16 juli 2005

De hond bleef maar blaffen deze morgen, ik hoorde iemand mijn naam roepen en keek door het raam. Mijn advisor, Iman, en de tweeling van mijn klas stonden beneden. “you take a bath” ook een leuke zin om mee begroet te worden dacht ik nog, we gingen op tocht, geen kroegentocht, maar een tempeltocht, negen tempels in één dag. Is dat wel gezond?
Toen we in de auto zaten reden jimmy en mijn counselor ook achter ons, Yes gezelschap waarmee je kan lachen.
In elke tempel gebeurde er hetzelfde, er was een grote kaars die werd aangestoken, we zaten allemaal in een afbakening van een wit koord (iets tegen boze geesten) dat koord werd weer opgeruimd, er was een of ander Thais gebrabbel, dan gezongen gebrabbel van de monniken, dan werd je nat besprenkelt door een monnik en dan was het gedaan. De kaarsen werden altijd aangestoken door een persoon uit het volk en bij de laatste tempel moest ik dat plots doen, waarom en voor wat het eigenlijk diende weet ik niet, maar ik heb het toch maar gedaan. Onze tocht heeft van zes uur ’s morgens tot ongeveer vier uur in de namiddag geduurd. Toen zijn we naar een van de vele watervallen geweest die Nakhon Nayok telt, het was niet echt een waterval eerder een stroomversnelling die een beetje omlaag gaat, we zijn er uitendelijk in gegaan en we waren natuurlijk lekker nat toen we moesten vertrekken, daarom moesten we in de laadbak van de jeep zitten (dat is hier niets speciaals, als er geen plaats meer is in de auto gaan ze soms met z’n alle in de laadbak zitten.) dat was nu eens plezant, je moest die gezichten van de voorbijgangers zien, wat een blanke in de laadbak? En die reactie heeft allemaal met het klasse systeem te maken. Sommige moesten zelfs lachen. Maar toen we bijna thuis waren moest ik in de auto gaan zitten omdat mijn vader niet mocht zien dat ik in de laadbak heb gezeten, hij zou dat niet hebben gewaardeerd voor zijn stand.