29-30 oktober 2005

de afgelopen dagen waren een beetje zonder nuttige dingen voorbij gegaan, maar ik heb me toch geamuseerd. Blijkbaar is de school weer begonnen, maar niemand heeft mij het gezegd, en mijn vader durft mij niet wakker te maken in de morgen, vraag me niet waarom het is niet dat ik hem zal bijten. Morgen gewoon vroeg genoeg opstaan. Ik moet Jimmy verlossen van de vragen die ze elke dag naar haar kop gezwierd krijgt van mijn klasgenoten. Waarom komt boa niet naar school?
maar toch, gisteren is er wel iets interessant genoeg gebeurd om hier te vertellen. zaterdagmiddag kwam het nieuws dat we binnen twee uur naar zee zouden vertrekken en morgen pas zouden terug komen. Joepie! Mijn rugzak was dan ook rap gepakt en we vertrokken, op tijd! Een tijdje later kwamen we aan de zee aan. we zijn er dan maar meteen ingesprongen, nadat ik mijn thaise zwemkleren had aangedaan in de auto. Het was al redelijk laat, en hoe langer we in het water lagen hoe mooier het uitzicht werd. Er was een schitterende zonsondergang in zee, maar op het laatste ging de zon achter een wolk waardoor er strepen rood zonlicht de lucht doorkruisten.
Maar waar gingen we nu slapen? Het antwoord kreeg ik toen de auto voor iemand z’n huis stopte, was het een vriend van de familie? Familie? Ik weet het nog steeds niet, ze hebben het mij niet gezegd. Het bleek dat we daar op de grond mochten slapen, wel makkelijk he die thaise gewoontes. Na een douche te hebben genomen om al dat strandzand van mij af te krijgen moesten we nog even tot negen uur wachten om weer in de auto te stappen om te gaan shoppen. Shoppen? Laten we dat eens gaan bekijken.
Er was een bruisend nachtleven in Pattaya met alles erop en eraan, winkels die laat opên bleven, nachtclubs, sekstoerisme (je kon er niet langs kijken) maar ook ik weet niet hoeveel buitenlanders. Ik heb er zelfs een paar Nederlands horen spreken!!! En in de cafe’s stond er af en toe voetbal op en kan het dat het anderlecht tegen liverpool was? ik kijk normaal nooit naar voetbal, maar om dan toch anderlecht op dat scherm te zien staan was wel raar. En toen we weer in de auto op de weg terug waren naar onze vloer (dat naar mijn zeggen veel te vroeg was, maarja veel kan je natuurlijk niet doen met je gastfamilie bij je) zag ik een klein cafeetje met de naam klein Vlaanderen. Ik ben met dat beeld in slaap gevallen, als ik had geslaapwandeld was ik daar naar toe gegaan, ik ben er zeker van. Maar veel slaap had ik daar niet op die vloer, ik had geen deken, de ventilator en de airco stond op mij gericht had mijn pyjama niet aan, en was nog niet moe. Maar, het kussen waar ik op lag was wel zachter als mijn bed thuis.
De volgende morgen kwam het erop neer dat we douchte en weer vertrokken. zo gezegd zo gedaan, de rest van de voormiddag is dan ook in de auto verlopen. En om ongeveer om twee uur waren we thuis, waar ik zo een vijf keer moulin rouge heb gekeken, geluisterd terwijl ik andere dingen deed. En ik ben hem nog niet beu, dit is nu een film die ik duizend keer kan zien na mekaar.