11 augustus 2005

het was vandaag de eerste dag dat ik iedereen op school in schooluniform had gezien, nu is het nog moeilijker om iemand te vinden tussen al diezelfde kleren. J
het is morgen een feestdag, en die vieren ze vandaag op school, dus daarom moesten we in schooluniform komen, er was één leerling niet op de hoogte, hij was met zijn sportkleding gekomen, die viel natuurlijk op.
Er was een kleine ceremonie op school. er waren zelfs meisjes die een Thaise dans hebben gedaan, ze waren in Thaise kledij zoals je op de foto kon zien. er waren ook een veertigtal moeders aanwezig op school die hebben allemaal een cadeau van hun kind gekregen en het kind kreeg dan een wit koordje rond de pols. Geen idee waarom, maar ik heb dat ook moeten doen maar dan bij de directrice, ik vond het maar niks, vooral omdat ze mij dat twee minuten op voorhand hebben verteld.
Dus ik ging dat podium op met achter mij een vierhonderd leerlingen, een veertigtal moeders en dan nog eens heel veel leerkrachten, en ik wist niet wat te doen, en ik heb Jimmy maar nagedaan.
De directeur die geen engels kan had blijkbaar iets ingestudeerd om tegen mij te zeggen, het was iets van jij bent mijn dochter en dat ze van mij hield en dat ik van iedereen moeste houden in parkplee. Joepie nu heb ik al vier mama’s als één nog niet genoeg is. Mama jij bent mijn enige mama J
En toen dat achter de rug was zijn Jimmy en ik weer gaan uiteten, maar deze keer was het op de scooter minder leuk omdat ik met mijn benen aan één kant moest zitten omdat ik een rok aanhad. Het was alsof ik er elk moment van af kon donderen.
In de namiddag waren er allerlei activiteiten op school. er was zelfs een wedstrijdje van iets wetenschappelijks, iets met plastieken flessen die omgebouwd waren tot vliegtuigen en daar werd water in gedaan en dan een luchtdruk opgezet. En dan vlogen die meters verder. Een plezant zicht. Er was ook een hele show ineengeknutseld door de oudste leerlingen. En de boysband van school heeft het allemaal aanééngezongen.
Toen ik aankwam en mij neergezet had op een stoel was dat niet ongemerkt voorbij gegaan, de zanger had het gezien en schreeuwde in het midden van het liedje “Hello Boa” ik heb toen maar terug geschreeuwd. De leerkracht van biologie had er ook voor gezorgd dat er een microfoon in het publiek terecht kwam en er was een jongen constant aan het meezingen die is uiteindelijk door de leerkracht muziek op het podium gezet, hij kon helemaal niet zingen maar die kreeg wel een applaus van hier tot in China. (waarom heeft deze uitspraak nu niet meer zo een groot effect?) ik kreeg ook een heel applaus en geschreeuw toen ik maar gewoon mijn armen in de lucht stak om mee te zwaaien. Toch raar he.
Maar aan alles komt een einde en de show was weer rap gedaan zodat ik alweer op het kantoor kon gaan wachten totdat we naar huis gingen, maar daar had ik geen zin in en ben eens gaan rondkijken op het schoolterrein en blijkbaar zitten ze na school altijd te petanken of ik zou niet weten hoe je dat schrijft.

We zijn ook weer naar het ziekenhuis geweest, en op de manier waarop het mij vertelt werd dat we naar het ziekenhuis gingen wist ik dat ik er deze keer niet onderuit ging komen.
En daar was ook een reden voor, we gingen niet rechtstreeks naar het ziekenhuis maar we hadden nog iemand op gehaald,een oude vrouw en een man, mijn vader zei dat het zijn broer was, maar dat klopte van geen kanten meer, ik weet echt niet meer hoe hun stamboom in elkaar steekt.
Maar die man sprak dus vloeiend engels, het zou wel moeten als je al acht jaar in
Amerika woont. Dus had ik weer eens iemand om tegen te babbelen. Hij heeft mij bijna heel zijn levensverhaal vertelt, dat hij in Duitsland heeft gewoond en dat hij vooral het eten van daar mistte. En hij was vooral nieuwsgierig naar het eten van België. Maar even later zaten we weer in een Thais restaurant, en mijn vader werd roder met de minuut zo straf was het weer.