2 februari 2006

het was weer laat gisteren, maar je kan feestjes niet plots afbreken, dat is niet leuk. Maar vandaag was er weer een heel programma waarvoor we veel te vroeg moesten opstaan, we gingen namelijk naar chang-mai. Het eerste wat we daar deden was naar het olifantenpark gaan. en daar was het plezant! We hebben eerst op een bamboevlot de rivier afgevaren, en af en toe mocht er iemand anders dan de kapitein varen, bij ons was dat nogal afgelopen, we hebben helemaal rondgedraaid en zijn een paar keer gecrasht. Maar het was leuk. Hierna werden we allemaal op een olifant gezet en zijn we met hun een wandelingetje gaan maken. Dat was plezant! Ik zat met een Duits meisje samen en we hadden een redelijk grote olifant die ik butterfly heb genoemd omdat de zoveel met zijn oren flapten. Er waren ook een paar babyolifantjes die met ons mee huppelden. En toen we van onze olifanten afkropen werden we voor de terugweg in een houtenkar gezet die getrokken werden met koeien. Ik voelde met helemaal in bokrijk, buiten dan dat er af en toe in de tuin van zo een schamel huisje een schotelantenne stond. Hierna gingen we naar de olifantenshow, en plots stond zat Siri van Noorwegen achter mij met haar haren geverfd, waar kwam zij ineens vandaan, afs was weer een groepje mensen vergeten in het hotel omdat ze tien minuten te laat waren. afs Thailand is een reputatie aan het maken. Maar goed, de olifanten waren ook plezant om te zien, ze hesen een vlag, speelden harmonica en zelfs voetbal en basketbal. Er was er ook een die een schilderij had gemaakt van een pot bloemen die je later voor veeeeel te veel geld kon kopen. Dat zat er weer op voor wat de olifanten betrof. We aten nog rap een heerlijke (en ik overdrijf niet) lunch en gingen verder op ons avontuur in Chang-mai. We gingen weer naar een tempel, deze keer ergens op een berg, maar het was blijkbaar moeilijk om er te geraken want we lieten onze bus al snel achter om dan in rode pickups te zitten en kotsmisselijk te worden van hoe deze die berg kronkelend opreden. Was ik blij om uit die jeep te stappen hoewel dat ook weer te raar was omdat de grond hier niet meer waterpas was. we gingen we een liftje de berg op naar de tempel, en deze was wel meer speciaal omdat je overal bellen had hangen, kleintjes en hele grote. Maar wat ik het plezantste vond was de ik weet niet hoe grote gong met een plakaatje softly please bij. Foto volgt. Siri en ik hadden besloten om de berg af te gaan met de trap en het liftje links te laten liggen. Maar deze trap was ook heel lang, maar niet zoals die van gisteren, deze was trouwens ook recht op recht en konden we in feite afrennen, dat hebben we dus ook gedaan want ze hadden ons gezegd dat we snel moesten zijn.
dan weer in de misselijk makende rode pick-ups en van daar terug de bus in. Om dan naar chang-mai shoppingcenter te gaan. en met shoppingcenter bedoel ik de nachtmarkt. Yes! Het waren zo veel kraampjes met allemaal verschillende dingen, maar natuurlijk veel te veel toeristen die het ongemakkelijk maakten door het duwen en trekken van ik wil eerst. Toeristen! Niets mee aan te vangen. Er was ook een benelux restaurant heel grappig om te zien. maar we zijn er niet gaan eten omdat we onze tijd er niet aan wouden verspillen, we moesten shoppen! En dat heeft iedereen zowat gedaan.
Terug in het hotel was er natuurlijk weer feest, maar deze keer heftiger dan anders, onze kaart niet-rookkamer zat nu boordevol met afsers, te babbelen en onschuldig te doen.
Het was gewoon een wedstrijdje geworden van wie het langs op blijft, en toen nhet feestje op de niet-rookkaartkamer een beetje was uitgestorven gingen we gewoon naar de volgende kamer. Op het laatste zaten we ( en dat was om vier uur ’s ochtens) met zes mensen op één kamer en hadden we besloten om helemaal niet meer te gaan slapen. Vooral ik en Hakoon van Noorwegen dachten er zo over. Het was in de latevroege uurtjes eigenlijk het plezantste, omdat iedereen zo zot was, vooral jannes en Javid die vanalles uit het hotel hadden gehaald en op hun kamer hadden gezet, zelf liepen ze in ondergoed rond en met dingen op hun hoofd, nee nee het was niet de alcohol, die zijn gewoon zot.

3 februari 2006

maar het is ondertussen al drie februari hoewel ik het zelf nog niet doorhad op dat moment. Onze dag ging gewoon verder en Hakoon (Noorwegen) en ik hadden het op gemerkt dat de mensen die geslapen er vermoeider uitzagen dan wij die niets hadden geslapen. We waren dan ook de enige twee die een beetje sfeer in de bus kregen. Onze eerste stop voor de dag was dan ook denk ik de zijde fabriek, ja het is moeilijk om alles in het detail te herinneren na zo een nacht. Maar die zijde fabriek was interessant, het was niet machinaal wat ze lieten zien, maar er zaten allemaal vrouwen achter een weefgetouw die dunne touwtjes in elkaar te weven. Naderhand hebben we natuurlijk nog in de bij hoorende zijdewinkel rondgelopen waar alles veeeeel te duur was. heel spijtig want er waren mooie dingen bij.
Ergens in de dag zijn we ook naar een fabriekachtig ding geweest waar ze papier maakten, maar natuurlijk geen gewoon papier maar zo van dat euh, och je moet het gewoon zien. dus kandidaten die het willen zien zeg het maar en kom maar af. Maar heel interessant was het niet, ik heb eerder gewacht tot we daar wegwaren om dan met de bus verder te gaan naar een fabriek waar ze van die papierenparaplu’s maken en beschilderen. Ik heb er geen gekocht omdat ik niet zou weten wat ermee te doen, wel heb ik mijn jeansbroek laten beschilderen, dat kon je daar namelijk ook laten doen. en ik heb zo ee hele grote waaier gekocht om thuis eens ergens tegen de muur te hangen. En toen was het plots heel verwarrend en werd iedereen kwaad omdat onze groep helemaal uit elkaar werd getrokken, de mensen van het noorden en noordoosten moesten vertrekken. Maar niemand wist dat het zo grof ging gebeuren, meer dan de helft merkte het dan ook pas toen we terug in onze paarse bus zaten en iedereen plaats had om te zitten. Het was dan ook weer een pak stiller en bijna iedereen zat te mokken dat het zo stom geregeld was. de dag ging voorbij zonder dat ik wist wat er echt gaande was, we waren nog ergens aan een soort van markt gestopt en dan naar een restaurant geweest om ons avondeten te hebben. En dat was nog iets stoms, de vegetariërs moesten met hun vieren aan een klein tafeltje apart gaan zitten terwijl al de rest gezellig aan twee grote tafels zaten. Maar vervelend, vooral omdat ons eten niet te vreten was met de tofu die naar rubber smaakten. En toen was het einde helemaal in zicht, het enige wat we nog gingen doen was inde bus stappen om die lange rit terug naar bangkok te beginnen.