6 januari 2006

weer een dag op school, ik ben ze echt aan het aftellen, daar komt dan nog eens bij dat dat stomme ding voor die jury nog steeds bezig is, dat gedoe over die droomschool, ze hebben mij op het begin van mijn jaar hier gezegd dat het in september gedaan zou zijn, we zitten nu al in januari, de datum is al meer dan vijf keer verzet. Ik ben zo blij dat ik niet in Thailand woon voor mijn leven alleen daarvoor, het feit dat een afspraak tienduizend keren kan verplaatst worden, nooit iemand op tijd komt. Ik ben er dan misschien wat meer aan gewoon, maar zal er nooit mee kunnen leven. Ik word er zot van!
Ik zit hier dan nu weer op die oefenjury! Aan het wachten om die stomme dialoog op te zeggen met iemand die niet eens doorheeft als ik helemaal iets anders zou zeggen. Ik heb er echt geen zin in en wenste dat ik deze morgen gewoon in mijn bed was blijven liggen, de enige reden waarom ik naar school ben geweest is dat ik op internet kon, maar ook hier werkt de telefoonlijn niet meer, en als ik op internet wil moet ik in de bibliotheek gaan, maar daar loopt dan weer zo een vervelende leerkracht rond die ervoor zorgt dat alleen thaien het internet kunnen gebruiken, om dat zei dan spelletjes kunnen spelen. Eerlijk is anders.

De dag is niet helemaal om zeep, ik heb deze morgen die tweede taart mee naar school genomen om aan mijn klasgenoten te geven, ze waren er wel blij mee. Toen ik naar een ander lokaal liep om de andere te zoeken was ik ook nog met cake en al gevallen, heel de botersmakende cremebeur lag over de hele binnenkant van de doos. Ik ben dan maar gierend van het lachen opgestaan, maar mijn knie doet nu nog steeds pijn. Waarom zijn die vloeren hier ook zo glad en waarom moeten wij dan op kousen rondlopen, dat is pure marteling.