20-21-22 augustus 2005

ik heb geen tijd gehad om ook maar iets op te schrijven van mijn weekend, en daarom doe ik het nu, omdat het zeker de moeite waard is. Ik ben een weekend bij Paula en haar gastfamilie gebleven. Daarom ben ik op zaterdag graag opgestaan, omdat ik wist dat ik iets te doen had dit weekend, al ben ik met moeite mijn bed uit gekropen. Toen ik uiteindelijk in het familiebusje zat zijn we tot mijn grote verbazing nog gestopt in school, en daar zijn we overgestapt in de zwarte merceders, dat is dus blijkbaar een auto van de school. en even later waren we weer op weg naar Paula, dat dacht ik, totdat mijn vader in the city of Nakhon Nayok. Daar zei hij mij plots dat ik alleen verder ging bij busje!!! Dus ik kruip voor in dat busje omdat achter helemaal vol zat. En even later was ik helemaal alleen op weg naar Paula en zat ik daar in dat busje te wachten totdat de chauffeur mij zei zou zeggen dat ik mocht uitstappen. Ik dacht dat we recht voor het huis van Paula zouden stoppen. Ik had er geen idee van waar dat huis wel was of hoe het er mocht uitzien. En toen de chauffeur me zie dat ik mocht uitstappen zag ik alleen maar een klein winkeltje liggen. “are you sure?” “yes” dus ik stap uit en het busje vertrok weer. Wat nu gedaan? Ik wist totaal niet wat er moest gebeuren of wat er ging gebeuren, ik zat daar in Thailand en wist niet wat te doen. Dus heb ik mij maar op een bankje neergezet en afgewacht.
En een kwartier later stak er een meisje de straat over, “Boa?” Ik was niet gedumpt door mijn gastfamilie. Ja ik weet het, het zijn rare dingen die door je hoofd kunnen spoken als je van niets afweet. Dat hier trouwens vaak het geval is, dus je moet mij niet vragen wat ik hier al allemaal gedacht heb. het was Ying de gastzus van Paula, ze is 25 maar lijkt 17.
En even later zat ik weer op een ander voertuig, de scooter! Heerlijk die wind in je gezicht, die haren daarentegen zijn minder.
En dat was mijn eerste avontuur van de dag, en dat alles zo vroeg, om negen uur stond ik aan Paula haar deur, in België zou ik nog geslapen hebben.
We zijn toen naar één of ander eiland geweest in Bangkok. Ook weer eerst met een busje, dan overgestapt op een ander busje, en toen met zo een fiets met drie wielen, dat was plezant, en toen met de boot naar het eiland. Je kon op dat eiland verschillende Thaise desserten proeven. Het eiland stond vol met huisjes en tempels, het was gezellig om in de smalle straatjes rond te lopen. En even later hebben we op een boot een ronde gemaakt rond het eiland. Natuurlijk zijn we af en toe gestopt voor nog meer Thaise desserten te proeven. Daar hebben we de hele dag rondgelopen, en raad eens, ik en Paula hadden zin in een ijsje, en op dat hele eiland was er geen ijs te vinden. Dat hebben we dan maar uitgesteld totdat we teug van het eiland af waren. In de avond ben ik nog gaan eten met de familie van Paula, in het restaurant waar ik een paar dagen geleden ook was met mijn familie.
Toen we terug bij Paula haar huis waren zijn we ook meteen ons bed ingegaan. Maar aan gebrek aan slaap hebben we nog een paar uur liggen babbelen.
De volgende dag zijn we weer vroeg opgestaan, omdat het niet onze bedoeling was om niets te doen. We hebben een fiets!!! gepakt en zijn vertrokken. Heerlijk om nog eens op een fiets te zitten! We zijn ons ontbijt in een winkel gaan halen, een winkel van de familie. En daarna zijn we naar de kleine huisjes gegaan. De familie van Paula zijn zes kleine huisjes aan het bouwen om te verhuren, en dat wou ze mij dus laten zien. Er was ook een huisje boven het water gebouwd het was er fris en heeeel stil met een prachtig uitzicht, ik kon er de hele dag blijven zitten. Maar nadat we ons ontbijt op hadden zijn we terug op onze fiets gestapt, de mijne was trouwens een stuk te klein en maakte van alle kanten lawaai, en ons bij Paula haar thuis klaargemaakt om naar het shopping centrum te vertrekken in Bangkok.
We hebben een film gekeken, wedding crashers, een geweldige grappige film die ik iedereen aanraad, maar ik denk dat die in België niet meer in de cinema is, alle films komen hier een stuk later uit. En toen ik de filmzaal uitkwam was ik even vergeten dat ik in Thailand zat en moest ik weer even wennen aan al die Thaise gezichten die Paula en mij na gaapte. En van gapen gesproken, er was een vrouw in de pizzahut waar wij onze middag hebben gegeten, een heerlijke pizza… mmmm…. , maar goed, er was dus een vrouw en die had je gewoon moeten zien, ze zou het eten nog langs haar mond hebben gestoken als ze niet had opgelet. Ze zat constant naar ons te kijken, en ik heb ontdekt dat het enige middel tegen het aangapen is, terug kijken en je blik niet loslaten, dan stoppen ze.
En toen de dag weer wat verder was en Paula en ik moe waren van het shoppen besefte Paula plots dat ze haar agenda niet mee had en dus ook het telefoonnummer van haar vader niet! Hoe moesten we nu terug thuis geraken? En na veel gebel naar mensen waar ik het nummer wel van had had ik het nummer van haar vader vast, alleen was het verkeerd! We hebben dan maar gewacht totdat haar vader ons zou bellen op mijn GSM. En dat is ook gebeurt, een uur of twee later. Ze waren ook in het shoppngcentrum en Paula haar moeder had mij en haar een short gekocht. Kapoenkha. We hebben nog even bij de kapper moeten wachten totdat Paula haar moeder haar wekelijkse knipbeurt had gehad en we waren weer op weg naar Paula haar huis.
Wanneer ging ik nu naar huis en hoe? “you can stay as long as you want.” Ok, maar ik dacht vandaag naar huis te gaan want ik heb niets meer om aan te doen en morgen moet ik naar school en… “it is ok.”
Dus die avond sliep ik weer in een kamer zonder airconditioning met een heel plezant kussen dat ik Jef heb genoemd.
De volgende morgen was het een gehaast om de pick-up voor school niet te missen. En pick-up is zowel letterlijk als figuurlijk bedoeld. Hier ga je niet met de bus naar school, maar je zit in de achterbak van de jeep die nog andere studenten gaat ophalen. Iedereen lag er bijna in te slapen. Het was 6.30h .
Op de school aangekomen heb ik nog met de buitenlandse leerkrachten gebabbeld en engelse boeken gelezen. In de middag zijn we door de Filippijnse leerkrachten uitgenodigd om bij hun thuis Filippijns te eten. Heerlijk! Toen we moesten wachten op het eten hebben Paula en ik zo vals mogelijk in de karaoke gezongen.
In de avond wist ik weer niet hoe ik naar huis zou gaan. “you have to wait at the gate and someone will pick you up.” En dat is alles wat ik te horen kreeg. En na lang wachten kwam de zwarte merceders weer aan.