/restaurant) gekomen, ik heb er geen idee van wie hier eigenlijk woont.
Ik heb mijn pyjama al aan en mijn broer komt vragen als ik meega om snoep te kopen,”maar ik heb mijn pyjama al aan” “mai pen rai” is zijn antwoord dat betekent och dat is niet erg. Het is waar, ik zou niet de eerste zijn die in pyjama gaat winkelen, Thailand blijft nog steeds Thailand.

hier ligt mijn vader onder de auto om die te repareren

27 april 2006

ik had maanden geleden dus besloten om vandaag naar de nieuwe luchtgaven te gaan met een groep van AFS. Maar dit zou Thailand niet zijn als mijn familie juist op die dag besluiten naar Phuket te vertrekken. Ze doen bijna het hele jaar niets, dan maak ik maar mijn eigen plannen en juist op die dagen besluiten ze wel iets te doen. waarom!?
Maar goed Phuket kan ik niet langs mijn neus laten voorbij gaan en om 4uur ‘s morgens vertrokken we, net zoals mijn grootmoeder. zij ging dus ook mee. Net zoals die vervelende vriendin van mijn moeder met dochter en zoon. Oei oei dat ging iets worden.
De eerste zes uren van de rit heb ik geslapen , we hebben in die tijd ik weet niet hoeveel tankstations aangedaan waar ik steeds bij wakker werd. We stopten daar niet om steeds te tanken, maar voor de wc’s die daar zijn of de kleine winkeltjes waar je vanalles en nog wat kunt kopen, vooral snacks.
Om tien uur waren we eindelijk ergens gestopt om te eten, het was een brunch en er was keuze tussen rijst en noedels. Ik had zo een honger en er was niet echt iets naar mijn zin ik heb dan uiteindelijk groenten met garnalen gegeten..
Hierna ging de rit weer verder en nog steeds ging dit van pompstation naar pompstation. Bij eentje later in de dag zijn we bij eentje gestopt en hebben we daar een heleboel snacks gekocht, ik heb het bij een cola gehouden met en lekker ijsje. Het was wel grappig want later zat iedereen in de auto snacks te eten, het leek wel een schoolreisje.
Het was ondertussen half zes, mijn vader was aan 1 stuk aan het doorrijden met die kleine pauzes aan de tankstations, dit was te zot! En dat vond de auto ook omdat die er het op een staken zette.
We vielen gelukkig in panne voor een huis op een weg waar bijna geen huizen stonden, en thaise mensen blijven thaien dus even later zat mijn vader achterop de motor van van de mensen die in dat huis woonden om naar een autowinkel te gaan om het stuk te kopen dat kapot wa aan de auto. Na een uur was hij terug, nu moest hij nog beginnen de auto te reparen. Ondertussen was de plaatselijke kat al een paar keer in de dauto gesprongen om zich daar te verstoppen. De avond viel en de mensen in dat huis hadden mijn vader al een zaklamp gegeven om iets te kunnen zien. en toen het helemaal donker was was het daar geweldig, ik dacht dat er al veel sterren te zien waren in Nakhon Nayok maar daar was het schitterend! En daar boven op kwam dan nog eens dat er heel veel flikkervuurvliegjes rondvlogen tussen de bomen en struiken, een onvergetelijke avond dus.
De auto was af om stipt acht uur ’s avonds en dus konden we weer verder, nu bleek dat we nog een halfuurtje moetsten rijden (stom he) om op onze bestemming van de dag aan te komen. het was familie van de vriendin van mijn moeder. Ik had de hoop al helemaal opgegeven voor een hatel aan zee toen die vriendin en haar kinderen de weg begonnen te wijzen waarbij ze het verschillende keren verkeerd hadden.

26 april 2006

ik heb overlaatst aan mijn ouders uitgelegd gekregen dat ik morgen naar de nieuwe luchthaven wou gaan met AFS. Hier in Thailand gaat binnekort een nieuwe luchthaven open, dat zal de grootste in Thailand zijn. maar voor ze die openen hebben ze een boel mensen uitgenodigd om te die luchthaven te bewonderen, en AFS was een van de verenigen. Maar toen ik eindelijk had uitgelegd dat ik dit wou doen aan mijn ouders zeggen ze mij plots dat we naar Phuket gaan. ik ben benieuwd als het ook door gaat gaan.
voor de rest weet ik niet meer als die toekhé nog altijd in het huis zit of niet, eergisteren is er een poging geweest door bank en mijn moeder om dat beest te vangen toen het achter de deur zat, mijn moeder had een handdoek vast met een stok en mijn broer stond op een afstand klaar om weg te rennen, het beest is ontsnapt en achter een kast gekropen dus ik vermoed dat het nog steeds in het huis is.
we zijn ook nog eens gaan winkelen in de Lotus, het werd tijd want er was letterlijk niets meer te vinden in het huis, zelfs de pot suiker was leeg. Nu veel is er ook niet toen we terug thuiskamen van de winkel, de suikerpot is terug vol mijn broer en zus hebben een nieuw schooluniform. Want dat wordt nu overal weer verkocht, schoolspullen. Dat kan alleen mar betekenen dat de school binnenkort weer gaat beginnen. Daar heb ik eerlijk gezegd niet veel zin in hier. Laten we dat maar in belgie doen.

hier is weer een mooie onweersfoto

22 april 2006

we gaan naar bangkok morgen, dat heeft mijn broer mij toch gezegd gisteren. we gingen om zeven 's morgens vertrekken dus had ik mijn wekker op 6.30u staan, maar toch stond mijn broer op 6.20 voor mijn deur. veel te vroeg!
we hadden nog even tjip opgepikt (vriend van Bo en Bank) om dan de bus naar bangkok te nemen. dus dat was ondertussen al het tweede vervoersmiddel van de dag, de pick-up en dan de bus. aan het busstation aangekomen in bangkok hebben we een toek-toek naar JJ's genomen, de plek om goedkoop souveniers te kopen. maar ik heb mij deze keer niet zo laten gaan als vorige keren wat maar goed is ook. toen we daar zo een 4uur hadden rondgewandeld zijn we met een toek-toek naar een winkelcentrum gegaan, en het is raar maar ik kom altijd op dezelfde plaatsen terecht wnat het winkelcentrum waar we waren was hetzelfde als die waar ik in de twee weken thai airways english camp heen ging. daar hebben we ook nog een uur of 5 rondgelopen. mijn voeten en benen stonden op barsten op het einde van de dag! ik kon geen stap meer fatsoenlijk zetten, en dat was vooral omdat die zo goed zijn in rondslenteren. toen ze eindelijk besloten terug naar huis te gaan namen we een taxi naar het treinstation en de taxichauffeur was gek! die had bijna drie mensen op verschillende plaatsen omvergereden en daar boven op heeft hij een hele grote omweg gemaakt en dat weet ik omdat hij twee keer opdezelfde plek was. toen hebben we ons eersteklas busticket voor een 100bath gekocht en kregen een bekertje water mee. toen hebben we nog een uur in de bus gewacht tot die vertrok, erg vond ik dat niet want nu kon ik tenminste ergens zitten. tijdens de rit zat er wel een vrouw achter mij die de hele tijd voeten tussen de leuning en het zitvlak stak zodat ze onbewust tegen mijn kont zat de duwen, leuk is anders.
we zijn ook even gestopt bij een benzinestation, en er stond iemand buiten de hele tijd naar mij te kijken, je kon ze gewoon zien denken, wat doet hier een farangmeisje alleen? het is niet de eerste die dat denkt. ten eerste schat iedereen mij hier 15 of 16jaar en ten tweede denkt niemand erbij na dat naast de sekstoeristen en de toeristen er mensen zijn die hier langer blijven dan twee weken. op die markt op de grens met Cambodja is mij zelfs de enigste farang die daar rondliep mij komen vragen waarom ik daar rondliep als buitelands meisje alleen. ik heb hem dan maar geantwoord dat ik hier was met mijn thaise familie. hijzelf had ook een thaise zoon, waarom zou ik dan geen thaise zus en broer en ouders kunnen hebben?

nu we toch met beestjes bezig zijn, kan je deze zien? je hebt ze echt in alle maten

hier is het beest dat achter de kast kruipt, en er is weer een mysterie opgelost, ik heb de foto aan mijn broer laten zien en hij zei dat het een toekhee was, dat zijn de beesten die toekhee als geluid maken, ze zeggen trouwens
dat hoe meer keer ze toekhee achtere elkaar doen hoe meer geluk je hebt

17 april 2006

ik kan eindelijk mijn was nog eens doen. ik had bijna niets meer fatsoenlijks om aan te doen. en toen het wasmachine bezig was wachtte ik geduldig voor tv waar malcolm in the middle, knight rider,the enterprise, the simpson en oprah op te zien waren. Eerst de donkere was. rap tijdens de reclame de kleren uit het wasmachine nemen en ophangen op mijn zelfbedachte waslijn in mijn kamer, dan de gekleurde was in het wasmachine en weer tv kijken, maar dan heel hard schrikken van het grote beest dat de muur oploopt twee meter van je gezicht af. Het was hetzelfde beest dat ik een paar dagen gelden het huis heb zien binnensluipen, het was zoiets als de salemanders hagedissen (ik weet niet wat het precies zijn) die hier in het hele huis te zien zijn alleen een stuk groter en een beetje anders. Ik heb het uiteindelijk achter de kast ingejaagd in een afstand zodat ik het wel nog kon zien, ik heb het daar maar laten zitten en rustig verder gekeken naar tv.
Juist toen alle programma’s gedaan waren kwamen er de eerste druppels, heerlijk dan koelt het nog een beetje af. Ik moet er wel aan denken de luiken toe te doen anders regent het binnen. Normaal doet Bank dat, maar ik was alleen thuis dus nu moest ik het doen. en alsof het weer gewacht had dat ik dat gedaan had begon het hevig te onweren en heel hard te regenen. De stroom viel voor een paar seconden uit en sprong toen weer aan. het was dus logisch dat het volgende dat ik kon doen niets te maken had met stroom, te gevaarlijk. Dus ging ik maar pannenkoeken maken. Thaise pannenkoeken in de wok, ik ben er heel goed in geworden om die te maken en te eten. Thaise pannenkoeken smaken niet veel anders dan gewone pannenkoeken, het verschil zit hem in de manier waarop je ze maakt en eet. Bij Thaise pannenkoeken moet je het deeg als volgt maken, je hoopt dat er melk in huis is, je hoopt dat er nog een klein beetje meel is en je hoopt dat de eieren vers zijn. nu zijn we gisteren terug gekomen van mijn grootvader die een kippenboerderij heeft met een stapel plakaten met eieren dus wist ik dat ze vers waren. Dan kiep je al die ingrediënten bijeen in een kommetje en begint het te mixen met de hand gebruik makend van een vork. Als je geluk hebt heb je goed deeg. Dan neem je de wok en doet er een heel klein beetje olie in want je hebt geen boter, die smelt voordat je die uit de frigo hebt genomen bij wijze van spreken. Dan neem je de pollepel en doet een beetje deeg in de wok dat lekker spettert door de olie. Je wacht een tijdje neemt dan de kromme spatel en probeert de pannenkoek om te draaien zodat het ongebakken deeg er van af drijft en de andere kant van de pannenkoek kan vormen. Als het één pannenkoek is geworden laat je die nog even bakken en die kan je dan op een bord gooien. Als je daar mee klaar bent neem je de enige suiker in het huis dat grove bruine suiker is en strooit dit over de pannenkoeken. Dan neem je lepel en vork, er zijn in het hele huis geen messen te vinden waarmee je kan eten. En probeert de pannekoeken te snijden en te eten. Veel geluk als je het gaat proberen te maken.

16 april 2006

het was een beetje heel laat geworden gisteren, of beter gezegd vandaag, 3uur. Maar ik had een reden. Maar dat ze dan vandaag om 10uur voor mijn deur staan is minder. En waarom stond Bank daar, hij kwam mij melden dat we vandaag gingen winkelen aan de grens met Cambodja. Anders gezegd in aranprathet, dezelfde provincie waar ik in september mijn eerste englisch camp had. Dus ben ik maar rap in mijn kleren gesprongen en zat ik als eerste in de auto om dan te ontdekken dat heel de familie mee ging.
En hier is nog eens een voorbeeld van het Thaise logisch denken. Het busje heeft twaalf plaatsen. Wij waren met negen mensen, logisch dus dat er plaats genoeg is. maar op één of andere manier zaten we toch allemaal opéén.
Bank zat heel comfortabel alleen op de achterste bank, hier kunnen normaal drie mensen zitten, dan zaten mijn grootmoeder en mijn neefje met hun tweeën op de bank waar je ook met drie kunt zitten. Van voor zat mijn oom waar je normaal met twee kunt zitten en mijn vader reed. Dat houdt ons dus nog vier mensen over, en die zaten allemaal op de eerste bank waar je normaal met drie kunt zitten. Ik , mijn tante, bo en mijn moeder. WAAROM?
Het duurde twee uur voordat we aankwamen bij die markt aan de grens. En alles wat precies hetzelfde als de vorige keer dat ik hier was. nog steeds was er niets interessants genoeg om geld aan uit te geven buiten dan koud water want het was veel te warm, nog steeds werd je om de tien minuten lastig gevallen door bedelaars die het meeste van de tijd kleine kinderen waren van ongeveer vijf zes jaar. plezant is anders.
En toen we daar ongeveer een uurtje en een half hadden rondgelopen kropen we weer in de auto, alleen zaten we nu wat anders dat stukken beter was. we zijn toen nog gestopt bij een Vietnamees restaurant, ik moet zeggen die vietnamen eten toch niet veel het waren precies snacks, maar het was wel lekker., vooral de zoete saus met nootjes.
En toen hadden we weer een twee uur duurend ritje voor de boeg.

15 april 2006

na een woelige nacht werd het eindelijk licht en morgen. Alleen toen het licht werd was ik eindelijk zo moe om te kunnen slapen zonder tien keer wakker te worden wat ik deze nacht dus wel heb gedaan. maar dat is niet erg want blijkbaar waren mijn ouders nog niet van plan om meteen te vertrekken. En wat doe je in een huis met niets in het en niet echt iets te doen, en in de verste verte niets te zien, slapen en muziek luisteren. En dat is precies wat ik vandaag gedaan heb, en ik moet zeggen ik wist niet dat de batterij van mijn mp3 zo lang meeging.
En na lang wachten een vies uitziend middagmaal, heerlijke druiven en een tijdschrift dat half in het engels is maar ook halfaaneen plakte doordat het nat is geworden en door mijn grootvader met de beste bedoelingen aan mij is gegeven, vernam ik het nieuws dat we gingen vertrekken. Dus daar gingen we dan met onze rugzakken kussens en dekens over de brugje dat half op instorten staat. En bij de auto aangekomen bleek het dat mijn vader de sleutels kwijt was. maar gelukkig waren ze rap terecht zodat we de weg opgingen om daar weer liters water over de auto heen gekapt te krijgen, want het is nog steeds Songkran festival. Maar vandaag begon het ook te regenen en was de weg zo glad, maar dat mijn vader rijdt zeker niet minder hard en ik vertrouw dat niet.

hier is de spin

hier zijn ze met water aan het gooien bij mijn grootvader

14 april 2006

vandaag gingen we naar mijn grootvader. Dat is mij gisteren gezegd, alleen werd er mij vandaag vertelt dat we er ook gingen blijven slapen. Dat is iets waar ik niet echt naar uitkijk, vooral omdat daar duizenden muggen zijn, of zo voelt het toch, en er is niets te doen. nu heb ik wel het geluk dat het een plezante familie is.
dus we kropen met ons vijven in de auto geladen met dekens kussens en rugzakken. Toen we dor Nakhon Nayok kwamen zagen we dat er een stuk minder mensen vandaag Songkran waren aan het vieren, het is dan ook een festival dat drie dagen duurt, hoewel op sommige plaatsen zelfs vijf dagen.
Het duurde niet lang of de auto was besmeurd met van die vieze meel drap, maar het meeste van de tijd werd het terug afgespoeld met water dat gegooid werd. Één keer was er ook water tegen langszij gegooid waar bank zat en blijkbaar was het raampje niet goed toe en is bank nat geworden. ook was het soms griezelig omdat wij met volle snelheid over de weg gingen en aan de kant stonden dan mensen met water te gooien dat dan met een harde klap tegen de vooruit kwam, toen ik dat voor de eerste keer hoorde wist ik niet wat het was en schrok mij rot, ik dacht dat we iets hadden aangereden. Ik begin hier minder en minder graag in een auto te stappen.
Bij mijn grootvader aangekomen bleek dat alles terug droog was en we niet meer met het bootje naar de voordeur moesten gaan. ook was er een gedeelte familie daar want ik weet dat mijn vader heel veel broers en zussen heeft en het leek ernaar dat ze er niet allemaal waren. Er liepen zo veel kinderen rond, allemaal meisjes, dat geeft natuurlijk een leuk effect van geluid als ze spelletjes aan het spelen zijn. de muggen waren ook present en niet lang en ik stond al vol, vooral op mijn ellebogen, waarom juist daar?
Ik moest mij gaan omkleden in mijn zoals mijn broer het zegt wateruniform omdat er hier ook met water gesmeten ging worden. maar eerst was er weer heel dat ritueel van dat boedha beeldje nat maken en dan de grootouders. En toen dat achter de rug was begon iedereen water opeen te gooien, de tantes hadden wit poeder en er was nog een andere die meeldrap had. geen plaats was veilig, ze liepen zelfs door het huis water te gooien, maar nu moet ik wel zeggen dat dat huis niet echt een huis is. ik heb foto’s genomen en was een tijdje veilig met mijn camera in de handen, maar toen kwamen al die tantes achter mij aan met hun poeder dat ook nog eens begint te branden als je het op je huid doet.

In de avond waren er plannen om naar de winkel te gaan, tesco lotus. Maar natuurlijk werd dit een hele familie uitstap in dezelfde auto. Met vijftien zaten we in het busje op weg naar de winkel. De meeste hadden nog witte oren van het poeder in de middag, er was zelfs een meisje dat kletsnat in de auto stapten. Ik had mij ondertussen al gewassen.
Het was dezelfde winkel waar ik met kerstmis was met Paula en haar twee Filippijnse leerkrachten. Nooit gedacht dat ik hier een tweede keer zou komen. we hebben daar een hele tijd rondgelopen niets speciaals gedaan, gewacht dat iedereen klaar was met winkelen. Uiteindelijk waren bank en ik dat zo beu dat we in de auto zijn gaan zitten wachten. En we hebben zolang gewacht totdat de parking bijna leeg was, toen we aankwamen hadden we moeite om een plaatsje te vinden om te staan. Wat doen mijn ouders toch altijd in die winkel dat dat zo lang duurt?
Terug aangekomen bij mijn grootvaders huis was het tijd om te gaan slapen, en ik kreeg een plaatsje in de enige kamer in het huis met muggenramen. Maar er staat geen bed in die kamer, alleen een soort van houten bed dat meer met een tafel is te vergelijken met daar een rieten matje op, dat ging mijn slaapplaats worden, bank mocht op de grond op een rieten matje slapen samen met zijn tante. Buiten ons drieën zat er ook nog een grote spin in de kamer en een tsjintok, een salemander hagedis achtig ding.

dit is voor de brandweer, zij hebben water genoeg om te gooien

dit is mijn vader die de tonnen is aan het vullen met water

13 april 2006

het was al vroeg vandaag, we gingen namelijk naar de tempel omdat het SONGKRAN is. het Thaise nieuwjaar. Toch maar raar om nieuwjaar zo midden in het jaar te vieren dacht ik nog, en nee dat is niet dom om te zeggen want de jaartelling hier is samen met de westerse. ook is het dat alle THAISE kalenders in januari beginnen. Dus eigenlijk vieren ze nieuwjaar in het midden van het jaar. maar wat maakt het uit, ze vieren nieuwjaar drie keer per jaar, één keer ons nieuwjaar, één keer het chinees nieuwjaar en dan het thais nieuwjaar.
Eerlijk gezegd, ik ben het beu om naar tempels te gaan, er is niets plezants aan! en ik vind het zeker vervelend dat we steeds naar een andere tempel gaan met steeds andere mensen. Het moment dat ik daar binnen kom kijken er al heel veel mensen naar mij alsof ik van mars kom, dan verstop ik mij meestal zo goed mogelijk weg van die blikken, achter bank inkruipen ofzo, maar dat weerhoudt hen niet om zich even te verzetten en dan nog een tien volle minuten naar mij te staren. En ik zeg u, het helpt helemaal niets om terug te staren.
Dus het hele ritueel begon weer van even bij boeddha een kaarsje aansteken, drie wierookstokjes te laten branden bloemen ergens neerleggen en je zo rap mogelijk bij die boeddha beelden weg te krijgen om dan rijst die je hebt meegebracht in de kommen van de monniken te scheppen en dan ergens oncomfortabel op de grond te zitten wachten tot de monniken hebben besloten om hun dienst te beginnen met dat monnikengezaag zodat ze hun laatste maaltijd van de dag kunnen eten om dan weer te zagen en klagen. En dan is het eindelijk tijd om naar huis te gaan. we zijn nu ongeveer twee tot drie uur verder. geef mij toch maar het christendom, die hebben kortere diensten.
Thuis moest ik van mijn broer mijn wateruniform aandoen. Mijn watte? Wat hij bedoelde is dat ik kleren aan moest doen die nat mochten worden. want we gingen songkran vieren! En het komt erop neer dat er met heel veel water word gegooid. En de Thaien nemen dat heel serieus, zo zetten ze grote tonnen water in de achterbak van de jeep en rijden een beetje rond om iedereen nat te maken die ze tegen komen. en dat gingen wij ook doen! joepie! Wij hadden drie grote tonnen in de jeep staan, het duurde een eeuwigheid dat die vol waren met water. Maar toen ze eindelijk vol waren kropen Bank, ik, Bo, Joy het buurmeisje en mijn vervelende neefje in de jeep. En mijn vader reed natuurlijk. Hij reed naar Nakhon Nayok city waar er een heleboel gaande was. maar onderweg waren we al een heleboel water verloren omdat er teveel kuilen in de weg zijn. er was een lange file in Nakhon Nayok, er gingen jeeps met volle tonnen water en natte mensen nakhon nayok in en er kwamen jeeps met lege tonnen water uit en natte mensen uit. Het was geweldig, spijtig dat wij dit festival niet hebben in belgie. Iedereen kiepten water over iedereen, en dat is heel fijn omdat april de warmste maand is in Thailand. Soms was het water ijskoud omdat ze er ijsblokjes in gedaan hadden. Ook liepen er mensen rond met een soort van drap gemaakt met meelbolletjes die je overal kon kopen net zoals de waterpistooltjes en kleine plastieken bakjes. Langs de weg stonden mensen water te gooien naar de mensen in de jeeps, er liepen ook mensen op het midden van de straat alle motortjes tegen te houden om die dan vol te smeren met dat meelgedoe.
En nu moet ik zeggen, als farang ben je niet veilig. Het is onmogelijk als blanke deze dagen droog of zuiver door te komen. ik kreeg liters water over mij heen gegooid door mensen die ik niet ken, maar natuurlijk gooiden ik terug, ook werd ik vol gesmeerd met dat meelgedoe in alle kleuren. Het zat overal, in mijn neus in mijn oren. Ik had nog twee andere buitenlanders gezien die er net zo erg uitzagen als mij. Maar het was geweldig om te doen, dat water gooien en water op je gegooid krijgen. Een goede afkoeling op een heel warme dag.
Maar ik was ook blij om onder de douche te staan zodat dat gedoe uit mijn oren kon komen. maar de dag was nog niet gedaan, hoewel ik in slaap was gevallen na die douche. Het officiële gedeelte van de dag moest nog komen, en dat kwam erop neer dat de hele familie wat water over een boeddha beeldje kiepten en dan over mijn grootouders die een pot bloemen vasthielden en dan stukken stof kregen.
Bij elke feestdag hoort natuurlijk lekker eten en in de avond waren er heerlijke noedels, maar echt lekker waren die. Ik heb er twee porties van gegeten, niet zoveel als mijn broer die er vier had gegeten, maar die is dan ook twee koppen groter als mij, en dat is niet overdreven.