29 december 2005

het is maar stilletjes in huis, geen gerammel van belletjes aan mijn zus haar boekentas in de morgen. Maar stilte. Toch maar raar. Veel lawaai moet ik niet van mijn vader verwachten, hij is de stilte in levende lijven. Maar er is nog school, waar er lawaai in overvloed is, zoals mijn klasgenoten die in de les engels aan het lachen (lees heel scherp giechelen) zijn en aan het schreeuwen. En waarom, ik heb er geen idee van, wat ik wel om te lachen vond was dat er een groep meisjes achter het laatste bankje verstopt zaten voor Jimmy (die de klas vrij had gegeven) waarom zaten ze daar verstopt, ze zaten een zakje noedels te eten. Dat groepje werd uiteindelijk de halve klas die elk kruimeltje op aten van wat er was. ik heb de foto’s als bewijs dat dit echt gebeurt is.