25-26-27-28 september 2005

zondag, ik had deze morgen beslist om eens in gang te gaan schieten, de douche onder aankleden,ontbijten, muziek keihard op, ventilator klaar zetten en dan … strijken jakkie. Het ging redelijk vlot naar mijn normen, totdat er plots telefoon was voor mij. Het was mijn counselor ze kwam me binnen 40 minuten ophalen om vandaag naar het volgende english camp te vertrekken. Vandaag, begon dat niet pas morgen? Ik heb dus nog in een sneltreinvaart de laatste strijk gedaan in een sneltrein vaart nog een douche genomen omdat ondanks ik een ventilator op mij gericht had het nog leek alsof ik met kleren aan was gaan zwemmen, dan in sneltreinvaart mijn koffer gemaakt en precies veertig minuten later zat ik te wachten met de tv op. Ik heb nog een half uur zitten wachten want ik ben nog steeds zo stom om te denken dat veertig minuten echt veertig minuten zijn. neeee, in Thailand betekent dat, als ik ook klaar ben en bij jou ben aangekomen. Maar toch, mijn counselor stond dus bij mij aan de deur een hele tijd na de afgesproken tijd, er was nog een man bij en verrassing, Wendy! Een Belgische afser. Dat wordt dus Nederlands babbelen!
In de school aangekomen werd ik al meteen aan het kleuren gezet om the picturebord af te maken met al de andere afsers, er was nog een Japanse waarvan de nickname ook Boa is en dan nog een Duitse, Anne. Ze begonnen al meteen in het Thais tegen mij te babbelen!!! Ik verstond er niets van, maar Wendy wist ongeveer waar ze over bezig waren, is mijn Thais dan zo slecht?
Even later kwam er een happy Hollander (zoals we die het hele english camp hebben genoemd) binnenwandelen. De wereld is klein, want hij kende Meeswijk. Ik zit in Thailand en de happy Hollander kent Meeswijk, zelf was hij van Maastricht, maar hij zei dat hij meer Belg was dan Hollander, hij heeft dan ook een hele uitleg gegeven waarom. De korte uitleg is dat hij ongeveer over de hele wereld heeft gewoond getrouwd is geweest met een Belgische van Lanaken heeft twee dochters die belgisch zijn maar nadat zijn vrouw is gestorven is hij getrouwd met een Thaise waarmee hij nu Englisch camps organiseert in Thailand. En dat is dus de korte uitleg, je weet hoe de Hollanders een uitleg altijd een hele dag kunnen laten duren.
Nadat het bord een beetje in orde was kregen we te zien waar we gingen slapen, het was dezelfde kamer waar we al heel de tijd hadden gezeten, dus er was al airconditioning, maar geen bed of matras te zien, we mochten op rieten matjes gaan slapen, normaal vind ik dat niet erg, maar als je dan ook nog een kussen krijgt dat zo hard als een steen is dan ben je er zeker van dat je slapeloze nachten gaat hebben. En die waren er ook. We hebben wel nog voor we gingen slapen naar een film the bachelor gekeken.

Toen ik de volgende nacht met een stijve nek opstond moesten we ons rap gaan douchen, om dan vlees op een stokje en sticky rijst te eten als ontbijt. En dan begon het pas, 150 studenten die op ons aan het wachten waren om hun english camp te beginnen. Gelukkig werd ons de moeite gespaard om die studenten in groepen in te delen, dat hadden ze al zelf gedaan. Want geloof me of niet, maar dat is dus het moeilijkste aan een english camp.
Ik kreeg de groene ploeg toegewezen, de opdracht die ons gegeven werd, bedenk een naam en dansje voor je groep. Het werd uiteindelijk wonderfallteam met een heel idioot dansje, maar je doet uiteindelijk toch glimlachend mee zoals de Thaise normen het ons voorschrijven.
En toen mochten we YMCA gaan dansen, het is de eerste keer dat ik weet hoe je die nu precies moet dansen. En toen ik daar zo stond te dansen kwam Paula de sporthal binnengewandeld. Ze was blijkbaar nog op de laatste minuut gewaarschuwd dat er een english camp was. maar ja, hoe meer zielen hoe meer vreugd.
We hebben in die twee dagen english camp de meest stomme spelletjes gespeeld die ik zeker moet onthouden voor op Jong Leut, zo was er bijvoorbeeld een spelletje de menselijke stoel, dat kennen jullie misschien, het gaat zo: je hebt een groep en die moeten in een cirkel op elkaars knieeen zitten, de groep die dit het langste kan is de winnaar, wij waren uiteindelijk de eerste die gevallen waren.
De dag vloog verbazend genoeg heel rap voorbij en voor ik het wist lag ik weer in mijn “bed” naar Nothing hill in het Thais te kijken. Ik kende de film toch bijna van buiten dus veel probleem met de taal had ik niet.
De volgende verliep een beetje hetzelfde als de eerste, alleen had mijn groep vandaag oranje t-shirten aan. en toen ik de macarena aan het dansen was zat Tino op een stoel mij aan het uitlachen. Was die niet al terug naar Duitsland vertrokken? Ook hebben we gebabbeld met iemand van Schotland die op deze school les geeft. Je leert hier zoveel mensen van over heel de wereld kennen dat wel plezant is.
Hoe meer we naar het einde van de dag gingen hoe meer Wendy begon te vragen als ik niet ook nog een dag kon blijven, zij moest nog een dag blijven omdat ze met de trein gekomen was, en de volgende dag haar trien pas was. wat zou ik doen? ik heb dan maar gezegd dat ik nog een dagje ging blijven om haar gezelschap te houden. Dat ging dus nog één slapeloze nacht worden. En toen heeft Paula ook gezegd dat ze nog een nachtje zou blijven.
Op het einde van het english camp kregen we weer zo een lelijk certificaat, het bewijs dat we iets hebben gedaan op dit kamp. En dat is ook alles wat ze ons gegeven hebben, er kon zelfs niet eens een dankjewel af. En die avond stond nothing hill weer op omdat paula en wendy die nog eens wouden zien omdat ze de vorige keer in slaap waren gevallen. Maar een film in het thais kijken is meer een marteling, de stem van hugh grant was dus zo lelijk en kwam meestal twee seconden te laat.
We waren nu helemaal alleen met ons drieën op die school.
We konden geen douche meer nemen, de badkamer hadden ze op slot gedaan en dat juist wanneer ik eens echt zin had om een kommetje water over mij heen te gooien.

De volgende morgen was de badkamer nog steeds op slot, we hebben dan maar gewoon ons kleren aan gedaan weer ons ontbijt van vlees op een stokje met sticky rijst gegeten en in de auto gestapt naar het station om Wendy daar af te zetten.
Ik had nog nooit een trien in Thailand gezien, was wel eens interessant om te zien. Die trein had bijvoorbeeld een heel ander en luider geluid, er was alleen maar een derde klas en er liepen mensen met grote plateaus met drank en eten langs de open ramen van de treinen langs om hun producten te verkopen. En toen verdween de trein met Wendy op uit het zicht.
Nu moesten wij nog thuis geraken, maar mij hebben ze uiteindelijk op school afgezet. Ik liep daar met mijn gewone kleren tussen al die schooluniformen, ik kreeg duizend van dezelfde vragen naar mijn hoofd geslingerd. Was het fijn, waar ben je geweest, hoe was het aan zee?
En na een tijdje dit aan te horen heb ik mij in de stoel van Jimmy genesteld onder de ventilator met mijn kussentje dat ik bij had om dan zeker twee uur te slapen, maar twee uur was niet genoeg om de dag door te komen, er kwamen ook nog een vijftigtal kaartspelletjes bij en dan nog dertig keer hetzelfde liedje beluisteren. Mijn Thaise vader was dan ook niet op school, hij was chauffeur aan het spelen voor de directrice naar Bangkok en ging pas laat terug zijn. maar ik wou naar huis, ik moest nog mijn was doen en wou mij zo graag douchen en dan in mijn bed in slaap vallen. Maar dan moest ik wachten. Maar er was nog één kans om vroeger thuis te zijn, mijn advisor kon mij brengen. Maar ze wou het niet doen, … een uur later heb ik haar verteld dat dit misschien de saaiste dag in Thailand was, en toen wou ze me wel plots naar huis brengen.
Daar heb ik dan ook gedaan wat ik heb gezegd, mijn kleren wassen, een douche nemen en slapen. Het was acht uur toen ik in mijn bed lag.