10 januari 2006

ik had mijn wekker opgezet, vroeger als normaal om er zeker van te zijn dat we op tijd op school zouden zijn. 6uur in de morgen was toen die afliep en op hetzelfde moment hoorde ik de auto vertrekken. Wat? Ik heb mij toch maar uit mijn bed gehesen, (had ik dat spelletje gisteren maar niet gespeeld, dat was veel te laat.) mijn heel ochtendritueel gedaan van douchen tot ontbijt en mij toen buiten neergezet met papier en pen om een brief te schrijven, ik had de hoop al opgegeven om vandaag naar school te gaan. maar toen kwam de auto de oprit oprijden. Mijn vader was gewoon ergens anders naartoe gegaan en had blijkbaar geen haast om op tijd op school te zijn. dus toch maar rap in mijn schooluniform gesprongen en een lelijk strikje in mijn haren gedaan.
Op school was het zoals ik al verwachten een heksenketel, de jury ging pas om 1uur komen en alles moest nog op het laatste moment klaar worden gemaakt, zo moest er bij het engels lokaal nog een miniwaterval gezet worden omdat daar heel veel uitleg gegeven werd over Nakhon Nayok en z’n watervallen. Ik heb mij maar op mijn plaatsje gezet waar ik altijd zit, mij op het internet aangesloten en mij stil bezig gehouden en niemand voor de voeten gelopen. De directeur had precies de trilfunctie opstaan zo zenuwachtig was die, de leerkrachten waren dol aan het draaien met allemaal dingen die ze niet mochten vergeten, en de leerlingen waren natuurlijk de boel op stelten aan het zetten en allemaal door heen aan het schreeuwen en rennen. Maar toen het mij plots opviel dat het zo stil was geworden rondom mij bleek het middag te zijn en iedereen aan het eten was, ik ben dan ook maar iets te eten gaan zoeken en belanden op het kantoor met leerkrachten met eten wat ik maar niets vond. Jimmy vond het ook maar niets en vond dat we uit eten moesten gaan, maar natuurlijk eerst nadat ze vijf minuten heeft gedaan alsof ze het lekker vond. Uit beleefdheid zegt ze dan.
We waren dus vijf minuten later naar ons stamrestaurant gegaan. Daar kwam ook even een vrind van jimmy, hij had een grote motor, en dan bedoel ik niet de scooterkes waar iedereen hier mee rondrijdt, maar een echte motor, en toen hij bij ons zat had hij zijn sleutels vast en raad eens wat voor een sleutelhanger eraan hing. Aan de sleutels van zijn grote motor hing een schattig klein wit konijntje. Zo een contrast kan je alleen maar in Thailand zien.
Terug op school was de spanning nu te snijden, ze hebben mij tientallen keren gezegd dat ik die dialoog moest doen, onmiddellijk achter de computer moest komen als die mensen er waren, echt vervelend eigenlijk, ze waren mij zelfs zenuwachtig aan het maken.
Ik heb dan maar gewoon spelletjes gespeeld en ondertussen ook nog met mijn mama gechat, iets wat die leerlingen geweldig vonden, dat ik dat spelletje speelde alsof het niets was en dat ik zo rap kon typen, ze stonden soms dan wel met tien mensen achter mij mee aan het kijken. en terwijl dit allemaal gaande was kwam er af en toe een verloren leerkracht van een andere school kwam kijken waardoor al die leerlingen rap op hun plaats gingen staan om die goedendag te zeggen, dat was voor mij steeds een vals alarm om ook op te springen en te zien wat er gaande was.
Maar toen was eindelijk die jury daar. En ik deed mijn ding en dacht, yes ik ben ervan af, dit was de laatste keer. De dag ging voorbij en heb mijn boeltje daar bij dat engels gedoe bijeen genomen omdat mij daar teveel mensen kwamen die allemaal met mij wouden praten. Dat vond ik zo erg niet, maar dat ze allemaal dezelfde dingen vroegen is natuurlijk minder interessant, het waren altijd de vragen; wat is je naam, van waar ben je, hoe lang blijf je in Thailand? Maar die laatste vraag stellen ze altijd zo dat ik niet weet wat ze willen weten, willen ze weten hoelang ik hier al ben of hoelang ik nog blijf of hoe lang ik in het totaal blijf. Ik leg het dan altijd helemaal uit. Als het verder zou gaan dan deze drie vragen, vragen ze meestal amuseer je je in Thailand en wat vind je van het Thais eten. En na deze vragen kan een gesprek pas interessant worden, maar vandaag kwam het niet zo ver.
Toen was het grote moment daar, iedereen moest naar de cafetaria/podium om de uitslag te horen, maar natuurlijk moesten er nog eerst een paar dingen uitgedeeld worden, kadertjes met van alles thais op aan de leerkrachten die geld hadden gedoneerd aan de school. dat ging van rond de twintig tot dertig duizend bath. In het totaal is er meer dan twee miljoen bath uitgegeven om de school op te knapen en nieuwe dingen te kopen, dat is 40 000euro, en als ze geslaagd zijn krijgen ze geen prijzengeld. Je kan dus voorstellen dat de directeur en een heleboel andere mensen heel graag wouden dat de school de titel van droomschool kreeg, alleen zodat al dat geld niet verspild zou zijn. er waren nog een paar speeches en toen plots werden hoorde je fluisteren en schuifelen van stoelen. De afgevaardigde van de minister van onderwijs ging zeggen als we geslaagd waren. En ik merkte het al meteen toen er een hard applaus uitbrak dat we geslaagd waren. Iedereen stond recht en begon het lied van de droomschool te zingen terwijl het logo werd gegeven aan de directeur en er als volgt heel veel foto’s werden gemaakt. De leerlingen kregen allemaal gratis snoep en gingen daarna onmiddellijk naar huis, het was dan ook al half zes, de school is door de week normaal rond vier uur gedaan.
Mijn vader en ik zijn nog rap naar huis geweest om daarna weer te vertrekken naar een restaurant waar al de leerkrachten waren, amaai wat waren ze blij. Er was eten in overvloed en genoeg entertainment door de mix van karaoke bier en cola en leerkrachten die maar al te graag in een zatte bui één van de twee microfonen vast wou hebben.