9 december 2005

om acht of negen uur zouden de mensen van het english camp mij komen oppikken, mijn familie was om vijf uur ‘s morgens naar Bangkok vertrokken, ik was dus alleen thuis. Ik stond helemaal klaar om te vertrekken, maar acht uur veranderden in negen en negen in half tien!
En daar waren ze, ik kon ze nog juist aan mijn grootouders vragen weer de farang was, dat betekent buitenlander.
Ik wist dat er gisteren een pakje was aangekomen voor mij op school, dus kon ik het niet laten om even te vragen als we dat konden ophalen, anders moest ik nog een heel verlengd weekend wachten. Het pakje was ietsjes groter dan dat ik verwacht had en knalgeel, maar er was weer een teken van leven, een teken dat België nog bestond. Altijd plezant om dat te weten. Het was een pakje gevuld met cadeautjes, één voor sinterklaas, één voor kerstmis en één voor mijn verjaardag, en dan nog een paar andere voor de overige normale dagen. Spijtig genoeg kon ik het niet laten en heb ik ze allemaal vandaag al geopend. Dat even tussendoor.

Het englisch camp werd door de school waar mijn broer en zus naar toe gaan georganiseerd, het ging door in een resort, schitterend gewoon.
Op het english camp waren er nog vijf andere AFSers, Paula van Argentinië, en dan nog vier andere, allemaal Duitsers. We lagen met ons zessen op één kamertje waar maar twee bedden stonden, maar de matjes voor op de grond waren verbazend zacht, zachter dan mijn bed thuis, zo erg vond ik het dan ook niet.
Er waren ook buitenlandse leerkrachten, allemaal van Canada, en ze waren heel plezant. Het enige was, ze hadden heel het english camp onder controle, en wij liepen daar maar gewoon rond niets te doen, heel erg is dat natuurlijk niet. wij hadden een vakantie in een resort waar we af en toe een woord engels moesten spreken. Maar het merendeel van de tijd hebben wij ons onder AFSers geamuseerd.
De dag ging op zijn normale tempo voorbij, en in de avond besloten we om eens naar het restaurant van het resort te gaan, ze hadden er namelijk karaoke.
We hebben de hele avond staan zingen, eerst hadden we geen publiek, maar hoe langer we daar waren hoe meer publiek er was. maar er is één ding dat ik moest weten voordat we naar het restaurant gingen, eenmaal Paula de microfoon vast heeft om te zingen, ze die niet meer los laat, en ze kan niet eens fatsoenlijk zingen. Het was zo een leuke avond, en mijn voeten deden pijn toen ik van het podium afkwam, zolang had ik daar gestaan, we hadden van de beatles tot britney spears gezongen.