24 maart 2006

de vrijdag was goed begonnen, we zijn met de hele groep snotapen naar de zee geweest, veel zee hebben we wel niet gezien. maar het was vooral naar mijn zin omdat ik wist dat dit mijn laatste dag was en ik vanavond naar huis ging gaan. ik kan hier namelijk niet snel genoeg weg zijn.
Dus daar gingen we dan in de bus wat een lawaai was dat1 en na een tijdje kwamen we aan bij het aqarium, we gingen weer eens visjes bekijken. dit was mijn vijfde aqarium in 8maanden.
ik moet zeggen dat het ook daar heel lawaaerig was, het waren dan ook donkere gesloten ruimtes met een echo en heel veel kinderen, claustrofobie kon je er krijgen. als ik niet al 2weken in bangkok zat zou ik dat inderdaad gekregen hebben.
toen was het tijd voor middag, en dat gingen we volgens schema aan zee et en, er was wel zee te bekennen, maar geen enkel strand in de buurt zoals ik mij dat had voorgestelt, we zaten in een soort van open huis boven het water wat ook wel plezant was, maar dat deze hele trip de titel van een reisje naar de zee meekreeg vond ik wat raar omdat de zee die we in de middag te zien kregen alles van zee was die ik gezioen heb. want in de namiddag zijn we naar de zoo geweest. het was een hele grote drive in zoo, ze hebben me zelfs vertelt dat dit de tweede grootste zoo in de wereld was, amerika had de grootste. dus in de zoo sprongen we van de bus in een treintje van de zoo zelf en crosste door de zoo op, veel hebben we dus niet van de dieren gezien, maar we zijn wel gestopt bij het gedeelte waar de katachtige zaten, mijn favoriet. ik heb weer eens tijgers gezien, witte en gekleurde, er waren leeuwen en panters waar ik alleen de staart van heb gezien.
toen dit weer helemaal gedaan was zijn we weer in de bus gestapt om terug richting thai airways te gaan. YES het is gedaan voor mij dacht ik nog. en al bij al is alles nog goed gegaan.

MAAR, toen is er heel wat aan het licht gekomen van een te eerlijke duitser, dat ik niet een van de populairste was onder de leerkrachten wist ik al lang, maar dat kon mij helemaal niet schelen. maar blijkbaar hebben ze bijna allemaal buiten een leerkracht of twee achter mijn rug zitten roddelen, een eigenschap van Thaise mensen die niet minder bekend is als hun vriendelijke lach. Ze kunnen er wat van, roddelen! en ik had al lang een vermoeden, en ik wist dit van thaise mensen, maar toch was het een slag in mijn gezicht, vooral omdat er mensen bij waren die altijd heel vriendlijk tegen mij deden, bijvoorbeeld mijn tijdelijke gastmama en haar familie.
dit nieuws zorgde ervoor dat ik er nog liever weg wou en nog het allerliefste op een vliegtuig naar huis wou stappen.
dat heb ik maar niet gedaan, in plaats daarvan ben ik in het busje van mijn echte gastfamilie gestapt die ik verbazend genoeg heel graag terug zag.

de twee ergste weken in thailand zijn achter de rug! hoewel het zo erg niet was met al de dingen die ik hier heb gedaan.