27 augustus 2005

het is weer weekend, alweer een week achter de rug. Vandaag hebben ze mij gezegd dat we naar een waterval zouden gaan, om 1uur. Dus om 1uur stond ik klaar om dan nog een uur te wachten dat we zouden vertrekken. En in dat uur hebben ze mij proberen duidelijk te maken dat we niet naar een waterval zouden gaan, maar naar iets anders in Bangkok. Spijtig, ik had wel naar de waterval willen gaan.
Toen we waren aan gekomen zag ik dat we weer bij de Thaise grenslandhallen waren,waar we vorige keer die beurs ter ere van de koningin haar verjaardag hebben bezocht. het ging dus weer een beurs zijn waar we zouden rondlopen. Deze beurs ging over wetenschappen, het zag er zwart van het volk, en nu letterlijk want al die Thaise mensen hebben zwart haar. En als er iets is wat ik niet kan hebben, dan is het wel veel onbekend volk dat overal en altijd in de weg staat. In België zou je af en toe een stoot geven om beter langs te kunnen, maar hier niet, hier wacht je geduldig af totdat de persoon voor je eindelijk door heeft dat je langs wil of dat die zelf door kan lopen. Het was een enorm saaie beurs en waren er dan ook rapper weg dan de vorige keer, we hadden een hele tijd bij een stand met boeken gestaan, mijn Thaise mama heeft er zeker tien boeken gekocht, ik zelf kon er natuurlijk niets doen alles was in het Thais met het gevolg dat ik aan de kant stond te wachten, naast de opzichter van dat standje. Die heeft mij trouwens een hele tijd staan aan te gapen, in heel die beurs heb ik geen enkele andere blanke gezien en dat is dan in Bangkok. Wel ben ik mijn advisor nog tegen gekomen di ik rap goedendag heb gewenst. Toen we terug bij de auto stonden was mijn Thaise vader er nog niet, die heeft de gewoonte om altijd alleen op stap te gaan. Het enige wat we dus konden doen was om ons neer te zetten en te wachten, dat was natuurlijk makkelijk gezegd voor mijn familie omdat die die boeken bij hadden. Ik heb mij maar beziggehouden met het aantal golfballetjes te tellen die voor mijn neus vlogen. Naast de parking was namelijk een golfterrein. Maar wees gerust er was een net tussen het golfterrein en de parking.
Na een uur of zo kwam mijn vader eindelijk aan. Nu moet je iets weten van de Thaise manier van parkeren. Het is gewoon één groot levensecht spelletje van Rush houre, als je dat spel zou kennen. De mensen zetten hun auto midden op het gangpad (of hoe je het ook zou moeten noemen) als al de plaatsen vol zijn, ze trekken hun handrem niet op en vertrekken dan naar waar ze naartoe willen. De persoon wie zijn auto dan niet kan uitrijden met dan die ene auto vooruit of achteruit schuiven om weg te kunnen. Echt grappig. Nadat mijn vader dus millimeter na millimeter uit de parking was vertrokken waren we weer op weg naar de lotus. Daar waren we weer rap door. En nu naar huis. En juist voor ik naar mijn kamer vertrok. “tomorrow we go to temple, at 7 o’clock.”