24 februari 2006

de dagen gaan hier voorbij zonder dat er echt iets gebeurt, de dagen lijken zelfs op elkaar. de schooldagen zijn voorlopig ook gedaan, vandaag was de laatste, ze waren allemaal examen aan het maken waardoor het redelijk rustig was en ik na lang wachten de bib voor mij zelf had.
ook liep vandaag iedereen met zijn schooluniform rond, en niemand had de moeite genoemen om mij dat te vertellen dus kwam ik hier deze morgen met mijn blauw vrijdagssportuniform aan, wat was ik toch weer lekker opvallend tussen al dat wit. nu erg vond ik het niet, ik heb ijn schooluniform per ongeluk met een nieuwe bordeax bananenbroek gewassen en is een beetje wit met roze vlekken uit het wasachine gekomen, gelukkig heb ik het niet echt meer nodig.

hier is het zicht van een van mijn slaapkamer vensters, het is trouwens mijn oma die aan het afwassen is

16 februari 2006

mijn heel slaappatroon om naar school te gaan is overhoop gehaald, ik kan pas na twaalf uur in slaap vallen en ook weer na twaalf uur ’s middags weer opstaan, geen school voor mij dus vandaag, maar morgen ga ik zeker, ik heb internet nog eens nodig, kijken als ik wat mail heb gekregen. Ik moet zeggen, voordat ik had gezegd dat ik maar 2 mails kreeg had ik er plots zes ofzo, misschien omdat ik nu op minder regelmatige basis iets van mij laat horen. Wel we zullen dat wel merken in de vakantie wanneer ik helemaal afgesloten ben van het internet buiten dan hoop ik een paar keer per maand, of misschien wordt eindelijk de telefoonlijn bij ons thuis herstelt, wie weet.

15 februari 2006

ik heb vandaag uren in de auto gezeten met mijn ouders om naar een begrafenis te gaan. gelukkig had ik compagnie van de da Vinci code. Goed boek! De begrafenis was zoals ik al verwachten raar (maar ik denk dat we er maar een deeltje van hebben gezien, kan niet anders) het was een oom van mijn vader, en er waren heel veel mensen die allemaal in het zwart met wit aanwaren, zelf had ik ook een zwarte bloes moeten aandoen van mijn vader. Maar dat was voor mij ook alles dat mij liet zien dat het een begrafenis was, de mensen waren in hun zelfde vrolijke Thaise bui als dat ze altijd waren, tijdens de dienst zaten er mensen te slapen en te bellen maar vooral met elkaar te babbelen. Naderhand moest ik ook met ouders, zoals iedereen naar de kist een papieren bloemetje neerleggen, daar was trouwens een hele installatie gemaakt met watervalletje en al en dan door naar de familie om die te begroeten, zelfs die familie van die man stand te grijnzen met een glimlach van oor tot oor. Op één manier maar eng, je zou nog denken dat ze graag van die man af waren. Maar ik weet na zeven maanden Thailand dat je daar niet te veel achter moet gaan zoeken en dat dat hier in Thailand gewoon zo gaat door het boeddhisme, ik heb geen enkele traan gezien op heel die begrafenis en ben blij dat ik geen Thai ben.

14 februari 2006

Valentijnsdag, en ik heb het hier in Thailand geweten, niet dat er honderden jongens aan mijn voeten lagen, dat helemaal niet. hier in Thailand heeft valentijn blijkbaar meer betekenis, iedereen zit hier naar iedereen te roepen; “i love you” waarna ze je handen volstoppen met snoepjes. De eerste waarvan ik snoepjes kreeg was jimmy toen van mijn klasgenoten. Maar dat waren de snoepjes die zij hadden gekregen van jimmy, en de snoepjes waren niet eens lekker dus heb ik die met een glimlach allemaal terug uitgedeeld aan andere mensen. Ze zijn toch zot he die Thaise mensen. Op het einde van de schooldag liep ook iedereen met een knuffelbeer rond gekregen van hun vriendje, want raar maar waar iedereen in de hele school heeft een lief buiten mij natuurlijk.

13 februari 2006

natuurlijk is er niet veel gebeurt vandaag, vooral omdat ik niet naar school ben gegaan hoewel ik echt wou, mijn vader zit namelijk, wat ik deze morgen plots besefte omdat hij mij dit vertelt had. in laos een buurland van thailand, ik ging dus niet naar school net zoals mijn broer en zus. waarom zij niet gingen wist ik niet.
maart het grote nieuws vandaag is dat het nog eens geregend heeft, dat klinkt misschien heel raar daar in dat miezerig regenlandje van een belgie, maar hou je vat want dit gaat nog abzurder klinken, ik was dankbaar voor de regen. ik heb er niet in staan dansen totdat ik doorweekt was, maar ik heb van de geur en het gleuid en de sfeer genoten.
regen heerlijk

5-6-7-8-9-10-11-12 februari 2006

de dagen vliegen hier voorbij zonder dat er echt iets gebeurt. Het was dan ook echt een luie week. De telefoonlijn thuis werkt nog steeds niet, en op school hebben ze de internetlijn die ik op de lerarenkamer gebruikte weggehaald en op een ander lokaal aangesloten zodat de zesdejaars kunnen opzoeken waar ze gaan verder studeren. Geen internet voor mij dus wat redelijk frustrerend is omdat ik nog steeds niets van Paula heb gehoord sinds ze terug in Argentinië is en daar ben ik wel benieuwd naar. Maar ja, internet was blijkbaar de enige echte reden waarom ik naar school ging. Het is misschien daarom dat ik meer en meer ’s morgens de zin niet meer heb om op te staan en gewoon blijf liggen. Er is alleen nog internet in de bibliotheek van school tot mijn beschikking, maar dat staat alleen tot mijn beschikking als de bibliotheekmadam vindt dat ik erop mag. Meestal zit ik gewoon in de bib te wachten tot de Thaise studenten klaar zijn met hun huiswerken meestal zijn dit PowerPoint presentaties over ik weet niet wat met lelijke cartoonfiguurtjes op de achtergrond.

Maar goed, ik zit daar dan, en na een uur of twee komt er een stoeltje vrij achter één van de vier computers dat ik dan nog onzeker inneem om dan een uur of twee mijn site in orde te brengen en de twee of drie mails te lezen die ik heb. jep dat lees je goed, TWEE OF DRIE mails. Ik vind het schandalig! Jullie weten misschien wat er met mij gaande is hier, maar ik weet helemaal niets van wat er daar gaande is. hierbij vraag ik dus om mij niet te vergeten en mij mails te sturen, ik voel mij hier helemaal vergeten door iedereen! Jullie moesten jullie schamen.

Maar goed dat even van mijn hart lever of wat het ook mag zijn. de afgelopen dagen is er echt niets interessants of raars gebeurt buiten dan dat er op school een scoutskamp is geweest net zoals op mijn broer en zus hun school (misschien over heel Thailand wie weet) je bent hier als Thaise student namelijk altijd in de scouts omdat dat een onderdeel is van school, dat is elke woensdag voor een bepaalde leeftijdscategorie tijdens schooluren. En die hadden dus voor drie dagen kamp op school waardoor het er nogal raar aan toe ging. Zelfs mijn vader liep in een heel grappig scoutspakje rond (hij is leerkracht en dat was zijn uniform voor de volgende dagen), ik ben maar heel serieus gebleven toen ik hem daarin zag want hij gaf mij echt zo een blik van, kom lach nu maar en laat mij dan met rust. Misschien had ik een foto moeten nemen.

In de avond hebben al de leerkrachten nog een vergadering gehad waarbij ik braaf op een stoeltje moest wachten tot die gedaan was. ik was daar redelijk kwaad om vooral omdat niemand mij op voorhand had vertelt dat dit ging gebeuren en ik dacht dat we naar huis gingen.

En het tweede interessante, maar meer rare wat er in de afgelopen dagen is gebeurt is dat op een zaterdag voormiddag mijn moeder en broer de hele dag in de keuken op de vloer naast het wasmachine hebben geslapen. Als ik niet zo lang in Thailand was geweest zou ik dat het raarste zicht van de wereld hebben gevonden, maar nu na zeven maanden verbaast mij hier niets meer.

Denk aan mij als je dit leest, en stuur mij eens een mail hoe het daar met jullie afgaat!

4 februari 2006

na heel weinig slaap in de bus kwamen we om vier uur ’s nachts aan in Bangkok. Daar kregen we al een soort van ontbijt, het stond gewoon klaar en je kon nemen als je wou. En na dat te plunderen heeft iedereen zich zowat neergelegd op de vloer in de aircokamer waar de deur van openstond waardoor de muggen me hebben opgegeten. Een hel! En de zon kwam op en voor iedereen kwam de tijd om afscheid te nemen van wie nog overbleef. Mij was nog niets gezegd als ik wel werd afgehaald of om hoe laat. En na een telefoontje bleek dat rond tien uur te worden voor mij. Één van de laatste dus. Maar gelukkig werd ik opgehaald door mijn gastouders in tegenstelling met andere die de bus of de trein moesten nemen met veel te vel winkelbabage. En nadat ik nog rap een douche had genomen in het afs kantoor stond mijn vader daar klaar om naar huis te gaan. ik heb in de jeep geslapen, het was eerlijk gezegd comfortabeler dan de bus. Natuurlijk zouden mijn ouders niet naar Bangkok komen om alleen mij af te halen, ze hebben nog een stop gedaan bij wat ik denk dat een markt was hoewel er meer auto’s stonden dan dat er dingen waren om te kopen. Maar ik ben ik de auto blijven zitten slapen. En daarna hebben we nog een verschrikkelijke lunch gehad ergens in een restaurant op de weg naar huis. Thuis aangekomen ben ik gewoon in mijn bed gekropen, nadat ik mijn spullen had opgeruimd natuurlijk. En ’s avonds vroeg mijn broer aan mijn slaapkamerdeur als ik misschien naar een party wou, waar halen ze al die party’s toch vandaan dacht ik nog. Ik ben niet meegegaan omdat ik mijn ogen niet eens voor tien minuten open kon houden. ik dacht dat dat rond negen uur ’s avonds moest zijn geweest, maar eigenlijk was het zes uur. Ik ben hier wel vaker in de was met de tijd omdat het hier zo veel te vroeg donker is in de winter. Ze hebben hier ook geen winteruur wat ze wel kunnen gebruiken. Ik lig hier soms om acht uur in mijn bed omdat ik denk dat het tien is.

speciaal een foto vooe de mensen van de fanfare want dit is pas een gong!
maar kijk vooral naar het bordje wat er bijhangt, ik heb het een beetje uitvergroot

een schilderende olifant in het olifantenpark

brecht wil marie even in het water duwen.

hier zijn wij op het bamboevlot

2 februari 2006

het was weer laat gisteren, maar je kan feestjes niet plots afbreken, dat is niet leuk. Maar vandaag was er weer een heel programma waarvoor we veel te vroeg moesten opstaan, we gingen namelijk naar chang-mai. Het eerste wat we daar deden was naar het olifantenpark gaan. en daar was het plezant! We hebben eerst op een bamboevlot de rivier afgevaren, en af en toe mocht er iemand anders dan de kapitein varen, bij ons was dat nogal afgelopen, we hebben helemaal rondgedraaid en zijn een paar keer gecrasht. Maar het was leuk. Hierna werden we allemaal op een olifant gezet en zijn we met hun een wandelingetje gaan maken. Dat was plezant! Ik zat met een Duits meisje samen en we hadden een redelijk grote olifant die ik butterfly heb genoemd omdat de zoveel met zijn oren flapten. Er waren ook een paar babyolifantjes die met ons mee huppelden. En toen we van onze olifanten afkropen werden we voor de terugweg in een houtenkar gezet die getrokken werden met koeien. Ik voelde met helemaal in bokrijk, buiten dan dat er af en toe in de tuin van zo een schamel huisje een schotelantenne stond. Hierna gingen we naar de olifantenshow, en plots stond zat Siri van Noorwegen achter mij met haar haren geverfd, waar kwam zij ineens vandaan, afs was weer een groepje mensen vergeten in het hotel omdat ze tien minuten te laat waren. afs Thailand is een reputatie aan het maken. Maar goed, de olifanten waren ook plezant om te zien, ze hesen een vlag, speelden harmonica en zelfs voetbal en basketbal. Er was er ook een die een schilderij had gemaakt van een pot bloemen die je later voor veeeeel te veel geld kon kopen. Dat zat er weer op voor wat de olifanten betrof. We aten nog rap een heerlijke (en ik overdrijf niet) lunch en gingen verder op ons avontuur in Chang-mai. We gingen weer naar een tempel, deze keer ergens op een berg, maar het was blijkbaar moeilijk om er te geraken want we lieten onze bus al snel achter om dan in rode pickups te zitten en kotsmisselijk te worden van hoe deze die berg kronkelend opreden. Was ik blij om uit die jeep te stappen hoewel dat ook weer te raar was omdat de grond hier niet meer waterpas was. we gingen we een liftje de berg op naar de tempel, en deze was wel meer speciaal omdat je overal bellen had hangen, kleintjes en hele grote. Maar wat ik het plezantste vond was de ik weet niet hoe grote gong met een plakaatje softly please bij. Foto volgt. Siri en ik hadden besloten om de berg af te gaan met de trap en het liftje links te laten liggen. Maar deze trap was ook heel lang, maar niet zoals die van gisteren, deze was trouwens ook recht op recht en konden we in feite afrennen, dat hebben we dus ook gedaan want ze hadden ons gezegd dat we snel moesten zijn.
dan weer in de misselijk makende rode pick-ups en van daar terug de bus in. Om dan naar chang-mai shoppingcenter te gaan. en met shoppingcenter bedoel ik de nachtmarkt. Yes! Het waren zo veel kraampjes met allemaal verschillende dingen, maar natuurlijk veel te veel toeristen die het ongemakkelijk maakten door het duwen en trekken van ik wil eerst. Toeristen! Niets mee aan te vangen. Er was ook een benelux restaurant heel grappig om te zien. maar we zijn er niet gaan eten omdat we onze tijd er niet aan wouden verspillen, we moesten shoppen! En dat heeft iedereen zowat gedaan.
Terug in het hotel was er natuurlijk weer feest, maar deze keer heftiger dan anders, onze kaart niet-rookkamer zat nu boordevol met afsers, te babbelen en onschuldig te doen.
Het was gewoon een wedstrijdje geworden van wie het langs op blijft, en toen nhet feestje op de niet-rookkaartkamer een beetje was uitgestorven gingen we gewoon naar de volgende kamer. Op het laatste zaten we ( en dat was om vier uur ’s ochtens) met zes mensen op één kamer en hadden we besloten om helemaal niet meer te gaan slapen. Vooral ik en Hakoon van Noorwegen dachten er zo over. Het was in de latevroege uurtjes eigenlijk het plezantste, omdat iedereen zo zot was, vooral jannes en Javid die vanalles uit het hotel hadden gehaald en op hun kamer hadden gezet, zelf liepen ze in ondergoed rond en met dingen op hun hoofd, nee nee het was niet de alcohol, die zijn gewoon zot.

3 februari 2006

maar het is ondertussen al drie februari hoewel ik het zelf nog niet doorhad op dat moment. Onze dag ging gewoon verder en Hakoon (Noorwegen) en ik hadden het op gemerkt dat de mensen die geslapen er vermoeider uitzagen dan wij die niets hadden geslapen. We waren dan ook de enige twee die een beetje sfeer in de bus kregen. Onze eerste stop voor de dag was dan ook denk ik de zijde fabriek, ja het is moeilijk om alles in het detail te herinneren na zo een nacht. Maar die zijde fabriek was interessant, het was niet machinaal wat ze lieten zien, maar er zaten allemaal vrouwen achter een weefgetouw die dunne touwtjes in elkaar te weven. Naderhand hebben we natuurlijk nog in de bij hoorende zijdewinkel rondgelopen waar alles veeeeel te duur was. heel spijtig want er waren mooie dingen bij.
Ergens in de dag zijn we ook naar een fabriekachtig ding geweest waar ze papier maakten, maar natuurlijk geen gewoon papier maar zo van dat euh, och je moet het gewoon zien. dus kandidaten die het willen zien zeg het maar en kom maar af. Maar heel interessant was het niet, ik heb eerder gewacht tot we daar wegwaren om dan met de bus verder te gaan naar een fabriek waar ze van die papierenparaplu’s maken en beschilderen. Ik heb er geen gekocht omdat ik niet zou weten wat ermee te doen, wel heb ik mijn jeansbroek laten beschilderen, dat kon je daar namelijk ook laten doen. en ik heb zo ee hele grote waaier gekocht om thuis eens ergens tegen de muur te hangen. En toen was het plots heel verwarrend en werd iedereen kwaad omdat onze groep helemaal uit elkaar werd getrokken, de mensen van het noorden en noordoosten moesten vertrekken. Maar niemand wist dat het zo grof ging gebeuren, meer dan de helft merkte het dan ook pas toen we terug in onze paarse bus zaten en iedereen plaats had om te zitten. Het was dan ook weer een pak stiller en bijna iedereen zat te mokken dat het zo stom geregeld was. de dag ging voorbij zonder dat ik wist wat er echt gaande was, we waren nog ergens aan een soort van markt gestopt en dan naar een restaurant geweest om ons avondeten te hebben. En dat was nog iets stoms, de vegetariërs moesten met hun vieren aan een klein tafeltje apart gaan zitten terwijl al de rest gezellig aan twee grote tafels zaten. Maar vervelend, vooral omdat ons eten niet te vreten was met de tofu die naar rubber smaakten. En toen was het einde helemaal in zicht, het enige wat we nog gingen doen was inde bus stappen om die lange rit terug naar bangkok te beginnen.

hier zijn die lieve kindjes van in die school

die veel te lange trap naar de tempel

1 februari 2006

het was vreselijk laat in de avond geworden eigenlijk in de morgen, maar daar trokken we ons vandaag niets van aan. we gingen weer op uitstap, je zou niets anders verwachten van afs. deze keer begonnen we weer met een school, maar een heel andere school als normaal, het was een school met de bergvolken van Thailand, ze zijn daar heel arm en wij zouden ze een paar donaties van kleren en snoep doen. nog voor we alles fatsoenlijk hadden gezien werden we de bus terug ingejaagd, we gingen eerst naar het dorp van de bergvolken. En het was een dorp met van die schamele huisjes. Maar je kon er heel veel handgemaakte textieldingen kopen, sjaals en tassen en bloezen, iedereen heeft dan ook wel iets gekocht. Ik ook. En dan gingen we allemaal terug de bus in terug naar de school, en deze keer mochten we ons wel neerzetten op de ijzeren groene stoelen. Er was een klein showke door de leerlingen voorgebracht, een heel leuke Thaise dans, heel leuke muziek en leuke liedjes, natuurlijk werd dit allemaal op de achtergrond geduwd door het eten dat we in onze handen kregen geduwd. En na dit alles mochten we de snoep en kleren aan de kinderen geven, die gaven ons in de plaats tekeningen. Heel leuk. En toen hebben we nog om één of andere reden een soort van cirkel dans gedaan met al de leerlingen en afs studenten.
De volgende stop was een tempel, maar voor we naar de tempel konden moesten we de veel te lange trap op, ik denk dat het ergens 396 trede waren, verbeter mij als het verkeerd is. een hele onderneming dus, maar raar maar waar waren de Thaise mensen eerder voor ons boven, ze waren namelijk van de ander kant met de bus gekomen. Foetelaars. Ik was natuurlijk ook de einge met een knalrode kop op het einde reacties waren dus niet te vermijden. De tempel was niet meer speciaal als alle ander tempels die ik al gezien heb, alleen zat er een monnik in die engels sprak. En toen moesten we heel die trap nog af gaan, en het was niet zo een goede trap, maar zo een van natuurlijke steen, en ik moest er niet te lang naar kijken want dan begon mij alles raar te worden, het was gewoon heel raar om die trap af te lopen, maar misschien had ik het moeten doen zoals die twee zotten, die trap afrennen.
De volgende stop was ergens iets officieels, en toen ik in de bus rechtstond, want er was niet genoeg plaats voor iedereen zag ik dat er een agent stond bij dat ding om de verkeerslichten te veranderen, doen ze dat hier nu echt met de hand dacht ik nog. Dat officieel gedoe was inderdaad officieel, het was een regeringsgebouw en kregen heel het beleid van die provincie te horen, dat ze bijvoorbeeld fietspaden aanlegden, heel ongewoon voor Thailand. Maar niemand heeft er echt naar geluisterd. Dus daarom allemaal terug naar het hotel om een douche te nemen. En dat was nodig na die trap, maar we hadden maar een halfuur de tijd hiervoor, om dan naar het diner te gaan in de tuin van dat officieel gebouw. En een kamer delen met twee andere meisjes terwijl er maar één douche is, dat is onmogelijk!
Maar we hebben het op het nippertje gehaald, wat niet te zeggen was over de twee Latino’s die onze groep telt, de bus was vertrokken zonder hen, dat merkte ze natuurlijk toen we al een tijdje waren aan het rijden. Alles komt wel in orde, dat zou de slogan van Thailand moeten zijn. het diner was ook wel leuk, het was een buffet en er stonden veel te veel Thaise mensen te wachten bij de drankjes. Er was ook weer een hele show, Thaise dans, karaoke en van dat. Natuurlijk hebben we op het einde van de avond de karaoke zelf ingepikt. En na een tijdje stond er zelfs een hele bende voor het podium te dansen. Het was een heel leuk feestje dat veel te abrupt werd afgebroken door afs omdat het laat werd (10uur) en er was een tempel langs ons en de monniken zouden niet kunne bidden. Wat ging er dus gebeuren, het feestje ging verder in het hotel. Alleen zaten er nu wat meer mensen bij ons op de kamer te kaarten.
Oh en weet je, het bleek dat we de afgelopen dagen een politie-escorte hebben gehad omdat we de belangrijke gasten zijn van de provincie, het was ook daarom dat die agent de verkeerslichten stond te bedienen, hij zette het op groen voor onze paarse bus. Is dat niet geweldig, maar vooral grappig.

de kaartavond

hier zie je de luchtballonen, Fauve en Kristof van belgie staan trouwens op de foto, de andere foto is van de luchtballonen in de lucht met een beetje vuurwerk, een heel nieuwjaarsgevoel was het hier.

dit is een deeltje van de voedselprocessie met kaarsjes

dit is Siri van noorwegen in het spa nog aan het nagenieten

31 januari 2006

toen we in de morgen wakker werden konden we zien hoe luxueus ons hotel eigenlijk was, buiten dan de veel te harde bedden en het feit dat er geen lift was. maar al bij al zag het er allemaal goed uit. In de morgen zag ik ook plots dat er overal mensen rondliepen (afsers) die ik niet kenden, dat zullen de mensen van het noorden en noordoosten van Thailand zijn. maar nog steeds was de groep niet compleet, zo bleek er een belg nog niet te zijn waarvan je het merkte als hij er niet was. maar toch vertrokken we al naar onze eerste bestemming. Één of andere school, dus wij daar naar toe. Het was een school zoals we ze hier zoveel in Thailand hebben. Wat we er precies gingen doen wist ik niet, maar natuurlijk was er voor eten gezorgd, en toen we daar zo zaten kregen we ook gezelschap van Chris van wave 1, hij blijft nog drie weken in Thailand en gaat dan naar huis, het gaat toch rap he. Toen die brunch gedaan was gingen we ergens naar toe in de school zelf, ik heb daar niet veel van gezien want het was mij daar te druk, en omdat ik zo een beetje afgezonderd stond met andere afsers kwamen er een heleboel thaise studenten met ons babbelen in opdracht van hun engelse leerkrachten. Naderhand ben ik toch even in dat ander ding gaan kijken en bleek het dat je daar van alles kon maken en proeven zoals euh thaise dingen.
En nog steeds was de afs groep niet compleet, maar gingen we wel weer verder, deze keer vertrokken we naar het spa. En alleen maar te weten dat we naar een spa gingen voelde goed aan. daar aangekomen kregen we meteen een zuiverend drankje dat niet te drinken was en iedereen gaf het maar door aan de volgende. Daarna kregen we de keuze van welke behandeling we konden doen, er was het stoombad, een gezichtsbehandeling, een voetmassage, een massage voor rug en al die spieren en acupunctuur. Ik had voor de massage gekozen, het was een andere afser die dat bij mij deed, hij had dat daar eventjes geleerd. Het was geweldig, heel mijn schouders waren helemaal los op het einde, het was wel pijnlijk geweest soms, maar in de goede manier. We zijn tot in de vroege avond in het spa gebleven, al was het maar om van vogeltjes te genieten. maar er is altijd een tijd om door te gaan, door te gaan naar het avondeten dat we in de school kregen waar we vroeger al waren geweest. Blijkbaar ging dit buiten door, en toen we door de boog liepen kregen we allemaal een soort van shirt van het afs kamp die we moesten aan doen, en toen moesten we een nummertje nemen en aan hetzelfde tafeltje gaan zitten, die tafeltjes waren trouwens heel klein en stonden op twee lange rijen. Overal stonden kaarsjes en lampjes. Er stond een groot podium van voor waar van alles op ging gebeuren. Toen we aan ons tafeltje zaten stond er een grote zilverachtige kom langs ons met water en rozenblaadjes. En toen werd ons eten met een hele processie met lichtjes opgediend, er kwam een meisje in Thaise kledij bij ons zitten, zij was onze dienster voor de avond vermoed ik want ze heeft niets van eten aangeraakt wat maar heel raar is voor een thai. De show was ook geweldig, het ging van goede Thaise muziek naar heel langzame thaise dans tot een heel raar beest op het einde. En om de hele avond af te sluiten hebben we met die grote groep ongeveer vijftig luchtballonnen met kaarsjes de lucht in gestuurd. Een schitterend zicht, en als je lang genoeg kijkt weet je op het einde niet als het een luchtballon is of een ster.
En onmiddellijk na al het vuurwerk en ballonnen zijn we de bus ingestapt om het feestje verder te zetten in het hotel. En dat hebben we gedaan, maar nog waren er groepjes, is ook niet moeilijk met zo een grote groep, maar er was een rookkamer en een niet-rookkamer in het hotel om te feesten. Ik zat in de niet-rookkamer te kaarten met andere, ik heb hier een paar heel leuke nieuwe kaartspelletjes geleerd.

30 januari 2006

vandaag zou ik naar het afs kantoor gaan om dan te vertrekken met een heleboel andere naar het afs kamp in lampung, dichtbij chang-mai het toeristenmonster. Ik had mijn koffer gisterenavond nog gemaakt toen iedereen al lag te slapen. Ik moest nog naar school gaan dacht ik, even op internet, ik was er heel zeker van dat dat internet er ging zijn, maar zoals dat hier gaat in thailand kan je van niets zeker zijn. er was geen internet in de leerkrachtenkamer en heb daarom zeker een uur zitten wachten in de bibliotheek totdat er een Thaise student zijn plaatsje verliet achter zo een computer om dan zelf vijf minuten achter de computer te zitten mijn e-mail te controleren.
Maar goed rond drie uur was het tijd om terug naar huis te gaan mijn koffer te nemen en samen met mijn vader en moeder in de auto te stappen, we moesten om zes uur aan het afs kantoor zijn, en we kwamen om kwart na zes aan, het verkeer was hel. Dat krijg je ervan als je op een normale weekdag in Bangkok rijdt met de auto. Maar het bleek dat we toch pas om acht uur zouden vertrekken. En daar zaten ze weer allemaal, al de afsers van het zuiden en centraal thailand waar we een heleboel mee moeten bij babbelen. Die kans kregen we inderdaad op de bus, het was namelijk een ritje van ongeveer twaalf uur naar Lamphun. En daar zijn we om vier uur in de morgen volgende dag aangekomen, ik had niet echt geslapen op de oncomfortabele bus, ze hadden er wel dekentjes, want met die airconditioner was het wel heel koud.

29 januari 2006

er was vandaag weer een feestje, geen idee waarom en de rest van de dag en avond zou ik het ook niet te weten komen, ik weet het nog steeds niet waarom dat feestje er was. nu feestje kan je het niet echt noemen, het was meer eten en wegwezen. Het was in een huis heel dicht bij die hele grote dam, daar hebben we dus het eten gegeten waar mijn moeder de hele dag aan had gewerkt, gewacht en weer terug weggegaan. Er was niet eens muziek, wat maakt de muziek uit, we hebben op de grond gegeten, er waren geen tafels en stoelen want daar stond het eten op. Heel raar dus. In de avond zijn we dus weer terug weggegaan, en zo langs die witte dam rijden in de nacht terwijl je achterin de pick-up zit geeft een geweldig zicht. Het was precies als die muur ging omvallen. Het was eigenlijk ook niet warm achter in die pick-up, eigenlijk zelfs koud, maar ik weiger te laten merken dat het koud is, ik ben nog steeds in Thailand! Overdag heb ik dan ook helemaal geen last van de kou, ik voel het zelfs weer warmer worden, de winter loopt vermoed ik op z’n einde.

hier is de verlichting van school op het schoolfeest en een fotootje van mijn broer die zich verveelden.

28 januari 2006

ik heb vandaag eens iets actiefs gedaan, ik ben op een fiets gestapt en naar de dichtstbijzijnde winkel gegaan om een gsm kaart te kopen. Natuurlijk zijn mijn buren er nog altijd niet aan gewoon dat ik een buitenlander ben in het grootste boerengat dat ik ooit heb gezien. En het gevolg daarvan was natuurlijk dat alle hoofden draaiden als ze mij voorbij reden op hun motorkes. Soms had ik zin om mijn tong uit te steken of gekken gezichten te trekken, maar dat had ik dan maar niet gedaan.
In de avond zeiden ze mij plots dat er een feest was op school en dat we daar naar toe gingen gaan, ok, ze leren bij dacht ik nog, nu zeggen ze mij het niet vijf minuten op voorhand maar twee uur op voorhand. Je moet hier niet teveel vragen he. Dat feestje bleek een soort van schoolfeest te zijn waar je raar maar waar kon komen eten, het was dus iets tussen een steakdag (op z’n thais en zonder steak) en een schoolfeest. Er stonden op het voetbalveld honderden tafels met een roos tafellaken en rode stoeltjes. je had op voorhand kaartjes moeten kopen waar jou tafel nummer op stond en dan moest je je tafel gaan zoeken. Dan werden het eten gebracht, maar als je nu iets extra’s wou drinken of eten moest je er onmiddellijk voor betalen. Het werd naar thaise normen dus redelijk duur. Er was ook voor muziek gezorgd, er stond namelijk een heel groot podium en daar waren mensen aan het zingen (geen karaoke deze keer maar professionals) en er waren ook constant meisjes in lelijke vegaspluimenpakjes aan het dansen, iedere keer een andere kleur, geel blauw rood roos. Is eigenlijk wel grappig om te zien. en toen was er om een of andere reden vuurwerk, het was zelfs meer vuurwerk dan met nieuwjaar, maar wacht eens even, was het niet ergens op het eind van januari chineesnieuwjaar, ja tuurlijk dat moet het zijn geweest. Ok het was dus vuurwerk voor het chineesnieuwjaar in thailand. Toen vroeg er mij plots iemand als ik mij verveelde, was dat toch die Amerikaan Ikie (ofzoiets) blijkbaar was er nog een meisje van canada hier. Laten we dan maar even met haar gaan praten.
Het was missy, het meisje dat ik ook op het english camp had ontmoet. je komt hier altijd dezelfde buitenlanders tegen! Ik denk dat ik ze ondertussen wel allemaal ken hier in Nakhon Nayok. Even denken (ik, anna, Paula is alweer weg, danielle, eric, cameron is ook al weg, die belg nog een fransman en dan de buitenlandse leerkrachten van Paula. Oh en ik heb gehoord dat er een nieuwe leerkracht is op mijn broer en zus hun school, en dan natuurlijk nog missy en ikie zijn er niet veel dus.)
Doordat ik met haar aan het babbelen was had ik natuurlijk niet door waar mijn familie was, en dat was dom want toen ik terug naar hen wou gaan waren ze plots van hun tafel verdwenen. Nu heb ik daar de rest van de avond op een stoeltje gezeten (ikie en missy waren al weg) af en toe met Jimmy gebabbeld en gewoon gewacht tot ze weer kwamen opdagen. Nu, als een buitenlander op een stoeltje zitten met een heleboel dronken thaien is niet echt slim, die willen altijd met je babbelen, op een moment stonden er twee mannen voor mij te zeveren over alles en nog wat, natuurlijk in de basiscursus engels. en daar stond Bo plots, waar is de rest, zij wist het ook niet, maar ze wist wel waar ze ijs kon vinden. Dus zijn we dat maar gaan halen. En toen zagen we in de verte een hele hoop gele t-shirtjes zitten, mijn moeder had in de morgen ook een geel T-shirt aan dus de kans was groot dat zij daar ook zat met Bank, mijn vader liep dan ook de hele avond een beetje overal rond om te helpen, het was nog steeds zijn school. en ik had gelijk, daar stond mijn broer kwaad te kijken naar ons omdat hij heel de avond alleen bij de vrienden van mijn moeder had moeten zitten zich te vervelen, ik vond het wel grappig. Arm broertje. :-)

27 januari 2006

ik dacht om vandaag naar school te gaan, vooral om op internet te gaan. hier thuis gaat die namelijk nog steeds niet. ik weet niet hoe ze dat hier in Thailand klaar gespeeld krijgen, er is niemand die klaagt ofzo, ze hebben namelijk helemaal geen telefoon lijn meer. Maar ja hier loopt iedereen ook met een gsm rond dus zo erg is het niet. maar ja wat ik dus aan het zeggen was, ik wou naar school en stond dus om zes uur dertig op, alleen was er niemand te zien in heel het huis niet, ik ben dan maar terug in mijn bed gekropen met de gedachten dat er geen school was zoals ze het hier wel vaker doen. maar plots stond om acht uur ’s morgens dat neefje voor mijn deur. mijn vader was ondertussen wel naar school dus moest ik wel thuisblijven. Ik lag nog in mijn bed half slapend en dat neefje liep gewoon mijn kamer op toen ik de deur had open gedaan, daar is die mooi blijven rondlopen totdat ik had duidelijk gemaakt dat ik mij wou gaan douchen en omkleden.
Zo is het de rest van de dag ongeveer door gegaan, mijn neefje liep de hele tijd mijn kamer op, de enige plaats waar ik aan iedereen kan ontsnappen als dat nodig is, zeker als die familie op bezoek is, de oom behandelt mij als een kind van vijf wat enorm vervelend is. en nu kon ik niet meer vluchten! Op het laatste heb ik de deur op slot gedaan en gedaan alsof ik er niet was, dat had geholpen.

mijn moeder in afstudeerkledij en diploma

26 januari 2006

Ik dacht gisteren dus dat we om vier uur gingen vertrekken, ik had gelijk, vier uur ’s morgens!! Dus voor de allereerste keer werd ik wakker gemaakt door mijn vader, hij stond aan de andere kant van mijn slaapkamerdeur mijn naam te zeggen, niet schreeuwend en ook niet fluisterend en daar ben ik van wakker geworden. Het was dus de dag waarop mijn moeder haar diploma in handen kreeg van de universiteit, waarschijnlijk haar tweede diploma. Maar het was ook de verjaardag van mijn vader hoewel daar de hele dag niet veel van te zien is geweest. Dus daar zaten we dus in het donker rond half vijf ’s morgens in de auto op weg naar ik weet niet waar, natuurlijk waren we niet de enige, mijn moeder haar zus met haar zoontje waren er ook bij met een groot boeket namaakbloemen, we zijn ook nog gestopt om twee collega’s vrienden op te halen. En hierna zijn we onmiddellijk doorgegaan naar Bangkok, naar een plaats waar er allemaal zo een mensen rondliepen met lelijke boekten of knuffelbeertjes op een stokje en dan nog heel veel wit geklede personen met een soort van muskietennetjas aan. dat waren de personen die hun diploma kregen, ik zal ergens een foto proberen vast te krijgen hoe dat eruit ziet. En er zijn genoeg foto’s om vast te krijgen, dat is eigenlijk alles wat er gebeurt is vandaag, foto’s nemen, een paar keer voor dat mijn moeder haar diploma had met verschillende mensen familie met en zonder boeketen. Toen nadat ze haar diploma had, bij de fontein voor het grote bord ook weer met en zonder boeketen vrienden familie… dan nog een keer op de straat waar zo een soort van bloemenkrans stond en op de achtergrond één of ander belangrijk gebouw, ook weer met en zonder boeketen, familie en vrienden. Een heel gedoe dus. Maar van voordat mijn moeder haar diploma had en en nadat ze dat had zat zeker acht uur, en in die acht uur hebben wij haar achtergelaten bij een paar van haar collega’s die blijkbaar ook hadden gestudeerd. En wij zijn ondertussen naar de zoo gegaan die daar in de buurt was. en dat was leuk. Het was al een heel tijdje geleden dat ik in een zoo ben geweest, zeven acht jaar ofzo, en deze keer ging ik ook nog andere dieren zien als anders. Het ging daar van tropische vogels tot nijlpaarden tot een zwarte panter tot giraffen tot een witte tijger en tot een geit. En zo groot was die zoo niet eens. Geweldig om al die beesten te zien. en omdat het niet zo een grote zoo was waren we er ook rap doorheen waardoor we nog een hele tijd moesten wachten op ik weet niet wat. En toen waren we eindelijk weer thuis waar alles gewoon verder ging, een fotootje hier een fotootje daar, misschien was het omdat mijn moeder haar haren had laten doen en ze dat niet rap opnieuw kon maken, wie weet.

25 januari 2006

omdat ik de afgelopen dagen niet echt had geslapen en ook omdat ik mijn was moest doen ben ik maar thuis gebleven. Het gevolg hiervan was dat ik mijn ouders pas in de avond zag en ze hadden nieuws, morgen was de diploma uitreiking van mijn moeder en ik ga daar naartoe om vier uur. Ik ben benieuwd, want hier word elk diploma door een lid van de koninklijke familie gegeven aan de afgestudeerden. Maar dat gebeurt allemaal in snel tempo, ook niet moeilijk als je er zoveel moet uitreiken. We zullen zien.

paula op luchthaven

24 januari 2006

het is zo ver, Paula gaat naar huis. Ze is zo zenuwachtig en nerveus dat ze mij zelfs zenuwachtig maakt. ze had om vier uur haar vliegtuig maar we moesten om twee uur op de luchthaven zijn om in te checken. En toch zijn we om zes uur moeten op staan om dan om zeven uur naar het huis van Paula te vertrekken. Paula had mijn T-shirt aan, was wel grappig om te zien eigenlijk. Bij haar thuis heeft ze nog een beetje zitten puzzelen met haar bagage. Dat is ook een heel verhaal, eerst zeiden ze tegen haar twee tassen van twintig kilo, dan zeiden ze dat ze in het totaal vijftig mocht, en heel op het laatste mocht ze plots zestig kilo hebben. Nu was het probleem dat haar tassen te klein waren om er zo veel in te doen. ze heeft dan ook drie keer vandaag gezien wat ze hier kon laten, wat ze mee moest nemen, het gene wat ze dus al de hele week aan het doen was. Benny en ik lagen gewoon op de vloer, ik op mijn computer en hij aan tv of op de playstation.
En toen was het tijd, we stapten in de auto wij met ons drieën van achter en de zus en vader van Paula van voor. De luchthaven was zo druk vooral door toeristen. En het duurde niet lang of wij waren ook een hele bende, want Anna van Duitsland was er nog drie Japanse meisjes een paar klasgenoten van Paula haar buitenlandse leerkrachten haar counselor en advisor haar moeder de persoon van afs, veel dus. En natuurlijk overal waar we stonden blokte we de weg voor de toeristen. Ik denk dat het wel een grappig gezicht geweest is om daar verschillende buitenlanders in een schooluniform te zien, want de meeste kwamen direct van school af. Paula was nu zo zenuwachtig, en dat allemaal omdat ze naar huis was en voor wat ze daar zou tegen komen. Haar handen trillende zo zenuwachtig was ze. Het was allemaal heel raar eigenlijk en besefte niet echt goed wat er gaande was, totdat het dichter bij vier uur kwam. De enige goede vriendin, de Argentijnse mij ging naar huis. Slik! En ik ga hier nog vier maanden alleen zijn. het was dan ook niet makkelijk voor mij of voor Paula om afscheid te nemen, maar op één of andere manier voelde het niet als een afscheid, of misschien wou ik dat denken. Maar ik ben er zeker van dat ik een heeeel goede vriendin rijker ben geworden in de afgelopen zes en een halve maand.

paula en ik op een klein fotootje

23 januari 2006

het plan was vandaag om te gaan winkelen voor Paula haar laatste souvenirs. we gingen naar dat winkelcentrum in Bangkok waar we eerder met Lulu waren geweest. Dus om zes uur kropen we weer uit mijn bed en uit dat lelijk roze muskietennet. Om dan een heerlijke warme douche te nemen en dan op weg te gaan naar de bushalte.
In Bangkok hebben we uren gedaan om de juiste souvenirs te vinden voor Paula haar neef, voor het lief van haar zus, voor haar moeder enzovoort. Maar als er één ding is dat ik al wist over Paula is dat ze uren nodig heeft om te beslissen wat ze wil. Zo wist ze niet wat ze moest kopen voor haar neef, en toen had ze uiteindelijk beslist dat ze een T-shirt zou kopen, wat ging op dat T-shirt staan? Na een tijdje waren we het erover eens dat het een T-shirt van redbull ging zijn met Thaise letters. Die hadden ze daar genoeg dus dat gaat geen probleem zijn dacht ik. Verkeerd gedacht, ze moest namelijk na lang nadenken een wit T-shirt met donkerblauwe mouwen hebben van goede kwaliteit in een L maat. We hebben heel dat shoppingcenter afgelopen om de juiste T-shirt te vinden maar er was altijd iets mis, of de kleur of de maat, altijd! We hebben zeker een uur en een half rondgelopen toen we het hadden opgegeven en hadden besloten een gewoon hemd te kopen. Totdat we in een klein winkeltje kwamen waar ze hadden wat we wouden, en nog moest Paula even nadenken of ze het wel wou. Frustrerend om zo te winkelen. Maar ik heb de dag overleeft net zoals Benny.
In de avond zijn we met Paula haar familie gaan eten in dat restaurant waar ze de chineese balletjes hebben, iets heerlijks, maar ik moet de thaise naam gaan leren want alleen Paula haar familie kent de naam chineese balletjes omdat Paula dat verzonnen heeft. Het heet hoistjo of zoiets, ze hebben mij het zelfs opgeschreven.
Terug aan de kleine huisjes gingen we net hetzelfde doen als we gisteren deden, in het open huisje op het water zitten met muziek en muggenafwerend spul. En babbelen. Het was laat en Benny besloot te gaan slapen, Paula en ik waren totaal niet moe en gingen gewoon op onze kamer zitten omdat daar minder muggen waren. Daar hebben we nog uren zitten babbelen in het donker over van alles en nog wat. Het was dan ook de laatste keer dat we daar de kans voor hadden. Ik heb haar nog mijn Jong Leut t-shirt gegeven, daar staat mijn naam heel in het groot op achter op en de eerste keer dat ik die aanhad had ze iets laten merken dat ze die wel wou hebben, en ik heb er toch twee. dus vond ik het niet erg om die aan haar te geven. Ze was er heel blij mee.

22 januari 2006

er ging niet echt iets gebeuren vandaag, Paula ging verder met het inpakken van haar babage en Anna ging terug naar haar huis. Benny lag ’s morgens nog in zijn bed en ik besloot om gewoon hier bij de kleine huisjes te blijven met hem en dat Anna en Paula naar Paula haar thuis ging. En dat is gebeurt, het was dan voor mij een hele luie dag met Benny. We hebben gewoon zitten praten, er was niet veel anders te doen. eerst dacht ik dat het een ramp ging zijn, Benny is namelijk niet de persoon die waarmee ik zou babbelen in Belgie, ik zou hem eerder mijden maar als je wat tijd met hem doorbrengt kan je door dat stoere macho gedoe heen zien en merk je op dat hij eigenlijk slim en zorgzaam is en weet wat hij wil. Toch raar hoe sommige mensen je zo kunnen verbazen.
we hadden de hele dag niets gegeten en toen Paula eindelijk terug was waren we daar blij om omdat zij het eten mee had. Een heerlijke salade met een saus die je alleen hier krijgt. We zijn de rest van de dag en avond in het open huisje op het water blijven zitten, en Paula en ik wouden er ook blijven slapen maar toen dat muggenspul op was, was het niet meer te doen, mijn vingers waren zo dik van de muggenbeten in een half uur dat ik na een tijd heb gezegd dat ik naar binnen ging, Paula is zonder commentaar mij haf slapend gevolgd.

hier is Paula haar koffer aan het proberen dicht te krijgen.


















een schitterende zonsondergang













en het gezellig samenzitten in de sale

22 januari 2006

er ging niet echt iets gebeuren vandaag, Paula ging verder met het inpakken van haar babage en Anna ging terug naar haar huis. Benny lag ’s morgens nog in zijn bed en ik besloot om gewoon hier bij de kleine huisjes te blijven met hem en dat Anna en Paula naar Paula haar thuis ging. En dat is gebeurt, het was dan voor mij een hele luie dag met Benny. We hebben gewoon zitten praten, er was niet veel anders te doen. eerst dacht ik dat het een ramp ging zijn, Benny is namelijk niet de persoon die waarmee ik zou babbelen in Belgie, ik zou hem eerder mijden maar als je wat tijd met hem doorbrengt kan je door dat stoere macho gedoe heen zien en merk je op dat hij eigenlijk slim en zorgzaam is en weet wat hij wil. Toch raar hoe sommige mensen je zo kunnen verbazen.
we hadden de hele dag niets gegeten en toen Paula eindelijk terug was waren we daar blij om omdat zij het eten mee had. Een heerlijke salade met een saus die je alleen hier krijgt. We zijn de rest van de dag en avond in het open huisje op het water blijven zitten, en Paula en ik wouden er ook blijven slapen maar toen dat muggenspul op was, was het niet meer te doen, mijn vingers waren zo dik van de muggenbeten in een half uur dat ik na een tijd heb gezegd dat ik naar binnen ging, Paula is zonder commentaar mij haf slapend gevolgd.

21 januari 2006

Paula en ik gingen vandaag naar JJ, die heeeeel grote markt waar je zowat alles kunt kopen, en waar er ook veel te veel toeristen rondlopen. We zijn van her naar der gelopen, hebben van alles en nog wat gekocht, en dat allemaal in drie uurtjes. We hadden eigenlijk gepland om hier langer te blijven, dat we om zes uur ’s morgens zouden vertrekken met Paula haar familie, maar om één of andere reden zijn we pas om negen uur vertrokken dat onze tijd aar heel kort maakten, we zijn ook rap moeten doorgaan naar het shoppingcenter Future omdat daar Benny van Duitsland (kennis van Paula, ook van wave 1) op ons aan het wachten was. we hebben ons winkelen daar dan ook verder gezet en hebben daar ven her naar der gelopen en alles en nog wat gekocht, het enige verschil was dat we nu een beer van een kerel achter ons aan hadden lopen, Benny is jonger dan mij, maar hij is twee koppen groter. Anna van Duitsland ging ons ook ergens vergezellen, en dat deed ze ook. Ik liep door de winkel en plots hoorde ik mijn naam, Sanne Sanne, ik keek dan ook raar op toen mijn naam op een goede manier uitgesproken werd. Onze tijd begon te slinken en Paula werd meer zenuwachtig omdat ze nog niet alles had en niet dacht nog eens te kunnen winkelen in Thailand, we hebben dan afgesproken om een bepaald uur op een bepaalde plaats. En dat was goed, ik ben nog rap bij de boeken gaan kijken, heb wat gegeten en toen was het weer tijd, dus we vertrokken terug naar huis, maar Paula was daar niet blij mee, ze had nog lang niet alles wat ze moest hebben.
Bij Paula haar thuis bleek dat we ook daar zouden slapen en niet in de kleine huisjes die haar ouders pas geleden hebben laten bouwen. Anna en ik waren daar niet echt blij mee en hebben Paula toen omgepraat om haar ouders ervan te overtuigen dat we daar konden slapen. En met succes want even later waren we op weg naar de huisjes, ieder kreeg zijn eigen huisje van zes vierkante meter met een nog kleinere badkamer met douche. Maar het was nog lang geen tijd om te slapen, we hadden een hele hoop films en iedereen kwam dan ook naar mijn huisje om die op mijn laptop te kijken. en met deze filmavond is de dag afgelopen. En is iedereen naar zijn eigen huisje gegaan buiten Paula die gewoon in mijn bed was blijven liggen. Ze wou niet alleen slapen was haar antwoord.

20 januari 2006

ik ben vandaag niet naar school gegaan om mijn strijk te doen en dan meteen mijn koffer te nemen om de volgende vier dagen bij Paula te blijven slapen. Ze vertrekt dan ook op 24 januari terug naar Argentinië. Dat gaat raar worden als ze niet meer hier is, niemand die mee kan gaan naar Bangkok of eender welke plaats. Maar dat zijn problemen voor later, laten we genieten van die laatste dagen. En zo zat ik ’s avonds met mijn ouders in de auto op weg naar Paula, mijn ouders zouden daarna onmiddellijk doorgaan naar Bangkok om ik weet niet wat te doen, waarschijnlijk weer een stop bij de universiteit maken en daarna bij tesco Lotus om te winkelen, ik kon meegaan maar had er niet veel zin in en zie ook onmiddellijk dat ik naar Paula of beter gezegd som-o wou voorat zij naar Bangkok gingen. Wie weet wat ik heb gemist, maar daar denk ik nu niet aan.

17-18-19 januari 2006

schooldagen waarop ik aan het boekje van Paula haar afscheid cd heb gewerkt, voor de rest is er echt niets speciaals gebeurt. En kan ik niet wachten dat de vakantie hier begint.