15 februari 2006

ik heb vandaag uren in de auto gezeten met mijn ouders om naar een begrafenis te gaan. gelukkig had ik compagnie van de da Vinci code. Goed boek! De begrafenis was zoals ik al verwachten raar (maar ik denk dat we er maar een deeltje van hebben gezien, kan niet anders) het was een oom van mijn vader, en er waren heel veel mensen die allemaal in het zwart met wit aanwaren, zelf had ik ook een zwarte bloes moeten aandoen van mijn vader. Maar dat was voor mij ook alles dat mij liet zien dat het een begrafenis was, de mensen waren in hun zelfde vrolijke Thaise bui als dat ze altijd waren, tijdens de dienst zaten er mensen te slapen en te bellen maar vooral met elkaar te babbelen. Naderhand moest ik ook met ouders, zoals iedereen naar de kist een papieren bloemetje neerleggen, daar was trouwens een hele installatie gemaakt met watervalletje en al en dan door naar de familie om die te begroeten, zelfs die familie van die man stand te grijnzen met een glimlach van oor tot oor. Op één manier maar eng, je zou nog denken dat ze graag van die man af waren. Maar ik weet na zeven maanden Thailand dat je daar niet te veel achter moet gaan zoeken en dat dat hier in Thailand gewoon zo gaat door het boeddhisme, ik heb geen enkele traan gezien op heel die begrafenis en ben blij dat ik geen Thai ben.