20 mei 2006

Er zitten 3 vogeltjes op de twee stroomkabels voor je. Het vogeltje op de bovenste kabel vliegt weg, de twee andere blijven nog even zitten maar vliegen dan ook weg zodat je je blik op de lucht werpt die een oranje gele kleur heeft. De zon komt op om z'n stralen te werpen op deze dag. Geen gewone dag, DE DAG, de haan kraait, krekels sjierpen en padden kwaken. Af en toe komt een auto of fietser langs. Maar hoe langer je daar zit hoe meer de wereld tot leven komt. de vogeltjes vliegen rond zoals ze de hele dag niet doen, hun ochtendgymnastiek. In het huis langs het jouwe staat je grootmoeder buiten al groenten te snijden, er komt meer kleur in de lucht tot deze uiteindelijk blauw is. het geluid van padden en krekels vermindert en de geur van morgen is nergens meer te bespeuren. Er komen steeds meer brommertjes en auto's voorbij, een teken dat de dag begonnen is. de dag van een begin naar HUIS.

mijn koffer werd door Bank en mij naar beneden gedragen,l deze is echt kilo's te zwaar dan het afgesproken totaal, dit gaat problemen geven ik weet het nu al, mar ik heb geen andere keus. Toen was het eindelijk tijd om vor de laatste keer in de auto te kruipen en de laatste blik op het huis te werpen, nog rap de hond dag gezegd en toen met mijn vader en moeder vertrokken naar het hotel waar het afskamp zal zijn. De wegen gaan dan wel op en neer in Thailand, maar zo erg was het niet dat je denkt dat je in een achtbaan zit, en toch voelde het zo, ik had kriebels in mijn buik, dan was ik heel kalm en dan heel zenuwachtig. en dat allemmal dat het voorbij is.
aan het hotel aangekomen waren we ongeveer op tijd, mijn koffers werden uitgeladen en in de lobby gezet, daar zouden ze nog de hele dag blijven staan omdat de belgen en noren geen kamer krijgen omdat we deze avond al naar de luchthaven vertrekken in tegensteling tegenover de andere afsers. Het was rar om iedereen weer te zien en ook te weten dat dit de laatste keer zal zijn. het hotel was zo groot dat je iedereen zelfs moest zoeken. De rest van de dag is opgevuld met AFSactiviteiten, babbelen over de cultuurschok die je krijgt als je terug bent, over wat we allemaal hebben uitgespookt en nog zo vanalles. totdat het avond werd en het afscheidsfeest begon. ik zat aan een tafel met wel leuke mensen, gelachen werd er zeker, en dan vooral door mijn stommiteiten. er waren een paar AFSers die nog iets voor gingen brengen, er waren er twee die een Thais lied hebben gezongen, en Patrick heeft een gebed opgezegd (in het Thais natuurlijk). en toen zijn we allemaal het podium op moeten gaan om het Thais volkslied te zingen, (we stonden dus daar naar een lege zaal te kijken omdat iedereen op het podium stond.) ikzelf ben ergens achteraan achter grote mensen gaan staan omdat ik alleen de eerste woorden van het lied ken, maar ik was neit de enige die zich verstopten en playbackten. Daarna moesten we allemaal in een grote cirkel staan, we kregen allemaal een kaars in de handen en de lichten werden uitgedaan. er ging een microfoon rond en iedereen kon zeggen wat die wou over Thailand, het gevolg was natuurlijk dat er vele tranen zijn gerold voor de dingen die we achter laten. en als het nu toeval was of niet, maar juist op een moment dat ze bezig waren over klasgenoten kreeg ik nog een berichtje van Dream dat in feilloos engels zei Good Luck. Er was iets dat iemand gezegd had en ik niet zal vergeten; In Thailand everybody is always smiling, I think i take that smile whit me to my country because they need it there. ik vond het echt mooi gezegd.
maar plots gingen de lichten aan, De Belgen en Noren moesten hun koffers pakken en vertrekken. Het ging allemaal veel te rap. we hebben afscheid genomen van de andere AFSers. ik heb afscheid genomen naar de lobby gegaan en mijn koffers gepakt, ik wou het achter de rug hebben, afscheid nemen is niets voor mij. maar natuulijk kwam iedereen ook naar de lobby, ik was daar aan het taffelen om mijn koffers buiten te krijgen, maar ik heb maar twee handen en veel te veel tassen en koffers, uiteindelijk hadden verschillende AFSers mijn koffers vast en zelf had ik niets meer buiten mijn Lap-top die ik ook nog had afgegeveb aan iemand van Zwitserland omdat die persee iets wou dragen.
Op de luchthaven aangekomen ging het niet al te vlotjes, de koffers moesten ingechekt worden en wat ik meteen opmerkten was dat iedereen ietsjes boven het afgesproken gewicht zat, ik zat er veel te veel boven, reden genoeg dus om heeeel zenuwachtig te worden want wat moest ik nu doen als ik teveel had, ik moest veel te veel betalen als dat zo was. ik liep er zenuwachtig en wanhopig rond totdat ik plots bekende gezichten ergens zag staan. mijn familie was nog naar de luchthaven gekomen, ik was blij om ze te zien. Bo had al een T-shirt aan die ik thuis had achtergelaten, ze gaf me nog een armband, van mijn moeder kreeg ik nog een ketting voor mijn oma thuis en ook van mijn vader kreeg ik twee sjalen die door jimmy gegeven zijn. Waar ging ik dat nog steken?
de tijd was gekomen om te weten hoeveel bagage ik teveel had, het maximum dat ik mocht hebben was 25kg maar dat was ook het uiterste. Ik heb toen heel voorzichtig mijn koffer op de transport band gelegd en zag dat het 41.8kg was. Ik wist niet wat te doen, maar omdat ik mij de hele avond al aan het opwinden was daar over trilden mijn handen zo fel, keek wanhopig naar de vrouw achter de balie met de tranen bijna in de ogen. en omdat ze niet wou dat ik hier zou neervallen heeft was het eerste wat ze zei kalm aan. HET GING IN ORDE KOMEN! omdat we met een groep waren konden we het gewicht verdelen over de groep, dat betekende wel dat ik mijn koffer daar moest open maken en verschillende rugzakken moest hebben om dingen in te steken. het maakte mijniet uit wat te doen, Ik heb mijn bagage zonder problemen er door gekregen en moet niet betalen.
maar de problemen waren nog niet voorbij, er was nog iets mis met de ticketen, dat heeft afs thailand nog in orde moeten maken, vond ik niet erg, hadden we meer tijd om afscheid te nemen van familie en vrienden. maar de tijd is er wel gekomen om echt vaarwel te zeggen, juist voor dat ik achter die muurverdween is mijn familie vertrokken, ze hebben nog verschillende keren omgekeken wat ik wel grappig vond.
en even later zaten we met zijn achten in het vliegtuig op weg naar Helsinki.