26 november 2005

zoals gezegd gingen we dus deze morgen vroeg fietsen. Maar ik had er te laat aan gedacht dat ik die stomme fiets kreeg die veel te klein is en daardoor altijd honderd meter achter Paula fietste die natuurlijk zelf de beste fiets heeft genomen. Maar toch, eenmaal aan het benzinestation aangekomen heb ik mij een ontbijt met broodjes en chocolademelk gekocht, het was de moeite geweest. Nu terug op die fiets en heel die weg terug met pijn aan je kont van dat zadel. Ik kwam zeker vijf minuten later dan Paula aan.
maar er stond meer op het programma vandaag, we gingen naar GeeGee’s, een heel grote markt waar je volgens Paula alles kunt kopen. En is het nu toeval of niet, mijn vader ging daar ook naar toe met een heleboel studenten van school. dus hij heeft ons opgepikt en ook naar GeeGe’s gebracht. En het was inderdaad een heel grote markt waar je bijna alles kunt kopen. Van Honden naar schilderijen. Het was wel gezellig daar, al die kraampjes/winkeltjes dicht bij elkaar. Ik wil niet weten hoe warm het daar in de zomer is. ik heb een aantal dingen gekocht, waaronder souvenirs (alweer) en schoenen, hele leuke leren sandalen die nog heel lang gaan meegaan. Spijtig genoeg had ik niet veel tijd om daar rond te lopen, ik moest om twaalf uur terug aan de auto zijn om met al die studenten mee naar huis te gaan en toen kwam het afscheid nemen van Paula en Lulu, want zij bleven nog daar om meer te kopen. Maar de dag was nog lang niet om, we zijn nog met heel dat busje tieners aan future park rangsit gestopt, een heel groot shoppingcentrum. Dat was ook wel plezant ik heb mij een computerspel gekocht. Weet je wat al die studenten hadden gekocht, het ging van een vis naar t-shirten tot melk. Raar? Nee Thais. Maar nu gingen we echt naar huis. En ik was blij dat ik eindelijk thuis was om nog eens een fatsoenlijke douche te nemen, want bij Paula haar thuis moet je gewoon een bakje ijskoud water over je heen gooien. Heerlijk zo een douche. Maar lang heb ik er niet ondergestaan want blijkbaar gingen we nog ergens naar toe. Het was iets met een verjaardag, maar toen dacht ik, bo is pas in december jarig. Maar toch, ik had mij de gelegenheid genomen om mijn nieuwe kleren te passen, een witte bloes, mijn jeans nieuwe oorbellen en nieuwe schoenen. En ik zag er geweldig uit. Serieus. Nu bleek dat we naar een verjaardagsfeestje gingen van een vriendin van Bo en de moeder is ook een vriendin van mijn moeder. Het was wel een leuk feestje met een leuke sfeer. Er waren meer kinderen dan volwassenen daar, je had de meisjes die vanalles waren aan het uitspoken en dan had je de jongens die voetbal waren aan het kijken. Dit was nadat de frieten gesneuveld waren en er voor de rest ik weet niet hoeveel gegeten was. en toen zaten Bank en ik er een beetje tusen in. Bank is dan ook zo iemand die altijd buiten een groep staat, maar dat vond ik niet erg, dat is een plezante gast en ik had compagnie. Hij bleef wel eten, ik weet niet waar hij het allemaal stopten. En toen was er taart, stel u er maar niet teveel bij voor, de thaise taarten zijn niet zo lekker als we ze in Belgie hebben. En toen was het weer tijd om naar huis te gaan.

ale, dat dacht ik toch, we hebben nog een tussenstop gemaakt aan een soort van kermis. (alles is hier in een soort van in Thailand) er was een grote stelling waar je op kon en dan zag je een ronde houten kamer, waar dan één of andere gek tegen de muren opreed met zijn motor. Wauw. Hij deed zelfs zijn tshirt over zijn hoofd, wat je gek noemt. Daarna zijn Bo en ik in het kleine reuzenrad geweest, en eerst was het wel leuk, maar toen we aan ons vijftiende rondje of zo bezig waren begon het wat saai te worden, we waren blij toen we er eindelijk uit waren, en nu was het echt tijd om naar huis te gaan, maar omdat Bo en ik zo lang in dat reuzenrad hadden gezeten was mijn vader een wandelingetje gaan maken dus moesten we op hem wachten. En toen hij terug was had hij iets tegen mijn broer gezegd die ook alweer bijna weg was, hij ging iets kopen en ik moest mee. En toen kwamen we bij het kraampje aan. insekten! We hebben de larven en de springkanen gekocht. Ik heb ze ook gegeten, de springkanen waren niet zo lekker maar de larven waren wel te doen, maar het gedacht dat je zo een beest in je mond hebt is natuurlijk nooit goed ik heb er dan ook niet veel gegeten.

25 november 2005

wij zijn zo lui! We zitten hier met z’n drieën gewoon niets te doen. we zijn tot negen uur in ons bed blijven liggen en hebben daarna voor tv gelegen films gekeken. En dat is misschien alles dat er gebeurt is. we hebben wel nog plannen voor morgen gemaakt, we gaan om 5.30 opstaan om dan te gaan fietsen. Als dit achterwegen is gaan we naar een soort van markt waar zo van alles te kopen is volgens Paula, en dan gaan we naar Future waar ik een bus neem naar huis. Het was eigenlijk de bedoeling dat ik vandaag naar huis ging, maar hier bij Paula moet je altijd op een dag extra rekenen. Ik ben blij als ik weer thuis ben, nog een nacht in dat bed zonder deken met een heel slecht kussen en op een klein stukje bed zou ik niet aankunnen.

24 november 2005

weer een dag voorbij, de tijd blijft echt niet stilstaan. Ik ben nog steeds bij Paula haar huis samen met lulu van Costa Rica. Vandaag is er niet echt veel gebeurt, we waren nog lui van gisteren. Daarom zijn we pas om negen uit ons bed geklauterd om dan niets te doen buiten twee films te kijken, terwijl ik op een ongemakkelijke stoel zat. en een puzzel te maken van een lelijke zeemeermin. Het meest actieve dat vandaag gebeurt is, is misschien de bal die we op verschillende manieren naar elkaar hebben gegooid zonder echt een spel te spelen en het badmintonspel. Na dit even te doen waren we weer terug in onze luie status. Maar die werd al rap verbroken toen we met ons drieën in de laadbak van de jeep zaten op weg naar ik wist niet waar. Het bleek dat we iets gingen doen bij de kleine huisjes die de ouders van Paula hebben gebouwd. Een bed in elkaar zetten of zo. Maar omdat we er meer in de weg liepen dan dat we konden helpen hebben wij ons rustig neergezet in het huisje op het water. Heerlijk is het daar. En toen ze klaar waren en het donker werd was het ook meteen tijd om te gaan eten. Het was een restaurant waar we wel vaker gingen als ik bij Paula ben, maar waar ik ook af en toe ga met mijn familie. De madam die daar werkt had me dan ook weer meteen herkend en dat ook duidelijk gemaakt. Het eten was heerlijk, het ging van sticky rijst naar gewone rijst en dan ijs. Natuurlijk was er meer dan alleen rijst maar dat is teveel om op te noemen.

dit ben ik en anna-lucia terug op weg naar huis met zere voeten en een stuk dunnere portomonne (of hoe je het ook mag schrijven)

dit is de liggende boedha van zeker vijftien meter lang en ervoor staat paula

dit is een van de achttien wachters die the grand palace telt, ook een standbeeld natuurlijk

dit is een standbeeld dat op het terrein van the grand palace stond, ik vond deze wel schattig

dit is een van de vele standbeelden die op het terrein van the grand palace stonden, ik vond deze wel schattig

23 november 2005

het was weer zo vroeg! Het moest wel vandaag, we gingen naar Bangkok met z’n drieen. En daar gingen we dan, van Paula haar thuis met de jeep van één van haar nonkels, we waren al helemaal aan Future, verder dan dit ben ik alleen (en dan bedoel ik zonder Thaise mensen) nog niet geweest. Dan hebben we een busje genomen aan Future park genomen, dit was wel grappig om te doen, want er stonden een hele boel mensen die hetzelfde busje moesten hebben, op het eerste zicht leek het dat ze gewoon in een groep stonden, maar toen je dichterbij kwam zag je dat ze in rijen stonden en rij per rij in het busje mochten. Dat had ik helemaal niet van de Thaise mensen verwacht, rijen! Het zijn dan ook chaotische mensen op al de andere vlakken. Toen we één keer in het busje zaten begon het babbelen alweer, dat meisje van Costa Rica (anna-lucia) is wel een plezante. En voor ons zaten (weer verbazend genoeg) twee Thaise mannen die constant lieten merken dat ze ons gebabbel over de Thaise gewoontes en onze kijk erop niet konden waarderen. Oei ze verstonden Engels. Onze zichten over de thaise samenleving waren helemaal niet schokkend hoor, het ging erover dat Thailand een wereld op zich was, en dat is ook, alles is hier anders, ze rijden aan de andere kant, ze hebben zelfs hun eigen Engels maar dat is iets denk ik, dat je alleen begrijpt als je er zelf bent geweest. Thailand is gewoon een andere wereld. Maar goed, eenmaal het busje uit bleek het dat we op onze geplande bestemming waren aangekomen, dan moesten we een bus. En toen waren we van nog een kleine wandelafstand verwijderd van The Grand Place. En hier zijn we dan ook gaan toeristen, en we waren niet de enige, de talen die je er het meeste hoorden was Spaans en Engels en er waren meer buitenlanders dan Thaise mensen. The grand palace was eens leuk om te zien, nog een staaltje van de Thaise bouwkunst, en dat komt erop neer, veel tralala en goud gedoe. We hebben ook een kijkje kunnen nemen naar de esmerald boedha die nu van zijn winterkleding was voorzien. Het was niet meer dan een klein beeldje die in een zaal stond die eigenlijk veel indrukwekkender was.
en toen we hier weg waren gingen we al wandelend verder naar de volgende tempel, een stuk kleiner als the grand palace maar toch de moeite waard, vooral voor de bomen en planten die op het terrein groeiden, er was ook een tempel, zaal, geen idee hoe je het moet noemen die alleen maar gevuld was met een liggend boedha beeld. En ik zeg gevuld omdat dat beeld zeker vijftien meter lang was. wauw! Ik heb foto’s en zal ze op de site proberen te zetten.
En toen was het alweer middag, we namen een bus naar het winkelcentrum en gingen daar iets zoeken om te eten, het was geen schitterende maaltijd maar ik had honger en het was dus goed. En toen begon het winkelen,.. wel, ik heb hier al een paar souveniers gevonden. En ik heb hier ook een jeansbroek gekocht! Klinkt misschien niet echt schitterend, maar ik heb dat zo gemist, een jeansbroek.
De dagen vliegen de laatste tijd voorbij, want het was weer tijd om terug naar huis te gaan, of beter, naar Paula haar huis, we namen de skytrain naar the victory monument en daar konden we een busje helemaal naar Paula haar huis nemen, gemakkelijk dus. Maar in het busje was het minder gemakkelijk, de chauffeur had namelijk besloten om het record van zoveel mogelijk mensen in één busje te krijgen. En ik was derde laatste om in te stappen, dat betekende dat ik op de tweede bank zat met maar tien centimeter bank onder mijn kont en mijn benen bijna in mijn nek. En dan zeg ik nog niet dat mijn voeten zoveel pijn deden van heel de dag rond te hebben gelopen. De rit was één uur en veertig minuten om precies te zijn, ik werd gek! Kon mijn benen niet bewegen omdat die tegen de stoel van de persoon voor mij waren geduwd en die er nog eens hard tegenaan duwde. Ik was dus blij dat ik mijn benen eidnelijk kon strekken toen er iemand uitstapte en ik meer plaats kreeg.

22 november 2005

het weer is aan het veranderen, niet alleen kan je het voelen, je kan het ook zien. op school liepen er verschillende studenten met een jas over hun uniform aan, het ging van golfjes naar dikke winterjassen. Iedereen vroeg mij ook heel de tijd als ik het koud had. Alles bijeen was het wel een grappige situatie omdat ik het eerder een lekker weertje vond, in de morgen leek het een beetje op een frisse zomerdag uit België.
Ik had mij in de morgen gewapend met het harry potter boek dat ik hier vrijdag gekocht had en zat ze de lessen wiskunde en computer door. Maar na uren lezen en het feit dat ik het boek al eens gelezen had werd ik het een beetje beu. Daarop ben ik een beetje gaan rondlopen, en toen ik in de leraarskamer kwam zei er een leerkracht dat mijn gsm was afgegaan die er nog lag. Een bericht van Paula, do you want to come tomorrow to bangkok whit us? Ach waarom ook niet, nu nog een manier vinden om dit aan mijn vader duidelijk te maken en een manier vinden om paula terug te bereiken omdat mijn geld op mijn gsm kaart weer eens verlopen was. als je hier geld op je gsm zet blijft het maar een heel korte tijd, vervelend, maar wat nog vervelender is is dat als je je gsm dan toch herlaadt het geld er nog opstaat waardoor ik nu al zes euro op mijn gsm heb staan waar ik zeker drie uur mee naar huis kan bellen, veel te veel dus. Maar goed, terug naar mijn dag, toen ik er in was geslaagd om dit uit te leggen aan mijn vader waren we op weg naar huis om mijn koffer te nemen, het zou niet zijn dat ik maar één dag bij Paula haar thuis bleef, je moet je op alles voorbereiden hier. Mijn koffer was gepakt en zat wat leek een minuut later op de bus, helemaal alleen, gelukkig wist ik nu wel waar ik naar toe moest, niet zoals de eerste keer dat ik naar Paula ging, waar ik ook helemaal alleen in de bus zat en niet eens wist waar ze woonden. Maar alles komt in orde, altijd!
Het moment dat ik mijn gsm in handen had om naar Paula te bellen ging deze af, de moeder van Paula om te vragen waar ik nu was. toeval? Ik moest aan het paviljoentje wachten tot ze mij kwamen ophalen, dat heb ik dan maar gedaan terwijl ik het houten geval op en af wandelden zodat de honderden muggen geen kans zouden krijgen om mij op te eten. Ik ben er met één muggenbeet van afgekomen, op mijn voet! De meest vervelende plaats, en ik kan het je zeggen want heb ondertussen al op alle denkbare plaatsen een muggenbeet gehad.
De zus van Paula kwam met haar motor af in de donkerte, de avond was ondertussen al gevallen, hoe ging ik dat doen , dacht ik met het koffer in mijn handen en de rugzak op mijn rug kijkend naar de motor. Het koffer werd uiteindelijk tussen Paula haar zus en mij ingezet waardoor het voelde dat ik maar half op de motor zat. het zal wel gaan dacht ik, maar keer op keer vergeet ik hoe lang die weg wel is naar Paula haar thuis, dit is vooral omdat er alleen maar tuinbouwbedrijven euh winkeltjes te zien zijn langs de weg. Dat is nog iets thais, als je hier iets wil kopen moet je naar een bepaalde regio gaan en naar een van de honderden winkeltjes gaan die langs elkaar staan en allemaal hetzelfde verkopen. Raar niet, je zou toch zeggen dat je niet langs honderd andere concurenten zou gaan staan om iets te kunnen verkopen.
En nu zit ik hier op Paula haar nog altijd plastiek ingepakte matras (Paula haar ouders vinden de matras nog niet oud genoeg om de plastiek eraf te doen. ook zo een thaise gewoonte, bij mij thuis zitten alle afstandbedieningen van dvd tv nog in plastiek) met nog een andere afser, een meisje uit Costa Rica, laten we nu maar zien wat de nacht ons brengt.

21 november 2005

toen ik deze morgen klaar stond om naar school te gaan kreeg een rare blik thuis, maar meer hebben ze niet gezegd en ik ben vertrokken met mijn vader. Deze keer niet met de auto, maar achterop de motor. Heel raar om te doen en vooral grappig als je op school aankomt en de blik van de studenten ziet, de farang van school achterop de motor met een leerkracht, ik zou gelachen hebben als ik het gezien zou hebben. Vooral om die stomme helm die ik ophad, een zwart exemplaar dat meer op en af schommelt op mijn hoofd met zo een soort van luik/zonnebril voor je ogen.
Die vreemde blik van in de morgen werd mij rustig door de dag duidelijk, het was niet de bedoeling dat ik naar school kwam, er waren geen lessen, maar naar wat ze mij vertelden, of beter naar wat ze mij gezegd hebben nadat ik het tien keer had gevraagd zeiden ze mij dat er een soort van examen was over boedisme voor een deel van de studenten. Er waren inderdaad heel veel monniken op school. zeker honderd! Maar die had ik pas laat opgemerkt omdat ze allemaal in de eetzaal zaten. Ik had mijn computer bij, en had dus toegang tot internet waar ik mij de komende uren mee had bezig gehouden. Maar rond de middag werden de thaise mensen rond mij onrustig en wist ik dat het tijd was voor lunch, dus daar gingen we, op weg naar de cafetaria, dat dacht ik, maar wat we echt deden is liepen richting cafeteria en zette ons neer op bankjes voor de cafetaria, wachtend dat al die monniken klaar waren met eten om dan de restjes op te kunnen eten. Ik voelde mij een gier. Maar we zijn hier nog steeds in thailand en dit is dus heel normaal, het feit dat je op iemand zijn resten moet wachten bedoel ik dan.
Na dit alles ging de dag op zijn gewone thaise gangetje door.
En weet je, verbazend genoeg gaan de afgelopen dagen sneller voorbij dan die wat er voor kwamen. Weet je dat ik bijna twintig weken zit, dat is al lang!

dit is in de middag geweest toen die verkoopsters op school waren

de voorste is mijn krathong, ik heb hem zelf gemaakt.

hier zijn mijn klasgenoten een krathong aan het maken

20 november 2005
niets speciaals gebeurt, het was een rustig dagje thuis.

19 november 2005

ik dacht dat het vandaag een rustig dagje thuis ging zijn waarbij ik mijn kamer kon opruimen enzo, maar daar kwam verandering in toen mijn moeder terug kwam van ik weet niet waar, waarbij ze een hele hoop rommel had meegebracht die nog steeds in de living liggen, had gezegd dat we gingen zwemmen.
Oh leuk, daar heb ik eigenlijk wel zin in. En daarom ging ik dus maar op zoek naar mijn zwemshort, maar die was, hoe fluo groen die ook is nergens te zien. even vragen, a, die heb je niet nodig, je hebt een zwempak nodig. En geloof het nu of niet mensen, ik ben naar thailand gekomen zonder zwempak! Oh, dat is ook geen probleem, je krijgt er daar wel een. Normaal moet je nu gerust zijn dat de gedachten van naakt zwemmen tussen thaise mensen uit je hoofd verdwenen is, maar de kans van een fatsoenlijk zwempak te vinden was klein, vooral omdat meer als de helft van de thaise bevolking nog nooit zo een ding heeft aan gehad.
En ik heb gelijk gekregen, er waren wel degelijk zwempakken in het zwembad, dat trouwens op een militair domein ligt, alleen waren ze te huur en hadden ze alle kleuren van de regenboog! Dus daar ging ik dus naar de kleedhokjes met twee zwempakken in mijn hand, een wit dat er nog normaal uitzag maar wit was en elk wezen weet dat een zwempak niet wit moet zijn en een tweede felgroen model met lelijke bloemetjes op. Hoe oud zou dat zwempak zijn? en toen ik in het kleedhokje stond met het groene zwempak aan en mijn ondergoed er nog steeds onder omdat dat hier zo gedaan word. Was ik mijn keuzes aan het afwegen, ga ik hier buiten zo belachelijk en neem een heerlijk duik in een zwembad, iets dat ik hier voor de eerste keer zie, of ga ik terug in mijn eigen kleren aan de rand zitten op mezelf zitten vitten en kijken hoe de rest in het water springt. Mijn keuze was rap gemaakt en liep het hokje met een dapper hart en een handdoek rond mij uit op weg naar de tafel waar niet alleen mijn ouders zaten, maar ook de collega’s van mijn moeder die natuurlijk ook van de partij waren. Leg mijn bril daar op tafel neer en spring zo rap mogelijk in het water, gelukkig dat ik mijn ondergoed onder dat zwempak moest aan houden, eenmaal in het water scheen het helemaal door. How cares! I am in thailand! Waren de woorden die toen dor mijn hoofd gingen en zwom verschillende baantjes, dat was dan weer vooral om aan de collega/vervelende vriendin van mijn moeder te kunnen ontsnappen die het water overal heen sloeg terwijl ze iets deed dat op de vrije slag leek.
En het is hier precies hetzelfde als in Thailand, na een zwempartij van een paar uur heb je honger. En toen we achter in de laadbak van de jeep zaten had ik een zakje borrelnootjes ontdekt, die sneuvelde natuurlijk in mijn mond, niet het zakje, maar de nootjes.
En even later waren we weer in die straat met al die kraampjes waar je zowat alles kunt eten, ik heb mij maar bij de rijst met gefrituurde kip gehouden, mijn favoriet omdat je daar zo een lekker zoet pikant sausje bijkrijgt.

18 november 2005

omdat ik gisteren al niet naar school ben geweest dacht ik om vandaag dan toch maar mijn schooluniform aan te trekken, het was niet het uniform met de plooirok waar de plooien door mijn slechte strijkvaardigheid bijna helemaal uit zijn, maar wel het sportuniform dat we moesten aandoen. Maar toen ik de trap afliep zag ik dat mijn broer en zus nog steeds lagen te slapen en normaal gezien rond deze tijd al lang in schooluniform rondliepen om vijf minuten later te vertrekken op hun brommer om naar school te gaan. en als zij niet naar school gaan, dan kan ik ook thuis blijven. Dat heb ik dan gedaan, vooral omdat er eerder was gezegd dat we op vrijdag naar harry potter vier gingen kijken die nu in de cinema is. maar toen mijn broer eindelijk op was blek hij er niet veel zin in te hebben omdat hij veel te moe was naar zijn zeggen, ik heb hem dan op één of andere manier kunnen duidelijk maken dat hij gewoon veel te lui is. en dat vond hij dan weer een reden om vandaag wel naar de cinema te gaan. en toen hij zijn besluit had gemaakt liepen we alle twee naar mijn zusje die nog steeds lag te slapen en schudde haar wakker om te zeggen dat ze zich moest klaarmaken om te vertrekken. Goedemorgen! En even later zaten we in de auto met ons moeder om aan een bushalte te worden afgedropt, maar toen we daar stonden reed de bus ons gewoon voorbij! Wij zijn toen razendsnel terug in de auto gesprongen en de bus gevolgd, ingehaald en terug uitgestapt om een tweede poging om de bus te halen te wagen. En deze keer stopte hij wel. Een uur later kwamen we bij de cinema aan. toen we op weg waren naar de loketten om ons ticket te kopen kwamen we tot de conclusie dat ik de originele versie wou zien en zij de thaise versie. En omdat er geen engelse ondertiteling is bij de thaise en mijn thai nog lang niet goed is voor een film in het thais te gaan zien, en hun engels niet goed genoeg is, en helemaal niet gewoon zijn aan ondertitels te lezen hadden we maar besloten dat ik alleen naar de Engelstalige zou gaan en zij naar de thaise. Toch wel raar om te doen, maar we hadden geen andere keus.
De film zelf was niet wat ik er van verwacht had en vind het boek nog steeds meer de moeite.
Na de film heb ik nog getrakteerd op een pizza in de pizzahut, en het heeft weer gesmaakt. Ook voor mijn broer en zus die denk ik nog nooit in de pizzahut hebben gegeten omdat het eerlijk gezegd nogal duur is.
Toen hebben we onze dag voortgezet door in het winkelcentrum rond te lopen en zelfs onze weg kwijt te raken. We zijn ook bij een boekenwinkel gekomen die een heel departement engels talige boeken had, heerlijk ik heb weer iets te lezen.

17 november 2005

weer niet naar school gegaan vandaag, maar tot mijn verbazing was ik niet de enige want toen ik uit mijn kamer kwam zag ik mijn broer voor de tv liggen en even later kwam mijn zusje ook nog uit haar slaapkamer komen met de slaap nog in haar ogen. En ik voelde mij plots al een stuk minder schuldig. En ook vandaag was het ontbijt weer cornflakes voor de tv, geweldig! Maar het is niet dat dagen zoals deze helemaal weg gegooid zijn, deze dagen geven mij de kans op een beetje in te halen met de hoop was die ik nog had liggen. En ik geniet er eerlijk gezegd van, niet van de was he, maar om eens rustig gewoon ergens te zitten genieten van het uitzicht dat ik hier thuis heb met een boek in mijn handen.

16 november 2005

vandaag was het Loy Krathong (of hoe je het ook mag schrijven) het festival dat iets te maken heeft met licht en water. Maar het was geen feestdag waar er vrij gegeven werd, er was wel degelijk school. maar niet dat er vandaag echt iets gedaan werd buiten dan Krathongs maken met de hele school. maar nu vragen jullie je zeker af wat een Krathong nu precies is. wel het is een soort van bootje van bananenbladeren gemaakt waar dan drie wierookstokjes worden ingezet en een kaarsje om dan op het water te laten drijven (drijven betekent in het thais loy) en dat hebben we dus op school zitten maken. Ik zelf heb er twee gemaakt, en om dit de eerste keer te doen vond ik dat ze wel redelijk goed gelukt zijn. het werd gemaakt met een basis van een stengel van een plant met een diameter van tien tot vijftien centimeter die je dus versierd met bananenbladeren die in alle bochten zijn gevouwen om er mooi uit te zien.
in de middag stonden bijna alle vrouwelijke leerkrachten rond een tafeltje, eens even kijken wat daar gaande is dacht ik, en toen zag ik waarom ze daar allemaal stonden, er waren weer verkopers bij ons op school, deze keer verkochten ze juwelen. Maar het waren bijna allemaal lelijke gouden spullen. Er was wel één ring die ik mooi vond, een zilveren waarvan je de binneste ring kon ronddraaien en tibetaanse woorden op stonden geschreven. Ik kon die voor zes euro kopen, maar heb het niet gedaan omdat die alleen rond mijn pink kon. Spijtig.
na school bleek dat thuis mijn broer en zus blijkbaar ook nog krathongs gingen maken voor hun zelf, dus heb ik mij maar gezellig op het matje in het gras bijgezet en er zelf ook nog een gemaakt. Wel plezant om zo dingen te maken met bananenbladeren.
In de avond zijn we dan vertrokken met ons vieren naar de tempel waar het festival plaats vond. Mijn vader was al daar want blijkbaar verzorgde onze school een deel van de activiteiten die er waren. En daar aangekomen bleek de school de krathongs te verkopen die wij dezelfde dag nog hadden gemaakt. Er stonden ook heel grote krathongs, ik denk dat die voor een wedstrijd waren bedoeld. En in het midden van het plein stond een groot podium waar er van alles werd gedaan, het orkest met thaise instrumenten van onze school deed er een liedje, de thaise danseressen deden er een thaise dans, maar er waren ook mensen van buiten onze school die dansten en zongen in enorm belachelijke kostuums met schoenen die zeker tien centimeter hoog waren. Maar wij liepen onmiddellijk door naar de rivier om onze krathongs te water te laten. En toen we daar stonden werd ik gegrepen door het zicht van honderden lichtjes op het water, allemaal krathongs die stroomafwaarts gingen. Een schitterend zicht. En dat achter de rug gingen we op onze ontdekkingstocht tussen de mensen, en om de vijf minuten hoorde je wel iemand roepen hey Boa of farang! Mijn zus zei al dat ik een superster was.
En toen we het daar allemaal een beetje gezien hadden bleek het dat we nog naar ergens anders gingen. Naar de school van bank en bo omdat daar ook feest was. en daar was het zicht van de vele lichtjes op het water nog indrukwekkender omdat er veel meer mensen waren die hun krathong lieten drijven op de veel grotere rivier. Ik hoop dat ik het zicht van op de brug nooit zal vergeten, de volle maan die juist genoeg licht geeft, de rivier die een bocht maakt en de zovele lichtjes die voorbij komen drijven op soms wel indrukwekkende mooie krathongs. Op de school van bank en bo was er juist hetzelfde gaande als dat er bij de tempel waar we juist vandaan kwamen gaande was. alleen was ik niet meer de enige farang, er was een buitenlander gekleed in thaise kledij die vriendelijk door het volk riep, sawadikha farang! Het bleek een leerkracht van mijn broer te zijn. hij kwam uit canada net zoals de andere buitenlander die naast hem stond. En toen we daar zo een beetje rondliepen riep bank af en toe hey, en zei dan tegen mij, a friend. Het viel me wel op dat die vrienden allemaal meisjes waren. En die vrienden zeiden hey terug en drufde niet veel meer te zeggen toen ze mij zagen. Buiten het schoolterrein stonden de zovele kraampjes met eten weer paraat en terug op weg naar huis had mijn broer al verschillende zakjes met eten vast. Een zakje met fruit een zakje met vlees een zakje met nog iets anders. Zelf had ik twee stokjes gefrituurt iets met pikante saus gekocht, het is altijd een verrassing wat je hier in je mond stopt, zo heb ik hier ook al eens larven gegeten. Maar dat is weer een ander verhaal.

15 november 2005

ik ben naar school geweest vandaag, maar voor de rest weet ik niet veel meer wat er gebeurt is. misschien omdat ik weer in slaap ben gevallen op een stoel in de leraarskamer om dan wakker te worden met nog een slapende arm die ik niet kan bewegen. Na school daarentegen, of beter gezegd nog steeds op school maar na de schooltijd moest ik weer een hele lange tijd wachten. En toen zei jimmy plots, kom we gaan vertrekken. Watte? Ja winkelen. Winkelen voor wat? Kleren. Blijkbaar moesten jimmy en mijn advisor nieuwe kleren hebben voor loy krathong morgen. Maar toen ik eindelijk besloten had om mee te gaan zie mijn advisor dat ze niet kon geloven dat ik meeging, en ik vroeg naar meer uitleg, wel ja, ik wil wandelen en ik geloof niet dat jij lang kan wandelen zei ze.
Waar halen die thaise mensen die gedachten toch vandaan, het zijn de thaise mensen die helemaal niet van wandelen houden, er zijn hier zelfs leerkrachten die hun motor voor honderd meter afstand gebruiken. Ik heb dan maar geantwoord dat ze niet eens wist hoe wij in België winkelen dat we soms een hele dag lopen te slenteren in een stad met zakken vol met dingen die we juist gekocht hebben. En toen had ik maar besloten dat ik beter op school kon wachten om naar huis te gaan, misschien omdat ik het een vervelende opmerking van haar vond, maar misschien meer omdat juist mijn vader terug kwam van ik weet niet waar met in zijn hand thais snoepgoed dat die in mijn handen duwde. Mmm. Maar het duurde nog lang niet dat we naar huis gingen. En ik heb mijn tijd in het lokaal van mijn vader doorgebracht waar een hele groep studenten en leerkrachten dingen met bananenbladeren zaten te maken. Zal wel iets te maken hebben met morgen zeker. en toen we eindelijk naar huis gingen bleek de leerkracht informatica ook mee te gaan, waarom dat? Bank had een spelletje van harry potter dat die niet geinstaleert kreeg op de computer, ik heb mij daar gisteren ook aan geamuseerd zonder succes, en dat kwam die leerkracht even oplossen.

14 november 2005

de spirit om naar school te gaan die ik vrijdag terug ontdekt had was als sneeuw voor de zon verdwenen toen ik mijn wekker niet eens hoorden afgaan doordat het weer laat was gisteren. Dat werd dus weer een leuk rustig dagje alleen thuis. En ik heb er van genoten, vooral toen mijn ontbijt nog eens in lange tijd cornflakes was en dat aan de tv kon opeten terwijl ik naar komische reeksen was aan het kijken. Morgen zal ik weer naar school gaan, dat heb ik mijzelf belooft.

13 november 2005

zoals gisteren gezegd was gingen we vandaag om vijf uur ’s morgens uit ons bed om naar een huwelijk te gaan. en dus ging mijn wekker om vier uur dertig af. En toen ik in de auto zat bleek dat ik, mijn Thaise vader en bank alleen zouden gaan. het zou zich in Bangkok afspelen. En na een tijdje rijden waren we aan onze bestemming aangekomen, van het uitzicht onderweg had ik niet veel gezien, ik lag namelijk met mijn ogen dicht te proberen slapen, maar dat ging nogal moeilijk omdat de weg heel hobbelig en bochtig was. eindelijk aangekomen op onze bestemming bleek er niet veel volk te zijn. (vond ik ook niet moeilijk zo vroeg in de ochtend) maar er stonden wel tenten en tafels en stoelen waar we plaats op namen, maar er was nog steeds niet echt iemand te bekennen die we zouden moeten aanspreken. Wachten dus maar, altijd het beste wat je kan doen in Thailand. En even later kwam er een tafel te staan met eten dus laten we maar even op z’n Thai beginnen eten zonder dat er nog iemand te zien is, en terwijl wij daar aan een tafel zitten te eten komt er twee grote bussen en een paar auto’s aan met lelijke roze strikjes aan hun wagen. De gasten. Ook mijn Thaise grootvader was er bij, ah het koppel waarvoor we hier zijn heeft dus iets te maken met de familie aan mijn vaders kant. Goed om te weten. En toen begon het circus pas! Buiten mijn zicht speelde er een band een kruising van blaasmuziek met Thaise muziek. Even later zag je een bende dansende mensen achter de auto’s vandaan komen die mijn zicht belemmerd hadden. En naarmate ze dichterbij kwamen zag je dat er ook mensen tussen liepen die geschenken vast hadden, pomelo’s, een dood varken, en het allerbelangrijkste, de bruidsschat. Hier in Thailand moet de man namelijk betalen om met een vrouw te kunnen trouwen, die prijs wordt tussen de man en de ouders van de vrouw afgesproken. Er was plots een luid geknetter, vuurwerk en toen hield de dansende meute mensen halt aan het huis, en de geschenken werden het huis binnen gebracht. Even later begon het hele schouwspel opnieuw, alleen van de andere kant, en er waren geen geschenken meer, alleen de bruidegom kwam nu aangewandeld onder een rood Thaise parasolletje. Hij was helemaal in de traditionele (wit-gele) Thaise kledij. En liep naar het huis, maar daar werd hij door twee vrouwen tegengehouden die een koord vasthadden, de bruidegom moest iets geven en het koord werd opgeheven, dat deed hij bij de deur nog eens en ik ben er zeker van dat hij dit meerdere keren heeft moeten doen. voor de rest heb ik niets meer van dit tafereel gezien omdat het zich allemaal binnen afspeelden. Wij zaten ondertussen nog steeds buiten onder dat tentzeil op die stoelen met een bord desserten voor ons, dat hield Bank en mij wel even zoet. De uren (zo leek het wel) verstreken, totdat we plots binnen in het huis zaten, het eerste kamertje eigenlijk, daar hadden ze airconditioning. En toen kwam de bruidegom juist naar beneden, hij had drie witten stippen op zijn voorhoofd en een soort van bloemenkrans rond zijn nek. Hij moest plaatsnemen achter wat leek een bidstoeltje waar je niet op je knieën moest zitten, toen kwam de bruid ook, die tot mijn verbazing nog druk aan het praten was in haar gsm. Ook zei had drie stippen op haar voorhoofd en een bloemenkrans rond haar nek en nam ook plaats achter dat bidstoeltje. Het volgende moment werd er een wit touw met aan beide uiteinde een lus op hun hoofd gelegd zodat ze met elkaar verbonden waren. Er werd een rij van mensen gevormd die één voor één een deel water over hun handen lieten drijven die in de wai waren gevouwen. En toen was het tijd voor ons om te vertrekken. Terug thuis bleek dat we vandaag nog terug gingen en dat mijn moeder en zus deze keer ook meegingen. Het was deze keer het avondfeest dat in een zaal met airconditioning werd gehouden. (Heel belangrijk feit.) het was wel een leuke avond, maar helemaal niet te vergelijken met al de Belgische huwelijksfeesten waar ik tot nu toe ben geweest. Er stonden alleen maar tafels met stoelen in de ruimte, en natuurlijk was het thema van de avond thais eten. Het meeste wat er op tafel werd gezet was vis, maar het was ook weer niet echt eten, ze aten de gerechten (die niet allemaal tegelijk maar met tussenpozen op de tafels werden gezet) alsof het een schotel chips of borrelnootjes waren. Thaise mentaliteit. Er was ook entertainment. Eerst werd er een projectie getoond waar het koppel de hoofdrol in speelden, en naar wat ik er van begrepen heb is het hoe ze elkaar hebben ontmoet en van die dingen. Was wel leuk als ik het kon begrijpen. Ook was er een moment een komiek aan het babbelen die blijkbaar ook België heeft vernoemd, maar ik had drukker met mijn thais nichtje te amuseren dan naar een komiek te luisteren waar ik maar een procent van verstaan had. En helemaal op het einde was er een hoop gezang van twee Thaise meisjes,waarvan je zou zeggen als je hen zou zien dat ze geen broek aan hadden, natuurlijk hadden ze die wel aan, maar meer dan een vierkante decimeter stof zal het niet geweest zijn. maar nu over de bruid haar kleed, ik moet zeggen, zo een lelijk kleed heb ik nog nooit gezien, (of misschien wel.) het was helemaal niet thais, maar meer de westerse kant op met, maar eerder van dertig jaar geleden met van die golvende boordjes aan. maar ja, over smaak moet je hier niet babbelen, ik was al blij dat het geen roos kleed was. en er was nog iets westers aan het feest, een Amerikaanse invloed, het snijden van de vijfverdiepingen hoge witte taart met roze versieringen, dus daar ging het pasgetrouwde paar met een mes met een mooi wit strikje aan, ze hebben het uiteindelijk moeten opgeven want het stukje dat ze gesneden hadden wou niet op hun bord belanden. Maar toen het eindelijk gelukt was stond dat bord voor de neus van hun moeders. Even later kwam het bruidspaar de zaal rond om aan iedere tafel stil te staan en een foto te laten maken, maar ze gingen pas verder als iedereen aan die tafel ook een geschenk had, een leuke houten waaier van Chinese afkomst zoals mijn broer naderhand zei. En toen was het plots afgelopen het kon niet later dan negen uur zijn geweest. Maar de gasten verlieten de zaal naar mijn grote verbazing. dus daar zaten we weer met z’n vijven in de auto op weg naar huis met een tussenstop in en restaurant omdat niemand genoeg had gegeten op het feest. Ik moet zeggen de rit terug naar huis was pas plezant, bo deed mij constant na, waarbij ik in het ijle sloeg waardoor bo dan Bank moest slaan die naast haar zat en nog meer van die stomme maar hilarische dingen.

12 november 2005

weekend!! Mijn plannen werden in het water gegooid toen gisteren bleek dat jimmy geen tijd had en Paula weg was, geen future dit weekend dus. En ik dacht dus om maar niets te doen zoals gewoonlijk, maar dat werd al snel anders toen mij werd gemeld dat we naar bangkok gingen overdag. Wat gingen we nu weer doen? en toen we op weg waren stopten (tot mijn grote) aan het huis van die vriendin van mijn moeder die ik nog steeds niet kan uitstaan, ze doet gewoon veeel te kinderachtig tegen mij, ik ben 18 geen 6 zou ik tegen haar willen zeggen. Maar dat oudere mensen voor de jongeren zorgen is gewoon iets Thais, hoop ik voor haar. We gingen dus naar bangkok, maar ik wist nog steeds niet wat we daar gingen doen, hoe kon het ook niet anders dat we gingen winkelen. Maar niet naar de vertrouwde lotus, maar ik wist dat we daar nog gingen belanden, maar eerst de carrefour, ze hadden er Belgische chocholade maar die was mij veel te duur. En toen naar de Thaise versie van de makro, die hebben ze hier inderdaad ook. Maar ik moet zeggen, winkelen is niet meer plezant althans winkelen met mijn familie en hun kennisen is niet meer plezant. Het komt er gewoon op neer dat we moeten wachten tot ze klaar zijn en dan weer in de auto kunnen stappen. En na de makro kwam zoals ik al vermoede de lotus. Waarna we weer naar huis gingen. Ik was niet helemaal met lege handen naar huis gekomen, ik had mij verf en penselen gekocht, kan ik weer iets nieuws doen thuis.

11 november 2005

het was een leuke dag op school hoewel het moeilijk te zeggen is waarom. Ik heb mij gewoon geamuseerd met mijn klasgenoten denk ik. Ik heb de spirit terug gevonden die ik nodig heb om hier naar school te gaan. want het is niet makkelijk om iedere morgen om 6.30 op te staan en dan te weten dat je naar een school moet waar je niet echt iets kunt leren buiten dan je Thai. Waar je in lessen zit waar je niets aan hebt, wetend dat je op dat moment zoveel andere dingen kan doen. in de morgen zat ik op internet en had ik nog eens een paar onderwerpen gelezen op de forum van www.afsvlaanderen.be en één daarvan was het verder studeren na je afs jaar en als je daar nog zin in hebt. Een paar reacties waren dat de meeste afsers een hele grote zin hadden om terug te gaan studeren voor punten die echt iets betekende. Ik begreep hen compleet en ik ben nog maar vier maanden ver in mijn afsjaar.
Maar ik zei als, ik heb de spirit terug gevonden om naar school te gaan, en dat zal dan wel zijn, mij amuseren met mijn klasgenoten en de drang om Thai te leren hoe moeilijk ik het ook vind.

dit ben ik op 23 oktober aan de rivier die ze hier een waterval noemen, geen wonder dus dat nakhon nayok zooo veeel watervallen heeft.

8-9-10 november 2005

maandag had ik mij stierlijk verveeld op school, en ik zag het echt niet zitten omdat dinsdag over te gaan doen daarom ben ik gewoon niet opgestaan omdat ik weet dat ze mij toch niet durven wakker te maken. Is misschien een beetje misbruik maken van de situatie, maar naderhand gebleken was het juist wat ik nodig had, het huis helemaal voor mij alleen. Buiten dan dat de grootmoeder even binnen en buiten loopt om iets te doen. ik heb mijn was gedaan en al dansend geleerd (had juist de film shall we dance bekeken.) maar heb ook de Amerikaanse pannenkoeken gemaakt die verbazend lekker waren. Natuurlijk heb ik er nog over gelaten om in de avond aan mijn broertje en zusje te geven, ze vonden ze ook wel lekker.
Woensdag was ik dus weer zo fris als een hoentje om naar school te gaan, en zoals ik al zei was die dag verlof juist wat ik nodig had. School was weer even plezant. Ik heb de lessen “gevolgd”, dat betekend dus in de verte gestaard en af en toe iets doen dat ik hier nu nuttig vind en verbazend genoeg, af en toe weten waar ze over bezig zijn. bij biologie waren ze een heel lesuur in een microscoop aan het staren naar stukjes wortel van een plant. Was wel leuk om te zien. na de school toen ik weer zat te wachten in de leraarskamer (denk ik) kwam het gesprek plots op iets gaan uiteten. En dat zijn we na lang babbelen ook gaan doen, het was in dat restaurant waar ik de allereerste schooldag ook ben geweest, we hebben pizza gegeten, blijken ze daar ook te hebben. Het was wel een redelijk goede pizza, maar niet te vergelijken met de pizza die we thuis (België) altijd bestellen via de telefoon.
maar vandaag was er weer een dag school. en ik heb de lessen weer mee gevolgd, het was deze keer wiskunde, euh nog een les waarvan ik niet weet wat die inhoudt en toen boedisme, iets wat ik niet erg plezant vind omdat je de hele les op de grond zit terwijl je klasgenoten van die boedistische gebeden opzeggen, maar na die gebeden was er eens iets anders, meditatie, dat was nu eens wel plezant, je zit ineens in een hele andere wereld en vergeet waar je echt bent. Toen dit gedaan was zie de leerkracht dat ik er lovely uitzag als ik dit deed. Wat is dat hier toch met die leerkrachten en hun complimenten? Over de hele dag moest je ook uitkijken dat je geen papiertjes op je rug had plakken met lelijke mannetjes op, Mang een meisje van mijn klas vond het namelijk grappig om dit te doen, ik heb ze weer eens wat aangeleerd he.

6-7 november 2005

zoals ik al eerder zei ging mijn weekend er uitzien als volgt, films kijken! En ik had gelijk. De eerste films sneuvelde de dag zelf nog, maar zaterdag sneuvelde er nog meer. Geweldig, ik ben hier gewoon een filmfanaat geworden. En na een vermoeiende dag films kijken (wie had ooit gedacht dat films kijken vermoeiend was?) op een harde houten bank, was het weer avond waarna bank, bo en ik nog een heel leuk kinderachtig spelletje hebben gespeeld, het was iets zoals rotte eieren maar dan met een pingpong balletje die als je iets verkeerd deed met volle kracht tegen u kuiten werd gegooid zodat je allemaal rode stipjes op je benen had, was wel grappig en raar maar waar, ik was nat van het zweet. Mijn dag was weer in evenwicht van lui op mijn kont te zitten en een beetje lichaamsbeweging te hebben.
Op zondag gingen we naar de tempel (jakkes, ik moet zeggen dat dat ongelooflijk saai kan zijn, vooral als je niet weet hoe lang het kan duren.) vandaag heeft het zeker vier uur geduurd, vier uur op een ongelijke houten vloer zitten zonder enig amusement. Bank en bo waren niet meegegaan, (en naderhand wist ik ook waarom) en om een of andere reden hadden mijn ouders ijslimonade meegenomen en heeft iedereen in de tempel een bekertje gekregen. Vraag me niet waarom, daarna stond iedereen op en namen hun boompjes geld mee om een paar keer rond een gebouw te lopen. En daarna kon het gezaag euh sorry, gezang van de monniken weer beginnen. Natuurlijk heb ik nog niet vermeld dat ik ook deze keer bekeken werd alsof ik een ruimtewezen was en dat er een paar dappere ouden mannen waren die met me durfde te praten en al de nieuwsgierige die niet met me konden praten of niet durfde met mijn ouders babbelden en dan ving je de woorden België en afs op.
Wat was ik blij dat ik weer terug thuis was, maar wat ging ik hier doen? en aan gebrek aan fantasie of inspiratie heb ik maar een film opgezet.

2-3-4-5 november 2005

de laatste dagen zijn een beetje helemaal hetzelfde verlopen, van afwisseling gesproken. Ik ging naar school, onderging de morgenceremonie, hoewel die donderdag wel heel erg kort was (alleen volkslied en gebed) en liep dan naar the soundlab van school om daar de hele dag te blijven zitten wachten tot er weer een directeur zou komen kijken. Als die er was kwam ik van mijn computer vandaan, gelukkig dat ik die bij had, als dat niet zo was had ik mij doodverveeld. Om dan mijn dialoog te doen. en zo verliep de schooldag keer op keer. Maar dan kwam dan nog bij dat al die studenten die ook in the soundlab zaten met mij wilde “praten”. Ze vroegen me dingen in het Thai, en als ik ook in het minimum Thai antwoorden begonnen ze te juichen en vroegen ze mij die vraag nog duizend keer opnieuw om Thai te horen uit mijn mond. Natuurlijk antwoorden ik geen tweede keer. Ik heb het tegen mijn leerkracht gezegd dat ik dat niet fijn vind, dat die studenten iedere keer opnieuw zo doen, en ze knikte en vroeg toen als ik honger had in het Thai en ik antwoorden ook in het Thai waarbij zij bijna kon juichen. Ze had er dus helemaal niets van begrepen.
Donderdag was het een dag waar alle leerkrachten in hun splinternieuw uniform naar school moesten komen, het is donkerblauw en ik weet niet hoe warm, zo ziet het er toch uit. Och armkes toch, maar ook och armkes voor mij ik moest zo een stom lintje in mijn haren waardoor ik er nog belachelijker uitzag in dat schooluniform.
donderdagmiddag kreeg ik te horen dat ik met mijn advisor naar huis zou gaan omdat mijn vader geen tijd had, woensdag was ik ook al eerder naar huis gegaan omdat mijn ouders naar een begrafenis moesten. Ik ben mooi thuis gebleven. Maar nu terug naar donderdag, ik ging dus met mijn advisor naar huis, maar toen bleek dat zij het ook veel te druk had, en toen zei jimmy, ahja, dan moet je met mij mee. Met jou? Op de scooter? Ik had mijn schooluniform (rok) aan waardoor je met je benen aan één kant van de motor moet zitten, dat ik helemaal niet graag doe, en ik had twee rugzakken, mijn laptop en mijn rugzak. Dat ging dus problemen geven, dacht ik, het ging heel goed eigenlijk, en het was nog leuk ook omdat ik een schitterend uitzicht had over de rijstvelden van parkplee.
Vrijdag (vandaag) is de dag weer helemaal hetzelfde verlopen, alleen duurde het na school zo een lange tijd vooraleer ik naar huis ging, de reden was dat mijn Thaise moeder mij en mijn Thaise vader ons moest komen halen op school omdat we met de auto van school naar school zijn gekomen in de morgen omdat die nog bij mijn moeder op het werk stond omdat mijn ouders daar gisteren mee naar een begrafenis zijn gegaan. allemaal een ingewikkelde zaak he. Maar het was dus laat, en toen ik in de auto zat viel het me ook nog op dat we de verkeerde kant uitgingen. Stonden we daar plots voor iemand zijn huis. Wat nu weer? Het was het huis van een collega van mijn moeder, en hij was niet thuis, dus even wachten. En toen we daar aan het wachten waren kwam de buurman op zijn motor af met een helm op. En met één blik viel het mij op dat hij geen Thai was. en hij had mij ook zien zitten, maar bevestiging kwam pas vijf minuten later toen hij zijn helm afdeed en zijn hond op een westerse manier goedendag zij. Hij was een leerkracht van Frankrijk die ik eerder ontmoet had en zie vriendelijk goedendag tegen mij waarop ik ook goedendag terug zei, daar keek mijn moeder nogal van op omdat ze geen idee had met wie ik aan het praten was. het was wel even raar om te zien dat ik niet de enige vreemdeling hier ben in parkplee, vooral omdat ik er nooit iets van merk. De collega was gearriveerd en moest mee naar binnen, en daar stond een hele kast vol met dvd van de laatste en minder laatste goede films. We waren naar hier gekomen zodat ik een hoop dvd kon uitkiezen om mij bezig te houden. Yes, mijn weekend zal er dus wel als volgt uitzien, films op een megagrote tv kijken!!! Ik had er in het totaal 15 mee naar huis, moeten natuurlijk ooit terug in die kast belanden, maar nog niet voor het komende weekend.

thaise mensen op het werk

paula in de auto verkleed als eend met behulp van chips.

1 november 2005

dinsdag morgen, ohnee, school. het egint al goed :-p het is niet dat ik niet naar school wil gaan, ik wil heel graag gaan, maar alleen als ik weet dat ik iets te doen heb. dat het echt nut heeft om te gaan. daarom moet ik eens echt gaan zien wat ik wil gaan doen, maar dat valt allemaal te regelen na die chaos van die dream school. vandaag was het alweer zo een chaos, het begon met zoals nu normaal is, dat de studenten even de boel kuisen en dan pas gaan studeren, maar toen ze klaar waren was ik juist met jimmy aan het praten en waren ze allemaal verdwenen voor ik het doorhad. En waar was ik met jimmy over aan het praten, ze was me aan het vragen als ik ook iets wou doen voor dat droomschool gedoe, zij vroeg het maar omdat de andere leerkrachten het niet durfde te vragen. Ja ik zal het maar doen dan, en raad eens wat ik mocht doen, de tourist spelen in een enorm saaie dialoog in het engles. Het komt er gewoon op neer dat ik informatie vraag over de watervallen in nakhon nayok.
En plots kreeg ik nog te horen dat ik het vandaag al aan een directeur van een andere school moest laten zien. (waarom zeggen ze dat altijd op het laatste moment) maar goed, het was niet dat ik de stukken van shakespeare vanbuiten moest leren, het zou wel geen probleem zijn.
En toen zaten we te wachten totdat die directeur zijn rondleiding tot ons lokaal had gebracht. Maar dat heeft zeker vier uur geduurd, en dit is geen overdrijving, we zagen hem buiten praten met de studenten die bij de wetenschappelijke dingen stonden, en vier uur later stond hij bij ons in het lokaal, nu deed die niet eens meer de moeite om te luisteren, en ik was zelfs niet eens begonnen met die dialoog, had ik daar toch wel niet vier uur voor niets gezeten!

31 oktober 2005

de weg naar school is anders, de werkzaamheden zijn eindelijk afgelopen. Je kan nu over deze weg gaan zonder schrik te hebben om je hoofd tegen het dak van de auto te stoten.
Wat school betreft is het nog steeds even saai. En ik heb eindelijk door waarom er elke morgen op de morgenceremonie een leraar zijn zegje komt doen, ik wed ervoor dat ze onderling een wedstrijd hebben lopen om het luidst in de microfoon te schreeuwen. Toen ik in de rij ging staan had dream, de klasgenoot die mij heel de vakantie berichten heeft zitten sturen, mij gezien en vloog mij om de nek voor dat ik het door had. De vraag die ik van vele gehoord heb vandaag is: waarom ben je vorige week niet naar school gekomen? Het was een beetje stom om te zeggen dat mijn vader me niet durfde wakker te maken en ze het mij ook niet vertelt hadden. Natuurlijk moest mijn dag helemaal thais worden om dan nog eens heel veel keer aan te horen dat ze mij gemist hadden, zelfs de leerkrachten zeiden dit. Maar dat is nu iets typish thais om te zeggen, ze zeggen het wel maar menen er niet veel van. In de voormiddag waren er weer lessen, een les chemie van twee! uur, dan wiskunde en dan thais, veel heb ik dus niet gedaan, want in de namiddag was er geen les meer omdat iedereen zich aan het klaarmaken was voor de dreamschool die nu op 10 november zal doorgaan.
Thuis heb ik mij eens onder neer gezet met mijn laptop, nadat ik mij natuurlijk met muggenspul had ingesmeerd en terwij lik daar zat hadden ze de film lemony snickets opgezet. Daar zaten we dus allemaal gezellig.