31 oktober 2005

de weg naar school is anders, de werkzaamheden zijn eindelijk afgelopen. Je kan nu over deze weg gaan zonder schrik te hebben om je hoofd tegen het dak van de auto te stoten.
Wat school betreft is het nog steeds even saai. En ik heb eindelijk door waarom er elke morgen op de morgenceremonie een leraar zijn zegje komt doen, ik wed ervoor dat ze onderling een wedstrijd hebben lopen om het luidst in de microfoon te schreeuwen. Toen ik in de rij ging staan had dream, de klasgenoot die mij heel de vakantie berichten heeft zitten sturen, mij gezien en vloog mij om de nek voor dat ik het door had. De vraag die ik van vele gehoord heb vandaag is: waarom ben je vorige week niet naar school gekomen? Het was een beetje stom om te zeggen dat mijn vader me niet durfde wakker te maken en ze het mij ook niet vertelt hadden. Natuurlijk moest mijn dag helemaal thais worden om dan nog eens heel veel keer aan te horen dat ze mij gemist hadden, zelfs de leerkrachten zeiden dit. Maar dat is nu iets typish thais om te zeggen, ze zeggen het wel maar menen er niet veel van. In de voormiddag waren er weer lessen, een les chemie van twee! uur, dan wiskunde en dan thais, veel heb ik dus niet gedaan, want in de namiddag was er geen les meer omdat iedereen zich aan het klaarmaken was voor de dreamschool die nu op 10 november zal doorgaan.
Thuis heb ik mij eens onder neer gezet met mijn laptop, nadat ik mij natuurlijk met muggenspul had ingesmeerd en terwij lik daar zat hadden ze de film lemony snickets opgezet. Daar zaten we dus allemaal gezellig.