25 augustus 2005

het is vandaag de vijftigste dag in Thailand, nee, ik ben niet aan het tellen, maar ik heb een kalender waar dat opstaat. En het viel mij deze morgen gewoon op.
ik ging vandaag naar de school van Paula, dat was toch gezegd geweest. Maar toen het er eenmaal op aankwam wist niemand van iets, alleen Jimmy, zij heeft er dan ook voor gezorgd dat ik er zou geraken, wat zou ik zonder haar doen.
Het gene wat mij hier het meest frustreert is dat ik niet gewoon langs de kant van de weg kan gaan staan en op een bus wachten, mijn buzzypas kan laten zien en gaan zitten. Nee hier moet alles eerst nog geregeld worden. Vandaag ben is er eerst dat tegen mij gezegd en de andere keer heel het tegenovergestelde, ik kon wel tegen de muren oplopen zo vervelend vond ik het.
Maar even later bleek het dat ik met mijn vader naar die school ging omdat hij er toch moest zijn. We zijn met de pick-up van school vertrokken, ik samen met nog twee andere meisjes in de overdekte laadbak waar twee bankjes stonden en een airconditioning en in de pick-up zelf mijn vader en de directrice. We zijn nog even bij de Thaise brico gestopt omdat de directrice waarschijnlijk nog iets moest bestellen om de school op te knappen, wat ze hier al heel die tijd aan het doen zijn. Vandaag was het de grote schoonmaak op school, maar goed dat ik ergens anders naar toe ging. En eindelijk op de school van Paula aangekomen te zijn bleek daar iets te doen zijn. Er liepen ik weet niet hoeveel mensen rond er stonden standjes met van alles Thais, en aan de andere kant was er een markt met heel goedkope dingen. De mensen die daar rondliepen bestonden uit leerlingen van de lagere school tot het middelbaar, er waren leerkrachten en directeurs. En er waren er weer genoeg die deden alsof ze nog nooit een westerling hadden gezien. Farang, farang hoor je dan als je voorbij loopt, maar ik was niet de enige farang die er te zien was, de school van Paula heeft dus een EP? Englisch program, dan krijgen studenten die veel geld betalen les in het engels van een buitenlandse leerkracht, en die liepen daar dus ook rond. Maar er was ook iemand van België, ik heb zijn naam niet gevraagd, we hebben gewoon gebabbeld, hij was van Bornem in Antwerpen en is al een jaar en een maand in Thailand. Je kon het aan zijn Nederlands horen. Maar ik wou Paula vinden!! Dus ik heb gezocht in het kunstlokaal, daar was ze niet, ben naar de leraarskamer van de buitenlandse leerkrachten geweest, daar was ze ook niet, wel de Chinese leerkracht. Dan ben ik nog eens buiten gaan zoeken, toen ben ik nog mensen van onze school tegengekomen die allemaal luid mijn naam begonnen te roepen. Ook geen Paula te zien. Toen heb ik naar haar zus gebeld, ze had geen idee waar Paula kon zijn want zelf zat ze in bangkok. En toen heb ik naar adjaan … nog wat gebeld. Paula lag nog thuis in haar bed, ze was niet naar school gekomen vandaag! Dan moest ik mij maar alleen amuseren. Twee paar oorbellen, een gsmhoesje, en vele leuke dingetjes later wou ik mij ergens rustig neerzetten. Maar waar? Ik ben de Chinese leerkracht dan maar gaan opzoeken. Goed dat ik dat gedaan heb, want even later zat ik chinees handwerk te maken. Dat was plezant, de leerkracht zei dat ze verbaast was dat ik niet van Azië was omdat het zo goed was.