de groepsfoto van het kerstfeestje

dit is achter in de jeep, Alisha en Neil moesten opletten dat ze niet wegwaaiden

mijn klasgenoten in kerstuniform

25 december 2005

Kerstdag! in de morgen lagen we nog lui op het deken op de grond dat verbazend zacht was. we gingen vandaag naar huis, daarom had ik na mijn douche al heel mijn koffer terug ingepakt. ik dacht dat we rechtstreeks naar huis gingen maar blijkbaar gingen we eerst nog eens naar het shoppingcenter. dat is voor mij goed, niet dat ik nog echt iets moets kopen, maar dan hebben we iets te doen.
ok, nu gaan we naar huis dacht ik toen we terug in de auto stapten, maar weer was ik verkeerd, we gingen nog wat sightseeign doen,

het eerste waar we gestopt waren was een pottenbakkersdorp, je kon er vanalles van potten en zo kopen, we zijn zelfs in een klein fabrikje gaan kijken, ik vind het zo spijtig dat ik mijn camera niet bij had want ik kon er echt moie foto's maken, we konden er zien hoe zo van die heel grote vazen of potten gemaakt worden, amaai.
toen reden we langs een of ander euwenoude stad waar je overblijvselen kon zien van de stadspoorten en de grachten rond de stad, de zus van Allicha vertelden er ons de hele geschiedenis bij, (zij woont ook al vijfiten jaar in Thailand en ze is getrouwt met een Thai) het verhaal ging als volgt,
"er was hier eeuwen geleden een oorlog, en al de mannen van de stad waren weg om te vechten, er waren alleen nog kinderen en vrouwen, maar toen kwam de vijand richting die stad en de vrouwen moesten beslissen wat ze gingen doen, de vrouw van de gouverneur ofzoiets heeft dan alle vrouwen bijeen geropen en een plan bedacht. het plan was dat ze de vijand gewoon gingen binnen laten in hun stad hen verleiden en laten drinken van hun wijn, die soldaten deden dat dan ook, en toen waren ze zo dronken dat de vrouwen al de soldaten hebben vermoord."
intressant niet?
het volgende was dat we langs een wijngaard reden aan de andere kant van de bergen die ik van thuis kon zien, ook was er een hele villawijk, wat een huizen stonden daar er stond zelfs een huis van de prinses van thailand. en de zus van Allicha kon er weer een hele hoop uitleg bij geven, bijvoorbeeld dat als je een huis in Thaise stijl laat bouwen, en er niet in gaat wonen er geesten in gaan wonen, iets waarin Thaise mensen heel sterk in geloven. toen zijn we gestopt en hebben we allemaal een hele hoop heerlijke druiven gekocht, maar ze waren echt heerlijk en pitloos.

het was op dat moment alweer laat en besefte dat ik vandaag niet meer thuis zou geraken, een andere oplossing zoeken dus.
we werden aan een klein busstation afgezet waar we dan weer met ons vieren op een bus stapten, deze was redelijk duur het was dan ook eersteklas, we kregen zelfs drinken op de bus.
na deze busrit van een tijdje moesten we ergens in the middle of nowhere afstappen en een tijdje met onze bagage wandelen naar het busstation, en daar kregen we te horen dat de laatste bus al weg was. Wat nu gedaan?
Neil heeft toen gewoon die kennisen gebeld die ons vrijdag ook tot dat busstation hadden gebracht om te vragen als ze ons konden komen ophalen. dat deden ze, hadden wij even geluk, maar het zou nog een tijdje duren. en met die tijd dat we moesten wachten zijn we weer een stukje terug gewandeld op weg naar Tesco Lotus het grootwarenhuis. we moesten weer niet echt iets kopen, maar dan hadden we iets te doen, we hebben er kleren gepast, schoenen gepast en elkaar uitgelachen met de stomme brillen die we ook uitprobeerden. ik had ook nog naar huis gebeld, had niet veel te zeggen buiten dan gelukkige kerst.

we mochten weer in de achterbak van de jeep zitten, maar deze keer was het niet zo koud als de eerste keer, het was juist goed om met een t-shirt te zitten, tenminste als je op de plaats zat waar ik zat, de plaats waar je niet de volle lading wind kreeg waardoor je haren rechtovereind staan zoals bij Neil en Allicha.

we waren weer laat op onze bestemming en ik had ondertussen mijn thaise vader al gewaarschuwd dat ik morgen pas naar huis kwam en bij Neil en Allicha thuis zou blijven slapen. maar Paula en ik waren nog niet moe in tegensteling tot al de andere, wij hebben ons dan ook nog een film opgezet en later pas ontdekt hoe zacht de matra wel niet was waar wij op mochten slapen, het leek alsof je op wolken sliep.

24 december 2005

er stond heel wat op het programma vandaag, we gingen kerstinkopen doen in het plaatselijke shoppingcenter. we hadden precies twee uur en iedereen ging zijn eigen weg. maar eerst hebben we nog heerlijke pizza bij the pizza company gegeten, je kan het vergelijken met de pizzahut maar beter.
ik vond het shoppen onder een tijdslimiet maar niets, en ik vondhet al helemaal niets dat ik elk moment kon verdwalen. maar ik had een uitwisselcadeautje gevonden, iedereen die namelijk naar het feestje kwam moest een cadeautje voor een honderd bath kopen om dan uit te wisselen, ik had een kleine toek-toek gekocht gemaakt uit een blikje pepsi, heel leuk maar niet voor mij.
die twee uur waren niet genoeg vorr mij en Paula ik en Neil bleven nog achter in het shoppingcenter toen al de andere naar huis gingen om aan het kerstdiner te beginnen.

in de avond was er plots veel lawaai, er waren een bende thaise kinderen kerstspelletjes aan het spelen, het waren de studenten van de zus van Allicha, zij is namelijk ook leerkracht engels. toen zei hun cadeautjes hadden uitgewisseld en volgeprop waren met snoepgoed vertrokken ze en begon ons kerstfeestje, er stond een hele tafel met internationaal eten klaar, het was dan ook een internationaal kerstfeestje, er was iemand van india, er waren twee mannen van amerika, natuurlijk al de zussen van Allicha en Neil van de Filipijnen en dan had je Paula van Argentinie en mij van Belgie, en er konden natuurlijk geen Thaien ontbreken.
de avond verloop gezellig maar het voelde nog steeds niet als kerstmis, het zal hier ook nooit zo voelen denk ik. en in de avond werd er een karaoke opgezet waardoor we allemaal luidkeels konden meezingen, eigenlijk heb ik niet veel gezongen, maar dat was omdat ik maar twee of drie liedjes kenden, de rest waren allemaal heel oude liedjes.
maar het werd stilletjes aan tijd om cadeautjes uit te delen, en Paula en ik hadden geluk, we werden niet met de knuffelberen opgescheept die naar thaise gewoonte aanwezig waren onder de cadeautjes. mijn onbekend cadeautje bleek later die avond een fotoalbum te zijn. we mochten de cadeautjes pas om twaalf uur open maken, dat was nog lang! maar we konden ons niet inhouden en hebben ze rond tien ongeveer open gedaan en er eentje over gelaten om open te doen om twaalf.

23 december 2005

vandaag is de dag waarop ze kerstdag gevierd hebben op school. een bende boedhistische thaien gingen inderdaad kerstmis vieren. eerst kon ik mij er nogal moeilijk in vinden, de voorbereidingen kwamen dan ook veel op mij neer, ik heb ze bijvoorbeeld het kerstverhaal moeten uitleggen, ik heb ze moeten uitleggen dat wij niet echt in de kerstman geloven en van dat allemaal. ze hadden mij ook gevraagd als ik een engels liedje, (zombie) zou zingen met de schoolboysband, ik had wel ja gezegd, maar ze hadden blijkbaar de tekst niet bij dus daar is niets van gekomen. wel heb ik mijn zelfgeschreven kerstverhaal in het engels moeten voorlezen terwijl de studenten het uitbeelden, en ik vond het nogal grappig om te zien, vooral dat de drie wijzen met pakken noedels afkwamen inplaats van het traditonele goud enzo en vooral dat jesus een meisje was.
de hele kerstshow was leuk om te zien, er was zelfs een mooiste kerstman wedstrijd. natuurlijk kwerden er vele cadeautjes gegeven, ik heb er zelf ook een gekregen heel onverwachts, het was een kerstknuffelbeertje met een heel pak chocoladekoekjes. mmmm
na heel die show was het tijd voor mij om te vertrekken naar Paula haar school, ik zou kerstmis immers doorbrengen met buitenlanders. ik had mijn koffer in de morgen al in de auto gezet, dus daar gingen we dan.
op de school van Paula was het weer lopen van hier naar ginder om haar te vinden, die school is dan ook vijf keer zo groot.
we vertrokken in de late avond na het kerstfeestje van de leerkrachten op school, Paula en ik hadden ondertussen onze tijd gevuld met rondwandelen in the city of Nakhon Nayok, meer dan drie lange straten zou het niet geweest zijn.
en dus toen iedereen er klaar voor was stapten we (Paula, ik Alicha en Neil die twee zijn filipijnse leerkrachten in de school van Paula) in de achterbak van de jeep, het was een koude nacht en we zaten er dus met de dikste truien of jassen die we bijhadden. die rit duurde misschien een uur, maar ik had dar in die jeep het prachtige uitzicht van de duizende sterren die je nooit in belgie zou zien. we werden door vrienden van die leerkrachten gebracht naar het busstation in Saraburi, daar zouden we een bus verder moeten nemen, (als die er nog was) maar we hadden geluk, er was nog een bus om negen uur 's avonds.
en na dat uurtje bus kwamen we in Khorat aan. we moesten een Toek Toek nemen om bij de zus van Allicha aan te komen, was mij dat een ritje, de toek-toek staan er namelijk niet om bekend om rustig te rijden.

22 december 2005

ik kwam vandaag aan op school en zag dat het hek uit piepschuim nog niet was afgemaakt, dat was blijkbaar helemaal mijn werk, ik ben er dan ook maar onmiddelijk begonnen. was wel leuk om in elkaar te knutselen, met al die lijm op je vingers, ze gebruiken hier namelijk geen pritstiften, maar wel zo van die vloeibare lijm die je met je vinger uit het potje moet halen en die je naderhand van je vingers moet afpellen.
in de namiddag heb ik mijn counseler kunnen overhalen om naar een postkantoor te gaan, ik heb hier nog steeds een hoop kaartjes liggen die dringend moeten opgestuurt worden. ze zullen zeker te laat zijn!
op het postkantoor kreeg ik de prijs te weten 24bath per stuk! dat is misschien niet veel dnek je, maar naar thaise normen vind ik dat heeeel veel. maar zei de postbode, als je de envelopen terug open doet (ik had ze al dicht geplakt) dan is het maar 16 bath per stuk, daar stonden we dan, enveloppen open te maken, voor de personen die een kaartje zullen ontvangen met envelop, sorry daarvoor maar het scheelde veel geld.
de uiteindelijke prijs was nog stees veel, en ik had zoveel niet bij, mijn counseler heeft mij gelukkig voorgeschoten, anders zouden ze volgend jaar nog niet weg zijn.
in de avond thuis was het weer tijd om te eten, waar zouden we vandaag gaan eten? het bleek dat we weer naar dat huis gingen waar eerde die vergadering was, het eten was wel lekker, maar koud. dat was natuurlijk minder, en terzijl ik daar zo zat stond er nog een dronken man met mij te babbelen, nu veel heeft hij niet gezegd, hij moest tussen zijn vragen altijd een tien minuten nadenken over zijn engels. grappig was het dus wel.

21 december 2005

gisteren is mij gezegd geweest dat ik weer niet naar school moest, ze gingen weer naar bangkok om een of andere Duitse reden. ik ben dan gisteren ook heeeel laat gaan slapen, eigenlijk moet ik zeggen dat ik vandaag heeeel vroeg ben gaan slapen. ik had wat dvd's gekeken en mijn site wat geupdate en om half vier in de morgen had ik eindelijk besloten om maar te gaan slapen, dat was dezelfde tijd dat mijn ouders weer gingen opstaan om te vertrekken.
ik ben natuurlijk weer op een niet normaal uur opgestaan, maar niemand weet dit omdat ik helemaal alleen thuis was, en daar kan ik van genieten! ik heb natuurlijk weer niet veel nuttigs gedaan, maar nuttiger dan anders, ik heb namelijk een hele grote kerstman moeten tekenen voor op school te kunnen gebruiken.
in de avond stond mijn broer plots met een postpakket voor mij. van wie zou dat zijn? het was van andrea en Valentin. mijn oom en tante, MERCIEKES!!!! het is heel leuk om pakjes te krijgen hier, vooral de onverwachtse.

fijne kerstdagen gewenst aan iedereen.

een dagje op school achter mijn computer deze site aan het bijwerken.
naast mij zit jimmy, ik zit namelijk aan haar bureau, en van voor zitten de meisjes die stage doen bij ons op school, kijk eens wat een gezicht ik trek, waarom zet ik deze foto weer op mijn site?

dit is hoe mijn zus mijn haren had gedaan, mooi he

20 december 2005

terug naar school, gelukkig heb ik zo van die dagen dat ik niet naar school ga om mijn strijk of was in te halen anders moest ik dat in de morgen doen en dus nog vroeger opstaan.
Op school is er weer niet veel speciaals gebeurt, buiten dan dat ik op het einde van de dag iets te doen kreeg, mijn advisor vroeg me of ik misschien kon helpen met een kerststal te maken uit piepschuim. Hoe gingen we dat doen? na overleg zijn we er uitgekomen en zijn we er aan begonnen. Ik heb mijn sneeuwpret toch nog gehad deze winter, of toch iets wat er op lijkt, heel het lokaal lag vol met piepschuimkruimels. Zo plezant! Er zat ook een meisje bij ons dat de hele tijd commentaar had op alles en nog wat, ze wist alles beter, natuurlijk had ik er niets van verstaan van alles wat ze zei, maar ik wist dat ze niets anders kon aan het zeggen zijn, maar het meest vervelende was dat ze mij niet bij mijn naam vernoemde maar als farang, buitenlander, precies alsof ze mijn naam niet wist. Van mensen die mij niet kennen vind ik het niet erg dat ze mij farang noemen, maar niet van mensen die mij wel kennen.
De stal is niet af geraakt, te weinig tijd want mijn vader stond er al om naar huis te gaan. thuis liepen mijn broer en mijn zus al door de tuin te rennen achtervolgt door de hond, wauw dat was de eerste keer dat ik ze zo actief zag.
In de avond stond mijn broer weer aan mijn deur, kin kauw nakhon nayok, we gingen weer in nakhon nayok eten, de straat met kraampjes, de reden vandaag was dat de gas op was, hebben we maar in één keer een nieuwe gasfles opgehaald.
Het was weer gefrituurde kip, mmmm maar wel weer met die plastieksmakende saus, maar deze keer heb ik die niet over mijn eten gegoten.
Op weg terug naar huis was het donker, er stonden weer veel sterren aan de hemel en het was redelijk koud, maar dat kan ook zijn geweest omdat ik weer in de achterbak van de jeep zat. mijn broer daarentegen vond het heel koud.
Toen we terug thuis kwamen had mijn vader plots het besluit genomen om de auto te gaan wassen !?! ok de auto was inderdaad heel vuil, maar om die dan zo laat in het donker te gaan wassen vind ik maar veeeeel te zot. Maar ze hebben het wel degelijk gedaan.
Toen zat ik gezellig met mijn broertje en zusje voor tv, want mijn broer had zo van die piepkleine papiertjes gekocht om zo vouwdingetjes te maken, dat was wel plezant, en ondertussen kreeg mijn zus de ingeving dat ze wel iets met mijn haar wou doen, ik heb haar maar laten doen, ik heb zelfs foto’s van het resultaat, het mag er zijn. moet misschien vaker vragen om mijn haren te doen.

hier is een foto die je wel grappig kan vinden, dit was tijdens een spelletje waarbij we de bekende thaise zachte babykontjes/witter gezicht poeders moesten doorgeven en als het bij jou stopten moest je op bevel van de leerkracht het op je eigen gezicht of op de persoon langs je of nog iemand anders doen. ik had het bij mijn eigen moeten doen. en op het einde van het spel mocht iedereen het op iedereen doen, de vloer zag wit!

19 december 2005

het was weer een rustig dagje thuis. Het begint echt een slechte gewoonte van mij te worden om niet naar school te gaan. ik weet wel dat het zo niet kan gaan, maar als ik ’s morgens zo in mijn lekker bedje lig en de wekker hoor afgaan denk ik daar anders over. Maar als ik dan weer een paar uur later wakker word beloof ik mijzelf keer op keer dat dit de laatste keer was.
vandaag heb ik mijn was ingehaald, en gewoon niet veel gedaan, nog een beetje met mijn ipod gepruld, leuk ding hoor maar veel te ingewikkeld om het ineens te kennen, maar dat zal wel gewoon aan mij liggen.
In de avond was weer iedereen thuis, mijn moeder had zelfs haar haren geknipt, en het was LELIJK maar dat heb ik haar natuurlijk niet gezegd. Mijn broer vond het anders wel mooi, maar dat zij hij misschien alleen maar om iets te zeggen. :-p we zullen er maar aan moeten wennen.

18 december 2005

ik had het besluit gemaakt, ik zou naar Future Park (shoppincenter) gaan met of zonder Paula, die zit namelijk in Chang mai of rai, één van de twee. Jimmy zou zeker niet gaan, en eerlijk gezegd ik had geen zin om met iemand thais te gaan, ik had namelijk een plan, een lijst van wat ik allemaal moest kopen. De enige manier om alles te krijgen wat ik nodig had was dus alleen te gaan. SPANNEND! En het eerste wat ik moest doen was dit aan mijn vader vragen, voor hem was het goed, geen aarzeling, alleen stelde hij mij de vraag hoe ik terug naar huis ging komen… oeps. Wel ik had er over nagedacht, maar dat moest ik dan aan mijn slecht sprekende vader uitleggen met mijn slecht Thais. Mijn plan was dat hij een briefje zou schrijven van waar ik naar toe moest gaan, en dat zou ik dan aan de chauffeur van het minibusje laten zien, heel simpel, maar veel te moeilijk om uit te leggen.
En op weg naar het busstation heeft mijn vader gewoon gezegd dat hij mij zou ophalen aan Future. Dat is voor mij goed. Man wat was ik blij, ik kon eens op mijn eigen heel dat shoppingcenter kunnen rondcrossen zonde te moeten overleggen waar heen te gaan met iemand en ik zou zeker zijn dat ik zonder problemen thuis zou geraken.
Maar het was allemaal te perfect! Ik zat dus op die bus, zoals ik al vaker had gedaan, ik betaalde weer teveel voor mijn ticket en voelde me bedrogen zoals ik mij wel vaker voel als die thaien mij dat lappen. en plots stopte die bus niet waar die moest stoppen, hij was zelfs niet langs de plaats gereden waar ik moest zijn. ik ben dan maar uitgestapt, ik herkende de plaats gelukkig wel, ik stond voor de Makro. Maar wat nu gedaan, om te wandelen naar Future was toch een heel stukje en ik zou veel te veel tijd missen van mijn kostbare veel te weinige tijd. En toen ik zo aan het lopen was en aan het nadenken welke richting ik nu precies moest toelopen liep ik bijna tegen een taxi op, de oplossing! Er waren wel meer afsers die mij gezegd hadden dat dat redelijk goedkoop was. ik dus in die taxi gestapt en gewacht totdat ik aangekomen was. nu weet ik niet als het de chauffeur zo een heer was om mij aan de voordeur van de shopping af te zetten of het feit dat hij dan meer zou verdienen. Want we waren al aangekomen, maar hij besloot om helemaal tot het einde te gaan, maar het was zo vreselijk druk op de weg en de parking van de shopping dat ik zeker nog een kwartier en tien bath langer in de auto heb gezeten. Nu zoveel is dat niet, maar hij kon mij gerust eerder afzetten.
In het shoppingcenter was het net zoals op de parking vreselijk druk, zo druk had ik het er nog nooit gezien! Er was weer een show bezig, eentje waar er kleuters in een onnozel fel gekleurd pakje moesten rondhuppelen. Daar heb ik niet al te veel aandacht aan besteed, want ik had een hele was lijst van dingen die ik nog moest kopen voor mijn vader ergens in de buurt was om mij op te pikken. Maar waar ik wel aandacht aan besteden was aan de vele kerstversiering die je overal zag. Kerstbomen, kerstkransen, en vooral kerstmutsen en kerstmannen. Ik vind het maar raar, ik zit hier in een boedhistisch land en iedereen is zot van kerstmis en wil kerstmis zelfs vieren. Hoe komt het toch? Ik denk dat ze gewoon jaloers zijn. :-p op de gezelligheid ervan.
Het shoppen was heerlijk! Ik was vreselijk blut op het einde, er zat niets meer van papiergeld in mijn portemonnee, en het kleinste biljet dat ze hier hebben is twintig bath, dat is 40 eurocent. Het was ook niet moeilijk, ik heb mijn kerst/verjaardagscadeautje gekocht, een Ipod, ik heb er lang genoeg over gedaan om te beslissen als ik die wel zou kopen, en heb het uiteindelijk gekocht. Ik ben er zo blij mee, het betekent namelijk dat ik niet meer met die halfwerkende cdspeler en al mijn cd’s moet rondlopen om iets wat goede muziek te kunnen luisteren op die momenten dat ik niets te doen heb. En juist op het moment dat ik dat besefte ging mijn gsm af. Mijn vader, waar was ik? Waar ging ik naartoe? Maar dat allemaal in thais gemixt met slecht engels. En ik dacht, laten we het makkelijk maken, ik ga naar het cinemacomplex dat naast het shoppingcenter ligt en daar kunnen hij mij ophalen. Dit is makkelijk dan te problemen uit te leggen waar ik nu precies zit in dat shoppingsenter dat ik zelf nog niet goed genoeg ken. Aan de telefoon kon ik horen dat heel de familie aanwezig was. leuk maar dat hadden ze echt niet moeten doen.
en toen ik aan het uitleggen was aan mijn broer waar ik nu precies stond aan dat cinemacomplex voelde ik plots een hand op mijn schouder, daar stonden mijn broer en zus achter mij met de gsm in de handen net zoals mij.
Natuurlijk was de hele familie niet gekomen om mij op te halen, we gingen nog ergens naartoe, waar gingen we naartoe? Winkelen was het antwoord van mijn broer. Ahha. Mijn voeten deden vreselijk pijn omdat ik de hele dag had rondgelopen om mijn sletskes, en nu krijg ik ook nog de mededeling dat we gaan winkelen.
Er was weer een beurs in Impact, die grote thaise grenslandhallen. Maar deze keer was het een erg interessante beurs, alle provincies van Thailand waren namelijk aanwezig met producten van hun provincie dat je kon kopen. Misschien was het wel goed dat ik geen geld niet meer had, anders zou ik veel te veel hebben gekocht. Ik heb nog juist een paar nieuwe oorbellen kunnen kopen van 60 eurocent. En van mijn moeder heb ik nog zo een stokje gekregen om in mijn haar te steken, heel leuk. En toen kreeg ik de mededeling dat we nog eens zouden terugkomen om de souveniers voor de familie in Duitsland te kopen, yes, ik moet er voor zorgen dat ik dan geld heb.
En met nog meer pijnlijke voeten en nu ook knieeen gingen ik naar huis.

17 december 2005

weekend. Wat staat er op het programma? Niet veel. Maar daar ging verandering in komen. Ik ging eens iets creatief doen. en met die gedachten heb ik mij buiten neergezet met mijn tekenmateriaal en het uitzicht van dat vervallen krot naast ons huis proberen te tekenen.
Maar toen ik juist goed aan de gang was kwam mijn broer af om te zeggen dat ik mij moest gaan wassen, stink ik dan? Ik heb mij deze morgen nog gewassen. Maar dat was het niet, we gingen naar dat feest dat gisteren vermeld was. om diezelfde reden hebben mijn vader en moeder en twee onbekende vrouwen heel de dag staan koken, zij waren blijkbaar verantwoordelijk voor een deel van het eten. Het ging een groot feest zijn. de achterbak van de jeep stond helemaal vol met potten en pannen met heerlijk eten, en daar moest mijn broer nog ergens gaan tussenzitten want we konden niet allemaal te samen in de jeep. En hij heeft de langste benen en geen rok dus pech voor hem, als ik mijn rok niet had aangehad zou ik naast hem gaan zitten maar ja.
Het rare aan thaise feesten, is dat de gasten aanwezig zijn voordat alle tafels en stoelen klaarstaan en gewoon even meehelpen alles klaar te zetten. En nog iets raar is dat de tafels op de ene helft van de weg gezet worden aan gebrek aan plaats in de tuin. Allemaal normaal hier!
Ik ben er achter gekomen dat de reden van het feestje een verhuis was, dat kon ik toch aan de cadeautjes en het lege huis zien. het was zoals ik al gedacht had, een redelijk groot feest met mensen die ik allemaal niet kenden buiten dan de collega’s van mijn moeder met kinderen die allemaal aanwezig waren, het was dan ook een collega die verhuisd was.
En kan je het geloven, hier in Thailand moet je niet voor een dj zorgen, je zorgt er gewoon voor dat er een karaoke aanwezig is en de avond is muzikaal gevuld, misschien niet altijd van de betere kwaliteit, maar hilarisch is het wel. De zangers gingen deze avond van de madam in de jeansbroek met een lelijk roos doorschijnende bloes met een nog lelijkere sjaal aan die zo een scherpe stem had tot de dikkere man met zonderbril en joggingpak aan die een heel rare zware zachte stem had. Entertainment genoeg! Zelf heb ik het niet gewaagd, misschien als er niemand aanwezig was of er meer buitenlanderswaren, dat ik het dan wel had gedaan.
Heel de avond heb ik met de thaise meisjes en mijn broer bij de jeep gezeten, ons daar een beetje geamuseerd met een volleybal die nogal redelijk vaak in de tuinen van andere mensen belanden, maar dat was toch beter dan stilletjes op een stoel te zitten dicht bij dat eten en drinken :-p .

16 december 2005

vrijdag, school! veel is er op school niet gebeurt, de meeste actie heeft in de avond plaats gevonden. Ik dacht dat het weer een gewoon eindeweeks avondje ( hoe moet ik het anders noemen) ging worden, maar het was anders verlopen, we gingen namelijk uit eten, op die straat met kraampjes. En in de afgelopen maanden is die straat met kraampjes uitgegroeid tot een avondmarkt. Je kan er nu namelijk meer kopen dan eten. Ik heb mij dan ook weer nieuwe oorbellen gekocht, ik ben hier een hele voorraad aan het inslaan, zou je niet hetzelfde doen voor 20 euro cent per paar? Ik heb kip met rijst gegeten, maar deze keer niet bij het kraampje waar we normaal gingen want die waren uitverkocht, het gevolg was dat het niet zo smakelijk, want de saus die ik al helemaal over mijn kip en rijst had gegoten smaakte naar plastiek. Jakkie. Maar heel die smaak heb ik later doorgespoeld met ijskoude chocolademelk met snoepjes in, ik ben er verzot op. Een heel dik rietje waarmee je Choco met ijs en zo van die jellyachtige glibberige ronde bolletjes kunt opslurpen.
En na het avondeten gingen we nog verder een collega van mijn moeder om… hé, … vier grote ketels te halen. Wat gingen ze daar mee doen. en toen zeiden ze dat er hier morgen een feest was, ok, maar wat hebben die ketels daar mee te maken?

15 december 2005

opgestaan, aangekleed, in auto gestapt, naar school gereden, ochtendceremonie doorstaan, gewacht tot middag, gegeten, gewacht tot einde school, naar huis gegaan, uit stom uniform gegaan en makkelijke kleren aangedaan, van alles gedaan zonder veel inspanning (de enige inspanning bestond eruit mijn muis bewegen en op knopjes duwen), gegeten, weer veel gedaan zonder veel inspanning, omgekleed in doucheoutfit, gewacht tot broer uit douche was, gedoucht, omgekleed in pyjama, in mijn bed gekropen, verbaasd geweest hoeveel geluiden je kan horen van buiten als de airconditioning niet aanstaat het is namelijk een normale temperatuur nu, in slaap gevallen, gedroomd van rare dingen.

14 december 2005

een rustig dagje thuis want ik ben niet naar school gegaan, ik heb mijn strijk vandaag ingehaald voor de megatv waar er van alles kerstmisachtig op was gezeten. Op die manier krijg ik toch een beetje van de echte kerstmissfeer mee.
In de avond was mijn moeder niet thuis waardoor er geen eten op tafel kwam te staan, dat was mij niet eens opgevallen omdat ik nog te druk bezig was met mijn records te verbreken in freecel, (al is het maar voor zo veel mogelijk te spelen) en toen stond mijn broer voor mij, hui mai? Dat betekent, heb je honger. Euh… nee niet echt. En daarna kwam een hele uitleg van ergens naar toe gaan en daar eten. Laten we dat dan maar doen dacht ik.
Maar vader bleef thuis, hoe gingen we daar dan naar toe? Op de brommer, met zijn drieën, gezellig, broertje rijdt, ik achterop en zusje zat ergens van voor. En eerlijk gezegd ik vond het geweldig om te doen. we gingen de richting uit waar ik eens voor mijn leven heb moeten fietsen omdat ik een horde honden achter mij aan had. Maar nu was er niets aan de hand.
En toen we op onze bestemming aankwamen zag ik dat we ergens waren waar een vergadering of voorstelling bezig was, en mijn moeder zat aan de hoofdtafel, ze is blijkbaar een belangrijke madam, maar dat kon ik al weten bij het feit dat ze wel altijd mensen kenden, waar we ook heen gingen. Wat doet ze eigenlijk? Alles wat ik weet is dat ze ergens aan een bureautje werkt op de gemeente zoals wij dat zouden noemen, en nee ze is geen burgemeester ofzo. Wij stonden daar met ons drietjes te wachten tot het gedaan was of iets. En toen stond iedereen plots op en er werden overal tafels neergezet, en met dat liep mijn broer naar een tafel en ging eraan zitten. En zoals het in Thailand hoort werd er ook eten op die tafels gezet. Ahha, ons avondeten. Ik vond het toch maar raar om ergens naar toe te gaan en dan gewoon mee te eten en dan weer weg te gaan, want dat is precies wat we gedaan hebben.
Op weg naar huis vroeg ik Bank wanneer en wie nu eigenlijk naar Duitsland gingen, het antwoord was niet zo plezant om te horen, Bank, Bo en mijn moeder zouden gaan, mijn vader bleef thuis, waarschijnlijk voor mij. Maar ze zouden 24 DECEMBER vertrekken en 13 JANUARI terugkomen. Ik dacht altijd dat die pas in januari zouden vertrekken. Maar dat ze juist deze periode weg zouden gaan vond ik minder. Nu zijn ze weg met kerstmis, (dat vieren ze hier dan wel niet, en ik zou het waarschijnlijk met buitenlanders vieren maar toch,) met nieuwjaar en met mijn verjaardag! Leuk is natuurlijk minder. Ik wist wel dat ik niet teveel van die dagen moest verwachten, maar dat ik dit ging krijgen had ik nooit verwacht. Want raar maar waar, je raakt gehecht aan die mensen die je in juli van geen kanten kenden. Maar die mensen zijn nu wel weg op de dagen dat ik wou dat ze er waren. Ik was kwaad en teleurgesteld toen ik dit wist, ben onmiddellijk op internet gegaan om te zien of er mensen waren tegen wie ik kon vertellen hoe kwaad en teleurgesteld ik was en dit ook nog zou begrijpen. De enige mensen waarbij je dan terecht kunt zijn de mensen die er zelf zijn geweest, AFS mensen.

ik vond wel dat jullie eens een foto moesten zien van de koninklijke familie. (de prinses staat er niet bij) van rechts naar links, koning, prins en koningin en stel je nu voor dat je hun gezicht overal ziet! langs de straten op elke kalender!

13 december 2005

gisteren hebben ze mij gezegd dat ik niet naar school moest vandaag, een reden heb ik niet kunnen vertalen. En zij moesten vroeg in de morgen ook weer ergens naar toe. Die reden heb ik ook niet kunnen vertalen, maar dan denk ik, misschien moet ik niet naar school omdat zij ergens naar toe gaan. dat zal het dan ook wel geweest zijn. heel erg vind ik dat niet. het was weer een dag met het huis helemaal voor mij alleen.
Om 4.54H toen ik nog heerlijk in mijn bedje lag te snurken waren zij vertrokken, en dat weet ik omdat ze mij op dat uur hebben wakker geschreeuwd omdat ze de sleutel waren vergeten van de deur en nog iets moesten nemen binnen en de deur al op slot was. ik dus met een slaapkop naar beneden om even die deur open te doen. het is heel raar om zo wakker te worden, ik lag namelijk in mijn bed hoorde iemand roepen phi Boa! Deed zonder na te denken mijn slaapkamer deur open en zag niets maar er die persoon bleef nog steeds roepen. Ik wist even niet wat te denken en toen viel de gedachten binnen om mijn raam open te doen, echt heel raar om zo wakker te worden.

12 december 2005

het is maandag, maar om een of andere reden is er geen school vandaag. Mijn familie had mij gisteren duidelijk gemaakt dat ze vandaag ergens heen moesten gaan om hun paspoort in orde te maken als ze naar Duitsland gaan in januari. Geen reden dus voor mij om mee te gaan op deze trip want ik blijf in Thailand in januari. Waar ik ga verblijven, daar heb ik geen idee van, maar dat zijn zorgen voor later.
Ik heb mijn dag besteed aan die puzzel af te maken, en dat was genoeg om mijn dag te vullen. Hij was uiteindelijk af toen mijn familie alweer terug was, en mijn broer wou hem gaan plakken, dat is wat ze hier doen met puzzels, ik heb toen maar duidelijk gemaakt dat ik die puzzel het liefst terug in stukjes in de doos zag liggen dan ergens aan een muur.

de groepsfoto van het english camp

11 december 2005

english camp is gedaan, vandaag was alleen nog een paar domme spelletjes en de sluitingsceremonie. Hoewel we heel het kamp niets gedaan hebben kregen we toch een certificaat en vierhonderd bath, dat is acht euro, daar kan ik zeker drie keer mee naar de bioscoop.
Voor we naar huis gingen zijn we nog met de afsers en twee thaise leerkrachten iets gaan eten in een restaurant. Het eten was heerlijk! En toen was het tijd om afscheid te nemen. Ik werd spijtig genoeg door de thaise leerkracht die ons gisteren betrapt had naar huis gebracht, ze kon het dan ook niet laten om te vragen waarom we gisteren toch nog naar de disco waren geweest, kreeg een hele preek en uitleg wat er verkeerd aan was, en het kwam er gewoon op neer dat die Amerikaan de foute persoon was. de rit leek uren te duren! Het enige interessante aan dat gesprek was dat die Amerikaan blijkbaar een grote bos bloemen naar haar had gestuurd om sorry te zeggen. Ik vond het wel grappig, vooral omdat die Amerikaan gisteren heel luid stond te roepen dat zij hem en ons niets kon doen.
Eindelijk thuis bleek er niemand thuis te zijn, wat ik ook maar goed vond, dan kon die leerkracht niet met mijn gastfamilie spreken. En ik had het huis voor mij alleen om te puzzelen.
In de avond toen mijn familie terug was had ik al een groot stuk van mijn 1500 stukjes grote puzzel af, en ontdekten dat er niets zo vervelend was om te puzzelen met mijn broer en zus in de buurt. Mijn zus zorgt er namelijk voor door haar onvoorzichtigheid dat de helft van de puzzelstukjes op de grond belanden of aan haar armen blijven plakken, en mijn broer valt eigenlijk nog mee, maar hij legde de stukjes steeds op een verkeerde plaats. Maar het grappige eraan was dat ze beide opmerkten dat er geen nummertjes op de achterkant van de puzzel stonden. Dat is hier namelijk het geval in Thailand met al de puzzels.

10 december 2005

de volgende dag english camp. Maar alweer stond er niets op het programma om voor ons te doen buiten rond te lopen. Paula en ik zijn zelfs een tijdje ergens tussen de bomen in de tuin gaan zitten, genietend van de omgeving hebben we daar uren gezeten zitten babbelen over vanalles en nog wat.
In de namiddag hadden we het idee om mijn opblaasbare kerstboom te versieren die mijn mama gestuurd had, en ondertussen moesten we eens nadenken wat we gingen doen met de talentenshow in de avond. We waren niet zo creatief, en hadden er ook niet veel zin in, we zijn uiteindelijk tot een dansje gekomen dat we de muggendans noemden, en de tekst ging als volgt, kill mosquitos kill kill mosquitos. Onze inspiratie kwam van de vele muggenbeten die we de vorige avond gekregen hadden.
Het was een totale ramp! De leerkrachten hadden wel iets leuks bedacht voor de talentenshow, maar om dit hier uit te leggen is niet zo leuk, je moest het gewoon zien, maar het had iets te maken met de mannelijke leerkrachten die make up opkregen, heel grappig.
In de avond was er nog een fuif. Veel hadden wij afsers er niet van verwacht, we hadden al kennis gemaakt met de thaise fuiven, maar deze keer was het veel anders! Het was een echte fuif met echte muziek en echte lichtinstallatie en thaise mensen die aan het dansen waren! Wauw! Het was echt plezant. Maar te goed om waar te zijn, want juist toen het op gang kwam stopten de muziek. Het was gedaan. De avond was nog jong! De studenten gingen allemaal braaf terug op hun stoel zitten en deden een gebed. Het was echt gedaan? Toch niet, ze kregen nog twee liedjes.
Gelukkig hadden we overdag al plannen gemaakt met de Danielle, de vrouwelijke buitenlandse leerkracht om naar de disco te gaan. ik wou dan ook wel eens weten hoe het er in een Thaise disco aan toe ging. Het enige probleem was om vervoer te vinden. Niemand wou ons brengen! Maar toen kwam de hulp, Ikie, de Amerikaan die ik hier al eerder in het begin van mijn jaar ontmoet heb was ook daar en wou ons wel brengen. We zouden dus binnen een tijdje afspreken. En terwijl we wachten hebben we nog een voetbalmatchke gespeeld met een paar Thaise studenten, was dat plezant! Ik heb er alleen een pijnlijke voet aan overgehouden.
Onze rit was daar, en toen we wouden vertrekken bleken er problemen te zijn. ingewikkelde problemen.
Blijkbaar wouden de Thaise leerkrachten niet dat we gingen, vooral niet met die Amerikaan. Het had iets met bendes te maken en schietpartijen. Die Amerikaan zat namelijk in een reddingsteam waar er twee, die twee hadden altijd gevechten, geen kleine gevechten maar gevechten met geweren, en er was een thaise leerkracht die bij die andere reddingsploeg zat. ik vond het allemaal een beetje belachelijk en onwerkelijk klinken. Maar na heel een ingewikkelde uitleg zijn we toch weggeslopen, we waren namelijk over het hek geklommen met een deel om dan opgepikt te worden door die Amerikaan omdat de Thaise leerkrachten misschien tegen de bewakers gezegd hadden dat we niet mochten vertrekken.
Het was weer een heerlijke avond. En we besloten om even een stop te maken aan the zeven eleven, een supermarkt die je hier heel heel veel vind in Thailand, soms wel honderd meter van elkaar af. En toen we daar zo stonden te bedenken waar we onze baths aan konden besteden kreeg Danielle een telefoontje.
Het was een Thaise leerkracht, ze heeft zeker een tien minuten zitten uitleggen dat we niet in de disco waren en gewoon ergens iets gingen eten. Wat natuurlijk niet waar was. want even later zaten we weer in de auto op weg naar de disco. Wat zijn we toch weer stout!
De disco was fantastisch, en voor een lange tijd kon ik de geur van sigaretten weer ruiken en was er loei harde muziek. er was juist een concert bezig.
Op een moment stond er een thaise man met string en bikini aan en een hele hoop make-up op het podium te zingen, maar het meest rare aan deze situatie was dat hij nog heel dikke schoenen aan had.
En na een colaatje was het tijd om maar weer op weg te gaan, omdat we er zeker van waren dat die Thaise leerkrachten niet zouden opgeven , ze waren dan ook nog steeds naar Danielle aan het bellen. En toen ik al dansend naar de uitgang liep nam er plots iemand mijn arm vast, het was een Thaise leerkracht. BETRAPT!!
Dat gaan problemen worden. en om de dag nog slechter te laten eindigen heeft die Amerikaan nog een hond omvergereden! Hier zijn zo veel loslopende honden, en ik wist vanaf het begin in mijn jaar dat we er zeker één moesten omrijden omdat die de helft van de tijd op de weg liggen of lopen, maar had dit liever vermeden.
Toen zaten we daar allemaal in onze kamer, in onze gedachten verzonken, wat zou er verteld worden aan onze gastfamilies, wat gaat er tegen afs gezegd worden? wat gaat er met Danielle gebeuren? Hoe is het met die hond, want hij was nog terug opgestaan.
En toen stond Jojo, een duitse afsers plots met een bord brownies. Ze had die van Ikie gekregen, hij voelde zich blijkbaar schuldig. Plezant, want de brownies waren heerlijk, zijn moeder had die gemaakt.

9 december 2005

om acht of negen uur zouden de mensen van het english camp mij komen oppikken, mijn familie was om vijf uur ‘s morgens naar Bangkok vertrokken, ik was dus alleen thuis. Ik stond helemaal klaar om te vertrekken, maar acht uur veranderden in negen en negen in half tien!
En daar waren ze, ik kon ze nog juist aan mijn grootouders vragen weer de farang was, dat betekent buitenlander.
Ik wist dat er gisteren een pakje was aangekomen voor mij op school, dus kon ik het niet laten om even te vragen als we dat konden ophalen, anders moest ik nog een heel verlengd weekend wachten. Het pakje was ietsjes groter dan dat ik verwacht had en knalgeel, maar er was weer een teken van leven, een teken dat België nog bestond. Altijd plezant om dat te weten. Het was een pakje gevuld met cadeautjes, één voor sinterklaas, één voor kerstmis en één voor mijn verjaardag, en dan nog een paar andere voor de overige normale dagen. Spijtig genoeg kon ik het niet laten en heb ik ze allemaal vandaag al geopend. Dat even tussendoor.

Het englisch camp werd door de school waar mijn broer en zus naar toe gaan georganiseerd, het ging door in een resort, schitterend gewoon.
Op het english camp waren er nog vijf andere AFSers, Paula van Argentinië, en dan nog vier andere, allemaal Duitsers. We lagen met ons zessen op één kamertje waar maar twee bedden stonden, maar de matjes voor op de grond waren verbazend zacht, zachter dan mijn bed thuis, zo erg vond ik het dan ook niet.
Er waren ook buitenlandse leerkrachten, allemaal van Canada, en ze waren heel plezant. Het enige was, ze hadden heel het english camp onder controle, en wij liepen daar maar gewoon rond niets te doen, heel erg is dat natuurlijk niet. wij hadden een vakantie in een resort waar we af en toe een woord engels moesten spreken. Maar het merendeel van de tijd hebben wij ons onder AFSers geamuseerd.
De dag ging op zijn normale tempo voorbij, en in de avond besloten we om eens naar het restaurant van het resort te gaan, ze hadden er namelijk karaoke.
We hebben de hele avond staan zingen, eerst hadden we geen publiek, maar hoe langer we daar waren hoe meer publiek er was. maar er is één ding dat ik moest weten voordat we naar het restaurant gingen, eenmaal Paula de microfoon vast heeft om te zingen, ze die niet meer los laat, en ze kan niet eens fatsoenlijk zingen. Het was zo een leuke avond, en mijn voeten deden pijn toen ik van het podium afkwam, zolang had ik daar gestaan, we hadden van de beatles tot britney spears gezongen.

onze boodschappen werden met de heftruk gebracht

een paar monniken in de ijskoude koffiebar, kijk eens naar die kleuren!

een paar krokodillen

8 december 2005

deze morgen vertrok ik in mijn eigen kleren naar school, ik ging daar namelijk niet lang blijven, ik ging met mijn vader naar saphan buri. Waarom heb ik geen idee van en wie nog ging wist ik ook niet. dat zullen we later wel allemaal merken.
We vertokken met het schoolbusje en de directrice, leerkracht muziek en nog twee andere mannen gingen mee. We hadden een lange rit voor de boeg, maar dat vond ik niet erg, ik had de hele achterste zetel voor mijzelf. En na anderhalf uur tot twee uur rijden kwamen we aan in een klein schooltje, meer als honderd leerlingen zullen er niet naar toe gaan.
Het was ondertussen al middag en er was voor eten gezorgd, natuurlijk ik zit nog steeds in Thailand, een land met een eetcultuur.
Ik dacht dat er hierna meer ging komen, we konden toch niet heel deze weg zijn gekomen om even middag te hebben en dan weer vertrekken, zo speciaal was het nu ook weer niet. maar toch zijn we in de auto gestapt en vertrokken, naar huis dacht ik, maar dat was niet waar.
We zijn bij een …euh… ik weet niet hoe ik het moet noemen, maar je kan er naar visjes kijken en er waren ook krokodillen, een soort van zoo zullen we maar zeggen. En dus hebben we naar visjes gekeken, er waren wel mooie exemplaren bij, maar eerlijk gezegd, heel interessant was het niet, het meest interessante vond ik de krokodillen die buiten in de zon lagen. Veel bewogen ze niet. ze blijven zelfs met hun mond open liggen wachtend tot hun eten erin valt.
En de tijd verstreek, we hadden een koffietje in een ijskoude koffiebar maar ik dronk een ijskoude chocolademelk met slagroom mmmm lekker. Die was eigenlijk redelijk duur naar Thaise normen, maar ik moest niet betalen, het was op kosten van de school.
We stapten terug in de auto, nu gingen we echt naar huis dacht ik, weer verkeerd, deze keer stopten we aan een fabriek/bedrijf/winkel. Je kon er ingeblikt eten kopen, moet wel iets speciaals zijn geweest want we gingen wet grote dozen terug de weg op.
Richting die school, wat gingen we daar nu nog doen. maar we waren daar en we moesten wachten op iets. De vele Thaise leerkrachten verdeden hun tijd met kaartspelen en het gokken wat daar natuurlijk bij hoort. Iets wat hier verboden is, maar een verboden vrucht smaakt stukken beter niet?
Maar toen was het tijd. Voor wat? Was de vraag die nog steeds in mijn hoofd rondtolden.
We liepen naar de sporthal waar er heel veel versierde tafels stonden, aan de ingang moest iedereen cadeautjes geven en kreeg in de plaats een nummer. ik stond daar met mijn simpele jeans en t-shirt, voelde me weer eens helemaal uit de toon vallen met mijn leerkrachten die in uniform waren.We liepen naar onze tafel, recht voor het podium. en toen zag ik een persoon zitten met een simpele jogging, hier in thailand maakt het niet uit wat je draagt, als je iets draagt is goed genoeg. Recht voor het podium stond een groot ijsbeeld van een zeepaardje, het heeft daar de hele avond staan smelten. De avond was gevuld met animatie van de leerlingen van de school, er werd constant voor eten gezorgd zoals de Thaise feesttraditie het te zeggen heeft. En zat daar iets pikants tussen, ik dacht even dat er vuur in mijn mond was, ik moet zeker een knalrode kop hebben gehad, mijn tafelgenoten vonden het alleszins grappig.
Ik had ondertussen al ontrafeld dat dit een feestje voor de directeur van de school was die op pensioen ging, en een feestje voor de volgende directeur van de school. en toen gebeurde er iets heel raars, de cadeautjes die je eerder moest afgeven stonden allemaal voor het podium, en de personen moesten hun cadeautje nemen, het podium op gaan en dan aan het feestvarken geven, maar daar moest natuurlijk een foto van gemaakt worden. Onze directeur had nummer 52, even wachten dus. En toen dacht ik nog, gelukkig dat de fotograaf digitaal werkt anders moest die wel heel rap zijn filmpje verwisselen als het vol was. nadat de directeur haar cadeautje had afgegeven zijn we ook meteen vertrokken, het was dan ook al laat en er was nog een hele rit voor de boeg.
Onderweg zijn we natuurlijk nog gestopt om te eten, het kan dan ook niet waar zijn dat iemand genoeg had met dat beetje eten dat ze op het feest hadden gekregen. Het was wel gezellig, we zaten daar onder een zwarte hemel met alleen duizenden sterren, ik heb er nog nooit zoveel gezien. Schitterend.
We waren om één uur ’s nachts thuis, maar ik lag pas om twee uur in mijn bed, ik moest namelijk mijn koffer nog klaar maken omdat ik morgen op englisch camp zou vertrekken.

7 december 2005

een rustig dagje op school

6 december 2005

ik denk dat Sinterklaas de weg naar Thailand een beetje te lang vond, want hier is hij niet geweest. Ik heb voor de eerste keer in mijn achttienjarige leven mijn favoriete feestdag gemist!

lichtjes!!!

5 december 2005

het is vandaag de verjaardag van de koning, reden genoeg dus om vrij te geven. Geen school! maar wel vroeg opstaan, we gingen namelijk naar de tempel, jakkie. Maar het was anders dan ik verwacht had, we gingen niet echt naar een tempel, maar het was weer zoals die ene keer waar iedereen aan een tafel stond en eten aan de monniken gaven die langs kwamen wandelen. En toen dat gedaan was zijn we ook weer naar huis gegaan. Alé Bank, Bo en ik zijn naar huis gegaan met onze nonkel die veel te hard en wild reed waardoor wij in de achterbak van de jeep van de ene kant naar de andere vlogen. Bo heeft mij uitgelegd dat hij niet zo reed toen zij alleen in de auto zat, en dat hij nu zo reed omdat ik er bij was. het was die nonkel die altijd wel iets deed om mijn aandacht te krijgen, dingen herhalen bijvoorbeeld die ik zie, of dingen herhalen die in de film gezegd werden die ik aan het kijken was. ik was liever te voet gegaan.
In de namiddag was het weer tijd om te vertrekken, we gingen weer naar mijn grootvader, want het was niet alleen de verjaardag van de koning, maar ook vaderdag. Daar kropen we weer met ons familietje in die auto.
Ik dacht dat het regenseizoen gedaan was, blijkbaar is dat niet waar voor de provincie saphan buri (of hoe je het ook mag schrijven) want toen we aankwamen regende het tot het niet normaal was, ook moesten we nog steeds met dat bootje naar de overkant geraken in plaats van te wandelen. Ik had niet echt veel zin om naar mijn grootvader te gaan, daar zijn namelijk heel veel kippenboerderijen, en ik zie het niet zo zitten om die vogelgriep op te doen. maar ook heb ik daar niet veel te doen buiten zitten en wachten tot we weggaan terwijl ik ondertussen de muggen van mijn benen probeer weg te houden. De tijd tikte voorbij totdat de woorden kwamen, klap baan, we gaan naar huis. Deze keer zaten we niet alleen in ons autootje, er waren nog een paar tantes die mee gingen.
We hebben uren in de file gestaan! En blijkbaar gingen we ook niet rechtstreeks naar huis. in de verte kon je vaak vuurwerk zien, maar raar maar waar, iedere keer als ik een plaats had gezien waar ze vuurwerk aan het afsteken waren ging de auto vooruit en was het juist achter een gebouw of achter een vrachtwagen, veel heb ik er dus niet van gezien, maar wat ik gezien had was de moeite.
Toen kwamen we ineens in een straat vol met lichtjes, hier gingen we dus naartoe. Het was zo en lange straat, en er was geen enkele boom die geen duizenden lichtjes in zijn takken had hangen. Het waren echt miljarden lichtjes daar. Iets fantastisch om te zien, spijtig genoeg zijn de foto’s niet zo overweldigend maar ik zal ze proberen op de site te zetten.
En hoe geweldig het ook was, ik had deze ervaring liever overgeslaan, omdat wat er na kwam helemaal niet plezant was. het was al zo laat, en iedereen was zo moe, normaal dus dat iedereen in slaap viel in de auto. Maar er moest nog iemand de auto rijden! Mijn vader is drie keer moeten stoppen om water in zijn gezicht te gooien om niet in slaap te vallen, het eerste pompstation dat we tegen kwamen is hij gestopt om koffie te kopen.
Je zou denken dat je voorzichtig rijdt als je half aan het slapen was, dat was dus niet waar, de weg was voor de eerste keer dat ik weet helemaal leeg waardoor hij extra hard ging. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik kon niet in slaap vallen.
Het is allemaal goed afglopen, ik ben heel aangekomen, en voor wie de film the pacifier heeft gezien, denk eens aan dat meisje dat uit de auto komt en schreeuwt: land!!!! Zo voelde ik mij.

4 december 2005

het regenseizoen is gedaan, je merkt het. Niet alleen is het een stukje kouder, het regent niet meer. Het kanaal dat voor ons huis ligt is zo fel gedaald, zeker anderhalve meter, je moet het water bijna zoeken.
De boeren zijn aan het oogsten, en de groene weiden langs de weg zijn niet meer groen, maar de kleur van verdord gras.

een familiefoto met een schitternede achtergrond

dit is die hele grote boedha, als je goed kijkt zie je beneden de mensen staan

hier is een standbeeld dat in de tempel stond, om één of andere reden plakken thaise mensen vaak kleine vierkantjes van goudblaadjes op standbeelden, en dan begint het er zo uit te zien.

3 december 2005

we gingen vandaag ergens naartoe dat met zonnebloemen en een tempel te maken had. Geen idee wat het was en waar het was. maar uit ervaring nam ik toch maar mijn rugzak met bezigheidstherapie mee in de auto. Slimme zet want we zaten wel twee uur in de auto. Nadat we natuurlijk eerst een hele hoop andere mensen hadden opgehaald om mee te gaan, een leerkracht thai van op school, die vriendin van mijn moeder met haar dochter, mijn grootmoeder, de zus van mijn grootmoeder, en dan werden we nog gevolg door een andere auto met nog familie in. We zaten met zijn twaalven in de auto en er waren nog drie die in de andere auto volgden. Maar waar gingen we naartoe?
Wel eerst gingen we dus naar een tempel, en voor die tempel stond een boeddhabeeld van twintig meter in de hoogte. Er lag een rivier naast de tempel, en omdat we zo lang moesten wachten voor er iets gedaan werd zijn we gaan wandelen en hebben we de vissen eten gegeven, je kan namelijk brood en visvoer kopen langs de rivier. Amaai daar zitten nog als eens joekels van vissen in die rivier.
Natuurlijk kwam het er in de tempel weer op neer om de monniken eten te geven te wachten tot ze klaar zijn om dan zelf e restjes te kunnen opeten. Het was wel lekker, er was een bepaald sausje dat heel lekker was maar ook heel pikant waardoor ik al snel een rode kop kreeg.
Na de lunch zijn we naar dat boeddhabeeld gegaan, er was ook een gebouw waar een reuzengrootbeeld stond van een monnik, wie is dat vroeg ik, ze hebben me het proberen uit te leggen en ik had iets verstaan van een supermonnik, mijn reactie was daar op, ahha zoals superman het was natuurlijk als grap bedoeld, en ze hebben er de rest van de dag nog mee gelachen.
van daaruit weer naar een andere tempel waar het merendeel was versierd met heel veel houtsnijwerk, heel mooi, maar niet voor in een huis waar je zou moeten leven.
We reden verder, en toen kwamen de zonnebloemen, zo ver als je kon zien waren er zonnebloemen en in de achtergrond een hele mooie grote berg schitterend uitzicht. En ik zit nog steeds in Thailand, dus er zou een hele fotoshoot zijn. maar deze keer was het de moeite. En toen we nog even verder reden kwamen we op een grote weide aan waar een hele markt was, het had iets te maken met die zonnebloemen want er waren ik weet niet hoeveel kraampjes die zonnebloemengadgets verkochten. Ik heb uiteindelijk nog een paar oorbellen gekocht, precies als ik er nog niet genoeg van heb, maar ze zijn hier zo goedkoop! Ik kon het dus niet laten. En dat was het einde van een geslaagde dag, buiten dan dat we thuis nog een film of twee hebben gezien in onze persoonlijke biscoop.

2 december 2005

vrijdag, alleen het idee maakt me een stuk vrolijker. Want zoals iedereen weet komt na vrijdag het weekend, een verlengd weekend deze keer omdat de koning maandag jarig is (net zoals mijn zus). Op school ging het zijn normale gangetje, buiten dan mijn advisor die was aan het rondhuppelen in plaats van aan het wandelen. In de middag had ik plots zin in ijs gekregen, daarom liep ik naar het winkeltje, maar daar was niets meer te vinden, geen snoep, geen brood, geen drinken en geen ijs. Spijtig, ik liep dus naar de cafetaria om te zien als er daar nog ijs was. ijs was er nog, maar geen hoorentjes. Daarom hebben ik en twee andere meisjes van mijn klas één grote kom gekregen met lekker chocolade ijs met chocolade stukjes in. Daar zaten we dus met ons drieën uit die kom ijs te eten, was wel gezellig.
Toen ik thuis was, was het douchen en rap omkleden om dan naar het verjaardagsfeestje van mijn zus te vertrekken. Het was ook het verjaardagsfeestje van de dochter van die vriendin van mijn moeder, dus waarom vieren we ze niet samen, zo denken Thaise mensen. Wij dus op weg naar het huis van die vriendin van mijn moeder. Daar was er al een hele hoop mensen aanwezig. Deze keer mochten we op de grond zitten, er was koude pizza en koude frieten, niet echt smakelijk. Maar er was ook iets Thai met kip, heerlijk. Het was heel gezellig, natuurlijk waren weer al die collega’s van mijn moeder daar met hun kinderen. Die vriendin van mijn moeder woont in een wijk, daarom zijn we eens een blikje om gaan wandelen met de kinderen, het was al donker, maar het is niet zoals in België dat er om de tien meter een lantaarnpaal staat, het was op plaatsen pikkedonker, en het gevolg daarvan was dat de kinderen en zelfs Bank die een kop of twee groter is dan mij de schrik van hun leven kregen. Waarom vroeg ik mij af, blijkbaar waren ze bang voor geesten in het donker. Dit kan je alleen begrijpen als je Thai bent. En toen ik zie dat we in België soms spelletjes spelen in het donker bekeken ze mij wel heel raar. Het feestje liep ten einde kort nadat de kaarsjes van de verjaardagstaart weer waren uitgeblazen, we stapten met ons drieën in de achterbak van de jeep waar Bo haar cadeautjes begon open te maken, (hier is het onbeleefd als je je cadeautjes onmiddellijk open maakt.) maar we gingen natuurlijk nog niet naar huis, eerst gingen we nog bij onze persoonlijke videotheek langs om die stapels dvd’s terug te brengen en weer een nieuwe stapel dvd’s te halen. Yes nieuw kijkmateriaal.

1 december 2005

het is alweer december, ik ben al 148 dagen hier, dat zijn 21 weken en één dag, bijna vijf maanden. Raar wat de tijd doet. Hij lijkt rap te gaan als ik zeg dat ik al zo lang hier ben, maar op school kruipt die voorbij. Ik heb het grootste deel van de tijd met een boek op school gezeten, het was een goed boek, by the light of the moon door dean Koontiz of zoiets. maar goed. Nu moet ik wel een nieuw boek gaan zoeken, omdat ik het helemaal uit moest lezen vandaag, het gevolg was dat ik redelijk laat ben gaan slapen. Maar ik heb het uit! Vandaag is mijn advisor wel van een trap gevallen waardoor ze naar een dokter is moeten gaan, haar heel been lag open.

dit is het bord insekten waar ik er een paar van heb gegeten.

28-29-30 november 2005

de dagen gaan voorbij, en er komen steeds meer kasten in het gangetje te staan, waar blijven ze toch vandaan komen? In de keuken staat nu een hele grote kleerkast van 5900 bath, dat is 190 euro denk ik. Het plakkertje met de prijs zit er nog steeds op, net zoals de plastiekjes rond de hendels, ik vraag me af wanneer die gaan verdwijnen, want je weet het, thaise mensen houden dingen graag nieuw. Op school hebben ze nog de plastiekjes rond de muismatjes zitten. Over school gesproken, er is de laatste dagen niet veel speciaals gebeurt, ik ben dinsdag zelfs niet gegaan. Ik ben thuis gebleven om mijn was en strijk in te halen van mijn halve week bij Paula. In de avond hebben ik en Bank nog zitten puzzelen, maar ik was eerder de stukjes die Bank neer legden terug aan het opnemen en op de echte juiste plaats te leggen. Het was een puzzel van Harry Potter, een redelijk moeilijke omdat die bijna compleet zwart was en de stukjes bijna allemaal in elkaar pasten. maar gelukkig was het een Thaise puzzel en niet één van bij ons, want er stonden nummertjes op de achterkant, foetelen dus!

27 november 2005

ik ben om vier uur 's morgens wakker geworden met barstende hoofdpijn, en omdat ik toch niet in slaap kon vallen dacht ik laten we even naar huis bellen want daar is op dit moent de soupe avond van de fanfare bezig. en na dit telefoontje besefte ik waar die hoofdpijn misschien vandaan kon komen, het was misschien door die larven en sprinkhanen die ik gegeten heb.
en toen ben ik terug in slaap gevallen om een paar uur later weer wakker te worden in een huis waar alleen ik mijn broer en mijn zus aanwezig waren. dat is waar, ik had mijn ouders om vier uur horen vertrekken om meubels te gaan kopen.
en dat is zowat het meest spectaculaire wat is gebeurt vandaag ik heb de rest van de dag nog zitten nadenken en fantaseren wat er allemaal gaande was in het kleine belgen land.