23 november 2005

het was weer zo vroeg! Het moest wel vandaag, we gingen naar Bangkok met z’n drieen. En daar gingen we dan, van Paula haar thuis met de jeep van één van haar nonkels, we waren al helemaal aan Future, verder dan dit ben ik alleen (en dan bedoel ik zonder Thaise mensen) nog niet geweest. Dan hebben we een busje genomen aan Future park genomen, dit was wel grappig om te doen, want er stonden een hele boel mensen die hetzelfde busje moesten hebben, op het eerste zicht leek het dat ze gewoon in een groep stonden, maar toen je dichterbij kwam zag je dat ze in rijen stonden en rij per rij in het busje mochten. Dat had ik helemaal niet van de Thaise mensen verwacht, rijen! Het zijn dan ook chaotische mensen op al de andere vlakken. Toen we één keer in het busje zaten begon het babbelen alweer, dat meisje van Costa Rica (anna-lucia) is wel een plezante. En voor ons zaten (weer verbazend genoeg) twee Thaise mannen die constant lieten merken dat ze ons gebabbel over de Thaise gewoontes en onze kijk erop niet konden waarderen. Oei ze verstonden Engels. Onze zichten over de thaise samenleving waren helemaal niet schokkend hoor, het ging erover dat Thailand een wereld op zich was, en dat is ook, alles is hier anders, ze rijden aan de andere kant, ze hebben zelfs hun eigen Engels maar dat is iets denk ik, dat je alleen begrijpt als je er zelf bent geweest. Thailand is gewoon een andere wereld. Maar goed, eenmaal het busje uit bleek het dat we op onze geplande bestemming waren aangekomen, dan moesten we een bus. En toen waren we van nog een kleine wandelafstand verwijderd van The Grand Place. En hier zijn we dan ook gaan toeristen, en we waren niet de enige, de talen die je er het meeste hoorden was Spaans en Engels en er waren meer buitenlanders dan Thaise mensen. The grand palace was eens leuk om te zien, nog een staaltje van de Thaise bouwkunst, en dat komt erop neer, veel tralala en goud gedoe. We hebben ook een kijkje kunnen nemen naar de esmerald boedha die nu van zijn winterkleding was voorzien. Het was niet meer dan een klein beeldje die in een zaal stond die eigenlijk veel indrukwekkender was.
en toen we hier weg waren gingen we al wandelend verder naar de volgende tempel, een stuk kleiner als the grand palace maar toch de moeite waard, vooral voor de bomen en planten die op het terrein groeiden, er was ook een tempel, zaal, geen idee hoe je het moet noemen die alleen maar gevuld was met een liggend boedha beeld. En ik zeg gevuld omdat dat beeld zeker vijftien meter lang was. wauw! Ik heb foto’s en zal ze op de site proberen te zetten.
En toen was het alweer middag, we namen een bus naar het winkelcentrum en gingen daar iets zoeken om te eten, het was geen schitterende maaltijd maar ik had honger en het was dus goed. En toen begon het winkelen,.. wel, ik heb hier al een paar souveniers gevonden. En ik heb hier ook een jeansbroek gekocht! Klinkt misschien niet echt schitterend, maar ik heb dat zo gemist, een jeansbroek.
De dagen vliegen de laatste tijd voorbij, want het was weer tijd om terug naar huis te gaan, of beter, naar Paula haar huis, we namen de skytrain naar the victory monument en daar konden we een busje helemaal naar Paula haar huis nemen, gemakkelijk dus. Maar in het busje was het minder gemakkelijk, de chauffeur had namelijk besloten om het record van zoveel mogelijk mensen in één busje te krijgen. En ik was derde laatste om in te stappen, dat betekende dat ik op de tweede bank zat met maar tien centimeter bank onder mijn kont en mijn benen bijna in mijn nek. En dan zeg ik nog niet dat mijn voeten zoveel pijn deden van heel de dag rond te hebben gelopen. De rit was één uur en veertig minuten om precies te zijn, ik werd gek! Kon mijn benen niet bewegen omdat die tegen de stoel van de persoon voor mij waren geduwd en die er nog eens hard tegenaan duwde. Ik was dus blij dat ik mijn benen eidnelijk kon strekken toen er iemand uitstapte en ik meer plaats kreeg.