11 december 2005

english camp is gedaan, vandaag was alleen nog een paar domme spelletjes en de sluitingsceremonie. Hoewel we heel het kamp niets gedaan hebben kregen we toch een certificaat en vierhonderd bath, dat is acht euro, daar kan ik zeker drie keer mee naar de bioscoop.
Voor we naar huis gingen zijn we nog met de afsers en twee thaise leerkrachten iets gaan eten in een restaurant. Het eten was heerlijk! En toen was het tijd om afscheid te nemen. Ik werd spijtig genoeg door de thaise leerkracht die ons gisteren betrapt had naar huis gebracht, ze kon het dan ook niet laten om te vragen waarom we gisteren toch nog naar de disco waren geweest, kreeg een hele preek en uitleg wat er verkeerd aan was, en het kwam er gewoon op neer dat die Amerikaan de foute persoon was. de rit leek uren te duren! Het enige interessante aan dat gesprek was dat die Amerikaan blijkbaar een grote bos bloemen naar haar had gestuurd om sorry te zeggen. Ik vond het wel grappig, vooral omdat die Amerikaan gisteren heel luid stond te roepen dat zij hem en ons niets kon doen.
Eindelijk thuis bleek er niemand thuis te zijn, wat ik ook maar goed vond, dan kon die leerkracht niet met mijn gastfamilie spreken. En ik had het huis voor mij alleen om te puzzelen.
In de avond toen mijn familie terug was had ik al een groot stuk van mijn 1500 stukjes grote puzzel af, en ontdekten dat er niets zo vervelend was om te puzzelen met mijn broer en zus in de buurt. Mijn zus zorgt er namelijk voor door haar onvoorzichtigheid dat de helft van de puzzelstukjes op de grond belanden of aan haar armen blijven plakken, en mijn broer valt eigenlijk nog mee, maar hij legde de stukjes steeds op een verkeerde plaats. Maar het grappige eraan was dat ze beide opmerkten dat er geen nummertjes op de achterkant van de puzzel stonden. Dat is hier namelijk het geval in Thailand met al de puzzels.