28 april 2006

de dag lijkt zo lang nu ik er op terug kijk. Er is dan ook veel gebeurt maar op hetzelfde moment niet veel interessants te vertellen. Ik werd deze morgen dus wakker in dat zacht bed dat in dat huis staat met die hatelijke badkamer zonder normaal toilet en geen douche. Nu bleek dat dat huis in een prachtige tuin stond, een boomgaard met exotische bomen.
Toen het rijstontbijt weer achter de kiezen was klommen we weer met ons negen in de auto om de reis verder te zetten naar Phuket.
En even voor phuket werden we opgewacht door nog meer kennissen van die vriendin van mijn moeder, zij gingen onze gids zijn voor de rest van de dag.
En toen kregen we zee in zicht, eindelijk! en meteen moest ik aan de tsunamie denken die daar gewoed had. er waren nog verschillende dingen te zien, zo lag er op een plaats nog een boot zeker een 600 meter van de zee af, ik denk niet dat ze van plan zijn om die daar weg te doen. heel soms zag je ruïnes van waar eerst huizen stondenmaar wat je meer zag waren plaatsen waar ze nog volop aan eht bouwen waren. Vooral kleine dorpjes met kleine huisjes voor de mensen. Nu moet ik wel zeggen dat die mensen in betere omstandigheden zullen wonen dan sommige mensen in de rest van Thailand doen, maar het is waar, ze hebben er een hoge prijs voor moeten betalen. We zijn ook nog langs een plaats gereden waar ze nieuwe vissersboten aan het maken waren onder van die tentdaken. Dat was juist voor onze eerste toeristische uitstap van de dag, het tsunamiemonument. Toen ik het zag herkenden ik het meteen maar van waar weet ik niet meer precies, waarschijnlijk van op tv in België. Het was een grote muur dat de golf voorstelden met daar tegenover een muur met plakaatjes met de namen van de mensen die overleden zijn.
De rest van de dag zijn we het hele phuket eiland afgereden, we zijn gestopt bij een plaats met een schitterend uitzicht op zee voor 240°. We zijn in het toeristische Phuket geweest aan het strand met de dikke roodverbrande farangs in zwembroek. Ik was al vergeten hoe grappig het zicht kan zijn van de echte toerist. Ook zijn we bij phuket fantasea geweest, een soort van pretpark zonder attracties maar alleen souvenirwinkeltjes, dat is toch wat ik kon uitmaken uit de plattegrond die voor de ingang stond want we zijn niet binnen geweest, het was gesloten. Er was blijkbaar ook een show die ik wel heel interessant vond, maar ook dat speelde vandaag niet.
uiteindelijk zijn we juist voor zonsondergang in de zee gesprongen in thaise zwemkledij op een plaats waar er maar heel weinig farangs waren. Het was wel plezant, helemaal niet te vergelijken met het pootje baden in belgie,de golven waren zo hoog, soms kwamen ze boven je hoofd uit als je nog maar een klein stukje in het water stond. Je werd dan meters meegesleurd terug naar het strand om dan weer terug te worden getrokken naar zee, en op dat moment besefte je pas dat je T-shirt tot je kin was opgetrokken.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel leuk om in de zee te zwemmen, maar het zou zo veel leuker zijn als het water niet zo zout smaakte en als je uit het water komt het zand aan je voeten blijft plakken en heel je huid plakkerig aanvoelt.
Nu zit ik hier in iemand z’n huis op een bed waar er dadelijk nog twee andere bijkruipen. We zijn hier na het avondeten (op zo’n voedselbuitenmarkt/restaurant) gekomen, ik heb er geen idee van wie hier eigenlijk woont.
Ik heb mijn pyjama al aan en mijn broer komt vragen als ik meega om snoep te kopen,”maar ik heb mijn pyjama al aan” “mai pen rai” is zijn antwoord dat betekent och dat is niet erg. Het is waar, ik zou niet de eerste zijn die in pyjama gaat winkelen, Thailand blijft nog steeds Thailand.