16 oktober 2005

ik dacht dat er weer eens niets ging gebeuren vandaag, daarom had ik mij de moeite ook niet genomen om vroeg op te staan. Om tien uur liep ik dan eindelijk in het huis rond wachtend tot de dag over was. maar je kan het al raden, er stond wel degelijk iets op het programma, goed, dan kan die stapel strijk weer een dag blijven liggen, dat zal dan ook het allereerste zijn dat ik morgen zal doen na mijn morgenritueel van wassen en eten. Maar nu terug over naar vandaag, toen ik mijn bezigheidstherapie van de dag weer bezig was dat zijn dus allemaal nutteloze dingen kwam plots mijn broer aan de deur en hij probeerde mij uit te leggen waar we naartoe zouden gaan. ik had de hoop opgegeven om precies te weten waar we naar toe zouden gaan en simpelweg mijn boeltje bijeen gepakt om te vertrekken. Nu bleek dat we naar het national park zouden gaan in nakhon nayok dat zijn de groene bergen die ik van ons thuis kan zien. Ik had het ook pas door toen we aan de ingang stonden, dar hing trouwens een bordje op met de prijs in het thais en dus voor thaise mensen en daar onder stond wel come to khao yai national park entrance fee for foreigner adult 200 bath child 100 bath, het kwam er gewoon op neer de een buitenlander dubbel zo veel moest betalen. Maar dat even achterwegen.
We zaten nog zeker tien minuten in de auto en ik begon te denken dat we alleen maar zouden rondrijden op de weg waar niets te zien was alleen maar jungle, is natuurlijk leuk om te zien, maar niet als het tien minuten hetzelfde is met geen enkele verandering. Toen zijn we plots gestopt op een parkeerplaats, ja en nu, ik zie hier nog steeds niets anders dan bomen? Dacht ik. Nu moesten we blijkbaar een pad volgen van ik weet niet hoe lang met ik weet niet hoeveel gevaarlijke bijna loskomende steile trappen. Maar het was de moeite waard, op het einde van dat pad was een schitterende waterval te zien, en deze keer was het een echte waterval, zo eentje waar het water echt valt. Ondertussen hadden mijn thaise ouders ons ook weer bijgebeend en kon de tocht terug naar de auto beginnen, die ging een stuk moeilijker vooral omdat ik om de 100 meter moest stoppen om een foto te laten maken. Waarom deden ze dat wanneer we terug naar de auto gingen en niet toen we naar de waterval gingen, want wie mij kent weet dat ik na vijf minuten inspanning een knalrode kop heb, ik wil de foto’s dus niet zien. Terug in de auto gingen we verder het park in, en langs de weg zaten plots een bende wilde apen die we bananen hebben toegeworpen, later op de dag kregen we te horen dat dat niet mocht omdat het wilde apen zijn.
Nu moet je weten dat een weg in de bergen zeker niet plat is, de weg die wij gingen ging van links naar rechts en van boven naar beneden, ik had daar geen last van, maar mijn broer wel, je zag hem met de meter witter worden. :-s spijtig voor hem want het uitzicht werd met de meter mooier. Blijkbaar was er nog een waterval waar we naar toe gingen, ook een echte. Maar wel een stukje kleiner, maar zeker niet lelijker het was wel spijtig van het vele volk dat hier ook rondliep (trouwens veel buitenlanders, ja sorry, die vallen hier nogal op met hun bleek huidje, ik zou zelf nog vergeten dat ik belg ben) dat was de laatste waterval voor vandaag, we zijn wel nog in the visitor nog iets gestopt, daar was een klein museempje over het park, er stonden twee opgezetten tijgers die alletwee waren neergeschoten omdat ze mensen hadden vermoord. Amaai wat een beesten zijn dat, zeker twee meter lang, ik zou ze niet willen tegenkomen. Dieren die we vandaag wel zijn tegengekomen zijn dus die apen die op de straat zaten, een minikrokodil die juist de straat over was aan het steken toen wij aankwamen, een zwerm vlinders waar je door moest lopen, een heel klein hertje paradijslijke vogels en nog veel meer. Het lijkt wel alsof ik naar de zoo ben geweest.
Toen we terug naar huis vertrokken was het nog licht, maar voordat we het park echt uit waren was het donker en kon je de maan achter de wolken zien schuilen. En ik kreeg toen ik naar de hemel keek en besefte waar ik schoot er plots een gedachte door mijn hoofd, wat ben ik toch een gelukzak!