11 juli 2005

Ik dacht dat we die grafiek van AFS in 1jaar gingen krijgen, ik heb die in 1dag gekregen! Ik werd vroeg wakker en moest aan de woorden denken die ik eerder op een AFS weekend in België had gehoord, “had je dat ook niet dat je de eerste morgen niet wist wat te doen, blijven liggen en wachten dat ze je komen wakker maken of opstaan en kijken wat er gebeurt?” Ik wist nu precies wat ze ermee bedoelde. Toen een verkwikkende koude douche, iets dat je hier elke dag twee keer ondergaat. En even later zat ik in de jeep op weg naar school.
Iedereen staarde mij aan, ik was de eerste westerling die hier binnen stapte. Er was het Thaise volkslied (met liveband) dat hier elke dag word gezongen samen met de vlag opheising, ik moest meteen aan kamp denken en het begon mij moeilijk te worden omdat ik besefte wat ik achtergelaten had, dat gevoel is nog een hele dag gebleven hoewel ik dat niet wou omdat dit mijn eerste schooldag was en die moest plezant zijn. Er waren speeches voor mij, zelfs een Thaise dans. Ik had een bosbloemen gekregen en één of ander Thaise bloemenkrans. Maar ook ik moest een speech geven, in het langzaam engels. Anders verstonden ze er niets van, precies als ze het nu wel hadden verstaan, misschien een paar mensen, iedereen spreekt hier ook zo slecht engels.
Dat heb ik gemerkt toen ik voor een klas stond met 13-14jarige, ze mochten mij vragen stellen in het Engels, er kwam niet veel Engels uit. Plots stond er een meisje langs mij, en ik zag nog juist op tijd dat een ander meisje een fototoestel vast had. ?!?
Maar aan alle mooie dingen komt een einde, het werd mij even te veel, iedereen wou met mij praatte, iedereen roept mij na, het is een gebroken engels dat ze spreken, als ik dan iets zeg denk je dat ze mij verstaan omdat ze vriendelijk knikken, maar hoe langer ik met ze babbelde, hoe rapper ik door had dat ik beter tegen de muren zou gaan praten. Thaise mensen zeggen nooit dat ze iets niet begrepen hebben, ze willen mij en hun geen gezichtsverlies laten lijden.
De dag was eindelijk gedaan, ik ben toen met mijn schooladviseur ,advisor en engelse leerkracht op stap gegaan, we zijn een schooluniform gaan kopen, (zeer goedkoop, twee hemden, twee rokken, zeven paar sokken, een riem en een paar schoenen voor minder dan € 50) Daarna zijn we naar de grootste dam van Thailand geweest, er was een fantastisch uitzicht en bergen. Waar kwamen plots die bergen vandaan, het was zo bewolkt dat je de bergen niet kon zien van bij ons thuis. En toen zijn we gaan eten, iets waar de Thaise mensen altijd mee bezig zijn, zelfs als ze juist van tafel zijn.
Dan zijn we nog naar mensen geweest die van alles met AFS te maken hebben ze spraken heel goed engels, het was goed om te weten dat er wel iemand was waarbij je terecht kan om belangrijke zaken te bespreken die je echt niet krijgt uitgelegd in het Thais-Engels.