5 december 2005

het is vandaag de verjaardag van de koning, reden genoeg dus om vrij te geven. Geen school! maar wel vroeg opstaan, we gingen namelijk naar de tempel, jakkie. Maar het was anders dan ik verwacht had, we gingen niet echt naar een tempel, maar het was weer zoals die ene keer waar iedereen aan een tafel stond en eten aan de monniken gaven die langs kwamen wandelen. En toen dat gedaan was zijn we ook weer naar huis gegaan. Alé Bank, Bo en ik zijn naar huis gegaan met onze nonkel die veel te hard en wild reed waardoor wij in de achterbak van de jeep van de ene kant naar de andere vlogen. Bo heeft mij uitgelegd dat hij niet zo reed toen zij alleen in de auto zat, en dat hij nu zo reed omdat ik er bij was. het was die nonkel die altijd wel iets deed om mijn aandacht te krijgen, dingen herhalen bijvoorbeeld die ik zie, of dingen herhalen die in de film gezegd werden die ik aan het kijken was. ik was liever te voet gegaan.
In de namiddag was het weer tijd om te vertrekken, we gingen weer naar mijn grootvader, want het was niet alleen de verjaardag van de koning, maar ook vaderdag. Daar kropen we weer met ons familietje in die auto.
Ik dacht dat het regenseizoen gedaan was, blijkbaar is dat niet waar voor de provincie saphan buri (of hoe je het ook mag schrijven) want toen we aankwamen regende het tot het niet normaal was, ook moesten we nog steeds met dat bootje naar de overkant geraken in plaats van te wandelen. Ik had niet echt veel zin om naar mijn grootvader te gaan, daar zijn namelijk heel veel kippenboerderijen, en ik zie het niet zo zitten om die vogelgriep op te doen. maar ook heb ik daar niet veel te doen buiten zitten en wachten tot we weggaan terwijl ik ondertussen de muggen van mijn benen probeer weg te houden. De tijd tikte voorbij totdat de woorden kwamen, klap baan, we gaan naar huis. Deze keer zaten we niet alleen in ons autootje, er waren nog een paar tantes die mee gingen.
We hebben uren in de file gestaan! En blijkbaar gingen we ook niet rechtstreeks naar huis. in de verte kon je vaak vuurwerk zien, maar raar maar waar, iedere keer als ik een plaats had gezien waar ze vuurwerk aan het afsteken waren ging de auto vooruit en was het juist achter een gebouw of achter een vrachtwagen, veel heb ik er dus niet van gezien, maar wat ik gezien had was de moeite.
Toen kwamen we ineens in een straat vol met lichtjes, hier gingen we dus naartoe. Het was zo en lange straat, en er was geen enkele boom die geen duizenden lichtjes in zijn takken had hangen. Het waren echt miljarden lichtjes daar. Iets fantastisch om te zien, spijtig genoeg zijn de foto’s niet zo overweldigend maar ik zal ze proberen op de site te zetten.
En hoe geweldig het ook was, ik had deze ervaring liever overgeslaan, omdat wat er na kwam helemaal niet plezant was. het was al zo laat, en iedereen was zo moe, normaal dus dat iedereen in slaap viel in de auto. Maar er moest nog iemand de auto rijden! Mijn vader is drie keer moeten stoppen om water in zijn gezicht te gooien om niet in slaap te vallen, het eerste pompstation dat we tegen kwamen is hij gestopt om koffie te kopen.
Je zou denken dat je voorzichtig rijdt als je half aan het slapen was, dat was dus niet waar, de weg was voor de eerste keer dat ik weet helemaal leeg waardoor hij extra hard ging. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik kon niet in slaap vallen.
Het is allemaal goed afglopen, ik ben heel aangekomen, en voor wie de film the pacifier heeft gezien, denk eens aan dat meisje dat uit de auto komt en schreeuwt: land!!!! Zo voelde ik mij.