4-5-6 september 2005

drie stille dagen, maar er valt altijd iets te vertellen. zoals je in het verslag van 3september kon lezen waren er weer mensen die bij ons thuis bleven slapen en waarvan ik geen idee had wie ze zijn, ik weet nog steeds niet wie ze zijn. en zondag waren er hier nog meer mensen aan het rondlopen, maar deze keer kwamen mij de gezichten vaag bekend voor.
Maandag was weer een schooldag, … school…soms is het plezant en soms wil ik niet anders dan er weg zijn of helemaal niet naar toe gaan.
De maandag is er niet echt veel gebeurt, ik ben weer naar lessen gegaan waar ik niets van versta, en ik heb in de namiddag een hele tijd gewacht om naar het postkantoor te gaan, maar omdat diegene die ons (mij en jimmy) moest brengen het veel te druk had is dat uitgesteld tot vandaag. Gisteren na schooltijd heb ik weer volleybal gespeeld, en ik begin eindelijk te begrijpen hoe het in elkaar zit, ik bedoel hiermee, ik begin eindelijk te begrijpen hoe je de bal die richting op te sturen die jij wil. Er is nu meer te zien na schooltijd dan tijdens schooltijd. Er zijn werkgroepjes die allemaal aan het oefenen zijn voor wanneer die jury bij ons op school komt, zo moet jimmy altijd de Thaise dansers opleren, zo is er een groepje die de muziek voor de Thaise dans verzorgt, en er is ook een groep die gewoon muziek speelt op de karaoke (zoals je op de foto kunt zien) en overal komen wetenschappelijke dingen voor, zo hebben ze vandaag een papieren ballon opgelaten, hij is inderdaad de lucht ingegaan, maar op het einde van het voetbalterrein lag die ook weer op de grond. Ik heb vandaag weer volleybal gespeeld, maar ik denk dat dat de laatste keer was voor deze week, mijn armen doen er zoveel pijn van en ik ga de bal meer uit de weg dan dat ik die terug in de lucht gooi.
Vandaag ben ik dus ook zoals gisteren was afgesproken naar het postkantoor geweest, en daarna zijn we gaan eten in mijn favoriete restaurant maar deze keer zijn we getrakteerd geweest door mijn counselor, wat is het toch plezant om iemand uit te nodigen en dan diegene te laten betalen, dat is dus iets typisch Thai, of meer iets typisch boeddhistisch, het is hier een gewoonte dat de oudste aan tafel betaalt, en trakteren en dingen geven zou je karma dus goed doen. Mooi meegenomen, een kapoenkha (dankjewel) is natuurlijk het minste wat ik kon terug doen.
Na school dacht ik dat het weer bij het normale ging blijven, maar om een of andere reden was mijn moeder er weer niet waardoor we zijn gaan uiteten, spaghetti en daarna een heerlijk ijsje! Mmmmm en toen zijn we nog tot mijn grote verrassing aan een videotheek gestopt. En ik heb nog twaalf uur ’s nachts film gekeken, ik moest wel want na de eerste film durfde ik niet naar mijn bed gaan, en de tweede film was dan weer wat rustiger en verzachte de beelden van de eerste film.