18 december 2005

ik had het besluit gemaakt, ik zou naar Future Park (shoppincenter) gaan met of zonder Paula, die zit namelijk in Chang mai of rai, één van de twee. Jimmy zou zeker niet gaan, en eerlijk gezegd ik had geen zin om met iemand thais te gaan, ik had namelijk een plan, een lijst van wat ik allemaal moest kopen. De enige manier om alles te krijgen wat ik nodig had was dus alleen te gaan. SPANNEND! En het eerste wat ik moest doen was dit aan mijn vader vragen, voor hem was het goed, geen aarzeling, alleen stelde hij mij de vraag hoe ik terug naar huis ging komen… oeps. Wel ik had er over nagedacht, maar dat moest ik dan aan mijn slecht sprekende vader uitleggen met mijn slecht Thais. Mijn plan was dat hij een briefje zou schrijven van waar ik naar toe moest gaan, en dat zou ik dan aan de chauffeur van het minibusje laten zien, heel simpel, maar veel te moeilijk om uit te leggen.
En op weg naar het busstation heeft mijn vader gewoon gezegd dat hij mij zou ophalen aan Future. Dat is voor mij goed. Man wat was ik blij, ik kon eens op mijn eigen heel dat shoppingcenter kunnen rondcrossen zonde te moeten overleggen waar heen te gaan met iemand en ik zou zeker zijn dat ik zonder problemen thuis zou geraken.
Maar het was allemaal te perfect! Ik zat dus op die bus, zoals ik al vaker had gedaan, ik betaalde weer teveel voor mijn ticket en voelde me bedrogen zoals ik mij wel vaker voel als die thaien mij dat lappen. en plots stopte die bus niet waar die moest stoppen, hij was zelfs niet langs de plaats gereden waar ik moest zijn. ik ben dan maar uitgestapt, ik herkende de plaats gelukkig wel, ik stond voor de Makro. Maar wat nu gedaan, om te wandelen naar Future was toch een heel stukje en ik zou veel te veel tijd missen van mijn kostbare veel te weinige tijd. En toen ik zo aan het lopen was en aan het nadenken welke richting ik nu precies moest toelopen liep ik bijna tegen een taxi op, de oplossing! Er waren wel meer afsers die mij gezegd hadden dat dat redelijk goedkoop was. ik dus in die taxi gestapt en gewacht totdat ik aangekomen was. nu weet ik niet als het de chauffeur zo een heer was om mij aan de voordeur van de shopping af te zetten of het feit dat hij dan meer zou verdienen. Want we waren al aangekomen, maar hij besloot om helemaal tot het einde te gaan, maar het was zo vreselijk druk op de weg en de parking van de shopping dat ik zeker nog een kwartier en tien bath langer in de auto heb gezeten. Nu zoveel is dat niet, maar hij kon mij gerust eerder afzetten.
In het shoppingcenter was het net zoals op de parking vreselijk druk, zo druk had ik het er nog nooit gezien! Er was weer een show bezig, eentje waar er kleuters in een onnozel fel gekleurd pakje moesten rondhuppelen. Daar heb ik niet al te veel aandacht aan besteed, want ik had een hele was lijst van dingen die ik nog moest kopen voor mijn vader ergens in de buurt was om mij op te pikken. Maar waar ik wel aandacht aan besteden was aan de vele kerstversiering die je overal zag. Kerstbomen, kerstkransen, en vooral kerstmutsen en kerstmannen. Ik vind het maar raar, ik zit hier in een boedhistisch land en iedereen is zot van kerstmis en wil kerstmis zelfs vieren. Hoe komt het toch? Ik denk dat ze gewoon jaloers zijn. :-p op de gezelligheid ervan.
Het shoppen was heerlijk! Ik was vreselijk blut op het einde, er zat niets meer van papiergeld in mijn portemonnee, en het kleinste biljet dat ze hier hebben is twintig bath, dat is 40 eurocent. Het was ook niet moeilijk, ik heb mijn kerst/verjaardagscadeautje gekocht, een Ipod, ik heb er lang genoeg over gedaan om te beslissen als ik die wel zou kopen, en heb het uiteindelijk gekocht. Ik ben er zo blij mee, het betekent namelijk dat ik niet meer met die halfwerkende cdspeler en al mijn cd’s moet rondlopen om iets wat goede muziek te kunnen luisteren op die momenten dat ik niets te doen heb. En juist op het moment dat ik dat besefte ging mijn gsm af. Mijn vader, waar was ik? Waar ging ik naartoe? Maar dat allemaal in thais gemixt met slecht engels. En ik dacht, laten we het makkelijk maken, ik ga naar het cinemacomplex dat naast het shoppingcenter ligt en daar kunnen hij mij ophalen. Dit is makkelijk dan te problemen uit te leggen waar ik nu precies zit in dat shoppingsenter dat ik zelf nog niet goed genoeg ken. Aan de telefoon kon ik horen dat heel de familie aanwezig was. leuk maar dat hadden ze echt niet moeten doen.
en toen ik aan het uitleggen was aan mijn broer waar ik nu precies stond aan dat cinemacomplex voelde ik plots een hand op mijn schouder, daar stonden mijn broer en zus achter mij met de gsm in de handen net zoals mij.
Natuurlijk was de hele familie niet gekomen om mij op te halen, we gingen nog ergens naartoe, waar gingen we naartoe? Winkelen was het antwoord van mijn broer. Ahha. Mijn voeten deden vreselijk pijn omdat ik de hele dag had rondgelopen om mijn sletskes, en nu krijg ik ook nog de mededeling dat we gaan winkelen.
Er was weer een beurs in Impact, die grote thaise grenslandhallen. Maar deze keer was het een erg interessante beurs, alle provincies van Thailand waren namelijk aanwezig met producten van hun provincie dat je kon kopen. Misschien was het wel goed dat ik geen geld niet meer had, anders zou ik veel te veel hebben gekocht. Ik heb nog juist een paar nieuwe oorbellen kunnen kopen van 60 eurocent. En van mijn moeder heb ik nog zo een stokje gekregen om in mijn haar te steken, heel leuk. En toen kreeg ik de mededeling dat we nog eens zouden terugkomen om de souveniers voor de familie in Duitsland te kopen, yes, ik moet er voor zorgen dat ik dan geld heb.
En met nog meer pijnlijke voeten en nu ook knieeen gingen ik naar huis.