8 december 2005

deze morgen vertrok ik in mijn eigen kleren naar school, ik ging daar namelijk niet lang blijven, ik ging met mijn vader naar saphan buri. Waarom heb ik geen idee van en wie nog ging wist ik ook niet. dat zullen we later wel allemaal merken.
We vertokken met het schoolbusje en de directrice, leerkracht muziek en nog twee andere mannen gingen mee. We hadden een lange rit voor de boeg, maar dat vond ik niet erg, ik had de hele achterste zetel voor mijzelf. En na anderhalf uur tot twee uur rijden kwamen we aan in een klein schooltje, meer als honderd leerlingen zullen er niet naar toe gaan.
Het was ondertussen al middag en er was voor eten gezorgd, natuurlijk ik zit nog steeds in Thailand, een land met een eetcultuur.
Ik dacht dat er hierna meer ging komen, we konden toch niet heel deze weg zijn gekomen om even middag te hebben en dan weer vertrekken, zo speciaal was het nu ook weer niet. maar toch zijn we in de auto gestapt en vertrokken, naar huis dacht ik, maar dat was niet waar.
We zijn bij een …euh… ik weet niet hoe ik het moet noemen, maar je kan er naar visjes kijken en er waren ook krokodillen, een soort van zoo zullen we maar zeggen. En dus hebben we naar visjes gekeken, er waren wel mooie exemplaren bij, maar eerlijk gezegd, heel interessant was het niet, het meest interessante vond ik de krokodillen die buiten in de zon lagen. Veel bewogen ze niet. ze blijven zelfs met hun mond open liggen wachtend tot hun eten erin valt.
En de tijd verstreek, we hadden een koffietje in een ijskoude koffiebar maar ik dronk een ijskoude chocolademelk met slagroom mmmm lekker. Die was eigenlijk redelijk duur naar Thaise normen, maar ik moest niet betalen, het was op kosten van de school.
We stapten terug in de auto, nu gingen we echt naar huis dacht ik, weer verkeerd, deze keer stopten we aan een fabriek/bedrijf/winkel. Je kon er ingeblikt eten kopen, moet wel iets speciaals zijn geweest want we gingen wet grote dozen terug de weg op.
Richting die school, wat gingen we daar nu nog doen. maar we waren daar en we moesten wachten op iets. De vele Thaise leerkrachten verdeden hun tijd met kaartspelen en het gokken wat daar natuurlijk bij hoort. Iets wat hier verboden is, maar een verboden vrucht smaakt stukken beter niet?
Maar toen was het tijd. Voor wat? Was de vraag die nog steeds in mijn hoofd rondtolden.
We liepen naar de sporthal waar er heel veel versierde tafels stonden, aan de ingang moest iedereen cadeautjes geven en kreeg in de plaats een nummer. ik stond daar met mijn simpele jeans en t-shirt, voelde me weer eens helemaal uit de toon vallen met mijn leerkrachten die in uniform waren.We liepen naar onze tafel, recht voor het podium. en toen zag ik een persoon zitten met een simpele jogging, hier in thailand maakt het niet uit wat je draagt, als je iets draagt is goed genoeg. Recht voor het podium stond een groot ijsbeeld van een zeepaardje, het heeft daar de hele avond staan smelten. De avond was gevuld met animatie van de leerlingen van de school, er werd constant voor eten gezorgd zoals de Thaise feesttraditie het te zeggen heeft. En zat daar iets pikants tussen, ik dacht even dat er vuur in mijn mond was, ik moet zeker een knalrode kop hebben gehad, mijn tafelgenoten vonden het alleszins grappig.
Ik had ondertussen al ontrafeld dat dit een feestje voor de directeur van de school was die op pensioen ging, en een feestje voor de volgende directeur van de school. en toen gebeurde er iets heel raars, de cadeautjes die je eerder moest afgeven stonden allemaal voor het podium, en de personen moesten hun cadeautje nemen, het podium op gaan en dan aan het feestvarken geven, maar daar moest natuurlijk een foto van gemaakt worden. Onze directeur had nummer 52, even wachten dus. En toen dacht ik nog, gelukkig dat de fotograaf digitaal werkt anders moest die wel heel rap zijn filmpje verwisselen als het vol was. nadat de directeur haar cadeautje had afgegeven zijn we ook meteen vertrokken, het was dan ook al laat en er was nog een hele rit voor de boeg.
Onderweg zijn we natuurlijk nog gestopt om te eten, het kan dan ook niet waar zijn dat iemand genoeg had met dat beetje eten dat ze op het feest hadden gekregen. Het was wel gezellig, we zaten daar onder een zwarte hemel met alleen duizenden sterren, ik heb er nog nooit zoveel gezien. Schitterend.
We waren om één uur ’s nachts thuis, maar ik lag pas om twee uur in mijn bed, ik moest namelijk mijn koffer nog klaar maken omdat ik morgen op englisch camp zou vertrekken.