29-30 oktober 2005

de afgelopen dagen waren een beetje zonder nuttige dingen voorbij gegaan, maar ik heb me toch geamuseerd. Blijkbaar is de school weer begonnen, maar niemand heeft mij het gezegd, en mijn vader durft mij niet wakker te maken in de morgen, vraag me niet waarom het is niet dat ik hem zal bijten. Morgen gewoon vroeg genoeg opstaan. Ik moet Jimmy verlossen van de vragen die ze elke dag naar haar kop gezwierd krijgt van mijn klasgenoten. Waarom komt boa niet naar school?
maar toch, gisteren is er wel iets interessant genoeg gebeurd om hier te vertellen. zaterdagmiddag kwam het nieuws dat we binnen twee uur naar zee zouden vertrekken en morgen pas zouden terug komen. Joepie! Mijn rugzak was dan ook rap gepakt en we vertrokken, op tijd! Een tijdje later kwamen we aan de zee aan. we zijn er dan maar meteen ingesprongen, nadat ik mijn thaise zwemkleren had aangedaan in de auto. Het was al redelijk laat, en hoe langer we in het water lagen hoe mooier het uitzicht werd. Er was een schitterende zonsondergang in zee, maar op het laatste ging de zon achter een wolk waardoor er strepen rood zonlicht de lucht doorkruisten.
Maar waar gingen we nu slapen? Het antwoord kreeg ik toen de auto voor iemand z’n huis stopte, was het een vriend van de familie? Familie? Ik weet het nog steeds niet, ze hebben het mij niet gezegd. Het bleek dat we daar op de grond mochten slapen, wel makkelijk he die thaise gewoontes. Na een douche te hebben genomen om al dat strandzand van mij af te krijgen moesten we nog even tot negen uur wachten om weer in de auto te stappen om te gaan shoppen. Shoppen? Laten we dat eens gaan bekijken.
Er was een bruisend nachtleven in Pattaya met alles erop en eraan, winkels die laat opên bleven, nachtclubs, sekstoerisme (je kon er niet langs kijken) maar ook ik weet niet hoeveel buitenlanders. Ik heb er zelfs een paar Nederlands horen spreken!!! En in de cafe’s stond er af en toe voetbal op en kan het dat het anderlecht tegen liverpool was? ik kijk normaal nooit naar voetbal, maar om dan toch anderlecht op dat scherm te zien staan was wel raar. En toen we weer in de auto op de weg terug waren naar onze vloer (dat naar mijn zeggen veel te vroeg was, maarja veel kan je natuurlijk niet doen met je gastfamilie bij je) zag ik een klein cafeetje met de naam klein Vlaanderen. Ik ben met dat beeld in slaap gevallen, als ik had geslaapwandeld was ik daar naar toe gegaan, ik ben er zeker van. Maar veel slaap had ik daar niet op die vloer, ik had geen deken, de ventilator en de airco stond op mij gericht had mijn pyjama niet aan, en was nog niet moe. Maar, het kussen waar ik op lag was wel zachter als mijn bed thuis.
De volgende morgen kwam het erop neer dat we douchte en weer vertrokken. zo gezegd zo gedaan, de rest van de voormiddag is dan ook in de auto verlopen. En om ongeveer om twee uur waren we thuis, waar ik zo een vijf keer moulin rouge heb gekeken, geluisterd terwijl ik andere dingen deed. En ik ben hem nog niet beu, dit is nu een film die ik duizend keer kan zien na mekaar.

26 oktober 2005

ik was me gisteren gelukt om aan mijn ouders in het thais te vragen als Paula en ik naar future park (een groot winkelcentrum) mochten, dus om zeven uur stond mijn vader aan de deur als we gingen vertrekken. Daarom maar heel rap in onze kleren geschoten en in de auto gestapt om dan weer in een busje gegooid te worden. En om negen uur aan future aan te komen maar future en de cinema erlangs opent pas om half elf. We zijn dan maar naar mister donut gegaan en ons een ontbijt van drie donuts en een drankje ieder te kopen. Ze waren wel de moeite die donuts. Om tien uur stonden we aan de deur van future, maar we wisten niet dat die pas om elf openging, daarom hebben we daar nog tussen al die andere mensen zitten wachten tot de deuren open gingen sprekend over het veel te veel aan roos in kleding of eender andere dingen. De mensen die mij kennen weten dat ik niet van roos hou, en ik zit in Thailand, een land waar je zelfs roze taxi’s hebt. Je vindt hier alles in het roos. Gewoon een nachtmerrie.
De deuren werden tien minuten te laat opengedaan en we liepen naar binnen, ik had de winkel nog nooit zo rustig gezien en genoot ervan. We hebben er nog tot vier uur in de namiddag rondgelopen, een film meegepikt (flightplan, een goede verrassend film) en dan besloten om terug op weg te gaan naar Paula haar huis waar mijn ouders mij inging die wij moesten hebben. We werden uiteindelijk naar een busje gebracht waar we heel alleen inzaten, wachtend op meer mensen om te vervoeren. Het was plezant om de drukte te zien die rond ons heen was, één keer kwam er een busje langs die verbaast opkeek toen hij twee vreemde voorin een busje zag zitten, maar ik kijk uitdagend terug, zo een blik van waar kijk je toch naar, maar dat begreep de man blijkbaar niet want hij had even een later een blik waarbij hij zijn wenkbrauwen op en neer liet gaan om te zeggen, hallo hoe is het met jou, waar ga je heen, dat maakte dat ik keihard in de lach schoot en Paula niet wist wat er gaande was. gewoon grappig!!
En mijn ouders kwamen mij inderdaad oppikken aan paula haar huis, anderhalf uur later dan ze hadden afgesproken, maar dat is de thaise cultuur. Ik was dan ook blij dat ik eindelijk mijn bed in kon kruipen omdat ik bijna omviel van de slaap.

25 oktober 2005

wat gingen we vandaag doen? we hebben onze dag na deze vraag toch nog vol gekregen. Eerst zijn we op de fiets gestapt omdat ik een telefoon kaart moest kopen en Paula wou toch fietsen dus was er geen probleem, maar toen we aan het winkeltje aankwamen waren de telefoonkaarten van dtac mijn provider opgebruikt, dat ofwel kon de oudere thaise niet engels sprekende vrouw niet begrijpen dat ik een kaart van dtac nodig had en niet van 2tocall of orange. We zijn dan maar weer terug op onze fiets gestapt richting thuis en de andere winkeltjes aangedaan, ook zijn we even blijven zitten aan één winkeltje met een fris drankje. Het derde winkeltje had wel een telefoonkaart voor mij. En na het gebrabbel van de winkelier aan te horen van suay suay zijn we maar door gegaan naar huis. En op dat laatste korte ritje naar huis begon de zon plots te schijnen waardoor nu mijn armen verbrand zijn.
terug thuis hebben we de rest van de dag op mijn kamer gezeten met de luiken dicht en de arico aan, stomme filmpjes zitten te maken, zoals Big Thai Brother. De thaise versie van big brother. Echt heel grappig als je het herziet.

24 oktober 2005

er stond een bezoekje aan mijn grootvader op het programma, de vader van mijn vader die een stukje van ons af woont, een stukje van vijf uur rijden. Waarom juist wanneer Paula er is? Dus zaten we om twaalf uur in de auto om naar mijn grootvader te gaan. normaal is het geen ritje van vijf uur, maar eerst gingen we naar de universiteit van mijn moeder, daar hebben we nog wat rondgelopen naar visjes gekeken om even later weer in de auto te stappen. Dan nog een paar markten aangedaan en toen waren we eindelijk na vijf uur aangekomen bij het huis van mijn grootvader. We moesten weer over dat bruggetje dat elk moment in kan zakken, of zo leek het toch. Maar op het einde van dat bruggetje was nog meer water, we moesten dan in een bootje stappen om de laatste tien meter niet met natte voeten aan te komen. Maar het grappige was dat mijn vader en bank het bootje moesten trekken en dus zo wel natte voeten kregen.
De dag ging stilletjes voorbij we liepen een beetje rond met de camera die Paula gekocht heeft, maakte stomme filmpjes over de kippen-vissen boerderij waar we een kijkje zijn gaan nemen, we zijn naar de markt gegaan die even verderop was, ik heb er een nieuw (voor mij nieuw) soort fruit gekocht, een sally in het Thais.
En toen we ons avondeten hadden opgegeten en de nacht gevallen was was het tijd om terug naar huis te gaan, weer in dat bootje, weer over dat bruggetje in de auto.


p.s.: het is nu 27 oktober 2005 en besef dat het heel stom was om tussen die kippen te gaan staan, maar zoals ik misschien al eerder heb gezegd krijg ik hier maar heel weinig te horen van het nieuws of van nieuws in thailand. daarom wist ik niet dat er zoiets als de vogelgriep woede in thailand. een tip dus voor jullie is om mij te vertellen als er iets gaande is in de wereld.

23 oktober 2005

omdat ik dat dus gezegd had tegen mijn vader zou ik meegaan op de uitstap en afwachten wat er met de plannen over Paula die hier ging komen ging gebeuren. Daarom zat ik om zeven uur ‘s morgens in het busje op weg naar ik weet niet waar. En daar aangekomen bleek in in een soort van bungalowpark te zijn. er waren een hele groep mensen die ook iets met een bootje gingen doen. (ik ben hier nu niet aan het overdrijven over de weinige informatie die ik heb of had) er was een “meisje” (ze was al 28jaar maar leek er 18) die vloeiend engels sprak, ik was dan ook een beetje op haar aangewezen om meer details. En die waren, we gingen in naar de dam en daar in een bootje zitten. Ahha leuk.
Zo gezegd zo gedaan, nadat die Thaise mensen hun ontbijt achter de kiezen hadden zijn we stilletjes aan vertrokken. En op weg naar de dam kreeg ik telefoon van Paula haar gastzus, ze zei dat Paula niet ging komen omdat ik niet thuis was en het onbeleefd was, dat is eigenlijk alles wat ik heb gehoord van dat hele gesprek. Het was dan ook wel te begrijpen dat ik kwaad was, waarom konden onze vaders het niet fatsoenlijk afspreken? Wij zijn om zo laat terug, dan kan ze komen. Maar neeeee. Toen we waren aangekomen aan de dam heb ik dit mijn vader verteld en hij heeft onmiddellijk terug gebeld, Paula ging om vier uur vandaag komen. Ah, dat is goed, het is dus weer in orde.
we kregen een reddingsvest aangereikt en ik dacht dus dat het een wilde rit ging worden, niets is minder waar. Even later klommen we dan in een houten bootje met zo een simpele boordmotor. Nu zat ik daar met dat stom ding aan! en toen verdween het bootje op het water tussen de bergen verder weg van de dam. Het was een schitterend zicht en het leek als we helemaal alleen op de aarde waren midden in de jungle. We zijn helemaal tot het einde gegaan, de top van de waterval. De top van de waterval? Hoe kan dat als de dam daar achter is, waar komt al dat water dan vandaan? Mijn antwoord werd een tijdje later beantwoord toen we op de weg terug waren een riviertje insloegen. En helemaal op het einde van dat riviertje was een schitterende maar kleine waterval te zien. we klommen dus uit de boot en klommen dan verder op de rotsen die soms een beetje te glad waren naar die waterval die een stukje hoger lag. Daar aangekomen was er een heel klein meertje gevangen in rotswanden die zeker tien meter hoog waren. Je zat dus bijna in een groene kamer zonder dak. Ik kon de verleiding niet weerstaan om in dat water te springen, en zwom dus een paar seconden na die gedachten tegen de enorm sterke stroom van de waterval. Het water was heerlijk fris en helder. Er waren nog een paar andere die aan het zwemmen waren, ze sprongen zelfs van de rotsen af in het water. Maar nadat ik uitgeput was van op de rotsen te klimmen en tegen de stroom in te zwemmen besloot ik maar om te starten met het drogen. Ik klom uit het water en keek naar beneden, er werd eten gebracht. Mmm kip en somtam en nog van alles. Dat hebben we dan opgepeuzeld terwijl we daar aan die schitterende waterval op de rotsen zaten.
Terug op weg kwamen we weer in dat bungalowpark aan, daar heb ik achter die ventilator met mijn koude kleren kou zitten lijden, en ik was zo moe dat ik gewoon naar huis was. maar toen kreeg ik een ingewikkelde thaise uitleg over mijn vader die nog mensen naar huis ging brengen en dan pas naar huis ging. Maar op een rare onverwachte manier was mijn directeur van school ook daar met een leraar. Die hebben dan maar gezegd dat ze mij naar huis zouden brengen. Dus met hun in de auto gestapt dacht ik voor 4uur thuis te zijn om Paula op te wachten. Maar tien minuten voor tien reden we daar en botste er een een andere auto in dit chaotische thaise verkeer lichtjes tegen ons op. De directeur van school is een vrouw met ballen aan haar lijf zoals ze dat zeggen, ze is kwaad uitgestapt en iets tegen die chauffeur gezegd. Ik dacht eerder, kom laat het, het is niet zo erg, we zijn hier in Thailand, laten we naar huis gaan. en zo gedacht zo gedaan, ze stapte terug in, maar in plaats naar huis te gaan stopten we aan het politiebureau neeeeeee!! Het was nu kwart na vier! En de auto die ons had aangereden kwam ook onder escorte op het politiebureau aan. om tien voor vijf waren we weer terug op weg. Maar nog steeds gingen we niet richting mijn thuis. Nu waren we op de school van mijn broer en zus om twee meisjes op te halen die bij mij achter in de auto kropen. Gingen we die meisjes toch niet eerst naar huis brengen, en dan de leerkracht die bij ons was. het was al vijf uur! Uiteindelijk ben ik om twintig na vijf thuis gearriveerd en er was geen Paula te zien. mijn kwaadheid en frustratie steeg tot een hoogtepunt! Waarom kan hier niets fatsoenlijk gedaan, en zo dat ik er ook van af weet!
Ik moest iets slaan schreeuwen, maar had niets om op te slaan of op te schreeuwen, het enige wat ik kon doen was kalmeren, en al kijkend naar tv lukte dat. Even met mijn gedachten ergens anders zijn. simpsons kijken,j even terug naar mijn wereld.
Toen verscheen mijn vaders hoofd aan de deur, hij zie som-o. ??? waar had hij het over, hij trok de deur helemaal open kwam binnen en werd gevolgd door Paula!!
Een dag kan hier omslaan van heeel slecht naar heeel goed. En hoe chaotisch het hier ook is, alles komt in orde.

dit is gewoon een mooie foto van paula en ik op het eerste english camp

mijn "broertje"

22 oktober 2005

rond acht uur werd ik wakker door onbekende geluiden, ik weet nu nog steeds niet wat het was. mijn opdracht voor vandaag was om mijn was te doen en mijn kamer op te ruimen. Veel opruimwerk is hier niet aan, je schikt de weinige dingen die je hier hebt weer eens zodat het er netjes uitziet keert je kamer en je bent weer klaar, maar er staat nog een hele dag op je te wachten. Dat is het nadeel van “vroeg” opstaan. Je moet je de rest van de dag kunnen bezig houden, dat probleem heb je niet als je de helft van de dag slaapt.
Ongeveer om vier uur kreeg ik een telefoontje van jimmy om te vragen als ik naar haar wou komen, maar ja, ik heb toch niets speciaals te doen. ze kwam me ophalen met haar brommer. En bij haar aangekomen zag ik dat bijna heel haar familie daar was, er was een man zo dronken als iets en bijna al de nichtjes van Jimmy. Wat was er gaande? Blijkbaar was er iemand dood gegaan in de familie waar morgen de begrafenis ofzo van was, je kon het helemaal niet merken aan de mensen, het leek echt alsof ze een feest hadden met al het eten en drinken en de gezellige sfeer, of lag het aan mij?
De Filippijnse vrienden van Jimmy waren ook daar, ze geven engelse les in Bangkok. Toch nog iemand om tegen te praten omdat jimmy steeds heen en weer was aan het lopen. Maar toen besloten ze om naar huis te gaan. dus daarom stapten zij, ik en jimmy in de auto om naar het busstadion te gaan. wat een rit!! Een nonkel van Jimmy had gereden, ik stap nooit meer bij hem in de auto! Terug bij jimmy haar thuis kwam jimmy haar nichtje vragen of ik badminton wou spelen. Dat heb ik dan ook gedaan, maar ik heb niet alleen badminton met dat nichtje gespeeld, ik denk dat de hele familie aan de beurt is geweest, het gevolg was dat ik kletsnat was van mijn zweet.
Nadat ik even had geholpen met eten klaar te maken en zelf gegeten te hebben was het tijd om terug naar huis te gaan, maar ik zag het echt niet zitten om in een auto te stappen met één van haar nonkels omdat die allemaal al een glaasje drank ophadden. Daarom ben ik weer op de brommer van Jimmy gestapt samen met jimmy (natuurlijk) en één van haar nichtjes (omdat het te gevaarlijk is om alleen te gaan door het donker)
Thuis aangekomen kreeg ik te horen dat ik morgen ergens naar toe kon gaan, maar ik vroeg wanneer Paula ging komen, het antwoord was dat hij van niets wist omdat de vader van Paula niet gebeld had. Even later heb ik met Paula gechat en die zei dat dat helemaal niet waar was. wat is hier gaande!?!

21 oktober 2005

ik was deze morgen om één of andere reden om kwart na vier (’s morgens!!!) wakker en kon niet meer in slaap vallen. Daarom ben ik maar op internet gegaan en alles weer eens in orde gemaakt. Maar toen k daar mee klaar was had ik niets meer te doen. maar dat was ook de tijd dat de zon aan het opkomen was, dus heb ik maar een tas koffie gemaakt en mij buiten op het terras neergezet kijkend naar de zonsopgang. Het was heeeerlijk! Maar op het moment dat de zon weer te warm was om gewoon te blijven zitten ben ik maar opgestaan om mij klaar te maken voor de dag. Dat was om 6.30. mijn ouders waren ook alweer terug van de winkel of markt (zo vroeg!) waar mijn moeder trouwens met haar pyjama is naar toe gegaan.
De rest van de dag ging zoals elke dag waarop ik niets te doen heb voorbij. En toen ik aan mijn zoveelste spelletje freecell (daar ben ik trouwens heel goed aan in het worden) bezig was liep er plots een heel kleine salamander over mijn scherm! Daar had ik dus even raar van opgekeken. In de avond kwam Bank weer vragen als ik ook badminton wou spelen, waarom niet, ik moest de buurman nog eens verslaan. Alleen was hij pas aangekomen op het moment dat je het pluimpje nauwelijks nog kon zien en dus niet veel meer te spelen was.
En in de late avond was ik nog aan het chatten met Paula en hadden we het idee dat zij dit weekend naar mij moest komen omdat dat toch al lang geleden is. Maar wat een gedoe om dat fatsoenlijk af te spreken. Het was nog niet laat op de avond dus dat betekende dat mijn internetverbinding heeeel slecht is en om de vijf minuten kan uitvallen. Maar toen we eindelijk een dag hadden afgesproken moest ik dat aan mijn ouders gaan vragen. Met handen en voeten, engels en thais door elkaar heb ik mij kunnen duidelijk maken. Toen moest er nog een tijd worden afgesproken, maar omdat Paula noch ik wisten hoe ze naar hier ging komen hebben we afgesproken dat onze vaders naar elkaar zouden bellen, maar dat was nog moelijker aan mijn vader uit te leggen dan dat ze naar hier zou komen, maar we zijn er geraakt, Paula komt zondag en morgen gaat de vader van Paula naar mijn vaer bellen om de details te regelen! Ik heb mij vandaag wel plechtig voorgenomen om elke dag minstens een halfuurtje Thais te leren zodat het in de toekomst makkelijker zal zijn om iets uit te leggen.

Zonsopgang

Het is nog lekker fris buiten. In de verte zie je de rode gloed, het rood gaat van geel naar blauw, de wolken hebben een rode tot roze schijn. Je ruikt de dauw die op het doffe groene gras ligt. De krekels maken een hels kabaal. Het is nog vroeg, maar Thailand is al wakker, ik zit buiten voor het huis met mijn pyjama aan mijn haren in de war en een warme tas koffie. Af en toe komt er een man op de fiets voorbij, een motor voorbij gehaast en hoor je de overburen al babbelen. De natuur ontwaakt, vogels beginnen te fluiten en te fladderen. De zon komt boven de horizon als een rode munt. Je ziet ze stijgen, de roze gloed van de wolken gaat over naar een vaalgele kleur. Er komt een auto langs die voedingsmiddelen verkoopt en je grootmoeder gaat er naar toe om dingen te kopen voor het ontbijt. Er gaat een vogel op de tweemeter hoge stok zitten, de stok beweegt, maar de vogel blijft rustig zitten alsof hij ook het besef heeft van deze zonsopgang. De zon is nu geen rode bol meer, maar een lichtvlek in de helderblauwe lucht, achter je zie je jou morgenschaduw op de witte muur van het huis. Steeds vaker komt er een brommer of fietser langs die eerder naar jou kijkt dan naar de weg. De buren lopen nu al rustig voor hun huis om de was op te hangen en wenken vriendelijk.
Een groep vogels doorklieven de blauwe lucht met nu helder witte wolken die lijken geschilderd te zijn op de lucht. Het gras krijgt een lente groene kleur en het dauw verdwijnt. Je ziet de zwarte kip met lange poten achter het witte minikipje lopen die het op een lopen zet en een veilige plaats zoekt. De witte hond komt terug van zijn wandeling, gaat rustig langs zijn baasje liggen, mijn Thaise grootvader die ook al wakker is en nu ook aan het genieten is van dit morgenmoment. Steeds meer soorten vogels laten horen dat ze wakker zijn, ook de kikkers laten horen dat ze bestaan en de krekels zingen nog steeds hun lied. Je voelt de warmte van de zon op je gezicht die nu al zo een tien centimeter boven de horizon zweeft. De drukte op de straat is nu tot zijn normale peil gekomen, er is al een man die je niet kent komen roepen aan de deur om te vragen als er iemand thuis is, je voelt dat je begint te zweten van de warmte en beseft dat er weer een nieuwe dag op je wacht.

19 oktober 2005

deze morgen gingen we dus weer ergens naar toe, zoals ze mij gisteren gezegd hebben. Het had dus iets te maken met die voedselpakketten van gisteren en monniken. Hoe kan het ook anders. Toen we aan de tempel aankwamen waren er overal tafels op een rij uitgestald met vlaggetjes boven, op die tafels hadden de mensen hun voedselpakketten liggen. Toen begon het wachten (lang wachten), tot er uiteindelijk twee meisjes in Thaise klederdracht al op z’n thais voorbij kwamen gedanst. En even later kwam er een wagentje langs waar je geld in kon doen en met daar achter een hele lange rij monniken waar we de voedsel pakketen aan mochten geven. Natuurlijk niet echt geven, maar in hun kom doen die ze vast hadden omdat vrouwen de monniken niet mogen aanraken. En na een hele reeks monniken die zakjes te geven zei er opeens een monnik, hello,.. hu? Bleek dat iemand van school te zijn, DAT WAS RAAR! Normaal zijn monniken mensen die je niet kent, ik had er nooit bij stil gestaan dat mijn medeleerlingen ook monnik zouden worden.
Toen de reeks monniken voorbij waren zijn we ook onmiddellijk door gegaan, hebben nog een ontbijt gegeten in een “restaurant” en toen naar huis gegaan waar ik terug mijn bed in was gekropen.
In de avond had ik niets te doen, totdat mijn broer plots zei, take a walk? Dat betekende dus tot de brug wandelen recht voor ons huis. Maar ja, ik had zoals ik al zie niets beters te doen dus waarom niet? daar aangekomen zaten de overburen er ook al, en even later was ik badminton met de overbuurman aan het spelen. Hij was goed, maar ik was beter :-) en toen het donker werd zijn we maar weer terug naar huis gegaan, daar heb ik nog een partijtje schaak gespeeld met mijn zus maar ik heb haar weer verslaan, net zoals ik gisteren had gedaan.

20 oktober 2005

er is vandaag helemaal niets gebeurt, alleen dan dat ik weer badminton heb gespeeld met de buurman, buurmeisje, buurjongen en mijn zusje. Nu was het minder vermoeiend dan gisteren , omdat er een systeem (jaja, thaise mensen kunnen soms georganiseerd zijn) was waarbij de winnaar tegen de volgende speler moest spelen. En omdat de buurman mij vandaag wel kon verslaan stond hij de hele tijd op het speelveld.
En in de avond hebben ik en mijn zusje weer geschaakt, ze heeft mij 1keer van de zes spellen kunnen verslaan, mijn broer zat er op toe te kijken, maar hij kent dat spel niet en wou ook eens spelen, dat zorgde natuurlijk voor grappige situaties waarbij hij zijn pionnen overal zette waar niet mocht.

dit is hoe mijn vader een foto ging nemen

de één van de echte watervallen die ik gezien heb

17 oktober 2005

zoals ik gisteren gezegd heb was het eerste dat ik vandaag heb gedaan mijn strijk. Toen had ik ook niets speciaals meer te doen. maar ik ben op een of andere manier toch nuttig geweest.

18 oktober 2005

mijn Thaise broer is vandaag jarig. Daarom mocht ik vandaag om 6.30h opstaan om naar de tempel te vertrekken. Dat was ik toch van plan, maar toen ik om zes uur werd gewekt door mijn gsm verloor ik een halfuur kostbare slaap. Het was Jimmy om te vragen als ik plannen had vandaag, Jimmy wakker om zes uur?! daar klopt ergens iets niet! maar toch, omdat ik toch niet meer in slaap kon vallen voor dat halfuur ben ik maar opgestaan.
Blijkbaar gingen we weer naar een andere tempel, jak, weer al die mensen die uitleg vragen over mij (jaja, ze denken dat ik het niet versta maar dat kan ik wel) weer al die ogen op mij gericht, weer helemaal opnieuw beginnen! Het kwam natuurlijk wer op hetzelfde neer, kijken hoe monniken eten, maar deze keer was er ook iets bij met muntjes in een kommetje gooien dat iets te maken had met je verjaardag en de dagen van de week, verder hebben ze mij het niet kunnen uitleggen. Toen we drie uur later waren mochten we eindelijk weer eens vrij bewegen en konden wij ook gaan ontbijten, in de tempel. Het verliep zo, ik zat daar braaf op de houten vloer te kijken hoe al die mensen vertrokken naar huis en dacht nog, yes het is gedaan, maar mijn gedachten werden plots verstoort omdat een oude vrouw mijn hand vast had en me mee wou sleuren naar ik weet niet waar. Het moet een stom zicht zijn geweest, ik zittend op de grond met mijn arm in de hoogte omdat die vrouw die vast had vragend wat ze bedoelde. Ik ben dan na eens gekeken te hebben naar mijn vader die daar natuurlijk zat te glimlachen (zoals die altijd doet) opgestaan en meegegaan. Ik moest een eindje verderop weer gaan zitten en kreeg ik plots ik weet niet hoeveel schotels voor mij gezet. Aa, we gaan eten, tuurlijk hoe kon ik dat toch niet geraden hebben. Dus even later zaten we daar allemaal gezellig op de grond te eten.
Terug thuis zijn we na vijf minuten ook weer vertrokken, nu naar de bibliotheek van parkplee, dat lag toch in de buurt van mijn gastmoeder haar werk, tien meter lopen om precies te zijn. ze hadden er welgeteld vijf Engelstalige boeken, en die gingen dan ook nog eens allemaal over Thailand, ik heb er èèn van gelezen, meer zou een overdosis Thaise cultuur veroorzaakt hebben. Maar ze hadden gelukkig ook internet, hoe langzaam het ook ging, het was er!
Zo is de middag een beetje voorbij gekropen. En thuis hebben we nog gewacht dat het avond was zodat we konden gaan uiteten, maar eerst hebben we een half uur rond gereden, ik denk dat ze niet konden beslissen waar we gingen uiteten. Bank en ik zaten weer achter in de laadbak van de jeep door gebrek aan plaats in de jeep, het was donker en schitternd om te zien, links van ons was er een volle maan die af en toe achter de wolken verdween, rechts van ons was er een onweer en recht boven ons kon je sterren zien, en dan voelde je de warme thaise avondlucht in je gezicht waaien. Heerlijk, ik vond het dan ook niet erg dat we een halfuur hebben rondgereden. Het restaurant was op een brug gebouwd, was wel speciaal, en het eten was heerlijk!! Wat kan je nog meer zeggen over een restaurant?
Terug naar huis hebben Bank bo en ik nog van die simpele spelletjes gespeeld dat eigenlijk grappig was om te doen. maar we mogen niet vergeten dat er iemand jarig is vandaag, en daarom hebben we ook vandaag weer vuurwerk afgestoken. Maar wel nadat we kleine zakjes met rijst en andere voedingsmiddelen hebben gevuld. Die hebben we om één of andere reden morgen nodig, dat wil dus zeggen dat er iets op het programma staat.

16 oktober 2005

ik dacht dat er weer eens niets ging gebeuren vandaag, daarom had ik mij de moeite ook niet genomen om vroeg op te staan. Om tien uur liep ik dan eindelijk in het huis rond wachtend tot de dag over was. maar je kan het al raden, er stond wel degelijk iets op het programma, goed, dan kan die stapel strijk weer een dag blijven liggen, dat zal dan ook het allereerste zijn dat ik morgen zal doen na mijn morgenritueel van wassen en eten. Maar nu terug over naar vandaag, toen ik mijn bezigheidstherapie van de dag weer bezig was dat zijn dus allemaal nutteloze dingen kwam plots mijn broer aan de deur en hij probeerde mij uit te leggen waar we naartoe zouden gaan. ik had de hoop opgegeven om precies te weten waar we naar toe zouden gaan en simpelweg mijn boeltje bijeen gepakt om te vertrekken. Nu bleek dat we naar het national park zouden gaan in nakhon nayok dat zijn de groene bergen die ik van ons thuis kan zien. Ik had het ook pas door toen we aan de ingang stonden, dar hing trouwens een bordje op met de prijs in het thais en dus voor thaise mensen en daar onder stond wel come to khao yai national park entrance fee for foreigner adult 200 bath child 100 bath, het kwam er gewoon op neer de een buitenlander dubbel zo veel moest betalen. Maar dat even achterwegen.
We zaten nog zeker tien minuten in de auto en ik begon te denken dat we alleen maar zouden rondrijden op de weg waar niets te zien was alleen maar jungle, is natuurlijk leuk om te zien, maar niet als het tien minuten hetzelfde is met geen enkele verandering. Toen zijn we plots gestopt op een parkeerplaats, ja en nu, ik zie hier nog steeds niets anders dan bomen? Dacht ik. Nu moesten we blijkbaar een pad volgen van ik weet niet hoe lang met ik weet niet hoeveel gevaarlijke bijna loskomende steile trappen. Maar het was de moeite waard, op het einde van dat pad was een schitterende waterval te zien, en deze keer was het een echte waterval, zo eentje waar het water echt valt. Ondertussen hadden mijn thaise ouders ons ook weer bijgebeend en kon de tocht terug naar de auto beginnen, die ging een stuk moeilijker vooral omdat ik om de 100 meter moest stoppen om een foto te laten maken. Waarom deden ze dat wanneer we terug naar de auto gingen en niet toen we naar de waterval gingen, want wie mij kent weet dat ik na vijf minuten inspanning een knalrode kop heb, ik wil de foto’s dus niet zien. Terug in de auto gingen we verder het park in, en langs de weg zaten plots een bende wilde apen die we bananen hebben toegeworpen, later op de dag kregen we te horen dat dat niet mocht omdat het wilde apen zijn.
Nu moet je weten dat een weg in de bergen zeker niet plat is, de weg die wij gingen ging van links naar rechts en van boven naar beneden, ik had daar geen last van, maar mijn broer wel, je zag hem met de meter witter worden. :-s spijtig voor hem want het uitzicht werd met de meter mooier. Blijkbaar was er nog een waterval waar we naar toe gingen, ook een echte. Maar wel een stukje kleiner, maar zeker niet lelijker het was wel spijtig van het vele volk dat hier ook rondliep (trouwens veel buitenlanders, ja sorry, die vallen hier nogal op met hun bleek huidje, ik zou zelf nog vergeten dat ik belg ben) dat was de laatste waterval voor vandaag, we zijn wel nog in the visitor nog iets gestopt, daar was een klein museempje over het park, er stonden twee opgezetten tijgers die alletwee waren neergeschoten omdat ze mensen hadden vermoord. Amaai wat een beesten zijn dat, zeker twee meter lang, ik zou ze niet willen tegenkomen. Dieren die we vandaag wel zijn tegengekomen zijn dus die apen die op de straat zaten, een minikrokodil die juist de straat over was aan het steken toen wij aankwamen, een zwerm vlinders waar je door moest lopen, een heel klein hertje paradijslijke vogels en nog veel meer. Het lijkt wel alsof ik naar de zoo ben geweest.
Toen we terug naar huis vertrokken was het nog licht, maar voordat we het park echt uit waren was het donker en kon je de maan achter de wolken zien schuilen. En ik kreeg toen ik naar de hemel keek en besefte waar ik schoot er plots een gedachte door mijn hoofd, wat ben ik toch een gelukzak!

15 oktober 2005

zoals ik mij gisteren voorgenomen had ging ik vandaag pannenkoeken maken. Nadat ik mijn boek van bridget jones, the edge of reason had uitgelezen in het engels ben ik dan maar op mijn fiets gestapt om meel en melk te halen. Ik zat dus rustig op mijn fietsje te genieten van de stilte en het prachtige uitzicht met alleen groen en geen mens te zien. Je moet het je helemaal voorstellen. Maar toen zag ik vier honden langs de kant van de weg die meteen opsprongen en begonnen te blaffen, ik ging natuurlijk een trap sneller maar die honden hebben mij nog zeker tweehonderd meter blaffend langs mijn fiets gelopen. Dit gebeurde allemaal zo snel en toen de honden eindelijk besloten om te stoppen zat ik nog steeds hard trappend op mijn pedalen op mijn fiets. stomme honden! Maar ja, ge kunt het ze ook niet kwalijk nemen, ze hebben hier niets anders te doen dan de farangs (het Thaise woord voor blanke, is ook een woord voor een vrucht die heel blank is) op de fiets aan te vallen. Nu moet je weten dat IK de enige farang ben in de omtrek en dat IK de enige ben die af en toe de fiets ter hand neemt in plaats te kortste afstanden met de scooter te doen. maar ik ben het levend aan de winkel geraakt al scheelde het niet veel.
Nu was het enige probleem nog terug naar huis gaan. wat zou ik doen, de honden nog eens confronteren of afwachten en van de Thaise vriendelijkheid profiteren. Ik heb het tweede gedaan omdat ik echt geen zin had omdat ik mijn kuiten nog lief heb. daar stond ik dan midden op de weg wachtend op een jeep met openachterbak langs kwam. Raar, toen ik op weg was naar de winkel zoefde die zeker om de vijf minuten langs me, nu was er geen te zien op de hele weg. Dan toch maar de honden nog eens ontmoeten. En juist toen ik wou vertrekken zag ik in de verte een jeep aankomen. Die heb ik dan doen stoppen met het thaise handgebaar waarvan je eerder denkt dat het ga-weg betekent. Het was moeilijk uit te leggen aan de twee vrouwen in de auto maar ze begrepen het min of meer. Dus mijn fiets achter in de laadbak gehesen en er zelf gaan bij zitten. Natuurlijk was er nu juist geen hond te zien langs de weg. En toen ik hen had duidelijk gemaakt dat ik er hier uit wou omdat ik thuis was begon die madam iets te zeggen over nakhon nayok en verder weg, ik heb geduldig afgewacht dat ze klaar was met haar uitleg en zei toen heel droog klap baan (ik ga naar huis) en wees naar ons huis. Nu begreep ze het. Natuurlijk heb ik ze bedankt voor de lift. Maar dat was de laatste keer dat ik helemaal alleen die richting uit ga met de fiets.
Thuis aangekomen kon ik door mijn gebrek aan Thai en hun gebrek aan engels niet uitleggen wat ik had meegemaakt. 4honden! Achter mij! Jakkes!!! Wat je toch niet allemaal voor pannenkoeken met doen. thuis waren mijn broer en zus( want mijn ouders waren weer niet thuis) iets aan het doen met raar spul, ik denk dat ik het ook eens in België had gezien, zo van dat raar spul in een tube dat ja op een klein ritje draait en dan heel hard blaast, je krijgt dan een soort harde zeepbel, zo plezant. Heb het zelf ook eens gedaan.
Maar nu de pannenkoeken, ze waren heel wat anders dan dat ze in België zijn, is ook niet moeilijk als je niet over een mixer beschikt, pas te laat te weten komt dat je de eieren eerst moet loskloppen en een heel slechte pan hebt waar eerst nog heel veel olie inzat. Maar toch, de allerlaatste pannenkoek was nog het beste van ze allemaal en die heb ik dan ook voor mijzelf gehouden terwijl mijn broer en zus de andere hadden opgepeuzeld.
En in de avond juist nadat ik mijn douche had genomen omdat ik zo bezweet was van dat fietsen en pannenkoeken bakken zat ik aan het kanaal voor ons huis met een thaise vishengel (bamboestok met een koordje en dan een haakje met een thaise worm) alleen wouden de vissen niet bijten.

dit is meneer en mevrouw smith, het was de bezigheidstherapie voor in de bus toen we terug van afskamp kwamen. ze zijn gemaakt met dat spelletje waar je het blad moet vouwen en dan het hoofd het lijf, enz moet tekenen

14 oktober 2005 (dag honderd!!!)

de afgelopen dagen heeft ben ik een beetje bekomen van het weinig slaapvattende afs kamp als dat al een woord mag zijn. dat hield dus in uitslapen en dan met een schuldgevoel veel te laat op staan, kan ik er iets aan doen dat ik drie seconden nadat ik op het knopje stoppen op mijn wekker weer in slaap val? Overdag gebeurde er ook niet veel, toch niets interessants dat ik kan vertellen. vandaag kwam er anders wel verandering in, ik had het besluit genomen om eens mijn fiets te nemen en naar jimmy te gaan nadat ik een gsm kaart zou kopen, wetend als ik dat niet zou gaan doen aan mijn strijk moest beginnen.
Zo gezegd zo gedaan, en toen ik klaar stond om te vertrekken zag ik dat de banden van de fiets plat waren, die maar eerst opgepompt en dan echt vertrokken. eerst helemaal naar het winkeltje waar ik altijd mijn gsm kaarten koop, ik let dus al die andere winkeltjes waarvan je nauwelijks weet dat het winkeltjes zijn omdat ze meer op huizen lijken achter mij.
Er zat een groepje oude vrouwen voor het winkeltje die maar al te graag met me wouden babbelen, maar het enige wat ik kon verstaan was “pai nai?” (waar ga je naartoe) en door gebrek aan mijn vocabulaire heb ik maar gezegd “klap baan” ik ga naar huis. En ben toen zo rap mogelijk op mijn fiets vertrokken omdat die madammetjes hoewel ze weten dat ik geen Thai kan toch vrolijk blijven doorbabbelen.
Even verder was ik alweer gestopt om mijn kaart te herladen en dan naar jimmy te bellen of ze wel thuis was. ze was thuis en bleek nog in haar pyjama rond te lopen, als er één ding aan jimmy is, dan is het toch dat ze geen echte Thaise is. Wel van nationaliteit, maar niet van haar gewoontes, ze vertelden mij dat ze meestal tot twaalf uur in bed ligt! Ik voel me plots minder schuldig met mijn negen uur. En even later kreeg ik ook te horen dat het meisje in de winkel jimmy had gebeld om te zeggen dat ik een gsm kaart had gekocht en daarna waarschijnlijk op weg was naar haar. Waarom zou je zoiets doorbellen? Maar toch, na een uurtje of twee bij jimmy te hebben gezeten kon ik weer naar huis met een zak vol met pasgeplukte som-oo’s en nog een andere vrucht uit jimmy haar tuin.
Terug thuis viel ik weer in het vakantiepatroon, niets doen…
Ik heb vandaag wel een mooi rood kleurtje opgelopen op mijn armen, je kan zo zien waar mijn t-shirt begon, en dat allemaal van dat halfuurtje fietsen.

11 oktober 2005

we gaan weer naar huis vandaag, het leek alsof het pas ging beginnen, vele afsers hebben dan ook laten blijken dat het veel te kort was.
en toen we voor het hotel stonden hebben we afscheid genomen van de mensen die in het zuiden woonden en niet naar Bangkok gingen omdat te stom zou zijn geweest.
In de bus heb ik Siri geleerd hoe ze OXO moest spelen omdat ze dat niet kenden. Dat je zo een spelletje niet kent waar moet je dan wel niet wonen. In Noorwegen!
Ook deze rit in de bus was weer lang, maar minder erg omdat het een meer comfortabele bus was dan gisteren de zetels stonden bijvoorbeeld met dezelfde afstand achter elkaar.
En de middag kregen we weer geld van afs om ons eten zelf te kopen aan iets langs de weg, en met iets bedoel ik … krotten dat eigenlijk winkeltjes zijn en een hangaar waar je eten kunt kopen, het is iets Thais en moeilijk uit te leggen maar als je het eens wil zien, kom maar af en je weet wat ik bedoel.
We zijn dan rond twee uur aangekomen aan het afs kantoor waar we afscheid van elkaar namen. De één na de andere ging naar huis, maar hoe ging ik? Niemand had mij vertelt hoe ik naar huis ging. Blijkbaar kwamen mijn ouders mij halen, maar dan moest er eerst gebeld worden. Ze kwamen om zes uur! Zes uur, ik zou dus weer eens de laatste zijn om weg te gaan. het was uiteindelijk zeven uur geworden en we zaten nog met drie in het kantoor, een jongen van Duitsland, brecht van België en ik, brecht woonde twintig minuten van het afs kantoor maar was zo lief om te wachten totdat iedereen weg was. toen mijn ouders eindelijk aankwamen was ik juist naar thuis België aan het bellen waardoor ik de laatste weetjes weer te weten kwam. Ik moest toch iets doen met mijn tijd en mijn geld op de gsm ging vandaag vervallen waardoor ik het wel moest gebruiken.
Ik kon bijna omvallen van de slaap, maar ik wist gewoon dat ze nog wouden gaan winkelen in de lotus, maar vandaag was het winkelen anders, ze stonden meer te wachten op iets dan dat ze echt winkelden. Als er dan iets werd afgeroepen vlogen ze daarop af. Maar toen we eindelijk uit die winkel weg waren wouden ze ook nog naar big C gaan, de andere grote winkelketen die ze hier in Thailand hebben. Ik mocht wel in de auto blijven slapen yes!

we zaten met ons zesen in een grote toek-toek

bij de kapper, ze hadden eerst onze haren gewassen met een heerlijke massagebeurt. en de kapper is dus een man, iets wat je hier in Thailand zo veel ziet.

dit is een boeddhabeeld dat we zijn tegengekomen.

een foto van in de bus, het was er heel winderig omdat bijna al de ramen open stonden, en dan krijg je van deze foto's.

dit is het dak van de bus waar we mee hebben gereisd, er waren 's avonds ook nog eens allemaal gekleurde lampjes

verbetering

ik heb juist van een belgische afser gehoord dat het niet waar was dat ik en de meiden van noorwegen de enige waren die plezier hadden op de blaffende trein, maar deze vergissing is gemaakt omdat ze heel van achter zaten en wij helemaal vanvoor.
sorry Fauve :-)

10 oktober 2005

wat gaat het toch weer rap, veel te rap! Vandaag stonden er niet echt speciale dingen op het programma buiten dan sightseeing. Daarom zaten we in de morgen al in de bus om naar ergens te gaan. Wat, dat was de verrassing, Thailand heeft trouwens elke dag verrassingen voor mij. Het bleek dat we nu naar een museum gingen met vissen. En daarna naar een museum van wetenschappen het kwam er gewoon op neer om eens rond te kijken. Het museum met de vissen was heel veel te vergelijken met seaworld in blankenberge, alleen was de uitleg in het Thai. Ook zijn we nog naar een tempel gegaan die heel anders was dan al de tempels die ik hier al gezien heb. er was veel meer kitsh aanwezig en er waren muurschilderingen zonder perspectief. In de middag werden we aan een wegrestaurant afgezet, daar heb ik pizza gegeten dat wel goed smaakte, maar toen kwam er nog cake ooooooo lekker. Toen gingen we weer eens verder, de busrit leek zo lang te zijn, zeker als je niet weet waar je eigenlijk heen gaat. We bleken, toen we waren aangekomen naar een andere zee te gaan met heel veel toeristen en winkels. Het is raar, maar ik was niet meer gewoon aan de aanwezigheid van zoveel onbekende blanke mensen dat ik er bang van werd. Maar aan de andere kant ben ik helemaal Thaise aan het worden, op het begin vond ik het bijvoorbeeld vervelend om aangegaapt te worden door die thaise mensen, maar nu doe ik precies hetzelfde als ik een farang (buitenlander) zie.
Ze hebben de bus dan geparkeerd aan een tempel (wat ze beter niet hadden gedaan) en wij mochten helemaal alleen rondlopen vrijheid! Dat krijg je hier niet vaak.
En raar maar waar even later zaten we bij de kapper! We gingen onze haren laten wassen, dat houdt in dat je een heerlijke massage krijgt en dan worden je haren gedroogd en dan zijn ze heel glanzig en licht en mooi. Maar dat is bij mij niet lang gebleven omdat ik het niet gewoon ben om mijn haren los te laten. Maar het was toch een leuke ervaring.
We zijn daarna nog gaan winkelen en toen ons teruggehaast naar de bus, en zoals ik al zei was het geen goed idee om de bus daar te zetten omdat het daar nu vol stond met auto’s en motors omdat er in de tempel een begrafenis bezig was die zeker nog een uurtje ging duren, een uurtje extra dus voor ons. Maar wat gingen we met dat uurtje doen,… we hebben uiteindelijk een toek-toek gepakt naar zee en met de chauffeur afgesproken dat hij ons ook weer moest ophalen. De zee was niet zo mooi als de zee dat wij een aan ons hotel hebben liggen. Maar het gezelschap was wel weer goed. Dat dan alles goed maakten. De rit terug naar het hotel leek korter te zijn, het was natuurlijk ook de tijd om ik weet niet hoeveel foto’s te maken, de thaise studenten die naar een ander land waren geweest zijn zelfs elke zetel afgegaan en gevraagd of ze een foto mochten maken. ZOT!
In de avond hadden we een klein feestje op het strand met een klein groepje en ook nu weer hebben we in de zee gezwommen, maar nu was het nog mooier om dat je de sterren kon zien. We hebben het feestje verder gezet op de hotelkamer van de meiden van Noorwegen, veel is er niet gezegd geweest, het meisje van oostenrijk heeft alles gezegd, ze is gewoon hyperactief en liep van de ene kant van de kamer naar de andere dan ging ze op het bed zitten liet haar op de grond vallen ging dan weer op het bed zitten en dan weer lopen. Toen ze op het balkon stond was het plots heel stil op de kamer dat ze naderhand kwam vragen als er iemand dood was gegaan. Maar het was zo grappig om te zien. Dan ben ik maar weer naar mijn eigen bed vertrokken om nog een uurtje te slapen.

9 oktober 2005

we zaten als eerste aan de ontbijttafel, om ook weer als laatste te vertrekken omdat we een plezant gesprek hadden met de meisjes van Noorwegen waar we gisteren ook mee samen zaten aan tafel. Siri en Maline zijn hun naam. Dan hadden we ons koffer moeten nemen om naar ons ander hotel te gaan. Toen mochten we weer over ons problemen gaan babbelen, ik noemde het groepstherapie. Heb je problemen met je gastfamilie, advisor, counseler… . en na alles nog eens aangehoord te hebben besef ik toch wel dat ik heel veel geluk heb met mijn situatie.
Na het middageten kregen we Thaise (voor mij) initiatie lessen in Thaise dans en Thais boksen. Was wel plezant, maar ik sliep bijna half, waardoor ik ook maar de helft van mijn energie erin had gestoken.
Toen waren we weer “vrij” we kregen eindelijk de sleutel van onze kamer, ik lag weer met carolien samen, alleen lag er nu ook een meisje van Hongarije bij ons waar ik de naam niet van kan uitspreken. Maar de dag was nog lang niet om, (toch raar wat je allemaal in één dag kunt doen) we zijn toen nog met een blaffende trein (zoals ik die genoemd had omdat de locomotief een hond was) sightseeing gaan doen. we zijn bij een vissenkwekerij gestopt, dat was natuurlijk enorm saai om te zien, wauw vissen!
Maar gelukkig had ik compagnie van Maline en Siri die totaal dezelfde humor als mij hebben waardoor we de hele blaffende rit de enige waren die een beetje plezier hadden.
De avond viel en het was tijd om nog eens te gaan eten, deze keer was er karaoke, waar de Thaise begeleiders een beetje teveel gebruik van maakte omdat ze niet konden zingen, het gevolg was dat iedereen aan het vluchten was naar het strand. Maar omdat het even later weer aan het regenen was moesten we weer terug komen. Daar hebben we ons dan maar met een groep meiden neergezet en nog eens gebabbeld, het was gezellig. En van die groep waren er nog mensen die wouden gaan zwemmen in de zee, dat hebben we dan ook gedaan, het was donker en wij lagen in de zee te pootje baden we waren nog vergezeld door het meisje van oostenrijk Paula, een ik weet niet hoe zotte madam.
Maar de dag was nog steeds lang niet gedaan, ik heb nog op de hotelkamer gezeten van de meiden uit Noorwegen en toen was de dag wel voorbij, en zo gingen we dus een nieuwe dag in, babbelen over van alles en nog wat toen we besefte dat het al drie uur ‘s nachts was.

dit is de thaise live muziek die we voorgeschoteld kregen

dit is de mooie zee je zit van links naar rechts wendy (Belgie) ikke, en Caroliena (Brazilie)

8 oktober 2005

om vier uur ging mijn wekker af om dan om vijf uur in de jeep te zitten op weg naar het afs kantoor in Bangkok. Ik had geen ontbijt gehad dat hebben we dan ook maar gekocht in een benzinestation, dat wordt hier ook wel veel gedaan, eten in een benzinestation kopen.
En toen we aan het kantoor waren aangekomen stond er al een kleurrijke Thaise bus met cartoons op ons te wachten. Er waren al een bende afsers ter plaatsen, ze waren van Duitsland Amerika Brazilië België Hongarije Noorwegen Oostenrijk Frankrijk Italië en Venezuela dat is dus een hele afs ervaring, je kan mensen van over de hele wereld leren kennen.
Toch zaten we even later in de bus met de bende Belgen, we konden nog eens Nederlands babbelen.
Na een tijdje te hebben gereden kwamen we in ons hotel aan, het was geen echt hotel, maar eerder huisjes op een rij. Carolien (van Belgie) en ik hadden nummer zes. In de kamer stond één tweepersoons bed, er was een douche met WARM water! En er was airconditioning. Helemaal perfect dus. maar het was maar voor één nacht hebben ze ons meteen al gezegd. De andere nachten gingen we naar een hotel aan zee. Daar zijn we in de avond ook naar toe gegaan om te eten en een Thais feestje, dat wil dus zeggen op een stoel zitten eten naar live Thaise muziek luisteren of naar Thaise dans kijken. Maar wij zaten heel de tijd te babbelen wat wel moeilijk was omdat de muziek wat luid was. er was een prachtig wit strand met een zee met heel helder water, daar hebben we ook zo een twee uur rondgewandeld, heerlijk! Het water was warm maar toch verfrissend.
In de avond toen we terug bij onze huisjes waren was iedereen zich aan het klaarmaken voor de nacht, maar natuurlijk stopt de dag daar niet bij, want na mijn douche stond ik in mijn fluo groene pyjama op een thais feestje met karaoke. Het was eigenlijk niet de bedoeling dat we dar gingen zijn, maar de Thaise mensen waren heel gastvrij en we hebben daar zeker uren gedanst. Toen begon het heel hard te regenen en te onweren, en er stond een groep afsers in de stortregen te dansen, het zag er wel verleidelijk uit, en toen ik mij wou gaan omkleden om ook mee te doen heb ik het niet naar mijn huisje gehaald omdat ik onderweg zo nat ben geworden door die afsers dat ik maar in mijn pyjama heb meegedaan, maar we zijn maar gestopt toen de stroom was uitgevallen van het onweer en Thaise mensen begonnen te zeggen dat het water onhygiënes was? toen maar terug naar ons huisje gegaan mijn derde douche voor de dag genomen en in mijn Thaise zwemkledij geslapen dat is trouwens een korte broek en T-shirt dus niets shockerend.

7 oktober 2005

ik heb vandaag mijn koffer gepakt om morgen naar AFSkamp te vertrekken yes! Ik heb er wel zin in. Maar natuurlijk, bij koffer pakken hoort natuurlijk ook de was doen, spijtig. Dat wil niet zeggen dat ik daar de hele dag mee ben bezig geweest. Ben ik eens bij dat er hier een fiets staat. Waarom weet ik niet, maar om één of andere reden dacht mijn zusje hier dat ik iets wou kopen, daarom zijn we naar het dorpje gefiets en heb ik mij daar een cola in een zakje gekocht, klinkt misschien grappig, maar je kan hier dus echt een cola kopen die je dan in een zakje krijgt met ijs en een rietje, is heel handig voor op de fiets wat dat kan je dan gewoon aan je stuur hangen.

6 oktober 2005

het was dus vandaag de verjaardag van mijn Thaise moeder. Op het begin van de dag was er niet veel van te merken en ging alles zijn saaie gangetje weer van nadenken wat ik zou kunnen gaan doen. en ondertussen waren ze hier al naar de tempel vertrokken zonder mij mee te nemen! Ze hadden niet eens gevraagd, nu moet ik zeggen heel erg vond ik het niet, een tempel kan redelijk saai zijn. toen ze terug waren heb ik een fiets gepakt en helemaal alleen vertrokken. het was bevrijdend! De vrijheid die ik hier op het begin van mijn jaar heb afgegeven is een deeltje terug gewonnen! Het was wel een grappige rit, al de mensen die ik tegenkwam wisten niet wat te doen, ze bleven me alleen wat aanstaren maar de tweede keer dat ik langskwam durfde ze al iets te roepen. Hey!! Op mijn weg moest er ook een vrachtwagen voorbij steken, hij begon te toeten dus dacht ik dat ik meer aan de kant moest. Maar toen hij mij een tweede keer moest inhalen (hij bracht drank rond dus stopte die af en toe) begon hij weer te toeten en ik ging weer braaf helemaal aan de kant maar toen hij bijna voorbij was stak een medepassagier zijn hoofd uit het raam lachte breed stak zijn duim in de lucht en zei: good!!! Iets anders dat je onderweg tegenkwam waren natuurlijk de tientallen honden die vrij rondlopen, mijn ervaring uit België is, blijf ervan uit de buurt! Maar hier kan je soms niet anders dan erlangs, en dan kijken die honden u aan van, moet ik nu echt uit de weg gaan? Ik was een halfuurtje weg op de fiets, ik heb dan ook ontdekt dat het een kwartiertje met de fiets naar Jimmy is, dat is dus goed om te weten voor deze vakantie.
Toen ik terug thuis kwam zat mijn broer op zijn fiets, hij kon me niet geloven dat ik helemaal die kant op was geweest.
Even later stond ik op de brug voor ons huis met mijn broer en zus met bommetjes te spelen, bommetjes die je moet neergooien en dan ontploffen, bommetjes die je moet aansteken en dan weggooien, dingetjes die je op de grond moet leggen en dan met je voet over moet gaan en die knetteren dan, van die sterretjes en dan nog klein vuurwerk op een stokje. het was leuk om te doen. En toen kwamen mijn broer en zus op het idee om meer te gaan kopen. Kopen waar? Was mijn eerste gedachten. Nu bleek, als we met de fiets dus die kant op gingen waar we nooit naar toe gaan, dan kom je verder op nog een ander dorpje tegen, nu was de hond ook weer meegelopen, dat er dan weer voor zorgde dat er soms drie blaffende honden achter ons aanliepen. Wij dus keihard fietsen! En in het winkeltje aangekomen hadden we weer een voorraad gekocht voor minder dan een euro, (dat wordt plezant met nieuwjaar).
Maar we gingen het ’s avonds pas gebruiken, omdat het dan raar maar waar donker is. Terug thuis gingen we naar iets vertrekken, geen idee naar waar, we zaten weer met ons drietjes in de achterbak van de jeep onder een mooie maar vage sterrenhemel. We gingen naar een markt, ze hadden er vanalles, maar we hebben niets gekocht gehad. Hier ben ik nog klasgenoten tegen het lijf gelopen die ik in de middag ook had gezien, Boa! Zeiden ze verwonderd.
Maar we hadden nog geen avondeten gehad vandaag, we gingen uiteten! Het was thaise berbeque, dat wat ik ook al eens met Paula en haar ouders heb gegeten. Het was wel gezellig, en ik krijg het stokjes eten ongeveer onder de knie, wel moesten mijn ouders heel hard lachen toen ik mijn vinger begon te stretchen, die begon pijn te doen van dat stokje zolang vast te houden.
Terug thuis was het tijd voor ons vuurwerk. Plezant! Nu hadden we ook zo van die grote staven die je moest vasthouden en dan kwam daar vuurwerk uit dat heel ver schoot mooi! Een mooie afsluiter van de dag.

p.s: ik ben 5oktober niet vergeten, hier is gewoon niets gebeurt.

2-3-4 oktober 2005

De dagen vliegen voorbij zonder dat ik echt iets doe. Na mijn avontuur sta ik overal onder de blauwe plekken, dat is dus wel een nadeel aan zo een natuurlijke wildwaterbaan.
Zoals ik al zei gaan de dagen voorbij terwijl ik niets doe, het is dan ook vakantie zoals ik al zo vaak heb gezegd. Wat doe je in de vakantie? Blijkbaar moeten de leerkrachten nog voor een week naar de school gaan om dan vervelend op hun stoel te zitten wachten tot de dag over is. Dat heb ik toch gehoord na een vluchtig telefoongesprek met Jimmy.
Over telefoongesprek gesproken, vandaag heeft er ook een meisje van mijn klas gebeld. Het was de eerste die niet na de hallo onmiddellijk had neergelegd. Het was Kwang, het meisje dat ook overlaatst jarig was. ze wist eigenlijk niet wat te zeggen en het kwam er op neer dat ze me miste en verkouden was ?! rare combinatie niet?
Voor de rest heb ik de afgelopen drie dagen niet veel gedaan buiten dan mijn strijk, Nederlandstalige boekjes lezen die mijn tante mij had opgestuurt en op mijn computer spelletjes spelen of even op het internet gaan.
Maar halt! Er is een verandering gebeurt, ik heb eens de fiets gepakt om dan eens voor ons huis rond te rijden met mijn broer en zus. Wat blijkt, niet ver van ons huis een twee minuutjes met de fiets ligt er iets dat op een dorp lijkt, waarom wist ik dat niet eerder? Een heel simpel antwoord, we gingen altijd de andere kant op als we ergens naar toe gingen. Nu was er ook wel niets te doen in dat dorp, alleen heel hard wegfietsen voor de honden die daar doelloos over straat liepen. Alles werd alleen maar erger toen Kauw, de hond van bij ons thuis mee ging wandelen terwijl wij fietsten. Ik heb hem zelfs eens aangereden, niet voor expres natuurlijk, maar denk je dat hij nu niet meer voor mijn wiel komt lopen, vergeet het, het lijkit wel als hij het fijn vond om aangereden te worden en nog eens wil.
Nu zit ik hier wel met een ander probleem, mijn gastmoeder is zes oktober jarig, ik heb geen idee wat er gaat gebeuren, ikheb niets voor haar en weet ook niet hoe waar of wat ik de laatste minuut nog kan halen of doen. Heeft er iemand suggesties?

mijn zusje Bo, we zaten dus met natte kleren en natte haren in de achterbak van de jeep en zij was zo slim om een handdoek mee te nemen.

een vluchtig uitzicht van de bergen een foto die uit de achterbak van de rijdende jeep is gemaakt

Bank toen we op weg waren naar de waterval, dit is de enige goede foto die ik van hem heb, de rest is allemaal met een hand voor zijn gezicht

het huis van de overburen verscholen tussen struiken en bomen

1 oktober 2005

ik zit nog steeds in mijn westerse gewoonte om redelijk (negen uur) laat op te staan in de vakantie. Dat heeft als gevolg dat ik steeds alleen thuis ben als ik dan uiteindelijk wel uit mijn bed ben gekropen. Vandaag was het niet veel anders, maar niet getreurd, ik kan nog steeds voor mijzelf zorgen. De ochtendceremonie van opstaan wassen omkleden eten kon dus weer beginnen. Maar wat dan? … ik heb mij uiteindelijk met tekengerief aan de voordeur van het huis gezet en het huis van de overburen (waar ook een hyperkynetish meisje van school woont) getekend. Maar toen ik helemaal in mijn tekenen was aan het opgaan kwam daar toch de bordeaux kleurige jeep van de familie aan. in de achterbak lagen de stukken van een houten bed. Waarom hebben ze dat gekocht? Die slapen toch op de grond terwijl ze nog een bed hebben staan. Nu bleek dat later voor in de rommelkamer te zijn, de rommelkamer gaat geen rommelkamer meer zijn maar een gastenkamer, en het bed is trouwens een heel mooi bed.
Om 1uur vertrokken we, zoals gezegd was de dag ervoor, naar de waterval. We vertrokken met de jeep, yes dan kan ik achter in de bak zitten, dat is dus zo plezant, je hebt het mooiste panorama daar, je hebt de heerlijke warme wind in je gezicht samen met de zon. Maar je hebt ook alle Thaise ogen op je gericht. Je moet die gezichten zien als ze mij daar zagen zitten, zo grappig! En natuurlijk kunnen ze het niet laten om te roepen: hey what is you name?
Bij de “waterval” (was weer een gewone rivier die redelijk rap en omlaag ging met een paar stenen in) aangekomen hadden we ons picknickmatje ergens tussen de bomen aan de oever neergelegd. Er was sticky rijst, kippenboutjes en nootjes. Geen echte maaltijd dus maar goed genoeg. Maar we waren niet daar om te eten, maar om te zwemmen! Ook hier, niet zoals aan zee kon je van die grote autobanden huren. En nu met die autoband de waterval af. De truc is om in die band te zitten zodat je je armen en benen nog kunt gebruiken, maar ook zodat je kont niet te veel in het water zit omdat je anders elke steen onderweg raakt. Na de derde keer dat we naar beneden gingen had ik het een beetje door. Maar op één of andere manier lukt het die Thaise mensen om de juiste weg te gaan, mij lukt het natuurlijk om in de stomste plaatsen terecht te komen, tussen de struiken, juist op een grote steen. Frustrerend is het.
En na een paar keer van de natuurlijke wildwaterbaan af te gaan kwam m’n Thaise mama ook eens proberen. Het waren hilarishe situaties voor haar, ze zag mij van de ene kant van de rivier naar de andere gaan, onderweg stonden er natuurlijk ook thaise mensen in het water die iedere keer Hey riepen en me nat spetterde als ik langskwam. Op een moment had ik niet eens gezien dat er een grote steen op mij af kwam, of ik eerder op die steen, ik heb me nog juist kunnen redden door mijn benen in de lucht te steken, maar er zat nog iemand op die steen en die kreeg mijn voeten bijna in zijn gezicht. Ik dacht dat mijn moeder niet meer bijkwam van het lachen.
Raar maar waar, van stenen ontwijken terwijl je in een autoband zit kan je heel moe worden, en ik was niet de enige die moe was, toen ons picknickgerief terug was ingepakt vertrokken we weer. Maar nog met een korte tussenstop aan de grootste dam van Thailand waar ik de eerste schooldag ook al was geweest om van het uitzicht te genieten. We zaten nu met ons drieën in de achterbak en nu was het nog plezanter omdat het donker aan het worden was. toen we bijna thuis waren was het helemaal donker en in de lucht iets verder kon je de bliksemschichten zien, schitterend om te zien.

30 september 2005

mijn zusje in België is vandaag jarig, ze hebben thuis een verjaardagsfeestje voor haar, en ik had geluk, het internet was eens goed vandaag, ik heb zeker een paar uur kunnen chatten met familie en vrienden die op dat feestje aanwezig waren. En dat is zowat het enige interessante wat er was gebeurd vandaag, de vakantie is dus begonnen, ik moet eens gaan nadenken wat ik met die tijd ga doen.

29 september 2005

ergens ligt een
land op jouw te wachten
en de weg erheen
is nog niet uitgebaand

trek er dus op uit
ga samen deze weg

neem niet teveel mee
laat alles achter wat je
vervreemdt van je eigen ik
van mekaar of van het leven

alleen de mens die je zelf bent
met je talenten en met je hart je handen
je vriendschap en goede wil heb je
nodig om deze weg te gaan

dit lans is van jou
dit leven heb je zelf in handen
die kans is aan jou gegeven

auteur: anoniem