28 augustus 2005

om zeven uur stipt stond ik dus klaar om naar die tempel te vertrekken. Het was weer hetzelfde liedje, kijken hoe monniken eten, nadat je een kaarsje en wierook stokje hebt doen branden bij de boeddhabeelden. Deze keer zijn we niet gebleven om te eten, we zijn ook weer onmiddellijk vertrokken nadat alles gedaan was.
Ik dacht dat we naar huis zouden gaan, maar we hebben nog aan verschillende plaatsen gestopt voor ik weet niet wat. Bij de eerste stopplaats was mijn Thaise moeder iets gaan doen, de rest van ons heeft bij of in de auto zitten wachten, maar we hadden entertainment. Ietsjes verder dan dat de auto was geparkeerd zat een aap, je kon er niet langs zien, hij was zo dik als een voetbal. We hebben hem eten gegeven, alé ik heb hem eten gegeven, Bank en Bow durfde er niet bij te komen en hebben eten naar hem gegooid. Was anders wel grappig om te zien hoe die aap het eten uit je handen nam. De volgende stopplaatsen heb ik niet meer gezien, omdat ik in slaap was gevallen in de auto, het is eerlijk gezegd ook niet moeilijk om daar in slaap te vallen. Dat is de enigste plaats waarvan ik weet dat je comfortabel kunt liggen, het zijn dan ook zo een zachte zetels, toch tegenover mijn bed of de grond waar ik meestal zit.
Terug thuis stond er niets meer op het programma, ik heb mijn bezigheid dan ook verder gezet in mijn bed. Totdat de belletjes die aan mijn slaapkamerdeur hangen rinkelde, eerst dacht ik dat het in mijn droom was, maar toen ik besefte dat dat niets met mijn droom te maken had werd ik wakker om de deur open te doen. Het was bow, ze gaf me een exemplaar van student weekly, een thais magazine, in het engels. Ik heb het in een keer al de tien pagina’s gelezen.
In de avond stond er plots engelse televisie op. We hebben UBC!!! Kan ik ook eens naar tv kijken en verstaan wat ze zeggen!