15 oktober 2005

zoals ik mij gisteren voorgenomen had ging ik vandaag pannenkoeken maken. Nadat ik mijn boek van bridget jones, the edge of reason had uitgelezen in het engels ben ik dan maar op mijn fiets gestapt om meel en melk te halen. Ik zat dus rustig op mijn fietsje te genieten van de stilte en het prachtige uitzicht met alleen groen en geen mens te zien. Je moet het je helemaal voorstellen. Maar toen zag ik vier honden langs de kant van de weg die meteen opsprongen en begonnen te blaffen, ik ging natuurlijk een trap sneller maar die honden hebben mij nog zeker tweehonderd meter blaffend langs mijn fiets gelopen. Dit gebeurde allemaal zo snel en toen de honden eindelijk besloten om te stoppen zat ik nog steeds hard trappend op mijn pedalen op mijn fiets. stomme honden! Maar ja, ge kunt het ze ook niet kwalijk nemen, ze hebben hier niets anders te doen dan de farangs (het Thaise woord voor blanke, is ook een woord voor een vrucht die heel blank is) op de fiets aan te vallen. Nu moet je weten dat IK de enige farang ben in de omtrek en dat IK de enige ben die af en toe de fiets ter hand neemt in plaats te kortste afstanden met de scooter te doen. maar ik ben het levend aan de winkel geraakt al scheelde het niet veel.
Nu was het enige probleem nog terug naar huis gaan. wat zou ik doen, de honden nog eens confronteren of afwachten en van de Thaise vriendelijkheid profiteren. Ik heb het tweede gedaan omdat ik echt geen zin had omdat ik mijn kuiten nog lief heb. daar stond ik dan midden op de weg wachtend op een jeep met openachterbak langs kwam. Raar, toen ik op weg was naar de winkel zoefde die zeker om de vijf minuten langs me, nu was er geen te zien op de hele weg. Dan toch maar de honden nog eens ontmoeten. En juist toen ik wou vertrekken zag ik in de verte een jeep aankomen. Die heb ik dan doen stoppen met het thaise handgebaar waarvan je eerder denkt dat het ga-weg betekent. Het was moeilijk uit te leggen aan de twee vrouwen in de auto maar ze begrepen het min of meer. Dus mijn fiets achter in de laadbak gehesen en er zelf gaan bij zitten. Natuurlijk was er nu juist geen hond te zien langs de weg. En toen ik hen had duidelijk gemaakt dat ik er hier uit wou omdat ik thuis was begon die madam iets te zeggen over nakhon nayok en verder weg, ik heb geduldig afgewacht dat ze klaar was met haar uitleg en zei toen heel droog klap baan (ik ga naar huis) en wees naar ons huis. Nu begreep ze het. Natuurlijk heb ik ze bedankt voor de lift. Maar dat was de laatste keer dat ik helemaal alleen die richting uit ga met de fiets.
Thuis aangekomen kon ik door mijn gebrek aan Thai en hun gebrek aan engels niet uitleggen wat ik had meegemaakt. 4honden! Achter mij! Jakkes!!! Wat je toch niet allemaal voor pannenkoeken met doen. thuis waren mijn broer en zus( want mijn ouders waren weer niet thuis) iets aan het doen met raar spul, ik denk dat ik het ook eens in België had gezien, zo van dat raar spul in een tube dat ja op een klein ritje draait en dan heel hard blaast, je krijgt dan een soort harde zeepbel, zo plezant. Heb het zelf ook eens gedaan.
Maar nu de pannenkoeken, ze waren heel wat anders dan dat ze in België zijn, is ook niet moeilijk als je niet over een mixer beschikt, pas te laat te weten komt dat je de eieren eerst moet loskloppen en een heel slechte pan hebt waar eerst nog heel veel olie inzat. Maar toch, de allerlaatste pannenkoek was nog het beste van ze allemaal en die heb ik dan ook voor mijzelf gehouden terwijl mijn broer en zus de andere hadden opgepeuzeld.
En in de avond juist nadat ik mijn douche had genomen omdat ik zo bezweet was van dat fietsen en pannenkoeken bakken zat ik aan het kanaal voor ons huis met een thaise vishengel (bamboestok met een koordje en dan een haakje met een thaise worm) alleen wouden de vissen niet bijten.