dit is de zoon van de muziekleerkracht, hij is precies dezelfde charmeur als zijn vader, hier was hij druk aan het spelen, van de tafel aan het afspringen enzo, maar toen hij zag dat ik een camera vast had stopte hij meteen om voor de foto te poseren.


hier is een foto van zijn vader om te vergelijken.

mijn gezelschap op het feestje voor nieuwjaar kinderdag en het verdienen van het logo van dreamschool te vieren.
jimmy links en de dochter van een leerkracht waar ik de naam eigenlijk niet van ken

de koekjeskoek die ik heb gemaakt met de vlagjes in de frigo.

hier is een foto van de frigo hier vol met chocholade uit Duitsland

15-16 januari 2006

zondag was een zondag zoals altijd, niet veel te doen. maandag daarentegen, ik was vroeg opgestaan zoals ik altijd op een schooldag doe,maar ik vond het nog verdacht stil in huis, ik dacht, ja die zijn nog niet aan het uur en ik ging gewoon mijn morgendouchke pakken, dan ging ik terug naar mijn kamer om mijn schooluniform te halen en dit rap te strijken, was het vergeten om dat gisteren te doen, en toen ik mijn kamer uit kwam, kwam mijn moeder juist uit de andere kamer en maakte mij duidelijk dat er geen school was vandaag, dat hadden ze mij ook wel een dag eerder mogen zeggen vond ik zo. Maar nu was ik toch al wakker en gedoucht, kon ik beter iets gaan doen, mijn zus vader en moeder waren zich aan het klaarmaken om naar de markt te gaan en mijn broer liep na een tijdje ook al rond, ik vind hem wel heel stil sinds die terug is van Duitsland, ik denk dat die een goede verkoudheid heeft opgelopen daar. ik moest natuurlijk van een vrije maandag profiteren en naar de engelse tv kijken, want tijdens de schooluren zijn er altijd de beste programma’s bezig, ondertussen was ik ook nog een cd aan het maken voor Paula die binnen acht dagen terug naar Argentinië gaat vertrekken. Maar dat wordt je na een tijd ook allemaal beu he. Bow vond het anders wel plezant om spelletjes op mijn computer te spelen, ik heb ze dan ook maar laten doen.
ikzelf kon niet meer stilzitten en was zo aan het denken wat ik kon doen, en ik had het rap gevonden, mijn mama had voor mijn verjaardag de ingrediënten opgestuurd om een koekjeskoek te maken, maar dat had ik dan niet gedaan omdat er verjaardagskoek genoeg aanwezig was, en ik was toch zo verveeld en had tijd genoeg, ik kon die koekjeskoek vandaag maken. Nu hier in Thailand achter het vuur staan is een hele uitdaging, het zweet breekt je uit, zelfs in de winter. Nadat de melk aan de kook was gebracht ging alles weer snel voorbij en stond de koek al in de frigo, ik had niet zo veel zin om die ook te eten. En er was nog een hele dag te gaan, ik heb dan maar kleine Belgische vlagjes gemaakt om op die koekjeskoek te zetten, was wel een grappig zicht. Maar er was nog steeds tijd teveel. Wacht eens even, ik had mijn strijk nog niet gedaan, laten we dat doen, en alweer was ik ergens aan begonnen waar het zweet je over je rug stroomt, en alweer zette mijn vader de ventilator volle bak op mij als ik bijna klaar ben. En ik was juist klaar met mijn strijk en had juist al mijn spullen opgeruimd toen mijn moeder zei dat we iets gingen doen wat met haar moeder te maken had en daarna gingen we eten in Nakhon Nayok. Maar zij stonden al bijna vertrekkensklaar en ik liep daar nog rond in mijn zweet kleren, ik heb vliegensvlug mijn doucheding aangetrokken, nog rapper naar de douche gegaan, mij en mijn haren gewassen, rond die tijd zaten ze al met hun vieren in de auto, ik rende de trap op om mij om te kleden, mijn haren te borstelen ondertussen van de trap af te spurten, mijn borstel op de bank te gooien en mijn broer in de deuropening tegen te komen die mij juist wou komen vragen waar ik bleef. Dan maar naar de auto gelopen en daar mijn haren in een vlecht te doen, waarom kunnen ze die dingen nooit op tijd zeggen?
Nu bleek dat we naar de zuster van mijn moeder haar moeder gingen om te babbelen over
Duitsland, alé, mijn moeder babbelden, de rest van ons zaten te wachten dat we terug konden vertrekken om te gaan eten, maar mijn moeder babbelt nogal graag, we hebben daar zeker een uur gezeten totdat ik de kriebels kreeg en mijn moeder dit opmerkte waarop mijn vader heeft duidelijk gemaakt dat we gingen vertrekken, op weg naar de straat met eetkraampjes, ik hou gewoon van die plek, het is daar zo gezellig hoewel er vandaag voor de eerste keer een man op mij heeft geroepen omdat ik blank was en hem geld moest geven, hij heeft het dan niet met zoveel woorden gezegd, hij zei alleen hey you! Maar je weet meteen waar het op neer komt als je in de situatie zit.

14 januari 2006

vandaag komen ze terug, daarom ben ik om zeven uur opgestaan om samen met mijn vader naar de luchthaven te gaan om mijn broertje zusje en moeder te gaan ophalen. We hebben daar een hele tijd gestaan, gewoon wachten, natuurlijk was er genoeg te zien, een heleboel toeristen waar ik zelfs nerveus van werd. Ze waren zelfs op hun vakantie gehaast. En de afgelopen zes maanden was ik maar aan het lachen met de kleren of combinaties van kleren die thaise mensen soms aanhebben, maar ik zeg je de westerse toeristen zijn soms nog erger.
Toen kwamen de drie uit heel die bende toeristen te voor schijn, met nog steeds hun winterkleren aan, een jas laarzen, die je nooit in Thailand zult vinden. Was wel raar om te zien. en toen we helemaal buiten de gearicontidioneerde luchthaven kwamen hadden ze die jassen al lang uitgegooid, en nog vonden ze het veel te warm, het was een gewone niet te warme winterdag in Thailand, en ik vond hun reactie wel grappig.
Terug thuis begonnen ze onmiddellijk de elf stukken bagage leeg te halen, heel de living lag onder gestrooid met bergen chocolade kleine prullen kleren en een hele hoop schoenen.

13 januari 2006

kinderdag, ik moest geen uniform naar school aandoen, dat was al een goede start. Op school aangekomen was het wel heel raar om te zien, er waren groepjes rappers, chichikes en hoewel vandaag je kon dragen wat je wou waren er nog groepen die dezelfde kleur T-shirt aandeden. Er waren ook een heleboel van mijn klasgenoten die te laat aankwamen omdat ze hun haren nog moesten doen. een heel gedoe dus daar op school, er waren mensen met hoeden bij en er kwamen ineens piercings te voorschijn.
Er was voor vanalles gezorgd, gratis eten, ijs, drinken, frieten. En er waren ook universiteitsstudenten uitgenodigd om een concert te geven. Dat is eigenlijk ook alles wat er gebeurt is. was wel plezant.
Na school dacht ik natuurlijk naar huis te gaan, maar daar was ik weer mis. Ze vonden het blijkbaar niet nodig om mij te zeggen dat er een niewjaarsfeestje was na school voor leerkrachten en familie. Ik ben er pas achtergekomen nadat ik aan een leerkracht had gevraagd waarom ze tafels aan het klaarmaken waren, toen moest ik vragen waarom er een feestje was, en toen voor wie. En toen wist ik pas dat ik hier de hele avond nog ging zitten. Waarom kunnen die thaise mensen niet even de moeite nemen om dat een dag op voorhand te zeggen?
Het was een feestje waar kinderdag werd gevierd, nieuwjaar en natuurlijk het winnen van dat dreamschool gedoe. Er waren zelfs vip-personen, en wie mocht dat wel zijn, het was de agent die elke morgen voor de school staat auto’s tegen te houden en de postbode die de post brengt. Rare vippersonen vond ik zo.
Het was nog een fijne avond geworden, er was een dochter van een leerkracht die redelijk goed engels kon spreken, dus ik had nog iemand naast jimmy om tegen te praten.

12 januari 2006

deze morgen vertrokken mijn vader en ik naar school, maar we waren nog niet halverwege en we stopten bij iemand anders zijn huis, mijn vader reed de auto daar op en stapte uit, wat ging er nu gebeuren? Nu bleek dat de auto platte band had en we bij een man van een collega van mijn vader waren gestopt, hij zou het blijkbaar wel even fiksen, maar we moesten nog steeds naar school, die man heeft toen de scooter geleend, en daar gingen mijn vader en ik op de motor naar school, het meest vervelende aan het achter op de motor zitten is dat je heel vibratie in je benen hebt, en als je dan terug met vaste benen op de grond staat die nog een vijftal minuten natrillen.
ik zat daar op school dus rustig niets te doen op een stoel, toen er plots een leerkracht kwam (die wat mij schoenen voor mijn verjaardag heeft gekocht) om te vragen als ik misschien naar een toneelstuk wou gaan kijken, natuurlijk wou ik dat, niet dat ik iets beters te doen had. Ik wist ook wel dat ik er niets van ging verstaan. Het ging door op de school van mijn broer en zus, maar zij zijn niet daar omdat ze nog steeds in Duitsland zitten. En toen ik zo aan het wachten was op de auto om in te stappen kwam mijn vader plots met een pak kaarten af, joepie, dat maakt heel mijn dag goed, kaartjes en brieven. :-)
en daar waren we dan met een bende leerlingen op een andere school, iedereen van mijn school had trouwens het uniform aan, en ik liep daar tussen met mijn sportuniform, alsof ik nog niet genoeg opviel, al die leerlingen van die school zaten nog braafjes te luisteren naar hun leerkrachten tijdens te ochtendceremonie, en ik werd ook door het merendeel van die leerlingen aangegaapt. Het toneel was wat ik er eigenlijk van verwacht had, in het thais natuurlijk, maar dan bedoel ik niet alleen de Thaise taal, ook de kostuums waren heel thais (ze glitterde als een discobal) het was een Thaise mythe met een reus (dat had ik op het einde pas door) maar ook met Thaise muziek en zang (dat was minder) het eerste wat we te zien kregen was een soort van poppenkast, dat was wel leuk, en van daaruit ging het over naar toneel. Ik moet eerlijk zeggen ik was op momenten bijna in slaap gevallen omdat het allemaal hetzelfde leek voor mij, ik had geen ondertitels en dat maakte het een beetje moeilijk om te volgen.
Maar al bij al vond ik het geweldig om eens te zien, het was de eerste maar ook de laatste keer, buiten dan als er wel ondertitels zijn.
Na het toneel ben ik nog met een boel leerkrachten gaan eten en winkelen voor morgen, morgen is het hier namelijk kinderdag. Kijken wat dat gaat geven.

een foto van eten en zingen tegelijk

10 januari 2006

ik had mijn wekker opgezet, vroeger als normaal om er zeker van te zijn dat we op tijd op school zouden zijn. 6uur in de morgen was toen die afliep en op hetzelfde moment hoorde ik de auto vertrekken. Wat? Ik heb mij toch maar uit mijn bed gehesen, (had ik dat spelletje gisteren maar niet gespeeld, dat was veel te laat.) mijn heel ochtendritueel gedaan van douchen tot ontbijt en mij toen buiten neergezet met papier en pen om een brief te schrijven, ik had de hoop al opgegeven om vandaag naar school te gaan. maar toen kwam de auto de oprit oprijden. Mijn vader was gewoon ergens anders naartoe gegaan en had blijkbaar geen haast om op tijd op school te zijn. dus toch maar rap in mijn schooluniform gesprongen en een lelijk strikje in mijn haren gedaan.
Op school was het zoals ik al verwachten een heksenketel, de jury ging pas om 1uur komen en alles moest nog op het laatste moment klaar worden gemaakt, zo moest er bij het engels lokaal nog een miniwaterval gezet worden omdat daar heel veel uitleg gegeven werd over Nakhon Nayok en z’n watervallen. Ik heb mij maar op mijn plaatsje gezet waar ik altijd zit, mij op het internet aangesloten en mij stil bezig gehouden en niemand voor de voeten gelopen. De directeur had precies de trilfunctie opstaan zo zenuwachtig was die, de leerkrachten waren dol aan het draaien met allemaal dingen die ze niet mochten vergeten, en de leerlingen waren natuurlijk de boel op stelten aan het zetten en allemaal door heen aan het schreeuwen en rennen. Maar toen het mij plots opviel dat het zo stil was geworden rondom mij bleek het middag te zijn en iedereen aan het eten was, ik ben dan ook maar iets te eten gaan zoeken en belanden op het kantoor met leerkrachten met eten wat ik maar niets vond. Jimmy vond het ook maar niets en vond dat we uit eten moesten gaan, maar natuurlijk eerst nadat ze vijf minuten heeft gedaan alsof ze het lekker vond. Uit beleefdheid zegt ze dan.
We waren dus vijf minuten later naar ons stamrestaurant gegaan. Daar kwam ook even een vrind van jimmy, hij had een grote motor, en dan bedoel ik niet de scooterkes waar iedereen hier mee rondrijdt, maar een echte motor, en toen hij bij ons zat had hij zijn sleutels vast en raad eens wat voor een sleutelhanger eraan hing. Aan de sleutels van zijn grote motor hing een schattig klein wit konijntje. Zo een contrast kan je alleen maar in Thailand zien.
Terug op school was de spanning nu te snijden, ze hebben mij tientallen keren gezegd dat ik die dialoog moest doen, onmiddellijk achter de computer moest komen als die mensen er waren, echt vervelend eigenlijk, ze waren mij zelfs zenuwachtig aan het maken.
Ik heb dan maar gewoon spelletjes gespeeld en ondertussen ook nog met mijn mama gechat, iets wat die leerlingen geweldig vonden, dat ik dat spelletje speelde alsof het niets was en dat ik zo rap kon typen, ze stonden soms dan wel met tien mensen achter mij mee aan het kijken. en terwijl dit allemaal gaande was kwam er af en toe een verloren leerkracht van een andere school kwam kijken waardoor al die leerlingen rap op hun plaats gingen staan om die goedendag te zeggen, dat was voor mij steeds een vals alarm om ook op te springen en te zien wat er gaande was.
Maar toen was eindelijk die jury daar. En ik deed mijn ding en dacht, yes ik ben ervan af, dit was de laatste keer. De dag ging voorbij en heb mijn boeltje daar bij dat engels gedoe bijeen genomen omdat mij daar teveel mensen kwamen die allemaal met mij wouden praten. Dat vond ik zo erg niet, maar dat ze allemaal dezelfde dingen vroegen is natuurlijk minder interessant, het waren altijd de vragen; wat is je naam, van waar ben je, hoe lang blijf je in Thailand? Maar die laatste vraag stellen ze altijd zo dat ik niet weet wat ze willen weten, willen ze weten hoelang ik hier al ben of hoelang ik nog blijf of hoe lang ik in het totaal blijf. Ik leg het dan altijd helemaal uit. Als het verder zou gaan dan deze drie vragen, vragen ze meestal amuseer je je in Thailand en wat vind je van het Thais eten. En na deze vragen kan een gesprek pas interessant worden, maar vandaag kwam het niet zo ver.
Toen was het grote moment daar, iedereen moest naar de cafetaria/podium om de uitslag te horen, maar natuurlijk moesten er nog eerst een paar dingen uitgedeeld worden, kadertjes met van alles thais op aan de leerkrachten die geld hadden gedoneerd aan de school. dat ging van rond de twintig tot dertig duizend bath. In het totaal is er meer dan twee miljoen bath uitgegeven om de school op te knapen en nieuwe dingen te kopen, dat is 40 000euro, en als ze geslaagd zijn krijgen ze geen prijzengeld. Je kan dus voorstellen dat de directeur en een heleboel andere mensen heel graag wouden dat de school de titel van droomschool kreeg, alleen zodat al dat geld niet verspild zou zijn. er waren nog een paar speeches en toen plots werden hoorde je fluisteren en schuifelen van stoelen. De afgevaardigde van de minister van onderwijs ging zeggen als we geslaagd waren. En ik merkte het al meteen toen er een hard applaus uitbrak dat we geslaagd waren. Iedereen stond recht en begon het lied van de droomschool te zingen terwijl het logo werd gegeven aan de directeur en er als volgt heel veel foto’s werden gemaakt. De leerlingen kregen allemaal gratis snoep en gingen daarna onmiddellijk naar huis, het was dan ook al half zes, de school is door de week normaal rond vier uur gedaan.
Mijn vader en ik zijn nog rap naar huis geweest om daarna weer te vertrekken naar een restaurant waar al de leerkrachten waren, amaai wat waren ze blij. Er was eten in overvloed en genoeg entertainment door de mix van karaoke bier en cola en leerkrachten die maar al te graag in een zatte bui één van de twee microfonen vast wou hebben.

9 januari 2006

er waren plannen om een massagecursus te volgen, maar die is om ingewikkelde redenen niet doorgegaan, misschien maar goed want morgen komt eindelijk die jury naar onze school om te zeggen als we geslaagd of niet geslaagd zijn om een dreamschool te worden.
Weet je wat ik in het weekend ontdekt heb, dat er weer internet is, yes, moest ik mijn schade toch even inhalen van mail lezen en mijn site in orde maken. En het was blijkbaar nodig.
Na school in de avond was ik weer helemaal alleen thuis, mijn vader was naar school gegaan om nog van alles klaar te maken voor morgen, the big day, die jury he. Ik ben benieuwd hoe het gaat zijn en vooral wat de uitslag gaat zijn want die weten ze dezelfde dag nog.
En omdat ik toch helemaal alleen thuis heb ik mijn handen eens uit de mouwen getrokken (niet dat ik die hier echt heb die mouwen) en de afwas gedaan, mijn was gedaan, mijn kamer opgeruimd (je zou eens moeten weten wat voor een rommel je kan sparen in zes maanden) mijn schoolhemd zo perfect mogelijk gestreken voor morgen en mijn foto’s op cd gezet voordat mijn computer er ten onder zou gaan van een virus. En natuurlijk ook even een spelletje gespeeld, ik kon het niet laten. Het was dus 1uur ’s nachts toen ik rustig in mijn bed lag op een mooie opgeruimde kamer.

ik vraag me soms wel eens af hoe het komt dat de thaien hun engels zo slecht is, maar en het antwoord vind je in het lokaal engels. je zou zelfs nog aan je engels gaan twijfelen, dit is toch verkeerd he? ik word hier gebrainwasht (ofzoiets)

7-8 januari 2006

ik ben nog niet echt aan 2006 gewend, ik wil steeds 2005 schrijven.
maar er is nog genoeg tijd om er gewoon aan te worden he. dit weekend was weer zo een heerlijk lui weekend waar de afwas zelfs in de wasbak bleef liggen. dat was niet slim want als je alles in 1keer moet doen is het toch veel. Paula heeft mij op dit lui lui weekend vergezeld en we hebben ik weet niet hoeveel films gekeken. we hebben ook pannekoeken gemaakt, en er de meest rare dingen tussen gegooid. dat kon natuurlijk allemaal omdat mijn vader het hele weekend het huis in en uit kwam lopen, hij was de meeste tijd op school omdat daar dinsdag eindelijk die jury komt. dat gaat iets geven.

6 januari 2006

weer een dag op school, ik ben ze echt aan het aftellen, daar komt dan nog eens bij dat dat stomme ding voor die jury nog steeds bezig is, dat gedoe over die droomschool, ze hebben mij op het begin van mijn jaar hier gezegd dat het in september gedaan zou zijn, we zitten nu al in januari, de datum is al meer dan vijf keer verzet. Ik ben zo blij dat ik niet in Thailand woon voor mijn leven alleen daarvoor, het feit dat een afspraak tienduizend keren kan verplaatst worden, nooit iemand op tijd komt. Ik ben er dan misschien wat meer aan gewoon, maar zal er nooit mee kunnen leven. Ik word er zot van!
Ik zit hier dan nu weer op die oefenjury! Aan het wachten om die stomme dialoog op te zeggen met iemand die niet eens doorheeft als ik helemaal iets anders zou zeggen. Ik heb er echt geen zin in en wenste dat ik deze morgen gewoon in mijn bed was blijven liggen, de enige reden waarom ik naar school ben geweest is dat ik op internet kon, maar ook hier werkt de telefoonlijn niet meer, en als ik op internet wil moet ik in de bibliotheek gaan, maar daar loopt dan weer zo een vervelende leerkracht rond die ervoor zorgt dat alleen thaien het internet kunnen gebruiken, om dat zei dan spelletjes kunnen spelen. Eerlijk is anders.

De dag is niet helemaal om zeep, ik heb deze morgen die tweede taart mee naar school genomen om aan mijn klasgenoten te geven, ze waren er wel blij mee. Toen ik naar een ander lokaal liep om de andere te zoeken was ik ook nog met cake en al gevallen, heel de botersmakende cremebeur lag over de hele binnenkant van de doos. Ik ben dan maar gierend van het lachen opgestaan, maar mijn knie doet nu nog steeds pijn. Waarom zijn die vloeren hier ook zo glad en waarom moeten wij dan op kousen rondlopen, dat is pure marteling.

5 januari 2006

mijn verjaardag, ik heb mij voorgenomen om er niet te veel van te verwachten, dat is het beste. Ze hadden me dagen geleden gezegd dat ik naar school moest komen, en ik kon het daarom ook niet laten om te denken wat ze dus van plan waren. Er is niets gebeurt, ik heb alleen een reuzengroot soort van kussen van een leerkracht gekregen en we zijn in de middag in dat restaurant geweest waar ik de afgelopen week al een keer ben geweest. De rest van de dag heb ik gewoon gezeten en niets gedaan, buiten dan gewacht tot de dag over was.
in de avond had mijn vader een uitstap/etentje geregeld. Het enige wat ik wist is dat ik om zes uur klaar moest zijn. ik keek er eerlijk gezegd niet naar uit want ik wist dat mijn vader een heleboel mensen zou meenemen waar ik nooit tegen praten of niet eens kenden. Wel ik had bijna gelijk, hij had jimmy met haar nichtje meegevraagd en dan nog twee leerkrachten waar ik nooit tegen praat en zelfs liefst ontloop. Van de dochter van de leerkracht heb ik een lelijk roos beertje gekregen. Jakkes, het is echt helemaal roos, ik heb het haar maar niet gezegd dat ik roos niet meer kan aanzien. Van jimmy heb ik een ik weet niet hoe grote zo lelijke spaarpot gekregen. En van mijn vader in naam van de familie een mooie rugzak die ik eens op een beurs had gezien.
We zaten in een restaurant waar het redelijk donker was, en het was helemaal in countrysfeer. Er was ook een vrouw aan het zingen die blijkbaar van alles tegen mij gezegd heeft maar ik heb er niets van verstaan omdat ze zachter sprak dan dat ze zong. Het was wel in het engels. Ze hebben ook een verjaardagsliedje gezongen toen ik de kaarsjes moest uitblazen op mijn verjaardagstaart, of eerder de taart van Senne, mijn naam was verkeerd gespeld, is niet moeilijk ik heb dan nog geen Thai gehoord die mijn naam fatsoenlijk kan uitspreken.
En na heel veel cola’s was Jimmy niet meer te doen, ze leek wel dronken. Het was wel heel plezant om te zien. het eten was heerlijk, maar ik had niet veel zin om te eten omdat ik in de middag en morgen al een hele maaltijd had, en die borden bleven maar op tafel komen met eten, een salade, een vis, kip, groenten… zoveel.

4 januari 2006

omdat het morgen mijn verjaardag is was er een leerkracht die mij vandaag uit eten wou gaan nemen en ook een cadeau wou kopen voor mij. Het is een leerkracht waar ik nooit iets tegen zeg. Maar ze wou mij wel iets kopen. Ze heeft me uiteindelijk schoenen gekocht die ik zelf heb uitgekozen, heel mooie. Toch altijd beter als een knuffelbeertje ofzo.
In de namiddag kwam er plots een postpakket voor mij! Joepie, het was van thuis en het was helemaal onder gestempeld en bedekt onder stickertjes met kleine zinnetjes op, de plezantste vond ik nog, ruim jij die rommel op? Toen ik dat pakket helemaal had uitgepluisd kwam die leerkracht terug en gaf mij een hele hoop brieven en nog een pakje. Kerstkaartjes! Joepie. De leerkracht vroeg nog rap naar de postzegels en vertrok weer. Oooo leuk een teken van leven! En weer dingen te doen, zoals spelletjes spelen en flikken kijken, want mijn papa heeft die afleveringen opgenomen en mij opgestuurt, toch nog iets dat ik weet van thuis, de flikkenafleveringen.

de olifanten in auyttha

nieuwjaarsdag aan de rivier met de Filipijnen en Jimmy

ons vuurwerk.

een gelukkig nieuwjaar aan iedereen gewenst of in het Thais Sawadee pee mai.

dit is trouwens een deel van het gezelschap waar ik nieuwjaar mee heb gevierd

hier zitten ze met een groepje zeventienjarige achter een bank verstopt vor de leraar te smikkelen

2 januari 2006

vandaag ging ik dus met mijn vader naar Authaya of zoiets, ik heb er geen idee van hoe je het schrijft. Maar swat, het is de hoofdstad van Thailand voor dat Bangkok het werd. Er hangt dus een hele geschiedenis aan en dat kan je daar ook zien.
maar natuurlijk kon mijn vader niet alleen met mij gaan omdat hij dan waarschijnlijk dacht dat ik mij zou vervelen. Mijn neefje die nog steeds bij mijn grootouders was ging mee, dat is wel een grappig manneke. Ook had mijn vader het idee gekregen om Paula mee te vragen, yes! Dus eerst gingen we op weg naar Paula haar huis. En dan rechtstreeks door naar Authaya. Daar aangekomen bleek het een echte toeristische plaats te zijn om dat ik weer eens omhoog moest kijken om iemand zijn gezicht te zien, Thaise mensen zijn dan meestal ook even groot als mij en de buitenlanders zijn altijd groter. Ook liepen er een heleboel olifanten rond, je kon ze voor veel te veel geld voor acht minuten berijden, dat hebben we dus niet gedaan. We hebben ze wel eten gegeven dat was plezant, ik was juist die olifant eten aan het geven die een loopneus had. Jakkie. Er was nog een hele grote markt met allemaal souvenirs waar ik niets van heb gekocht, ik moet niet altijd met iets naar huis komen he, en al de souveniers in Thailand zijn overal hetzelfde, hoewel daar toch een heel mooie handtas ophing die ik nog nooit ergens had gezien.
We liepen er een beetje rond, keken naar de ruïnes van wat ooit een paleis of zoiets was geweest en gingen dan verder. naar een tempel, jakkie. En omdat het nieuwjaar is geweest was het er zooo druk! Niet normaal, alle thaise mensen liepen zoals ze dat hier doen drie keer rond de tempel en gingen dan tegen een grote bel slaan die daar ophing. Heeft iets met boedisme te maken. Bij die tempel was niet alleen het thaise boedisme aanwezig, er waren ook kleine tempeltjes van China enz. ik moet zeggen dat die veel interessanter zijn, zij hebben niet die stijve hark boedha maar een dik vrolijk mannetje.
Onze dag ging verder in een gebouw dat een veel te lange titel heeft om te onthouden, maar het was een soort van kunstencentrum met heel veel winkeltjes. Er was ook een soort van tentoonstelling over weven. Was wel intressant. En voor ik het wist was de dag weer over.

1 januari 2006

we zitten alweer een jaartje verder, en ik kan het nog steeds niet geloven dat ik nieuwjaar buiten in een bloes zonder mouwen heb staan vieren met de gedachte dat het nog steeds juli is. vandaag gingen die Filippijnse vrienden van Jimmy op bezoek komen, het gevolg was dat ik niet naar huis werd gebracht. Ik vond dat niet erg, mijn vader was niet thuis,hij was vandaag naar zijn vader op bezoek. En daar zat ik dan in de middag dat meer op een morgen leek met die gasten te praten, ze waren wel plezant, maar elk gesprek dat je hier kan hebben zonder drie keer te moeten nadenken wat ze eigenlijk zeggen is goed.
Toen kwam er plots het idee van iemand om vandaag naar een waterval en de dam te gaan (waar ik al drie keer geweest ben) te gaan, een beetje sightseeing in Nahkon Nayok.
We zijnd dan ook met de hele familie Jimmy en de Filippijnen in de auto gestapt, maar wel nadat ik terug was van thuis om mij te wassen en om te kleden.
Eerst gingen we naar de waterval, maar ze hebben die Filippijnen hetzelfde gelapt als ze bij mij hadden gedaan de eerste keer dat we naar een waterval gingen, alles wat er te zien was, was een rivier met heel veel mensen die aan het zwemmen zijn. maar wat maakt het uit, wij hebben daar nog een hele tijd gezeten terwijl Jimmy haar oom maar eten bleef bestellen voor iedereen. Toen was de dam aan de beurt, en het uitzicht vandaar uit is nog steeds hetzelfde, dus ook nog steeds adembenemend. En vandaag was het alleen maar mooier omdat er een schitterende zonsondergang was.
Heel deze dag was omgegaan met Engelse gesprekken maar vooral mijn stomme grappen.
In de avond moest ik bij Jimmy haar thuis wachten tot mijn vader terug richting thuis kwam en mij zou oppikken, die vier Filipijnen waar ik de naam niet echt goed van ken hadden na lang twijfelen besloten om nog niet terug naar Bangkok te gaan en bij Jimmy te blijven slapen, dat was misschien de beste keuze want zo laat nog terug gaan op deze feestdag is ook maar niets. Dus daar zaten we weer met z’n alle waar de dag was begonnen aan een tafeltje buiten voor het huis van Jimmy met een hoop eten en drinken, alleen had ik nu zoveel last van de muggen dat ik van binnen naar buiten moest lopen. Ze zaten soms wel met vijftig rond mij te vliegen terwijl niemand anders er last van had.

31 december 2005

blijkbaar ging ik vandaag mijn nieuwjaar bij Jimmy en haar familie vieren. We zullen zien wat dat gaat brengen. Om vijf uur zat ik dan ook bij Jimmy achter op de scooter om naar haar huis te gaan waar het feest zou doorgaan. Er hingen buiten lampjes en versieringen op. Leuk. En om zes uur vertrokken we plots met een hele bende meisjes naar een geschenkenwinkeltje, iedereen moest een cadeautje kopen om dan in de avond uit te wisselen. maar wat het rare was, is dat iedereen van alles ging kopen in hetzelfde winkeltje dat trouwens piepklein was en volgepropt was met roze! (voor wie het niet weet, roos is mijn minst favoriete kleur en het wordt er hier niet beter op) spulletjes en knuffelberen en andere prullerijen. Ik heb hard moeten zoeken om iets fatsoenlijks (in mijn ogen) te vinden om te geven, het was een hele leuke houten zandloper met verschillende buisjes… ach moeilijk om uit te leggen. De nichtjes van jimmy zag ik allemaal roze kitty spullen kopen, of een knuffel of van die dingen. Dat gaat iets geven.
Terug bij jimmy haar huis kon het feest beginnen, nadat de ballonnen waren opgeblazen die we nodig hadden voor een spel, ik en een paar van Jimmy haar nichtjes hebben ons daar een tijdje mee bezig gehouden en het is uiteindelijk uitgebarsten tot een hoop ballonnen op elkaar gooien, maar dat spel is ook weer zo abrupt afgebroken als het gekomen was toen er een ballon op het plateaudingetje lag van de geesten van het huis. Ze zouden nog kwaad worden, de geesten bedoel ik dan, niet de bewoners van het huis.
Natuurlijk kan je geen feest in Thailand bedenken waar geen eten is. dus de hele ramtamtam van eten was weer aanwezig. Waarop het nu echt begonnen was. na het eten kwamen er spelletjes, en ik dacht, och, laten we daar ook maar eens aan meedoen, het kan nog leuk worden, nu bleek wel dat ik de oudste en grootste was die meedeed, maar ik had gelijk en het was plezant. Het eerste moesten we ballontrappen, je kent het wel, iedereen heeft een ballon rond zijn voet en die moet je proberen te beschermen terwijl je andere hun ballon kapot trapt. Ik dacht om die kinderen hun spel te laten spelen en niet te moeilijk te maken voor hun, maar het bleek redelijk moeilijk te zijn voor mij omdat iedereen mijn ballon wou kapot trappen. Ik ben uiteindelijk nog tot voorlaatste overgebleven! Dat is iets om trots op te zijn niet waar? Het volgende spelletje was stoelendans waar ik eerst niet aan wou meedoen, maar na lang zagen van de kinderen heb ik het eerste rondje meegelopen en te laat ontdekt dat de muziek gestopt was omdat ik het noorden helemaal kwijt was van het zovele rondjes draaien.
De avond ging op zijn normale tempo voorbij en het was tijd om cadeautjes uit te delen, en raad eens wat ik heb gekregen, een roze Kitty klok die ook nog eens lelijke gouden kettinkjes had, ik denk dat dat de eerste en laatste keer was dat die uit de doos kwam, als het aan mij lag natuurlijk. Jimmy vond het nogal grappig want zij weet dat ik roos meer en meer begin te verafschuwen en dat heeft ze natuurlijk ook aan iedereen vertelt. Ik weet niet waar die afschuw ooit is ontstaan, maar het is hier een groot probleem in Thailand :-p
De laatste minuten van het jaar tikten voorbij en ik liep nog even heel snel naar het wc waar ik bijna het risico liep om het nieuwe jaar in te gaan omdat de deur niet zo makkelijk open ging, maar ik heb het nog juist gehaald. Alé dat denk ik toch, want dat is ook iets Thais, dat je bijvoorbeeld twee klokken naast elkaar kunt hebben hangen met een tijdsverschil van vijftien minuten. Wat maken vijftien minuten toch uit. Er was dus geen echt aftellen van tien negen acht… maar al heel avond branden er een kampvuurtje in de tuin (die gelukkig ook de muggen op een afstand hield) waar wij nu onze vuurwerk spetter stokjes op gingen aansteken, (hoe heten die dingen ook? Ik zal proberen een foto op de site te zetten dan weet je wat ik bedoel.) en dus vermoede ik dat het 2006 was. Op dezelfde tijd speurde ik de horizon af naar vuurwerk, maar er was niets maar dan ook helemaal niets van vuurwerk te zien. Wauw! Er was wel een oom die van die heel harde bommetjes of zoiets had en die rondzwierden in de wei voor het huis van Jimmy, en er was een andere oom die een geweer had en in de lucht begon te schieten. En daarna liepen er een paar nonkels van jimmy met een blok hout te zeulen, wat gingen ze daar mee doen. ZE GINGEN ER VUURWERK OP AFSTEKEN!!! Joepie! Maar de vreugde was van korte duur, ze hadden één stuk vuurwerk dat ik bijna gemist had. Het was eerst een harde knal, toen een knal in de lucht witte sterren en daarna zo van dat geknetter, en dat allemaal recht boven ons hoofd, die zal ik denk ik nooit vergeten.
En toen was het gedaan, ik kreeg berichtjes van thuis om mij al een gelukkig nieuwjaar te wensen, terwijl het daar nog zes uur ’s avonds was in 2005, raar maar heel leuk. Zelf heb ik nog twee telefoontjes gemaakt en een reeks berichten gestuurd. En toen ik daar mee klaar was heb ik mij samen met de hele bende binnen neergezet en vier bath verspeeld aan een kaartspel dat ik nog moest leren. Maar wat ik vandaag wel al helemaal onder de knie heb gekregen is zo een truukje om de kaarten te schudden met veel show.

30 december 2005

ik had geen zin om nog een dag snotterend en hoestend op school door te brengen, en dan raar bekeken te worden als je je neus zou snuiten en het daarom stiekem doet. Daarom ben ik op eigen initatief thuis gebleven en mij heb daar zonder blikken of blozen mijn neus gesnoten. Heerlijk!
Ik vroeg me af wat mijn vader vandaag in de avond zou doen, het werd al snel duidelijk toen ik we onderweg waren, maar deze keer was het een andere weg als normaal, we gingen blijkbaar Jimmy ophalen, en haar nichtje ging ook mee. Alleen maar om te eten? Gaat mijn vader ze echt elke avond mee nemen om te eten zodat hij en ik niet al stil zwijgend tegen over elkaar zouden zitten? De volgende vraag werd mij door Jimmy gesteld, wat wil je eten? Maakt mij niet was mijn antwoord, “up to you” het gene wat ze duizenden keren tegen mij zeggen. Jimmy had snel haar keuze gemaakt en we gingen naar het restaurant met de aqariums waar ze pizza en spaghetti en van alles hadden. Ik heb het maar bij een slaatje met heerlijke saus gehouden, net zoals mijn vader en Jimmy zelf.
Terug naar huis dacht ik, maar ik ben ondertussen te weten gekomen dat ik dat niet meer moet denken, want iedere keer als ik dat denk gaan we ergens naartoe.
Deze keer gingen we met zijn vieren naar de jaarmarkt die al sinds kerstmis bezig was in Nakhon Nayok. Er was een gedeelte echt markt en een gedeelte kermis. Op de kermis hebben jimmy en ik ons geamuseerd met eerst te schieten op een schietschijf met een geweer op luchtdruk met een laser (wat een details) ik was er redelijk goed in, het tweede wat we deden was met dartspijltjes op ballonen gooien, en dat was leuk. Als prijs hadden we een zakje borrelnootjes gekregen. Toen was er ook nog een hele grote stand van het rode kruis ofzoiets waar mijn vader een hele boel bonnen voor had, je moest er plastieken potjes uit het water vissen en dan kijken wat je gewonnen had. Niemand van ons vier had een grote prijs, en dat kon een tv of een fiets of ik weet niet wat zijn. we zijn allemaal met mandjes en doosjes melk en grote zakken borrelnootjes naar huis gegaan.
De rest van de markt was dus markt, en het was er zooo druk, ik ben er echt niet meer gewoon aan, en zeker niet aan voorkruipen, hetgeen wat die Thaise jongen deed toen ik een ijskoude chocolademelk wou kopen, mmm choco, ik krijg er weer zin in.

29 december 2005

het is maar stilletjes in huis, geen gerammel van belletjes aan mijn zus haar boekentas in de morgen. Maar stilte. Toch maar raar. Veel lawaai moet ik niet van mijn vader verwachten, hij is de stilte in levende lijven. Maar er is nog school, waar er lawaai in overvloed is, zoals mijn klasgenoten die in de les engels aan het lachen (lees heel scherp giechelen) zijn en aan het schreeuwen. En waarom, ik heb er geen idee van, wat ik wel om te lachen vond was dat er een groep meisjes achter het laatste bankje verstopt zaten voor Jimmy (die de klas vrij had gegeven) waarom zaten ze daar verstopt, ze zaten een zakje noedels te eten. Dat groepje werd uiteindelijk de halve klas die elk kruimeltje op aten van wat er was. ik heb de foto’s als bewijs dat dit echt gebeurt is.

28 december 2005

de twee weken van stilte zijn vandaag officieel begonnen. Mijn gastgezin, buiten mijn vader zijn naar Duitsland vertrokken. en ik moet zeggen, mijn vader zegt niet veel en ik zeg niet veel tegen mijn vader door mijn Thais. Maar we slaan er ons wel doorheen zeggen ze dan.
Ik ben natuurlijk weer niet naar school gegaan deze morgen omdat mijn vader de rest van de familie naar de luchthaven heeft gebracht. Ik heb de rest van de dag mijn strijk gedaan, of films gekeken of iets te eten gezocht, er was echt niets in het huis te vinden buiten potjes yoghurt of appels. Maar dat zou allemaal in de avond in orde komen toen mijn vader weer thuis kwam. Hij kan namelijk helemaal niet koken, mijn broer zegt dat als hij een ei wil klaarmaken het helemaal zwart zal zijn. het enige wat wij dus de komende twee weken gaan doen is uiteten vermoed ik. Zo erg vind ik dat dus niet.
Op weg naar the “big” city Nakhon Nayok vroeg mijn vader wat ik met nieuwjaar ging doen, er stond dus niets op het programma en moest mijn eigen zin maar doen. leuk vooruitzicht.
We gingen spaghetti eten in een restaurant waar ik al twee keer eerder ben geweest en er altijd al een klein meisje lawaaierig rondrende net zoals deze keer.
Ik vond het eigenlijk maar vervelend, ik zat daar mijn spaghetti te eten en mijn vader zat tegenover mij te wachten dat ik klaar was met eten, hij had niets besteld.
Toen ik klaar was besloot hij te betalen, er was alleen één probleem, hij was zijn portefeuille vergeten, en ik had ook geen geld meegebracht. Daarom bleef ik daar in dat restaurant zitten helemaal alleen met alleen dat schreeuwend overactief kind en een paar muggen om mij gezelschap te houden terwijl hij heel die weg terug naar huis ging om geld te halen.
En toen hij terug was heeft hij betaald en zijn we ook weer meteen vertrokken, met een tussenstop in en klein winkeltje om een ontbijt te kopen. Het gaat de komende weken dus geen rijst in de morgen zijn maar cornflakes!

27 december 2005

we zitten op dag 174, het gaat toch snel he. Ik zit hier met een kleine keelpijn en een lopende neus, het enige wat ik kan doen is er achteraan lopen. Haha stom grapje niet, wel daar ben ik goed in geworden hier.